He Noukie, wat leuk om weer te spreken. Bedankt voor je lieve woorden. Super leuk dat jullie voor een broertje of zusje gaan, succes! Hopelijk is het snel raak voor jullie (L)
Ja ik sta er nu wel anders in, ik heb veel van mijzelf geleerd en voel mij beter voorbereid. Mijn man kan de signalen ook beter herkennen en heeft lekker veel vrij als de kleine er is. We hebben nu intensief contact met de POP-poli en zij zullen ons ook helpen na de bevalling. Het blijft spannend, maar door alle hulp heb ik vertrouwen dat het niet weer zo hoeft te gaan. Jullie klinken als een heel sterk team, heel mooi is dat! In hoeverre heb je de wens bespreekbaar gemaakt met je man? Wat vind hij?
Wow Mapje, alsof ik het zelf geschreven zou kunnen hebben! Behalve dan dat ik zwanger ben, want dat ben ik niet Gefeliciteerd! Wat heerlijk! Al die punten in jullie hoofd, nou die heb ik dus ook. En ik kan mij voorstellen dat mocht ik ooit zwanger worden van een derde dat ik dan ook denk: hellup! Nou komt die er echt! Ik ben er ook wel van overtuigd dat ik er geen 4 zou willen, die 3 is een twijfel, maar mocht ik zwanger worden van een 3e (hopelijk zijn het er dan geen 2 hahahaha) dan zou ik dat ook echt beleven als de laatste keer. Wat wel een verschil is dat ik in mijn omgeving bijna niemand ken die drie of meer kinderen hebben. Alleen kennissen die ik dus niet zo goed 'ken'. Dus ik maak het van dichtbij ook niet mee, hoe het is. Al weet ik dat ik daar ook niet zoveel aan heb, want mensen met drie hebben daar meestal zelf voor gekozen en zullen dan daar ook erg positief over praten in de trant van, ja tuurlijk is het soms pittig, maar het is ook zo gezellig in huis enz... Gelukkig heb ik nog even de tijd om erover na te denken, komt tijd, komt raad!
Wat goed zeg dat de Pop-poli betrokken is. Dan is er in ieder geval snel hulp als je aan de bel trekt, want dat opstarten kan altijd zo lang duren (ik werk zelf in het vakgebied). Blij dat je dat vertrouwen ook kan voelen, dat zal een geruststellend gevoel geven! Ja zo ervaar ik dat ook echt. Al is er natuurlijk bij ons ook weleens een pittige discussie, maar dat hoort er ook bij. We kunnen in ieder geval heel goed met elkaar praten en elkaar vinden. En waar we elkaar niet vinden, daar zoeken we oplossingen. Zo had ik tijdens het miskramen proces veel meer behoefte dan hij om erover te praten, waardoor ik op het forum ben gaan schrijven en lotgenoten contacten heb opgedaan die ik tot de dag van vandaag nog steeds spreek, heel waardevol vind ik dat. Mijn man weet mijn twijfel, daar kan hij natuurlijk niet zoveel mee. Ik wil misschien een derde....Ja of misschien dus niet. Hij geeft zelf aan geen specifieke wens te hebben voor een derde. De deur staat voor hem 10% open zegt ie. Dus mijn voet past daar nog tussen Nee maar zonder dollen, hij luistert wel naar mijn argumenten en soms vraag ik hem iets, bijvoorbeeld over de hypothetische situatie van drie autostoelen in de auto en dan geeft hij daar ook 'gewoon' antwoord op en zegt hij niet, maar ik wil het toch niet. Dat is ook het vreemde vind ik als we het erover hebben, hij zegt nooit: komt niets van in, nee hoor wil ik niet. Begint nooit over een knip, neemt soms risico door seks zonder condoom...Maar als ik hem ernaar vraag zegt hij: nee heb die wens niet... Ik zie wel dat hij enorm geniet van de kinderen, hij is een ontzettend betrokken papa, dus vanuit dat gevoel denk ik dat als ik zou willen ik hem wel over de grens zou kunnen trekken mogelijk. Nog meer liefde, nog meer van dat....Aan de andere kant is hij ook erg gehecht aan zijn vrije tijd en zijn hobby's. Dus kortom, ik weet het niet zo goed, ik krijg er niet echt hoogte van en het feit dat ik het zelf nog niet weet helpt niet mee. Als ik zelf positie in zou nemen met een duidelijke 'ja', denk ik dat we hele andere gesprekken krijgen dan nu.
Hey lieve @Frummels! Lang geleden! Ik herken het zo, wat je schrijft. Ik dacht eerder dat ik niet meer dan twee kindjes wilde. Maar na de bevalling van de jongste kreeg ik snel alweer kriebels. Ik dacht eerst dat het de hormonen waren, maar het gevoel bleef. Die lichte jaloezie herken ik ook. Mijn oudste zoon komt uit een eerdere relatie. Mijn jongste is dus mijn tweede en mijn man zijn eerste kindje. Zwanger worden van een kindje van ons samen is, zoals je denk ik nog wel weet, heel moeizaam gegaan. Uiteindelijk na ruim 3,5 jaar, IUI's, een vroege miskraam en IVF was het raak. Ik heb zelf wel een sterkere wens voor een derde dan mijn man. In principe zijn wij nu compleet, maar hebben wel zo iets van als ik toch plots zwanger raak, is het erg welkom en zien we het echt als een kadootje. Maargoed, de kans dat ik spontaan zwanger wordt is wel heel klein (onverklaard verminderd vruchtbaar en in 3 jaar tijd nooit spontaan zwanger geworden) Wij hebben nog 1 cryo over van onze IVF behandeling en die gaan wij dit jaar laten terugplaatsen. Begin maart staat de intake gepland. Wel zijn we er over uit geen nieuwe behandeling op te starten mocht het niet lukken. Misschien dat we het zelf nog even gaan proberen, maar in principe is het klaar als deze embryo niet blijft zitten. Dan tel ik mijn zegeningen met twee prachtige zoons. Maar ik denk dat die babykriebels wel blijven. Ook denk ik dat de hele MMM wel z'n littekens heeft achtergelaten en dat bepaalde wonden, zoals jaloezie naar zwangere vrouwen, nooit helemaal meer helen. Het blijft gewoon een pijnlijke plek omdat het zwanger worden zo'n lange tijd een grote plaats heeft ingenomen in je leven... Hoop dat het verder goed gaat met jullie! ❤
mijn man vindt 2 prima. We zijn gezegend nu. Ik vraag me eerlijk gezegd echt af of dat gevoel van compleet zijn zonder het gevoel van afscheid of gemis naar deze periode bestaat. In mijn omgeving alleen maar vrouwen die dat gevoel van afscheid hebben gehad. Ook bij degene met onverwacht 3 of 4 kinderen. ik zit nog volop in m’n hormonen dus nu zal dat gevoel wat extra aanwezig zijn. Maar niet kijkend naar wat ik vervoer moet doen zeg ik ja op een derde. Manlief niet en wel kijkend naar alles wat er gebeurd is is het echt een nee.
thnx, dat hoop ik ook! We zijn al bij de pop poli geweest, althans ik, want partner mocht niet mee. En we hebben wat vragen gesteld en info gekregen over eventuele mogelijkheden. Als ik zwanger ben moet ik dat aangeven en dan kom ik met 5 maanden zwangerschap weer op het spreekuur om te bespreken wat we nodig zijn en het daadwerkelijke plan
Leeftijd is niet de grootste issue hier hoor, maar dat is zijn gevoel, hij wil nog leuke dingen kunnen doen nadat de kids uit huis zijn. Ik heb altijd wel gezegd ik wil 2 kids. Na de 1e vond ik het juist heel lastig om te beginnen aan een tweede, maar na de tweede blijft die derde maar door m’n hoofd spoken. Maar door die antistoffen voelt het wel alsof die kans mij is afgenomen. En ik wil niet weer een zorgelijke zwangerschap hebben.
He Memmie! wat spannend zeg, een cryo tp! Dat zou prachtig zijn he, als dat goed gaat. Lijkt mij dan ook wel extra moeilijk als het dan niet zo is, omdat je dan toch even heel dichtbij bent geweest. Al klinkt zo'n nieuw IVF traject weer heel zwaar en roept veel oude pijn dan weer op he. Ik merk dat ik geen jaloezie meer heb richting zwangere vrouwen als ik niet bezig ben met zwanger worden (omdat ik het zelf ben of omdat ik het net geweest ben). Ik kan nog steeds wel heftig reageren op dames die per ongeluk zwanger zijn geworden en daar op een bepaalde manier over praten en als ik dames in mijn omgeving heb die een miskraam hebben, dan merk ik dat dat mij ook altijd aangrijpt en soms dat er herinneringen bovenkomen en dat ik mij weer erg verdrietig kan voelen. Gelukkig kan ik dan even aan een babyhoofdje snuffelen of mn peuter knuffelen en dan gaat het weer een stuk beter! Verder gaat het heel goed met ons. Ik ben sinds vorige week weer begonnen met werken en dat bevalt mij goed gelukkig. Ik werk parttime dus ook nog fijn tijd met mijn kids. Hoe is het verder met jullie?
Bedoel je dat alle vrouwen in jouw omgeving moeite hadden met afscheid nemen van nooit meer zwanger zijn? Ik hoor dat dus zelf heel veel om mij heen, bij vrienden en kennissen. Geen kinderen meer willen, maar het wel jammer vinden dat de periode van zwanger worden en zijn is afgelopen.
o op die manier...Hopelijk zijn jullie kids dan op tijd het huis uit en niet pas op hun dertigste Ik snap nu ook beter wat je bedoelt met dat je het romantiseert, omdat je aan de andere kant ziet dat als je wel zwanger zou zijn, je veel zorgen zou hebben en het niet zo mooi is als je denkt. Dan gaat het er denk ik over hoe belangrijk het resultaat, een derde kindje, voor je is. En of je daar die zorgelijke zwangerschap voor over hebt...
We kunnen ook gaan voor embryoselectie, dan halen ze de goeie ertussenuit. En dan hoeft het geen zorgelijke zwangerschap te zijn, omdat mijn antistoffen dan toch niks doen. Maar daar moet je dan wel weer voor in aanmerking komen. Ergens zou ik best nog een vrijblijvend gesprek willen hebben ofZo, over een tijdje
Grappig dat je dat zegt. Ik hoor juist van al mijn vriendinnen en collega's om mij heen dat ze heel zeker zijn dat er geen één meer bij komt (al dan niet na de tweede of derde) die hebben nooit die twijfel gehad en sluiten de periode gemakkelijk af. Wel altijd de weemoed bij het verkopen van de kinderwagen haha maar dat is volgens mij een heftig ding Degene die wel echt getwijfeld hebben, hebben uiteindelijk toch nog een kind gekregen.
Dankjewel. Ik moet zeggen dat deze zwangerschap nu wel een beetje gek voelt. Ik bedoel de eerste was een sterke wens en ik was helemaal van het padje toen ik zwanger bleek. Die tweede was ''logisch'' en deze derde hebben we zo lang over getwijfeld en nog wisten we het niet 100% zeker. Dus soms kan het me nu inderdaad aanvliegen. Dat ik ineens denk: OMG heb ik weer slapeloze nachten, weer terug in de tijd met baby-gefrutsel. Maar vooral eigenlijk ook naar de andere twee toe, hebben we genoeg aandacht, hebben we straks genoeg aandacht voor elkaar en onszelf. Ik vind dat namelijk ook best belangrijk. Maar ik heb enorm veel energie en houd van drukte én we doen het echt samen mijn man en ik dus ik weet ook zeker dat het goed komt. En als ik dan weer denk aan zo'n klein baby-tje en straks een derde uk erbij ben ik helemaal blij. Ik ben overigens soms bang dat het er 2 zijn ja, mijn moeder is een tweeling. Dat was één van de dingen waarom we ook zo twijfelden haha. Maar het grappige is wel dat alle grote dingen die het eerst naar een nee brachten nu in mijn hoofd vrij gemakkelijk te weerleggen zijn. En wat ook wel meespeelde is dat ik iemand ben die het graag ''volgens het boekje'' doet. Dus 2 krijg je niet zoveel opmerkingen over maar 3 gaan mensen vast wat van vinden. Maar als ik terug kijk zijn alle besluiten die ik heb genomen juist tegen de verwachtingen van anderen in de beste die ik heb gemaakt Ik geloof overigens direct dat het pittig is hoor. Dat zeggen mijn vriendinnen met 3 ook wel. Maar dan de andere kant: het is maar tijdelijk dat het echt zo pittig is. En in ons geval hebben we tussen de jongste en baby meer dan 4 jaar verschil. Dat scheelt wel in de tropenjaren (ze duren alleen wat langer, ik ben bijv net uit de luiers hahaha, kan ik er weer in) Ik weet in elk geval hoe lastig dit is. Ik vond het echt een lastig vraag stuk. Maar toch zat er altijd een stemmetje achteraf in mijn hoofd die wel dacht in ''ooit'' en niet in ''nooit''
Ja, moest even wennen, maar ben ook op het andere forum vrijwel niet meer te vinden Voor wat het waard is, ik denk momenteel dus heel erg nee over alles. Godzijdank niet meer de stress rondom eisprong en op het juiste moment seks (of inseminatie) en angst dat het niet lukt en een ronde verloren is. Daarna continu angst tijdens de zwangerschap dat Er iets mis is met kind of mis zal gaan. En dan de babyperiode, waarin je blijkbaar nieuwe zorgen kunt hebben als je kind plots minder drinkt dan voorheen en alleen maar in de draagdoek slaapt. Ik kijk uit naar me geen zorgen hoeven maken en naar 3 kinderen waar ik mee kan praten en niet hoef te raden wat er is. Dus hoewel ik met enige weemoed wel kan kijken naar een zwangere vrouw, vooral achteraf nu ik weet dat alles goed ging wilde ik dan dat ik er meer van genoten had, hoef ik niet meer zwanger te zijn. Mijn gevoel zegt nu heel sterk dat ik niet nog een baby wil. Ik laat de optie open voor een ooit, maar het zwanger zijn niet nog eens willen ervaren bestaat dus zeker wel Of ik echt representatief ben, dat is dan een tweede. Maar lastig wel hoor. Ik twijfelde zelf niet over de derde, maar man wel. Dus of het wel of niet zou gebeuren was lang een ding waar ik me mee bezig hield. Heel vermoeiend. Je zou het misschien toch soort van moeten parkeren met het idee dat het mogelijk een optie is als de wens duidelijker is. Op dat andere forum is trouwens een ouder topic over de derde kind wens. Misschien vind je daar ook nog wat herkenning. Het is denk ik heel gebruikelijk om juist over die 3e te twijfelen
Ik lees even mee, herken het ontzettend. Heb 2 dochters uit 2016 en 2020 en twijfel over een derde. Waar ik nog niet uitkom is of ik nog een keer zwanger wil zijn of ook echt nog een kindje erbij wil. Heel lastig!
Teveel verdriet gehad, teveel risico gelopen, niet doorslapend zorgenkindje (jongste)... Man wil hier echt niet meer. Hij wil niet nog een zwangerschap verliezen of mij of weer zien hoe fout het kan gaan bij een bevalling met de kleine: hij was er wel bij toen ze onze jongste weer tot leven konden brengen en naar neonatologie ging en dat hakte erin. Jongste had veel opstartproblemen en we zijn er nog lang niet Nu zitten we nog steeds in de medische molen, jongste heeft mogelijk zeldzame darmaandoening en we hebben veel zorgen. Korte antwoord is dus: man heeft wel de wens maar wil absoluut niet meer.
O dus je hebt niet zomaar toegang tot ivf PGD met jouw afwijking? Hoe werkt dat dan precies? Praten kan altijd
Ik heb dat ook wel...ook het gevoel dat ik naast positieve ook negatieve reacties ga krijgen. Dat is geen reden om het niet te doen, maar vind ik wel vervelend. Bij m’n oudste was iedereen mega mega blij, dat het eindelijk gelukt was. We werden gebombardeerd met kaartjes en cadeautjes en bezoekjes na haar geboorte. Bij de tweede was er ook veel blijdschap maar wel minder (wat natuurlijk logisch is omdat we nu wéér ouders werden ipv eindelijk ouders). Maar als ik nu spreek met anderen over een derde hoor ik ook wel: waarom zou je dat doen? En: nee dat moet je niet doen hoor...of: ik ga echt niet op alle drie tegelijk passen hoor! Ik zou het jammer vinden als ik m’n blijdschap dan niet kan delen met veel mensen om mij heen. Want want ik al zei: ik ken zo goed als niemand met drie kids in mn directe omgeving. Of dat het er inderdaad twee zijn, haha omg....gelukkig hier geen tweelingen in fam. Ik vind je wel super stoer dat je buiten je boekje bent gegaan en het gewoon bent gedaan en je gevoel hebt gevolgd!