dingen loslaten waar je geen invloed op hebt..

Ik heb het altijd al gehad. Ben gewoon een vreselijke gevoelige muts. Zou iemand tegen me schreeuwen barst ik in huilen uit en zou daar dagen van kapot zijn.

Ik trek heel veel dingen aan. Ik kon ook altijd heel goed aanvoelen hoe de ander zich voelde en zei dan de goede dingen waardoor de andere zich beter ging voelen.

Tot ik op mij werk tegen kwam dat mensen je buiten sluiten. Letterlijk de rug toe keren en dat heeft mijn vertrouwen beschaamd.

Mijn vader is op vroege leeftijd overleden, hij kreeg de diagnose met maximaal 1 jaar te leven. Dat zet je wereld op zijn kop.

Ik denk dat onze zoon mijn wereld het meest op zijn kop heeft gezet. Hij kwam met 34.5 en toen hij thuis kwam bleek hij verborgen reflux te hebben en moest ik hem heel veel dragen dag en nacht. Dat leverde een hechte band maar eigenlijk ook een stuk angst dat er wat met hem gebeurd. Ik wist van tevoren niet hoe eng het eigenlijk is om mama te zijn. (Natuurlijk wel de moeite waard )

 

Ik heb eigenlijk geen tips of adviezen voor je, want ik ben zelf ook een beetje zoekende. Afgelopen jaar is zo bizar geweest, ik had vanmorgen een moment dat ik een beetje in paniek raakte. Dat is me nog nooit overkomen. Ik ben eigenlijk altijd heel nuchter. Dus ik hoop hier misschien wat tips te lezen die wat rustgevend zijn.

Wij hebben in een half jaar tijd (tussen afgelopen mei en november) 4 familieleden/bekenden verloren (2 ziek, 2 zelfmoord). Ik heb zeer waarschijnlijk astma ontwikkeld waar ik momenteel veel last van heb (testen ze i.v.m. corona niet, alleen extreme gevallen), wij hebben de familiebanden in de koelkast gezet (zij misdragen zich enorm m.b.t. corona, wij kunnen ons daar niet in vinden) en dan nog de hele situatie met corona er boven op. Ik wil al geruime tijd dolgraag aan het werk en ook dat lukt niet (onregelmatige diensten van man en kinderopvang heeft niet alle dagen plek). Ik weet gewoon even niet meer wat ik met mezelf aan moet, alles zit tegen. Er zullen heus wel weer mooiere en betere tijden komen, maar ik zie ze even niet. Tot die tijd zal ik op de automatische piloot door moeten denk ik.

 

Ik kon het ook niet, ik stond vanaf mijn puberteit tot anderhalf jaar geleden 24/7 in standje overleden en greep alles aan waar ik ook maar een beetje controle over kon hebben. Wat was ik dood ongelukkig. Vele therapieën gevolgd, zelfs een vrijwillige opname gehad.

September 2018 kwam ik in aanraking met acceptence and commitment therapie en dat is mijn redding geweest! Het mooiste van alles vond ik dat mijn psycholoog nauwelijks iets gedaan heeft, ik heb wat boeken in huis gehaald en de rest ging ‘vanzelf’. Ik kan het iedereen aanraden om er wat literatuur over op te zoeken, het is zo enorm helpend.

Wat niet wil zeggen dat ik nu alle dagen zen door het leven zweef, integendeel haha. Maar ik heb wel de tools om ermee om te gaan en kan ze in zetten. En voor het eerst in mijn leven ben ik oprecht gelukkig!

 

Nee... helemaal niet goed in loslaten.

Vorig jaar Januari een hartinfarct gekregen en daar ben ik nog steeds iedere dag mee bezig. Vooral angst dat het weer een keer gebeurd. Dat gepieker zit me alleen maar in de weg. Beter om het los te laten en meer te gaan ontspannen. Mja....

Mn man zegt altijd: Als je nu piekert, levert je dat iets op? Kun je er nu iets aan veranderen? Dat helpt wel iets, want het antwoord is altijd nee.

Ik doe een training mindfullnes en heb alvast geleerd dat het accepteren van gebeurtenissen veel makkelijker is dan er tegen te vechten. Hoe harder je ertegen verzet, hoe groter het wordt.

Mja... nu alleen nog toepassen op mn gepieker over mn hart