heftig dat bericht, maar ik kan het me wel voorstellen. Je 'oude ik' is zó ver weg. Die lat ligt zo ontzettend hoog dat het misschien beter is om dat ook niet te willen halen. De lat lager te leggen, zodat je haalbare overwinningen kunt behalen. In het begin denk je; logisch; ik ben net ziek geweest. Geef het een paar weken. Maar dan worden die paar weken een paar weken meer... en dan maanden.. en ineens ben je een half jaar verder en dan een jaar.. Waarin je van alles geprobeerd hebt mogelijk en zo vaak weer kéihard teruggevallen. Dan is het soms beter om je oude ik los te laten en te leren omgaan met de nieuwe ik. Ook ten koste van je gezin en omgeving, want soms kost alleen maar vechten - veel meer energie (die je al niet hebt) dan meebewegen.... maar ook dat is ook echt wel een psychisch proces .
Ja en zelfs als je alles geprobeerd hebt (mijn artsen gooiden wel de handdoek in de ring, volgens hun gaat het niet beter dan dit worden, de laatste revalidatie was dan ook compleet gericht op leren leven met en niet meer op vooruitgang) maar de medische wereld blijft dingen ontdekken dus in mijn geval blijf ik hoop houden. In het ergste geval heb ik x aantal jaren van mijn leven anders geleefd dan ik had willen leven. Heel anders. Want qua energie, fysieke en mentale belastbaarheid heb ik gewoon onwijs veel in moeten leveren. Maar nog steeds zal ik nooit afscheid nemen van mijn oude ik. Dat doe ik pas als ze me vertellen dat ik terminaal ben. Tot die tijd neem ik geen afscheid en houd ik altijd hoop en blijf ik altijd zoeken naar nieuwe mogelijkheden in elke denkbare hoek. Voor mij geld kan niet bestaat niet.
Ik lees je bericht met open mond. Maar misschien werkt het voor sommige mensen inderdaad zo. Maar ik vind het nogal wat om na 1 jaar al je ergens bij meer te leggen en afscheid te nemen van je oude ik. Helemaal in het geval van corona waarvan ze nog zo weinig weten en dus ook nog helemaal niet gericht onderzoek hebben kunnen doen op nazorg en revalidatie hiervan met volledig herstel als doel.
Ik heb ruim een jaar geleden een aantal maanden last gehad van een probleem met mijn evenwichtssysteem. Behalve duizeligheid, zorgt dat ook voor vermoeidheid. Op een gegeven moment wordt dat een soort gesloten systeem: duizeligheid is vermoeiend en vermoeidheid triggert duizeligheid. Ik wil niet zeggen dat ik toen afscheid heb genomen van mijn oude zelf. Ik heb wel op een gegeven moment -noodgedwongen- moeten toegeven: Dit is het nu. Zonder te weten of hoe het 'nu' is, over weken, maanden, jaren nog hetzelfde zou zijn. Of toch weer beter. Of zelfs slechter. Maar het feit dat ik er deels aan toegaf, heeft me uiteindelijk wel geholpen. Ik sleepte me qua werk door de dagen heen. Gelukkig werk ik part-time, anders had ik dat niet volgehouden. Al het andere stond op een lager pitje. Werken, eten, slapen. Op de dagen dat ik vrij was, veel rusten als de kinderen op school waren zodat ik daarna nog eens iets met ze kon. Gelukkig lukte dat wel, ik realiseer met dat er mensen zijn bij wie dat niet eens meer haalbaar is. En ik heb dus een klein beetje kunnen voelen welke impact dat heeft. Het is niet zo dat je dan per se bij de pakken neer zit en niet meer vooruit wilt gaan. Maar het accepteren dat je (in ieder geval op dat moment) niet meer alles kunt wat je kon. En zeker niet meer alles kunt wat je wilt, geeft ook een bepaalde rust. En van daaruit juist weer mogelijkheden biedt om op een gegeven moment weer langzaam op te bouwen. Ik ben inmiddels bijna volledig herstelt, maar voel wel dat het nog altijd op de loer ligt. Ik kan best een avond wat later naar bed. En in bijvoorbeeld een vakantie waarin we weinig doen, kan ik ook best meerdere avonden wat later naar bed. Maar later naar bed en overdag inspannen, dat is een recept voor moeilijkheden. (In die zin was het voor mij lichamelijk we goed dat het groep 8 kamp vorig jaar niet door ging, al heb ik daar met en voor de kinderen ook veel verdriet om gehad! Maar dat is wel een voorbeeld van iets wat ik fysiek eigenlijk niet meer kan.) Ik ben er inmiddels achter, dat ik echt op tijd moet ingrijpen. Bij het eerste spoortje van beginnende duizeligheid, trap ik op de rem. Want ik weet dat als ik dan te lang door blijf gaan, ik echt weer tijd nodig heb om te herstellen. In het geval van bijvoorbeeld kamp, zal ik die keuze wel maken. Sommige dingen zijn het waard om daarna een week voor pampus te liggen en daarna pas weer langzaam op te bouwen. Maar er zijn ook momenten dat ik de afweging moet maken: ik vier dit feestje nu maar even niet, want anders kan ik over een paar dagen niet naar ... Nou ja, op het moment zijn er weinig feestjes te vieren dus nu speelt dat minder. Maar bijvoorbeeld afgelopen zomer wel keuzes moeten maken.
Ik denk dat je vergeet dat je denkt zoals je nu bent... nu je soort van fit bent? Vermoeidheid is niet alleen fysiek. Het is ook mentaal zó'n aanslag. En niet alleen vermoeidheid, ook pijn. En dat dag na dag... Natuurlijk weet je bij corona nog weinig. Maar ook dat is zwaar. Niemand die kan beloven dat het goed komt. En wanneer je dan weer je kinderen moet teleurstellen, jezelf, je partner... Dan is een jaar echt lang, een jaar waarin niemand weet wanneer het verbeterd. En wanneer je regelmatig merkt dat het nadat het iets beter ging, ook zó maar weer kan verslechteren. Maar oke . Ik denk dat veel mensen het zich (gelukkig?) niet kunnen voorstellen. Maar voor mij ook echt een reden om voorzichtig te zijn.
Daar lijkt het wel op! Het gaat om het AstraZeneca vaccin, dat is niet geschikt voor de doelgroep waarin mijn en ik denk ook jouw ouders vallen.
Ik snap denk ik wel wat je bedoelt. Wanneer je iets hebt waarvan bekend is dat je nooit meer volledig zal herstellen, dan zul je een manier moeten vinden om ermee om te gaan. Afscheid nemen van wat was. In geval van covid hebben we geen idee eigenlijk. Het bestaat nog maar net een jaar. En het heeft zo verschillend effect op mensen. Mijn zwager zal zeer waarschijnlijk nooit meer herstellen. Is er ook veel beroerder aan toe dan ik. Met veel neurologische klachten ook. Voor hem geld dat afscheid nemen dus wel degelijk. Hij had een hoge functie bij een internationaal bedrijf. Die baan is hij kwijt. Geen zicht op weer volledig kunnen functioneren op dat niveau. Dat is natuurlijk niks vergeleken met mij. Ik voel me k**. Maar dat is "alleen maar" vermoeidheid. Ik verwacht op redelijke termijn mijn gewone werk weer volledig te doen. Of misschien ga ik mijn uren wat terug schroeven. Dat weet ik nog niet. Ik heb afscheid genomen van het idee weer lange afstanden te gaan hardlopen (halve marathon was ik een jaar geleden van plan om voor te gaan trainen). Maar als ik terug op een half uur tot een uur rustig joggen kom, dan ben ik tevreden.
Ik ben 11 jaar geleden uitgevallen en uiteindelijk meerder diagnoses ME/CVS, PDS, migraine en fibromyalgie. Ik ben toen blijven vechten en vechten. Het niet willen accepteren maar gewoon doorgaan zodra het weer enigszins kon met als gevolg natuurlijk een dikke terugval. Uiteindelijk ben ik het gaan accepteren. Heb ik mijn baan opgezegd ipv de stress van de ziektewet (toen inmiddels bijna 3 jaar want was verlengd door UWV) en heb ik geaccepteerd dat dit het was en ben daar naar gaan leven. Tegelijkertijd werd ik zwanger van de eerste, vlot daarna van de 2 en kort daarna van de 3e. In het kader van herstel zal lang duren dus we gaan er maar voor. Uiteindelijk na 3 jaar nog 2 kids dicht op elkaar. En wat blijkt de kids brengen ritme en structuur in de dag. Zorgen dat ik beweging en rust goed afwissel. En doordat ik de situatie accepteer geniet ik van de mooie dingen en heb ik het gevoel dat het eigenlijk best wel weer goed gaat (relatief want de pijnstillers zijn niet aan te slepen en de vermoeidheid is er zeker nog). Maar om te kunnen accepteren moet je eerst een rouwproces door met afscheid nemen van hoe het was. En dat duurt niet voor iedereen even lang maar verwacht dat het merendeel van de covid slachtoffers daar nog niet is. Neem je tijd daarvoor en vind je weg er in. Het komt goed. Is het niet linksom dan wel rechtsom. Sterkte aan iedereen die nog steeds last heeft van corona rest klachten!
Gisteren was het gezellig buiten op het ijs met op sommige punten moeilijk om afstand te houden. Ik ben heel benieuwd of door het schaatsen en bij elkaar komen van mensen er nu over 1-2 wk een toename is van besmettingen en eventueel ziekenhuisopnames.
ja dat denk ik ook. Maar omdat er ook in het nieuws staat dat die Britse mutatie besmettelijker is en je dus meer afstand zou moeten houden, ben ik er benieuwd naar.
Ik ben geen expert, maar het was afgeladen druk bij ons. Dat kan niet anders of over een dag of 5 krijgen we een stijging. Lekker doorproppen overal ... fysio..voedselkarren...artsen...apo ass....etc etc. Er hoeft er maar 1 besmet te zijn en BOOM.
Ik verwacht niet dat het meevalt (hoop het wel!!), als je alleen al de selfies met vriend(inn)en op Insta etc voorbij ziet komen (hoofden bijna tegen elkaar aan) tijdens toertochtjes en ook van mensen die normaal wel overal afstand houden ... Het leek echt even of corona niet bestond.
Ja maar ik kan me herinneren dat we vorig jaar ook vaak zaten van: nou over 2 weken zal er wel een toename zijn en dat gebeurde vrijwel nooit. Dus ik ben positief dat nu even snel buiten ervoor zorgt dat het wederom niet gebeurd. Overigens was het hier niet mega druk, helemaal niet eigenlijk en ook geen gekke selfies ofzo gezien behalve met eigen gezin. Dus ik had dat beeld sowieso al minder. En op zich hè, wat mij betreft bestond deze week ook Corona even niet. Het was een welkome afleiding van al dat vreselijke negatieve nieuws. Dat was juist het leuke aan deze week (overigens heb ik deze week überhaupt alleen met mijn gezin doorgebracht)
Ik hoop het ook hoor!! Maar omdat nu zelfs voor veel mensen die normaal te allen tijde afstand houden nu ook ineens geen afstand meer bestond ... Kweet niet Zelf houden we ook afstand, maar als je hier op de ijsbaan kijkt zie je het ook om je heen. En als je even een praatje maakt probeer je boven de harde muziek uit te komen, sta je te schreeuwen / wat dichter bij elkaar. Over 2 weken zullen we het wel zien.
Een heel welkome afleiding afleiding zeker. Maar vooral dag laatste stukje vind ik wel zorgelijk. Dichter op elkaar, en dan schreeuwen. En ik las ook ergens dat deze weersomstandigheden (koud en droog) voor het virus juist perfect zijn. Maar goed. We zullen het zien. Misschien valt het ook gewoon erg mee. Misschien zijn mensen die besmet zijn, maar geen klachten hebben wel meer vermoeid (wat dan niet als klacht herkend wordt). En dan heb je geen zin in schaatsen. Ik verzin ook maar wat he.
Oh ja harde muziek en schreeuwen is dan wel een ding ja. Maar ik heb alleen hier op de sloten en vijvers geschaatst dus daar was geen muziek haha. Wel gepraat maar dat was wel 2 meter afstand minimaal want ik moest steeds achter een kind aan
Haha nou ik ben zwaar vermoeid EN misselijk (want 6 weken zwanger) maar ik ging toch schaatsen hoor Ik kreeg er juist energie van! Maar ik denk dat er zoals altijd wel plekken zijn waar het te druk was (ik zag bijv het Vondelpark dat is toen ook ontruimd) maar het zal ook op heel veel plekken goed zijn gegaan. Daar houd ik me dan maar aan vast
Ik denk dat er op veel plekken toch een beetje carnaval wordt gevierd, hier wel in ieder geval... Dus dat kan ook nog extra besmettingen opleveren. Ook al staan ze buiten, wel hutje mutje op elkaar.
ben benieuwd of dit toch een voorbode is voor wat er bij ons kan gaan gebeuren. Het blijft elke keer zo afwachten!