Mijn dochter brak afgelopen zomer haar arm en moest geopereerd worden. Ze is echt wel een stoer kind, onderging alles ook heel stoer, maar toch maakt alles indruk natuurlijk. Pijn, opname in ziekenhuis, heel veel verschillende gezichten, medicijnen met vieze smaken, indrukwekkend ritje naar de OK en daar alle toeters en bellen, met dokters en mama helemaal ingepakt etc, ook het ontwaken weer en dan heel even alleen zijn, pijn hebben... En dan denk je dat het klaar is, maar heb je toch nog pijn, etc etc. Met slapen merkten we dat heel duidelijk. Ze heeft enkele weken bij mij in bed geslapen. En binnenkort wordt ze weer geopereerd, daarna zal ze vast ook weer een tijdje bij mij in bed liggen. Toen ze 2 was is ze ook geopereerd en was het hetzelfde verhaal eigenlijk, toen had ze geen pijn achteraf (nu met haar arm wel), maar had ze echt even die veiligheid en geborgenheid nodig na alles in het ziekenhuis, narcose, weer wakker worden etc. Toen ze 2 was speelde ze erna wel veel met een dokterskoffertje en knuffels, en nu met 5-6 jaar heeft ze het ook veel nagespeeld met haar Playmobil-ziekenhuis. Dat heeft echt geholpen bij de verwerking.
Ahh wat ontzettend naar voor je dochtertje! Wel logisch dat ze die nare ervaring nu associeert met slapen, aangezien ze zo in paniek uit de narcose kwam. Ik las het en dacht ook meteen aan EMDR! Bij jonge kindjes vertellen de ouders dan over wat er gebeurd is, waarbij de therapeute met vingers van links naar rechts zwaait, of waarbij ze piepjes in de oren laten horen met een koptelefoon. Zo worden de herinneringen opnieuw geregistreerd en dan zonder de narigheid die eraan vastzat. Klinkt raar maar is dus reguliere traumatherapie, geen alternatieve geneeskunde ofzo (niet dat daar wat mis mee is, maar om t even duidelijk te maken qua inhoud). Bij kortdurende 'trauma's' kan 1 sessie al genoeg zijn, dus zou zeker eens informeren bij je huisarts, in ieder geval niet nog weken wachten als je het hier eventueel mee kan verlichten, als dit je ook wat lijkt om te bespreken Zie hier nog wat info. Wordt ook genoemd dat het na operaties wordt gedaan. Ook na zeer ernstige trauma's zoals langdurig misbruik, dus de tekst is voor alles geschreven: https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://www.emdrkindenjeugd.nl/assets/documents/vroeg-1-emdr.pdf&ved=2ahUKEwjlqbnFk-juAhVPxYUKHb7aBgAQFjAOegQIFRAB&usg=AOvVaw3XfeKeDrhr_3_LRrKCi1JK&cshid=1613264213918 Hopelijk gaat het snel beter met je dochtertje en voelt ze zich weer veilig genoeg om lekker te gaan slapen!
Heel herkenbaar en naar. Hier heeft kinder Emdr heel goed geholpen. Je zou via de behandelend arts een verwijzing kunnen vragen naar de afdeling medische psychologie. Verder, blijf bij haar. Ze moet weer vertrouwen krijgen in slapen. En waarschijnlijk in het wakker worden zonder pijn, en andere nare dingen die ze heeft beleefd. Praat er over tegen haar. Vertel wat er is gebeurd en hoe het misschien voelde. Dit heeft tijd nodig. Maar vraag vooral een doorverwijzing.
Jeetje wat heftig, 20 x onder narcose of roesje. En zulke lange opname perioden. Fijn dat het nu goed gaat. In het begin dacht ik, zo snel mogelijk weer in de structuur van thuis komen. Maar ik had al vrijwel direct door dat dit niet zou gaan werken. Ik volg nu inderdaad gewoon haar en waar zij behoeft aan heeft in de hoop dat dit haar weer vertrouwen geeft. Vandaag heeft zij haar ochtenddutje in de woonkamer gedaan in een campingbedje. Het was even pieen maar eigenlijk ging zij vrij snel slapen. Werd wel huilerig wakker. En afgelopen nacht was het nog wel veel onrust en huilen bij wakker worden. Nu net is zij vrijwel direct in slaap gevallen in campingbedje naast mijn bed, maar zal dalijk wel weer huilend wakker worden en dan neem ik haar weer bij mij in bed als zij dat aangeeft. Maar vanmiddag dus redelijk rustig gaan slapen en vanavond ook. Dus dat stemt hoopvol. Heb ook verschillende keren vandaag weer haar verteld dat ze niet zoals in het ziekenhuis met pijn zal wakker worden maar dat zij weer blij kan wakker worden omdat ze niet in het ziekenhuis is maar fijn thuis. Niet dat zij aandachtig luisterde maar hopelijk heeft zij er iets van meegekregen.
Hb was laag maar ijzer was goed werd verteld. Ik trok dat altijd gelijk, maar kennelijk is dat toch anders. Ik vroeg nog of ze geen ijzer moest krijgen maar dit was volgens hen goed.
Ik was inderdaad gisteren al aan het zoeken naar mogelijkheden voor emdr. Morgen ga ik eerst contact leggen met de pedagoog van het ziekenhuis om te overleggen. Mocht die het nodig vinden om nu al iets dergelijks op te starten, of mochten de klachten aanhouden, dan ga ik hier zeker naar op zoek. Zelfs al zal het slapen goed gaan. Dochter was zo moeilijk aan te prikken voor een infuus. In de handjes lukte al niet. Had al gezegd dat ik de beste prikster wilde hebben omdat het voor de operatie door de anesthesioloog na 3 x te hebben geprobeerd ook ookal niet lukte. Dus de verpleegster die het beste kon prikken heeft het een paar keer geprobeerd, daarna de kinderarts een paar keer en uiteindelijk is de anesthesioloog erbij geroepen die een infuus in de voet heeft gezet. Kind was inmiddels (terecht) volledig over de rooie en in paniek. Echt vreselijk. Dus denk dat ik daar sowieso iets mee wil, want anders instaat er dalijk prikangst voor de rest van haar leven.
Wat sneu dat je zoontje zo'n angst voor mensen had gekregen. Gelukkig dat het nu een stuk beter gaat. Dank je wel voor je tips! Het jammere is dat mijn dochter nog niet praat. En dat ze zelf, behalve in gedrag, nog niet echt aan kan geven waar ze behoefte aan heeft. Het is constant kijken hoe ze op dingen reageert en daarop inspringen. Ik kan niet wachten tot ze gaat praten. Vind deze fase waarin je eigenlijk constant moet gokken of je het goed doet best heel erg lastig.
Ja het zijn wel ontzettend veel dingen om te verwerken. De ambulancerit zat ze ook heel vreemd te kijken. Ze kon natuurlijk totaal niet plaatsen wat zij daar nou deed. Zo'n klein meisje op zo'n grote brancard. Die felle lampen in de ambulance. Thuis al uitgebreid onderzocht door de ambulanceverpleegkundige natuurlijk. Alle toeters en bellen in het ziekenhuis. En dan de week ervoor ookal geopereerd. Het is zo ontzettend veel voor zo'n klein meisje. Ik neem haar nu ook bij mij in bed als ze niet kan slapen of huilt of in paniek is. Zodat ze weet dat ze niet alleen is en ze meteen getroost kan worden als dat nodig is. Veel succes en sterkte voor de aankomende operatie. Hopelijk verloopt alles redelijk soepel en is je dochtertje niet te erg van slag daarna.
Dit doe ik inderdaad allemaal. Praat nu een paar keer per dag erover tegen haar, of ze echt luistert is niet echt duidelijk, ze is nogal snel afgeleid. Morgen bel ik met de pedagoog in het ziekenhuis.
Oh mennn wat een ellende met prikken, zo zielig! Klinkt idd niet verkeerd om los van t slapen daar sowieso iets mee te doen inderdaad. Wel fijn dat t slapen de goede kant op lijkt te gaan, of nouja dat t met t campingbedje in woonkamer ging. Hopelijk vannacht ook weer een paar uurtjes meer. Dikke knuffel voor jullie!
Is ze ook in paniek of overstuur de narcose in gegaan? Mijn dochter was doodsbang (arm breuk) de narcose in gegaan en werd woest wakker. Weken lang was ze na elk slaapje heel boos, zeg maar gerust woest. Volgens de arts gebeurd dat bij sommige mensen kan dat wel even aan houden. je pakt het goed aan dus ik zou zeggen ga zeker zo door.
Wat lief, dank je wel. Vannacht heeft zij volledig doorgeslapen. Weliswaar in het bedje naast mijn bed. Maar toch. Een hele vooruitgang. En gisteren ben ik gebeld door de pedagoog van het ziekenhuis. Het kan allemaal bij elkaar wel 2 a 3 maanden duren voor zij zichzelf weer heeft gevonden. Dat komt omdat er nu heel veel stresshormoon door haar lichaam jaagt. Ze staat dus constant daardoor in een vlucht- of vechtstand. De tijd op de nicu werk niet mee. Daar zijn geen herinneringen aan, maar haar lichaam reageert er wel op als zij weer wordt geprikt. Het wordt dan getriggerd om te reageren. Het was echt een heel fijn gesprek met de pedagoog. Mocht er nog een keer geprikt moeten worden dan mag ik ze erbij roepen dan begeleiden zij mijn dochter, maar mij ook omdat het ook bij mij veel oproept om erbij te zijn.
Ja klopt, ook hier in paniek de narcose ingegaan. Lukte niet om het infuus aan te leggen dus toen met een kapje waar ze volledig van in paniek raakte.
Fijn die goede begeleiding uit t ziekenhuis. En een verademing dat ze doorsliep! Prima dat t naast jou was, maar in ieder geval weer een hele nacht rust voor jullie. Hopelijk zet t door
Kinderen hebben echt tijd nodig na een ziekenhuis opname. Inderdaad wat hierboven al genoemd wordt zeker 2 tot 3 maanden. Mijn zoontje is met 3 jaar van de trap gevallen en moest 2 nachtjes blijven. Hij is niet zo in paniek geweest als je dochtertje. Maar we konden wel merken dat het heel veel impact op hem had. Hij werd ontzettend druk van gedrag. Hij kon natuurlijk zich met woorden al uitten. Maar dat is voor je dochtertje lastig. Daarom uit ze zich ook door huilen e.d. Misschien kun je kinderboekjes met haar bekijken over de gang van zaken in een ziekenhuis? Je hoeft de tekst niet letterlijk voor te lezen maar gewoon in simpele woorden er iets bij het plaatje te vertellen. Soms begrijpen ze meer dan je denkt. Ook of kan je kind niet praten ze kunnen toch dingen snappen die jij verteld. Sommige ziekenhuizen hebben voorlichtingsfilmpjes voor kinderen over wat er in een ziekenhuis gebeurd. Misschien geeft dat herkenning voor haar. Ik zou haar eerst echt de tijd geven om te herstellen zowel lichamelijk als geestelijk. Bij mijn zoontje kwam het ook zonder verdere hulp goed maar het heeft wel tijd gekost. Het is nu bijna 3 jaar geleden en nog heeft hij het er vaak over. Wij hebben foto,s van hem gemaakt in het ziekenhuis. Die worden ook regelmatig bekeken.
Dat is nu inderdaad ook met de pedagogisch medewerker zo afgesproken. We kijken het een paar maanden aan en zo nodig kunnen we hen dan alsnog inschakelen, dus dat is wel fijn om achter de hand te hebben.