Graag hoor ik ervaringen en tips. Ik ben een jonge vrouw van 29 jaar. getrouwd en 3 kindjes. Mijn man is vorig jaar geopereerd ivm ziekte van crohn en heeft na zijn operaties met hevige complicaties in het ziekenhuis gelegen. Hij voelde zich zo ziek, dat hij geen puf meer had om te strijden en eigenlijk liever maar dood wilde gaan. Helaas ivm de crisis mocht ik niet bij hem in het ziekenhuis komen en dat alles heeft een grote impact op ons als gezin gehad. Gelukkig na 3 weken was hij weer thuis, goed hersteld na zijn operatie en eigenlijk ging het leven weer gewoon door. Na een maand of 2 merkte ik dat ik psychisch veel last had van de situatie en voelde ik me niet blij. Ik ben naar de huisarts gegaan en die heeft mij door verwezen naar de praktijkondersteuner voor gesprekken. In november voelde ik een knobbeltje in mijn borst.. grote angst, ik dacht natuurlijk meteen het aller ergste en was erg onzeker. Gelukkig na een echo was het allemaal goed en niks aan de hand. Ik opgelucht en blij. Sindsdien is er bij mij toch een knop om gegaan in mijn hoofd. Ik ben sindsdien echt ontzettend bang om zelf nu wat onder de leden te hebben. Ik ben ontzettend onzeker en ben de hele dag door nerveus. Ik heb dit ook aangegeven bij de praktijkondersteuner en zij gaf aan of ik wilde nadenken of ik open zou staan voor EMDT therapie. A.s. donderdag belt zij mij hierover, en ik denk ook zeker dat ik dat ga doen, want ik wil hier heel graag vanaf. Ik merk dat het steeds erger begint te worden, ik ben afgelopen week nog bij de huisarts geweest en ook uitgelegd dat ik echt vreselijk hypochondrisch ben en constante angst voel. Ze heeft mij gerustgesteld en even een algemeen bloedonderzoek laten doen. Die was gelukkig allemaal goed, wat enigszins voor iets geruststelling zorgt. Over 2 weken kom ik bij de huisarts terug voor vervolg. Maar elke pijntje, steekje wat ik voel is nu in mijn hoofd meteen het allerergste. Ik voel vanaf dat ik opsta een constante angst en ik wordt er helemaal gespannen van. Omdat ik merk dat het eigenlijk alleen maar verslechterd wil ik maandag aan de huisarts vragen of ik iets kalmerende in huis mag hebben om te zorgen dat ik hopelijk iets rustiger kan worden in mijn hoofd. De huisarts en praktijkondersteuner noemen het PTSS nav ziekenhuisopname van mijn man. Ik was voorheen altijd nuchter en had alle touwtjes in handen. Daar is nu niks van over. Ik hoop ervaringen te horen, of herkenning in mijn verhaal en hopelijk nog wat tips. Ik ben al bezig gedwongen mijn gedachtes te verplaatsen naar andere dingen, ik ben gaan lezen, veel tijd met mijn kindjes doorbrengen, iets voor mijzelf doen. Ik kan alleen mijn gedachtengang niet doorbreken. Ik hoop hier nog wat extra tips te krijgen en misschien ook wat herkenning
Emdr neem ik aan? Kan echt heel goed werken. Daarnaast kijken wat je ontspant (ontspanningsvereniging of actieve ontspanning) en of je buikademhaling hebt als de angst toeneemt?
Mijn man heeft hier heel veel last van gehad. En heeft nu nog steeds af en toe dat hij er last van heeft. Mijn man zijn moeder is gestorven aan kanker op 50 jarige leeftijd. Ze zijn al vanaf zijn geboorte altijd met zijn 2e geweest en dus heel close. nadat ze dood is gegaan. Is het helemaal mis gegaan. Hij heeft EMDR therapie gehad en heeft bij een psycholoog gelopen. Dit heeft hem heel goed geholpen. Ook heeft de dokter hem echt goed geholpen om altijd serieus naar zijn klachten te luisteren. trek op tijd aan de bel en emdr heeft hem ook goed geholpen ! Dat kan ik alleen maar meegeven
@Aroma34 Ik herken je gevoel En wat je beschrijft heb ik ook. Dat heeft bij mij te maken met traumatische gebeurtenissen in mijn leven. Ik kan er niet goed mee omgaan. Ben heel emotioneel. Ik krijg ook psychische hulp met medicatie, maar zie geen vooruit gang. De spanning zit zo diep bij mij. Elke keer ben ik angstig alsof er iets gaat gebeuren of dat iets onder mijn leden heb. Het beïnvloed mijn dagelijkse leven. Ik kan me niet concentreren ben de hele dag moe. Wil het liefst alleen maar in een donkere kamer slapen, maar dat gaat niet 2 kleine kinderen. Ik mpet voor ze zijn. Ik hoop dat het ooit weg gaat, want het is echt vreselijk. Ik kan nergens van genieten
Heel herkenbaar wat je schrijft. Zo sta ik er nu ook in, het liefst ga ik slapen want dan slaan mn gedachten niet op hol. Maar ook hier 3 kleine kinderen, dus ik ben ook de hele dag in de weer. Mag ik vragen wat voor medicatie je slikt ? Het vervelende bij mijzelf vind ik juist dat ik ook steeds een "kwaaltje" heb waar ik mij dan ook druk om kan maken. Ik wou dat ik gewoon even niks voelde, in de hoop dat ik dan gewoon even een tijd rustig kan blijven.
Ik heb ook een tijd in die vicieuze cirkel gezeten. Al die stress kan gekke dingen doen met je lichaam, waardoor je ook echt klachten krijgt (solk noemde mijn huisarts het) ik weet niet of je googled als je klachten hebt, maar dat is doorgaans niet bevorderlijk. Wat mij geeft geholpen is sporten en met mezelf afspreken, dat als de klacht er na een week of 2 nog is dan naar de huisarts te gaan, meestal was de klacht binnen die tijd weer weg.