Ik was er niet bij, toen onze hond een spuitje kreeg. Mijn man koos een potje uit voor de as en het crematorium had zelf een plukje haar en pootafdruk genomen en een kaartje van gemaakt.
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden. Ik heb alles nu gelezen en zal dat morgen en overmorgen nog eens doen. Ik zie echt veel tips en ook dingen ( zoals stuipen) die ik erg fijn vind om al nu vast te weten. Dan schrik ik misschien inderdaad niet zo erg. Verwennen doe ik al een tijdje. Omdat hij zijn eigen brokken niet meer kan eten door zijn tanden die minder sterk zijn kook ik elke dag iets lekkers voor hem. Daarvan drinkt hij vooral het vleesboullion. Het is onvermijdelijk en moet gebeuren.
Ja misschien is mijn dierenarts nog wat van de oude stempel, dat weet ik niet. Via een bloedvat lijkt mij prettiger voor het baasje om te zien.
Mijn hond had gewoon een hele nare stuip om te zien.. ik reageerde ook meteen naar de dierenarts heeft ze pijn wat doet ze etc.. maar dierenarts kon mij gelukkig op dat moment uitleggen dat dat vaker gebeurd en ik het moest zien als haar laatste adem die zij toonde. Heel veel sterkte de komende tijd! Ze gaan snel heen, is mijn ervaring erbij.. ze zijn op en het eigen lichaam geeft niet op om ook het baasje tevreden te houden. Maar als het word toegediend is het een verlossing voor je lieve hondenkind.
Pfffff, wat vreselijk om die beslissing te moeten gaan maken. Stiekem hoop je dat ze vanzelf gaan..... Helaas zullen wij ook over een niet al te lange tijd ons oudje moeten laten inslapen. Alle tips die al staan beschreven ga ik dan ook zeker meenemen. Toevallig kreeg ik laatst nog een tip van een bekende: bespreek met de kinderen of ze nog iets willen meegeven aan de hond, bijvoorbeeld een tekening, een kaartje of iets dergelijks. Sterkte....
Wij hebben, helaas, in korte tijd 3 honden moeten laten inslapen. Belangrijk is dat er zo min mogelijk stress is voor het dier. Komt de DA thuis? Dat zou ideaal zijn. Zo niet, ga dan bij de DA op de grond zitten zodat hij bij je kan liggen. (Hou er wel rekening mee dat de hond zelf wellicht een ander idee heeft, ook dat is goed) Het inslapen zelf gaat heel rustig. Hij krijgt eerst een prikje om te slapen. Dan worden ze slaperig, gaan liggen en vallen in slaap. Pas daarna krijgen ze de prik die het hart stopt. Dat is al heel snel na toedienen trouwens. Hou er wel rekening mee dat het dier nadien nog wat spiertrekkingen kan hebben. Vaak heel subtiel, een lip ofzo. Op de dag zelf, leg hem in de watten. Geef wat hij nog wil, al is het biefstuk. Wil je nog een pootafdruk maken? Of een stukje vacht? Ik wens je veel sterkte en kracht. Je doet het beste voor hem/haar. Rationeel weet je dat, maar gevoelsmatig ligt dat anders.
Injectie in het hart is niet gebruikelijk trouwens. Alleen onder bepaalde omstandigheden doen ze dat. Onze 1e zat midden in een epileptische aanval die niet te stoppen was, dat kon niet anders. Bij de anderen gewoon in ader in de poot.
Bedankt allemaal. Eigenlijk wil ik ook erger voorkomen. Ik denk ook weleens kreeg hij maar iets waardoor het echt heel duidelijk is dat hij in moet slapen. Maar als ik daar aan denk ik dat helemaal niet fijn en kun je maar beter er eerder bij zijn voordat hij echt pijn gaat krijgen. Hij was weer de hele nacht op en mijn man en ik hebben in shifts geslapen. Ik ben de eerste uren wakker gebleven tot 3 uur en daarna is mijn man met hem bezig geweest. Dat is ook wel erg vermoeiend moet ik zeggen.
Het is heel vermoeiend ja. Mijn hondje bleef om eten vragen. Vaak enorme diarree aanvallen waarschijnlijk omdat haar darmen niet meer goed werkte, maakte niet uit wat we haar gaven vanalles geprobeerd. Ze lag altijd bij ons op de slaapkamer en als ik haar hoorde hijgen wist ik dat ze haar diarree aanval weer kreeg en het arme beestje probeerde het maar op te houden om het maar niet in huis te doen. Elke nacht eruit met haar.. Soms had ze aanvallen dat ze weg viel of haar achterpoten ermee stopte.. geen epileptie maar gewoon kortsluiting. Andere moment was ze weer lekker uitbundig en huppelde als een jong hondje met een oud lichaam. Daardoor was de keuze zo moeilijk want het ene moment ging het zo slecht en het andere moment was het weer tijdelijk een hondwaardig bestaan. De aanvallen kwamen vaker, bleef vragen om eten (verzadigde niet/dement?). Als ze tijdens een aanval op de grond lag dacht ik ja meisje.. je bent oud en je kan eigenlijk niet meer. Dan bleef ik rustig bij haar en haar aaien dat het oke was en haar gerust stellen.. wel met tranen over mijn wangen. 2 uur voordat de dierenarts hier was zat ze nog met haar snoet in de snoepjes kast te snuffelen en te kwispelen.. niks aan de hand.. dat doet pijn. Wel weet ik dat het wel het juiste besluit is geweest om nog veel erger te voorkomen.. maar god oh god wat moeilijk. Voel je alsjeblieft niet schuldig dat jij deze beslissing moet maken, zie het als een verlossing voor je dierbare. Sterkte. Geniet nog van ieder moment.
Ja dat is inderdaad zo dubbel. Af en toe lijkt hij gewoon wel goed. Al zijn die uren al steeds minder. Hij slaapt...loopt soms wat rond en vraagt inderdaad de hele tijd om eten. Om het vervolgens niet eens op te eten. Ik ga zo naar de dierenarts om advies en waarschijnlijk een afspraak te plannen.
Met tranen in mijn ogen heb ik ieders stukje gelezen. Anderhalve maand geleden is er bij mijn kat een agressieve vorm van botkanker geconstateerd. Ik heb ervoor gekozen niet te opereren en met chemo's aan de gang te gaan (de levensverwachting zou van enkele weken/ maanden naar max 6 maanden gaan). Nu moet ik het in de gaten houden wanneer het niet meer gaat. De tumor wordt nu steeds groter en ze valt in rap tempo af. Qua gedrag merk ik nog niet veel aan haar, maar ik weet dat katten dat altijd goed verbergen. Ik vertroetel haar op elke mogelijke manier maar het eind van de maand gaat ze niet meer halen ben ik bang. Ik heb er nu al zo'n onbeschrijfelijk verdriet van haar straks niet meer om mij heen te hebben. Ze is al elf jaar mijn allerbeste vriendin door dik en dun! Ik snap je pijn heel goed @bosi333 en ik wens je alle sterkte toe. Hoop dat je een waardig afscheid zal hebben. En iedereen bedankt voor de tips, ik ga er ook mee aan de slag.
Hè wat een vreselijke beslissing om te nemen is dat.. Ik zie dat er al veel tips zijn gegeven, mijn tips zijn voor die laatste uren; Laat de dierenarts naar jullie komen, probeer zo normaal mogelijk te doen om weinig onrust te geven, maar misschien wel een beetje extra lief. Ik koos zelf voor een zachte handdoek onder het kontje o.i.d. Een plastic zak ligt niet zo lekker of is misschien raar. Misschien verschilt dat ook per hond. Onze honden met geplande euthanasie kregen voordat de dierenarts kwam al een roesje (pil in stukje worst), een licht slaapmiddel waardoor ook de 1e prik al nauwelijks gemerkt werd en onrust er niet meer was. Onze eigen verhalen met 3 honden: Wij hebben deze nare beslissing vorig jaar moeten nemen voor ons hondje (tijdens 1e golf). Vanwege coronamaatregelen en omdat onze hond al heel oud was en naast bestaande klachten ook een eerste heftige epileptische aanval kreeg die avond, kon ik er niet bij zijn. Ik heb de kinderen ondersteund en overleg gehad met de dierenarts en mijn man is tot het einde bij ons hondje gebleven op locatie bij de spoeddierenarts. Helaas kon het wegens die (spoed)omstandigheden ook niet thuis, anders hadden we dat gedaan met één kind erbij. Ik mis mijn hondje nog vaak. Ik ben toen ik 11 was en als volwassene, ook bij het inslapen geweest van de honden van mijn ouders (ook 'mijn' honden natuurlijk, al was ik bij de 2e hond al jaren uit huis bij overlijden). Wij hebben er toen dus voor gekozen om de hond zo min mogelijk te laten merken; wel een extra handdoek als kleedje. Ook hebben we onze emoties in bedwang gehouden. Als iemand een huilbui aan voelde komen, ging je even weg en/of nam een ander het even over om extra lief te zijn voor de hond. De uren tot de geplande euthanasie afspraak waren gericht op lieve aandacht en zo min mogelijk onrust. Die beide honden zijn heel rustig ingeslapen en vonden de prik ook niet meer erg. Dat lichte slaapmiddel van tevoren vonden we allemaal fijn, geen onrust bij de hond toen de dierenarts kwam. Heel veel sterkte Bosi. De eerste tijd na overlijden heb ik het huis als leeg ervaren, en overheerste het verdriet. Maar met het verstrijken van tijd, werd het verlies langzaam vervangen door vooral blijdschap om de warmte die het diertje gaf en de fijne herinneringen die je op hebt gebouwd met dat lieve huisgenootje. ❤
@bosi333 heel veel sterkte ❤ Toen ik 15 was kreeg ik een hond, een Cavalier King Charles. Gekocht toen hij ongeveer 8 weken oud was. Toen we hem ongeveer een week hadden merkte we dat hij een kromming in zijn rug had. Foto's laten maken etc bij een gespecialiseerde dierenarts. Konden hem laten opereren maar de kans was 50/50 dat het beter zou worden. Eerste jaren had hij er amper last van. Superlieve hond. Meerdere kinderen uit onze omgeving zijn over hun angst voor honden heen gekomen dankzij onze hond. Op een gegeven moment ging hij steeds meer slepen met zijn achterpoten. Dat was toen nog te doen met pijnstillers. Totdat hij nog amper zijn mand uit kon komen, zijn urine en ontlasting liet lopen en 'gemeen' werd (we merkte dat dit puur door pijn kwam). Toen hij 9 was hebben we hem in laten slapen. Bij de dierenarts. Toen we daar kwamen at ie eerst nog kwispelend een koekje, zag je amper aan hem dat er iets was. Toen nog een keer aan de dierenarts gevraagd of we ècht niks meer konden doen, al wisten we dat wel. Dierenarts stond er eigenlijk al van te kijken dat hij toch nog 9 was geworden. Na de eerste spuit ging hij snel slapen. Ook de tweede spuit werkte snel. Hij heeft geen spierstuipen of iets gehad en ook geen geluid meer gemaakt. We hebben er toen voor gekozen om hem bij de dierenarts te laten. Daar werd hij opgehaald en samen met andere dieren gecremeerd. Daar hebben we wel spijt van gehad. Ze vroegen ons wel op wat voor plek ze uit moesten strooien en hebben toen gezegd niet bij water want daar had hij een hekel aan. Uiteindelijk dus wel uitgestrooid bij water. Afgelopen September heeft de man van mijn moeder zijn hond moeten laten inslapen. Was 15 jaar. Hij had de hond met zijn ex. Eerste tijd na de scheiding ging hij de hond elk weekend ophalen totdat hij merkte dat dat te veel was voor de hond. Toen we te horen kregen dat zijn ex de hond verwaarloosde heeft hij ervoor gezorgd dat de hond bij mijn moeder en hem kwam wonen. Heel veel liefde en tijd in gestoken om de hond weer gezonder te krijgen. Was een Sheltie en was zoveel afgevallen dat je zijn ribben kon tellen. Vacht was 1 grote klit etc. Ging de eerste tijd goed totdat hij veel moest overgeven, diaree, ontlasting en urine binnen liet lopen etc. Van alles geprobeerd met speciale voeding etc. Leek ook dement te worden. Hij is bij de dierenarts ingeslapen. Hij piepte bij de tweede spuit opeens maar de dierenarts zei dat dat vaker voorkomt. Mijn moeder en haar man hebben ze hond zelf naar het crematorium gebracht. In zijn dekentje gewikkeld en bij de man van mijn moeder op schoot. Op het crematorium hebben ze hem mooi neergelegd in zijn deken met zijn speeltje erbij. Daar nog tegen hem gepraat en geaaid etc. Hij is individueel gecremeerd. Erna hebben mijn moeder en haar man de as opgehaald en uitgestrooid op een plek waar ze vroeger veel wandelde.
Sterkte @bosi333 Hier afgelopen jaar 2 katten in laten slapen. 1 bij de dierenarts, de andere thuis. Onze hond is inmiddels 13, een Amerikaanse Stafford, en zijn lever doet het niet meer goed. Nu heeft hij heel veel jeuk, krijgt hij veel allergische reacties. Super sneu om te zien. Vanmiddag weer naar de dierenarts onze overleggen. Waarschijnlijk gaat ie eerst aan de prednison om het vol te houden. Maar ik ben wel aan het voorbereiden. In B. Zit een mooi crematorium. De dierenarts komt hier aan huis hebben we al afgesproken. Het is zo verdrietig, maar je weet wanneer de tijd is gekomen.
Onze DA zei, na het inslapen van onze Duitse herder, je bent vaker te laat dan te vroeg met zo'n beslissing uit oogpunt van het dier. Onze hond had een milttumor. Zou nog max. een maand of 2 leven en het zou steeds erger worden. Wij hebben ervoor gekozen hem te laten gaan op een moment dat het nog redelijk ging. Ik wilde hem niet laten aftakelen uit puur egoïsme voor mezelf, omdat ik hem niet wil missen. Nee. Houden van is ook loslaten.