wat een rotsituatie, dan ben je je kleintje al kwijt en dan heb je ook nog dit geklier er achteraan. heel veel sterkte meis. Ik hoop dat een operatie je bespaart blijft
Oh mijn excuses dames voor mijn afwezigheid! De echo was goed! Een piepklein mensje dat al lekker beweegt met een stevig hartje! uitgerekende datum is uitgekomen op 26 september!
Gaan voor een 3e kindje 2021-lijst NOD: * LindaS80 - 40 jaar - ronde 3 - 15 maart * xMeliisz - 30 jaar - ronde 4 - 19 maart * Ajuuparaplu - 33 jaar - ronde 14 - 26 maart * Pip82 - 38 jaar - ronde 8 - 27 maart * Eliana01 - 32 jaar - ronde 2 - 28 maart * MLB - 26 jaar - ronde 3 (2 na vmk) - 31 maart * Maudje123 - 44 jaar - ronde 10 - 1 april * Sammy2021 - 32 jaar - ronde 5 - NOD onbekend * Essie28 - 30 jaar - ronde 3 (1 na vmk) - NOD onbekend * Patty86 - 34 jaar - 1e ronde na bbz - NOD onbekend LATER DIT JAAR STARTEN: * Kimmetjuh90 - 30 jaar - Starten in Augustus * Angelmom1 - 36 jaar - Pauze, start zomer? ZWANGER / UITGEREKEND * HHJ - 27 jaar - 26 september 2021 * Mamastier - 31 jaar - 9 oktober 2021 * Zuri - 32 jaar - 20 oktober 2021 * Mamavantwee37 - 38 jaar - 2 november 2021 * Stokstaartje86 - 34 jaar - 9 november 2021 AFSPRAKEN: * Kimmetjuh90 - 9 maart uitslag bloedonderzoek * Mamastier - 22 maart - termijnecho * Mamavantwee37 - 24 maart - eerste echo * Stokstaartje86 - 25 Maart 11.10 - Intake + Echo *HHJ - 14 april - controle vk [/QUOTE]
Bedankt voor jullie advies Zolang de kleine niet op eigen kamer slaapt komt er ook geen seks. Dat wil hij zelf ook niet, zelfs niet als zij gewoon in dr peuterbed op onze kamer ligt wat wel eens lukte eerst maar nu ook niet meer. Het is voor ons beide een no go seks waar zij bij is. Dr overleggen als ze slaapt gaat helaas niet, ze word dan direct wakker.. Verder ben ik zowat de hele dag bezig met de kleine, en hij voert zelf nket zo heel veel uit, de nachten doe ik ook omdat hij er zeft ie nket wakker van word en ben al verschillende keren boos geworden, t helpt allemaal niet, ik moet t alleen doen. Dus ik ben overdag okk gewoon dood en dood moe, dan senk ik ook niet aan seks, plus ik kan zo ineens weer gaan bloeden, dat helpt ook niet mee.. en als de kleine wel slaapt in eigen bed, dan ben ik bang dat ze tijdens ineens wakker word dus dan word het m ook niet. Normaal gezien werkt mn vriend fulltime, nu zit ie in de ziektewet en is rustig weer aan t opbouwen. Ikzelf ga vanaf 18 maart thuis aan t werk voor de GGD vactinatielijn, de kleine gaat nu al naar de opvang, ook omdat ik ernaast een thuisstudie doe, dus eigelijk geen tijd overdag om even te seksen... Buiten dat ben ik geen overdag seks mens... Hij probeert wel wat meer te doen, maar qua naar bed brengen van de kids ben ik de gene die dat telkens moet doen... en hik weet dat mij dat irriteert en in de weg zit..
Klinkt wel zorgelijk als je er zo alleen in voelt, een kindje erbij lijkt mij heel zwaar. Ik zeg juist ook tegen mn man wat ik verwacht van hem/nodig heb omdat het voor mij anders ook een no go was voor een derde. Sterkte ermee en misschien toch samen met iemand erbij praten anders?
Ik heb t bij hem al meer aangegeven, maar tevergeefs.. Hij zoet ook niet wat ie fout doet.. als ik hem erop wijs, krijg ik een das niet waar, of dag Kim en loopt ie weg..
Bij de eerste twee wel gekozen om het te weten, maar we hebben nu een jongen en een meisje, misschien dat we ons deze keer laten verrassen
Hi ik lees nog altijd stilletjes mee in dit topic... natuurlijk kan je uit zon kort deel weinig opmaken van het totale plaatje maar ik herken wel heel veel van de relatie met mijn man voorheen. Wij hadden toen alleen seks wanneer het hem uitkwam. Eigenlijk was alles wanneer het hem uitkwam en ik droeg de volledige zorg over mijn dochter. Hij bracht haar bijv. Nooit naar bed, want hij was moe. Hij ging er s nachts nooit uit want ik gaf bv. En overdag deed hij geen flikker met haar want hij had niks met baby's. Ik had ook echt wel de wens voor een 2e maar zag tegelijkertijd ook wel in dat hij niet de perfecte man was. Ik probeerde dat met onrealistische verwachtingen juist te praten. Als er een 2e komt dan moet hij wel en dan gaat hij vast ook meer doen. Uiteindelijk kwam die 2e en geloof me: hij deed niks. Ik stond met 40w zwangerschap nog de oudste op de commode te tillen voor schone luier en elke avond in de ledikant leggen want hij vertikte het. De kraamweek ging hij zitten gamen want hij wilde ons de ruimte gunnen (lees: hij liet de oudste ook bij ons) en daarna deed hij nog geen flikker en ik maar klagen. Met 8w oude zoon bekende hij dat hij zwaar depressief was. Dit heeft een hele lange weg aan therapieen gekost om onze relatie weer goed te krijgen en ik ben ontzettend dankbaar dat we er samen gekomen zijn. Maar... ik meen het oprecht als ik zeg dat onze zoon niet op een handig tijdstip is gekomen. Als de relatie niet lekker loopt gaat een nieuw kind het verslechteren. Eigenlijk heb ik na al die jaren nooit ergens iets anders gelezen of gehoord. Ik zal de laatste zijn die zegt je mag geen 2e. Zou raar zijn ik heb het zelf ook gedaan he... maar ik kan je wel het advies meegeven dat je je relatie eens goed onder de loep zou moeten nemen en bedenken of jullie relatie een nieuw kindje aankan. Want echt meid, als jij nu het leeuwendeel op je neemt dan gaat dat straks echt niet veranderen. Voor verandering heb je 2 mensen nodig die daaraan meewerken. Dus ook je partner. En dan is er geen enkele reden om niet morgen al met die verandering te beginnen. Uitstel is afstel in deze. Sorry als mijn bericht wat eerlijk en hard overkomt... ik wilde je toch de ervaring delen. Desalniettemin gun ik ook jou nog een prachtig kindje. Maar ik gun je ook een sterke stabiele relatie met de papa van je kindje(s). ♡
Dank je wel, ik weet alleen gewoon niet meer hoe ik tot hem door kan dringen.. hij ziet zelf niet wat ie fout doet, en als ik m erop wijs dan is t allemaal niet waar... ik loopt al bij een psycholoog, maar heeft daar geen klik mee, dus verteld dan niet wat werkelijk speelt, dat heeft ie me wel vertelt, maar verder zoeken naar een andere psycholoog doet ie ook niet. Hij wil zelf ook nog een kindje, dat blijft ie ook zeggen, maar eerlijk is eerlijk op deze manier trek ik t niet, nog een kleintje erbij. Nu op dit moment is hij wel boven bij de kleine, maar t lukt m niet om dr te laten slapen, dus ik bereid me nu al vast voor om zo naar boven te lopen..
Het is ook lastig... goed dat hij al bij een psycholoog loopt enerzijds, maar als er geen klik is en hij is niet eerlijk tja... maar je kunt iemand niet dwingen om aan zichzelf te werken en om zich open te stellen bij een therapeut of psycholoog. En als je zegt dat je niet weet wat je nog kunt doen... tja ik denk weinig. Hij moet zelf het licht zien want HIJ moet veranderen. Enige wat ik nog kan verzinnen is een relatietherapeut. Wie weet dat hij het licht gaat zien als hij ziet dat jij open en eerlijk bent en misschien al met een half been buiten de deur staat. Maar ook dan... als hij niet erin mee wil tja, wat kan je dan he? Bij ons wat de geboorte in die zin wel het laatste zetje waardoor hij inzag dat het niet langer zo kon. Voor onze relatie heeft het uiteindelijk positief uitgepakt en kijk waar we nu zijn... maar voor onze zoon vind ik het lastig. Het was een huilbaby en we hebben nooit goed begrepen waarom, hij heeft een hechtingsproblematiek nu en mijn gevoel zegt nog altijd dat dit komt omdat mijn man hem niet erkende en ik heel erg veel onrust in mij had. Ik had een pasgeboren zoon en was elke dag na werk bang dat ik mijn man dood thuis zou vinden. Dat is geen gezonde situatie voor een baby. Maar we hebben trouwens de 3e kinderwens uitvoerig besproken met de therapeut. Hij gaat van te voren weer in therapie om een pnd (dat bleek het uiteindelijk te zijn) zoveel mogelijk te voorkomen.. Ik weet trouwens ook niet zo vanaf internet of bij jouw partner hetzelfde speelt waardoor hij zo passief en afwezig is in jullie relatie. Het kan natuurlijk van alles zijn. Zolang hij niet open en eerlijk is, blijft dat gissen... O en nog 1 ding... je doet het goed. Sommige dingen in het leven ben jij niet verantwoordelijk voor en hoef je je ook niet verantwoordelijk over te voelen. Ook al is dat soms heel lastig ♡
Ik zelf zit ook in de knoop, ook ik moet hulp zoeken. Een relatietherapeut daar sta ik wel voor open, ik weet niet of mn vriend daar ook voorcopen staat.. zal t eens aan m voorleggen. Som twijfel ik ook aan mezelf, of t echt niet aan mij logt, of ik wel duidelijk genoeg ben...
Wat een lastige situatie zeg. Ik denk dat je niet meer kan doen dan uitspreken waar je tegenaan loopt en je verwachtingen delen. Zuri zegt in haar bericht dat hij moet veranderen, en dat ben ik met haar eens, maar ik heb ook geleerd in 22 jaar relatie, dat als er geen oorzaak aan ten grondslag ligt (zoals een depressie of andere problemen), het heel lastig is om te veranderen. Misschien vindt hij het wel heel logisch dat jij alles voor de kinderen doet, omdat jij de moeder bent. Misschien geeft hij snel op, of pak jij het te snel van hem over, misschien is het zo gegroeid, misschien is hij zo opgevoed. Ik ken jullie situatie verder niet, maar ik kan alleen zeggen dat je uit moet gaan van je zelf. Wat wil je in je relatie en is dat realistisch om dat te verwachten van je vriend. En vooral ook; waar ligt je grens. Als je man zo blijft, accepteer je dat dan, omdat je van hem houdt en je erbij neer kunt leggen, of kies je voor iets anders. Wij vrouwen willen mannen graag veranderen, alleen de keren dat dat een vrouw gelukt is, is echt op een hand te tellen. Ik denk in ieder geval dat jullie samen heel goed na moeten denken over een derde kindje en of jullie de basis nu stabiel genoeg vinden. Ik wil er niet over oordelen, want dat is aan jullie, maar ik ken eigenlijk geen voorbeelden waarbij een kindje een relatie gered heeft. Zeker ook omdat je met een newborn opnieuw die gebroken nachten gaat krijgen en alle onzekerheden en alles wat erbij komt kijken met een kleintje. Voor wat betreft de slaapproblemen van je jongste. Wij hebben echt ellende achter de rug met onze oudste qua slapen. Die sliep kwartiertjes, zowel overdag als 's nachts. Hij was altijd compleet overstuur en sliep eigenlijk alleen bij ons. We hebben van alles geprobeerd en uiteindelijk i.o.m. het consultatiebureau besloten om hem in de nacht tussenin te laten slapen. We waren compleet kapot na 1 jaar ellende en dan ook nog je werk, huishouden, sociale leven. Wat ik daarvan geleerd heb is loslaten. Vooral over je heen laten komen en accepteren dat het is zoals het is. En accepteer hulp van anderen. Wij hadden het niet gered (en ons huwelijk ook niet) als hij niet af en toe kon gaan logeren bij mijn schoonouders. Dit tijd gebruikte wij om bij te slapen en het gezellig te maken samen, ook al konden we elkaars bloed af en toe drinken (slaaptekort hé ). Blijf vooral met elkaar praten. Ik hoop dat jullie eruit komen samen.
Ik loop sinds afgelopen weekend met een slijmbeurs ontsteking in mijn heup. Net weer bij de huisarts geweest en maandag moet ik een echo laten maken om te kijken of er niet meer aan de hand is. Hopelijk wordt dit geen verloren ronde hierdoor
Die luxe dat de jongste uit logeren gaat hebben wij helaas niet. Mijn ouders zijn qua gezondheid niet goed genoeg om op een kleine te passen. (Plus mijn vader heeft de jongste nog nooit gezien, want ik kan er niet heen door corona, en hij kan niet met de trein). Mijn moeder heeft dr dan wel een paar keer al gezien maar ook daar kunnen we niet heen vanwege corona, als mijn ouders t krijgen gaan ze simpel gezegt dood, zo slecht gaat t met ze. Vrienden waar bij ze kan slapen heb ik niet, helaas.. heb maar 1 vriendin en die werkt zelf, en heeft een dochter van bijna 4 jr, en die was zowiezo al tegen t hele idee van nog een kindje aan onze kant, omdat de jongste zo slecht slaapt. Dus wij hebben haar continu bij ons, nahja nu dan overdag niet, maar zoals ik al eerder aangaf ik ben overdag gewoon echt te moe en met mn huis bezig, of mn studie. Nou wilde ik vandaag het gezellig maken overdag, en ik maak dus een begin zeg maar, en dan krijg ik te horen ik heb rugpijn en ben moe... Ik weet t dan ook niet meer hoor We moeten nog meer praten, wel probeert ie echt zn best te doen door meer te doen met de kleine, das al fijn.