De laatste weken van mijn zwangerschap heb ik doorgebracht in het ziekenhuis vanwege PE, daar voelde ik me - naast erg ziek - ook heel sterk. Ik kon makkelijk accepteren dat alles liep zoals het liep. Op een gegeven moment moest ik plotseling ingeleid worden, waarna mijn zoon (veel te licht) geboren is. Desondanks deed hij het super goed dus ondanks zijn gewicht mocht hij na een week gelukkig mee naar huis. Nu we thuis zijn en de kraamzorg weg is, voel ik me opeens zo verdrietig. Ik heb het idee zoveel gemist te hebben omdat ik onder de (zware) medicatie zat. Het idee dat ik hem nooit meer zal voelen trappen in mijn buik en dat ik daar nooit bewust afscheid van heb kunnen nemen benauwd me enorm. Ook het idee nooit meer zwanger te zullen zijn. Ik kan me de laatste keer dat ik hem bewust gevoeld heb niet herinneren. Ik zou niets liever willen dan hem nog even in mijn buik bij me hebben. Eigenlijk dringt het nu pas tot me door wat er allemaal gebeurd is en lukt het me niet dit door de dag heen los te laten. Gedachten blijven maar komen, gek word ik er van. Ik kan de hele dag wel in huilen uitbarsten. Normaal gesproken kan ik alles vrij makkelijk relativeren en lukt het me goed om na even verdrietig te zijn de knop weer om te zetten. Maar het lukt me nu gewoon niet. Ik besef me dat ik ongelofelijk veel geluk heb gehad dat hij er is en dat alles naar omstandigheden goed gaat. Hopelijk stoot ik met mijn topic niemand voor het hoofd… Dus, iemand tips hoe ik hem weer terug in mijn baarmoeder krijg of hoe ik de tijd even een paar weken terug kan zetten? Iemand ervaring met dit soort gedachten en hoelang duurde het bij jullie voordat het weer ‘ normaal ‘ werd en je kon accepteren wat er gebeurd is? En wanneer voelde je je lichamelijk weer een beetje de oude?
Allereerst gefeliciteerd met je zoontje <3! Wat verdrietig dat je je zo voelt, maar ook tegelijkertijd heel normaal. Je hebt nogal wat voor je kiezen gehad, dat is niet niks. Je gaat op een soort overlevingsmodus waardoor je het dus volhoudt op dat moment en doorgaat. Nu mag je er bij stilstaan en komt de klap. Kan je je verloskundige nog spreken hierover? Het heeft mij geholpen om het te vertellen tegen mensen die er bij waren, of het op te schrijven en niet teveel van jezelf verwachten. Kan je er in je omgeving over praten? Alhoewel niemand echt kan begrijpen of voelen wat jij hebt meegemaakt of gevoeld, kan het wel helpen het er gewoon over te hebben. Tijd terugdraaien, haha. Ik ben in augustus bevallen, en ik krijg nu met vlagen pas echt herinneringen terug aan hoe het was. Fijne herinneringen. Een beetje mens fysiek voelde ik me na 6 weken/2 maanden.
Nu je in wat rustiger vaarwater komt, komt de klap en begint het verwerken van alles. Zelf 3 weken na de bevalling met een galblaasontsteking opgenomen in het ziekenhuis. Pas een paar dagen na de operatie kwam het besef wat er gebeurt was. Lig je daar zonder je pasgeboren kind, pas bevallen, hartstikke ziek te zijn. Bevalling zelf was ik nog aan het verwerken. Heeft voor mij echt wel tijd gekost om dat op een rijtje te krijgen. Ik zou heel veel praten, met partner, vriendin of moeder. Maar dat helpt bij mij. Nagesprek in het ziekenhuis of met je vk kan ook. Het is ook niet niks. Gun jezelf ook vooral die tijd en al herhaal je het 20 keer, als jij dat nodig hebt, dan heb je dat nodig.
Even een korte reactie met praktische tips: ga eens op zoek naar het boek "perfecte bevallingen bestaan niet" van Diana Koster. Dit is speciaal geschreven om je te helpen met het verwerken van je bevalling en er staan veel herkenbare verhalen in én praktische oefeningen. Daarnaast: wat ik zelf fijn vond, was op mijn rug op bed gaan liggen en mijn baby opgekruld op mijn buik leggen. En dan echt in de houding waarin ie ook in je buik zat, dus hoofdje ter hoogte van je schaambot (als ie in hoofdligging lag, mijn dochter lag in stuit dus die legde ik met haar hoofd net onder mijn ribben.) Ik heb dat bij mijn beide kinderen gedaan en werd er heel emotioneel van. Het voelde zo vertrouwd, dat lijfje, hoofdje, billetjes op de plek waar ik ze in mijn buik ook voelde. Misschien vind jij het ook fijn.
Dankjewel! Fijn te horen dat het normaal is. Ik kan het er gelukkig wel met genoeg mensen over hebben. Ik merk alleen dat het vaak niet echt oplucht, omdat de meeste mensen zoiets hebben van 'Joh, hij is er nu toch? Geniet ervan!' En dat genieten is er zeker ook hoor, maar wel naast het stukje verdrietig zijn om... Maar misschien is dat ook gewoon oké. En dat hij niet uit de borst kan drinken, ik de hele tijd aan het kolven ben wat heel moeizaam gaat, o.a. omdat hij absoluut niet plat wil liggen (ook 's nachts) en veel huilt (reflux?) helpt ook niet echt heel erg mee. Fijn dat jij nu eindelijk ook fijne herinneringen terug krijgt!
Klinkt als erg prettig en emotioneel. Ik heb dat ook als hij de hik heeft en op mijn buik ligt, voelt net weer even als toen. Ik ga eens kijken naar dat boek, dankjewel!
Ja dat denk ik wel. Soms overvalt het me nog wel eens hoor. Vooral hoe bizar ik in alles meeging en gelaten ben ondergaan. Hoeveel er langs je heen gaat. Wat mij daar heeft geholpen is het verslag te lezen vanaf opname tot einde operatie. Hierdoor kreeg het ook meer vorm. Misschien dat het lezen van het dossier ook voor jou kan helpen.
Hallo, Allereerst gefeliciteerd mama! Ik wilde een hypnobirthing en werd met zwangerschapsvergiftiging opgenomen. 2 weken later werd mijn zoontje gehaald, veel te klein met 1975 gram EN met een keizersnede... Nou liep dat even anders! Ik kan me nog goed herinneren dat ik 2 weken na de bevalling in de douche zat en heel hard begon te huilen. Mijn man vroeg mij wat er was en ik vertelde dat ik hem zo miste.. Hij keek me verbaast aan en zei ehh... hij ligt toch hier in de box? Ik was toen echt aan het rouwen omdat hij niet meer in mijn buik zat. Hij werd er zo abrupt uit gerukt (hier letterlijk want hij bleef hangen) dat ik dat toen niet goed heb kunnen verwerken. Ik snap dus heel goed wat je bedoeld . Ik denk dat het ook deels door de hormonen komt en een stukje verwerking. Ik heb hier nu geen last meer van. Hoe gaat het nu met jou? Nu je een paar weken verder bent?
Dankjewel! Ik herken je naam uit een dysmatuur topic. Heftig voor jou ook! Zo enorm herkenbaar allemaal, 'fijn' die herkenning. Mijn zoontje woog ook ongeveer even veel, 1990 gram bij 37 weken. En wat fijn om te lezen dat je er nu geen last meer van hebt. Heb je het gevoel dat je het volledig verwerkt hebt? Of blijft er nog wat knagen? Hier gaat het in grote lijnen wel een stuk beter, er zijn gelukkig veel meer geluk momenten. Maar ik kan nog wel van kleine dingen in paniek raken; een geluid wat lijkt op het geluid van het infuus, geur van bepaald eten, iets horen over zwangerschappen of het ziekenhuis. Ik hoop dat dit gewoon tijd nodig heeft en uiteindelijk vanzelf minder wordt. Heb jij er zelf actief iets mee gedaan of niet?
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Het is ook niet niks allemaal. Ik heb er niks mee gedaan omdat ik er geen last meer van heb. Ik heb het echt verwerkt. Ik had wel voorgenomen om hulp te zoeken als ik er mee zou blijven zitten. Met NLP coaching kun je bijvoorbeeld in een paar sessies de beleving van een traumatische ervaring veranderen. Meestal verdwijnt het niet zomaar totdat je het een plekje geeft. Merk je dat je wat gespannen spieren hebt? Dat je er lichamelijk ook last van hebt? Met Mees gaat het goed. Hoe gaat het met jou zoontje? Wanneer is hij geboren? Mees is nu 13 weken. Heeft wel last gehad van reflux en darmkrampen en heeft een groot aardbeienvlek in zijn nekje. Verder is hij helemaal gezond. Ik vermoed dat hij al een week achterstand heeft ingehaald want zijn sprongetjes beginnen ook een week eerder. Wat mij heel goed heeft geholpen is de gedachten dat ik super dankbaar ben dat mijn mannetje er zo goed uit is gekomen. Ik lag dan wel in de kreukels en niks ging zoals ik het had gepland maar hij is gezond en dat geeft me rust.
Wat heftig allemaal wat je hebt meegemaakt. Vaak heeft het tijd nodig maar bij hele heftige dingen kunnen wat gesprekken zeker helpen. Ik ken Ikverwacht (kijk maar eens op facebook en google) en Kan je haar zeker aanraden.
Ik heb er idd lichamelijk ook wel last van, soms ook wel het idee dat mijn lijf nog best last heeft van de gevolgen van de pre-eclampsie (duizelig, misselijk en hoofdpijn voor nu). Maar ik weet niet of dat kan/zo is. Vandaag ook weer echt zo'n huildag. Al lucht dat vaak wel op. Het zal wel ergens goed voor zijn denk ik dan maar. Ik vind het knap dat je het zo snel hebt kunnen verwerken, wat fijn! Ook super dat het goed gaat met Mees. Met mijn zoon gaat het ook best goed, hij groeit goed. Huilt wel veel en heeft veel last van verborgen reflux. Hij is bijna 5 weken geleden geboren. Ik merk wel dat ik behoefte heb te weten waarom het liep zoals het liep. Al weten ze het waarschijnlijk niet. Is er bij jou een oorzaak gevonden? En de reflux is nu over/minder? Nog goede tips? Wel een helpende gedachte inderdaad, dat het met de jongens goed gaat. Voel me daar ook zo dankbaar voor. <3 Het had ook heel anders kunnen lopen.
Was het EMDR gespecialiseerd in zwangerschappen/geboortes of maakt dat niet uit? Ga ik ook zeker doen als dit over een paar maanden niet minder wordt. Hielp het dusdanig veel dat je er weinig last meer van hebt? Verschrikkelijk heftig lijkt me dat, HG.
Ik wil je mijn ervaring met emdr wel delen, dat had met een agressie incident te maken dus niet zwangerschap gerelateerd. emdr haalt de lading eruit, de emoties vlakken enorm af waardoor het alleen nog een herinnering is waar je zonder emotie aan terug Kan denken. Geen beladenheid oid, dat haal je eruit met emdr (en daar ga je Dus heel erg op inzoomen in de sessie). Ik heb het als bevrijdend ervaren
Ik heb het niet bij iemand gedaan die gespecialiseerd was in bevallingen, maar ik vind het wel prettig dat zij ook zelf kinderen heeft gebaard (of iig ervaring heeft, geen jong ding van 20 ofzo). Ik heb nu EMDR gehad (en mee bezig) voor mijn tweede bevalling, die voor mijn kind bijna fataal af liep (alles is nu helemaal goed maar "leuk" is anders). Het werkt iig goed, wat andere hulpverleners in geen 2j voor elkaar hebben gekregen. Ik twijfel nog of ik het voor mijn eerste bevalling nog moet doen (zelf fysiek flink mishandeld toen). Het is al lang geleden. Maar zwanger van de tweede raakte ik in een soort shock als ik langs mijn bevallingsziekenhuis reed, met flashbacks aan de eerste bevalling. Maar ik kom nu, niet zwanger vaker in het ziekenhuis en ik heb er niet accuut last meer van. Ik kan EMDR echt aanbevelen. Ik was supersceptisch en voorzichtig maar ben blij dat ik de stap gezet heb
Wat rot voor je! Je hebt al een hoop tips gekregen. Mijn 3e zwangerschap was HG en 9 maanden afzien, dat wilde ik vooral zo snel mogelijk vergeten en genieten van baby. Na 6 maanden werd ik toch ingehaald door al die emoties, teleurstellingen etc (flashbacks, dromen, huilbuien). Ik heb er zelf veel aan gehad om mijn verhaal op papier te zetten (schrijven, tranen met tuiten gehuild tijdens... maar eenmaal op papier was het toch weer beetje minder in mijn hoofd en weer stapje dichterbij loslaten), te praten en delen met lotgenoten (facebook groep). Na paar maanden zwakte het af en had ik een nieuwe 'balans' gevonden. Heb nog wel jaren daarna last gehad van 'flashbacks' bij bepaalde geuren of als ik moest overgeven (buikgriep oid). Om andere redenen heb ik ook EMDR gehad, heeft mij toen ook goed geholpen om de heftige, emotionele periode (waarin ik me vooral heel machteloos heb gevoeld) een plek te kunnen geven. Ik had altijd idee dat EMDR voor 'echt' trauma was, zoals een ongeluk, misdaad, mishandeling oid, er nooit bij stilgestaan dat wat ik had ervaren voor mij ook traumatisch was geweest. Heel veel sterkte! (en vergeet niet dat je nog volop in hormonen zit en dat je het echt de tijd moet geven om te herstellen en ontzwangeren. Na PE is het volgens mij echt niet ongewoon om vele maanden nodig te hebben om lichamelijk weer een beetje opgeknapt te zijn. Het is echt een enorme aanslag op je lijf! Voor mij HG duurde het zeker een jaar)