Omg.. staat hij nog wel in geschreven... Houd dat aub in de gaten. Schoolplicht is er niet wel leerplicht dus krijgt hij wel thuis werk of is het helemaal klaar. Verschrikkelijk. C mag nu naar de zorgboerderij hebben ze dat niet daar als tussen oplossing?
Ja hoor hij staat nog ingeschreven. Ik loop inmiddels al 4 jaar mee in “onderwijsprobleem wereld” dus ken alle regels, afspraken en wegen inmiddels wel. Er is hier geen zorgboerderij, dichtsbijzijndse is 45 km en wachtlijst van bijna 2 jaar. Hij moet daar ook helemaal niet heen, hij heeft gewoon een onderwijsplek nodig. Uiteraard kijken we met de gemeente naar een tussentijdse oplossing. Hij krijgt gewoon keurig vanuit school werk aangeleverd want wij dagelijks met hem maken maar hij moet gewoon naar school, school is zoveel meer dan alleen lesstof. Op zijn huidige school is hij nog wel welkom maar wij weigeren hem te brengen wegens niet passend onderwijs kunnen bieden ( en dit is door school, leerplicht ambtenaar, en SWV) als terecht bestempeld
Ach ja. Is ook lastig wellicht. Als ik over mezelf mag spreken (ik ben @Malbec niet), dan zit het verschil in ouderen waar je ‘U’ tegen zegt, vaak dat het ouderen zijn die je niet kent. Of deels. Of gaat dat al je hele leven zo. Ouders van vriendinnetje van Ies kennen we inmiddels goed (en zij ons) dus is het niet nodig. Ík vind dat niet nodig. Ik heb 10x liever een vriendinnetje van Ies die heel beleefd zegt ‘mag ik je wat vragen? Kun je me helpen’ dan een geforceerde ‘U’ zegger omdat dat moet van hun ouders. En nu zeg ik niet dat @Zxcvb zo’n ouder is die forceert of welke ouder dan ook uiteraard.
Ik vind het niet erg als kinderen mij jij/jou noemen, maar ik vind het wel belangrijk dat mijn kinderen U zeggen tegen vreemden en ouderen. Ik vind het zo tenenkrommend om kinderen tegen een 70plusser jij of jouw te horen zeggen. Tegen mijn familie zeggen zij geen u. Ik spreek mijn schoonmoeder met u aan, mijn kinderen zeggen jij. Allemaal prima maar gaan ze naar school/winkel of wat dan ook dan wordt er met u gesproken. Ik ben zo opgevoed en ik vind er niets mis mee eigenlijk. En ja ik zet het ook wel eens om afstand te bewaren bijvoorbeeld op werk. Dan heeft het inderdaad niets met respect te maken maar meer om een duidelijke grens aan te geven, 'ik ben niet je vriend'!
En buiten het u om. Vind ik spreken met 2 woorden ook erg belangrijk. En met name buiten de deur. Goedemorgen juf, Goedemiddag meneer, dank u wel mevrouw (oh dat zijn een heleboel woorden!)
Oh daar denk ik echt totaal anders over. Beleefdheid zit hem voor mij niet in een aantal woorden, maar in het gehele gedrag en dank je wel of goedemorgen vind ik meer dan prima.
Uiteraard is gedrag bepalend of iemand beleefd is of niet. Ik zeg niet dat mijn kinderen beleefd zijn omdat zij met 2 woorden spreken. Ik vind het alleen belangrijk dat zij dit doen.
Maar waarom denk je er uberhaupt aan dat het geforceerd zou zijn? Je kan het ook omdraaien natuurlijk. Liever beleefd zeggen; mag ik u wat vragen ipv een geforceerde ‘jij’ zegger. Ik bedoel dit natuurlijk een beetje cynisch, maar ik snap het dus niet zo goed. Ik heb namelijk nog nooit een geforceerde u of jij zegger gehoord?
Ik snap dat ook niet zo goed idd. Het is maar net wat je gewend bent. Mijn oudste zegt steevast U tegen mijn vriendinnen. Vinden zij niet leuk. En van mij hoeft het niet. Het is alles behalve geforceerd, geforceerd zou zijn dat elke keer dat zij jij zegt zij er over na moet denken. Dan maar een U zeggen, maar wel oprecht en tsja mijn vriendinnen moeten er maar mee dealen
Loop eens een dagje met me mee op m’n werk. Zul je merken hoeveel geforceerde ‘U’ zeggers er zijn. En als je let op tonen in gesprekken zal je dat ook wel opvallen. Maar dan moet je wel goed kunnen luisteren. Soms gaat het tussen de regels door.
Ik zeg of zei ook vaak tegen Ies: ‘wat zeg je dan?’ als ze iets krijgt. Bijvoorbeeld bij de Turkse groenteboer krijgt ze vaak een schuimpje. Dan vind ik het wel zo netjes dat ze dankjewel zegt. ‘Mevrouw’ hoeft er dan niet bij wat mij betreft hoor.
Ies was laatst een beetje té beleefd en tikte me op m’n vingers. Ze zei: ‘ik ga bij m’n tante slapen.’ Ik zei: ‘je bedoelt bij F?’ ‘Ja dat zeg ik: m’n tante.’ Ik: ‘je kunt toch ook F zeggen? Ik noem A toch ook gewoon A? En dat is míjn tante.’ Ies: ‘je kan beter ook tante zeggen mam. Dat is wel zo netjes.’ Ik:
Whahahaha! Dat Hoeven mijn kinderen dan ook niet te zeggen. Wel tegen mijn ooms en tantes trouwens. Tegen wie ze wel jij zeggen!
Ja dat herken ik wel vanuit werk. Dat zijn mensen die wat bij je proberen te bereiken. Maar dan maakt het geen sier uit of het u of jij is. Dat niet gemeende en geforceerde pakt dan sowieso niet goed uit.
Even door op “tante” zeggen: mijn vriendinnen laten hun kinderen tante tegen mij zeggen. Heb er nooit wat van gezegd maar eigenlijk vind ik het wel gek. Ben geen tante van die kids! Mijn dochter heeft straks twee ooms, namelijk mijn twee broers, maar geen tantes
Wat grappig! Wij noemen onze tantes ook gewoon bij naam. Toen m'n zusje en ik tegelijk zwanger waren van de eerste, hebben we beiden gezegd dat we het leuk zouden vinden als de neefjes/nichtjes ons tante zouden noemen. Ik vind dat echt een 'speciale titel' en ontzettend leuk!