Omg.. Ik had net een beetje kleur in mijn inlegkruisje en mijn ultrogestan-smurrie was ook gekleurd. Maar dit is te laat voor een innestelingsbloeding denk ik hè? Mijn terugplaatsing was op 12 maart, 11 dagen geleden. Ik zou aankomende zaterdag mogen testen. Maar als de puntie (9 maart) de eisprong is, dan zou ik precies vandaag of morgen ongesteld moeten worden. Kan dit nog een innestelingsbloeding zijn denken jullie of is het daar te laat voor?
Oe meiden wat spannend allemaal, leef met jullie mee! Wat een up en down road is het toch dat hele IVF traject.
Wat spannend ook voor jou @Izzy1986IVF2021 Heb je verder andere symptomen? Niet dat dat iets moet zeggen natuurlijk...het is onwijs spannend....je kunt helaas niks anders dan afwachten....en dat is heel onzeker en STOM. Sterkte! @Krv hoe is het met jou?? @Asil ik snap dat je even wat minder actief bent. Superknap jouw instelling. Heel erg naar en verdrietig hoe het nu gelopen is
Meiden wat spannend die op het wachtweken zitten hopelijk allemaal goed nieuws Vrijdag een echo gehad zag dit keer er goed uit Donderdag bellen ze of de ontdooien van de croy goed is gegaan we hebben er maar 1 En dan vrijdag de terugplaatsing mag het goed gaan
Wij hebben er ook "maar" 1 en denk dat ik dat wachten of die goed ontdooid is echt slopend ga vinden. Ze zeggen 80/90% dus mijn duimen draaien voor je.
Meiden, ik heb een vraag. Mijn NOD is 23 maart. Maar het ziekenhuis zegt dat we mogen testen op 27 maart. Terwijl toen we IUI deden, mochten we 15 dagen na de inseminatie testen, dat is 1 dag na de NOD. Waarom is het bij IVF pas 4 dagen later?
@Asil Ik vindt het ook slopend De tijd vandaag schiet ook gewoon niet op vandaag wil me bed gewoon in op naar de volgende dag
Hoi dames Ik ben er even tussenuit geweest. Zijn een weekend weg geweest. Was er echt aan toe. Afgelopen weken best down geweest. Blij dat ik met de utro gestopt ben hopelijk gaat het nu beter. Ook sinds vorige week ontzettend misselijk helaas. Maakt niet uit wat ik eet, vindt alles niet lekker meer. Heb de huisarts gebeld voor medicatie want vorige keer had ik er tot 20 weken last van.(toen geen medicatie, heel stom) Nu echt geen zin in. Ga mezelf dat niet meer aandoen. Ik hoop dat ik me binnenkort wat beter voel en dan beetje kan genieten want dat is nu niet echt aanwezig eerlijk gezegd. Voel ik me best schuldig over. Voor alle dames op het wachtbankje succes met nog wachten de aankomende dagen. Ik hoop heel erg dat jullie een positieve test in handen gaan krijgen! Zenuwslopend is dit hè. Bloedverlies in welke kleur dan ook hoeft echt niks te betekenen. Kan ook wel maar het nadeel is dat je moet afwachten op de dag van het testen. @Izzy1986IVF2021 ik mocht 12 dagen na cryo terugplaatsing testen. Volgens mij heeft ieder ziekenhuis een beetje zijn eigen beleid. Denk zelf gemiddeld genomen dat als je zwanger wordt je na 10 dagen zeker wel een positieve test kan verwachten.
Bij ons zeggen ze na TP van 5 daagse, 10 dagen na TP (15dpo). Ik heb de afgelopen keer 7 dagen na TP getest (12 dpo, al zou ik dan niet meer aanraden gezien de uitkomst). Mijn NOD had ook op 15dpo gevallen. Ik ben geen supporter van vroeg testen (nu al helemaal niet meer), maar een ieder moet dat zelf weten natuurlijk
Is jullie cryo, 3daags of 5 daags? En dit lijkt mij ook het meest slopend. Terugplaatsing in natuurlijke cyclus? Hoop dat de dagen niet voorbij kruipen.
Even voor de kinderloze die ook miskramen hebben gehad (ondanks dat er volgens mij in deze groep meer meiden zijn die al een kindje hebben). Ik merk dat deze, erg kortstondige zwangerschap er er echt in hakt. Meer dan ik had verwacht, het idee om toch misschien kinderloos achter te blijven voelt verstikkend. Over 3 maanden word ik 39 en heb altijd gezegd dat ik stop met mijn 40ste. Maar waarbij ik altijd het gevoel had "we hebben nog wel even" begint het gevoel dat het einde in zicht is steeds meer realiteit te worden en de drang om moeder te willen worden word alleen maar versterkt door het gevoel dat we wel bevruchtingen hebben maar dat een blijvende zwangerschap uit blijft. En ik voel me gewoon weg machteloos op het moment. Is dit herkenbaar?
ik zit in bijna hetzelfde situatie. Bij mij is nu dag 8 van sinds TP. en heb vandaag beetje helder rood bloedverlies. Dus ik denk dat ik gewoon ontgesteld ben helaas
@Izzy1986IVF2021 Ik had dit eergisteren en gister ook. Al was het allebei de dagen maar 1 mini druppel en meer zandkleurig. Wel begreep ik dat het 'oude' bloed van de innesteling ook pas wat later eruit kan komen dan de innesteling daadwerkelijk plaats vond. Vrees dat er niks anders opzit dan afwachten.. Ik gebruik trouwens Duphaston, dat kan ook weer je ongesteldheid tegenhouden. Weet niet hoe dat met Ultrogestan zit.
Hoi Asil, Ik weet niet of je op een reactie van mij zit te wachten, omdat ik nu natuurlijk wel zwanger ben. Maar ik herken je gevoel heel erg goed. Wij zijn minder lang bezig dan jullie en ik ben nog wat jonger (33), maar na 3 missed abortions en nog geen enkel blijvend succes wordt/werd het gevoel van machteloosheid ook steeds groter. Het gevoel dat het iets is waar je geen controle over hebt en waar niets aan valt te doen is erg frustrerend. Als het zwanger worden niet lukt, zijn er allerlei trajecten, zoals we in deze groep maar al te goed weten. Maar als je eenmaal zwanger bent kun je helemaal niets meer. Bij heel veel dingen in het leven word je vanzelf wat beter, zolang je iets vaker doet/meer oefent. Maar bij een kind willen is het precies andersom. Als je vaker mis is gegaan nemen de kansen gewoon af. Daarnaast word je ook nog eens ouders, wat er ook al voor zorgt dat de kansen op een blijvende zwangerschap kleiner worden. Het is zo machteloos.... En inderdaad, hoe langer we er mee bezig zijn, hoe moeilijker een leven zonder kinderen voor te stellen is. Het is natuurlijk ook iets wat de afgelopen jaren ons leven totaal heeft overheerst, steeds weer een traject, onderzoeken, zwanger zijn, hormonen.. Ook al zou je willen, je kunt je er niet van afsluiten. Als je nu zeker weet dat al die moeite en frustratie er uiteindelijk voor zorgt dat je je doel behaalt, dan heb ik het er graag voor over. Maar het kan uiteindelijk ook weggegooide moeite en tijd zijn. Ik vraag mij ook wel eens af: hoe veel langer ga ik dit mijn leven laten beheersen, mijn 'goede, jonge' jaren laten opslokken? Ik kan mij dat voor jou na een nog veel langer traject heel goed voorstellen. En ondanks dat ik nu zwanger ben, heb ik dus door al het bovenstaande nog steeds geen echte vertrouwen in dat het gaat lukken. Ik hoop het echt met alles in mij, maar iedere keer als ik naar de wc ga tuur ik vol angst in mijn ondergoed. Eigenlijk met het gevoel 'wanneer komt de bloeding', en niet eens óf die bloeding überhaupt wel gaat komen. Mijn zus heeft 5 miskramen en 2 bbz gehad. Zij gaf aan dat wanneer ze weer zwanger was het die laatste paar keren gewoon te verdringen, te doen alsof het niet bestond. Hopend dat het een keer goed zou gaan. Ze zijn uiteindelijk een andere weg in geslagen en verwachten dit jaar een adoptiekindje. Maar dat is inmiddels ook al geen optie meer.
Ik ben dwars door de utro en duphaston heen gaan bloeden. Door de Utro was 12 dagen na TP geen zwangerschap en door de Duphaston was vorige week een vmk. Helaas geld dat niet altijd. (excuses voor de dooddoener maar eerlijkheid voor alles) Al blijft het voor iedereen anders. De 1 heeft wel bijwerkingen bv en de ander niet. Ik had van de Utro mega veel bijwerkingen en van de duphaston niet.
Dat is het ook, wij hebben al vrij snel beslist geen donatie te doen, draagmoederschap of adoptie. Daarnaast begrijp ik je gevoel volkomen dat je blijft afvragen, is het vandaag dat ik ga bloeden, want dat is wat je tot nu toe gewend bent. Ik vind het fantastisch dat je zwanger bent en dat het wel is gelukt. Echt! Wij hebben toen dus de pauze van 2 jaar gehad, zoveel aangepast. Niet persee geleefd maar gewoon bestaan zeg maar. Ik wil de hoop nog niet helemaal opgeven.. Maar ik wil ook niet diegene zijn die onderzoek na onderzoek laat doen om er achter te komen wat de "reden" is. Ik denk dat ik daardoor helemaal de moed verlies. Dus geen scratching, NK/Plasma, Receptivity test en DNA testen. Dan maar liever nog een x aantal keer een teleurstelling. Omdat ik met zulke uitslagen bang ben dat je binnen je relatie de vinger gaat wijzen naar elkaar. Ik hoop dat onze cryo, goed ontdooid en dat dat misschien de oplossing is voor ons. Het liefst in natuurlijke cyclus zonder hormonen. Maar ik durf nu al niet eens meer op tijd te testen en hebben we afgesproken om zelfs pas een dag of 5 tot een week na test datum te testen. Heb ik dan nog geen bloed dan durf ik te denken dat het misschien wel eens zo kon zijn. Maar voor nu, voel ik me gewoon verloren. Ik ben 15 KG afgevallen, mijn vriend sport vollop, we eten gezond nemen onze vitamines en al een half jaar acupunctuur was zelfs aan de granaatappelsap gegaan voor een innesteling en nog sta ik met lege handen... Ben in therapie geweest, heb zelfs regressie therapie gedaan, meditatie yoga, het bekende boek van Rika Lucac weet ik het allemaal. Vitex agnus geslikt voor een langere LF. HSG, Endometriose operatie. De hele truckendoos. Wat heeft het gebracht.. Zaad kwaliteit is achteruit gegaan. LF was iets verbeterd, menstruaties korter en minder heftig. Minder buikpijn, 3 miskramen met de constante opmerking "tja, jullie kunnen wel zwanger worden". 13 IUI pogingen en inmiddels misschien straks op naar ICSI 2, behandeling 4. Dat terwijl mijn broer binnen no-time raak schoot en wij helaas van mijn zwager niet zullen weten of hij vruchtbaar is omdat hij niet op vrouwen valt. En wat misschien het meest gek klinkt, is dat ik het voor mijn schoonouders, met name schoonmoeder zo erg vind dat er een kans is dat zij nooit oma zal worden en dat geeft mij het gevoel dat ik faal als vrouw.
@Asil misschien een rare opmerking hoor maar heb je al gevraagd of het mogelijk is dat ze de laatste cryo "vastlijmen" aan je baarmoeder? Een bevriend stel heeft dat ook laten doen en dat was de enige die bleef zitten (zij hebben het ook jaren en jaren geprobeerd met meerdere ivf pogingen en hebben uiteindelijk dus die ene mogen krijgen).