Dag dames, Vanochtend heb ik een extra echo gehad omdat tijdens de 20-weken-echo de placenta wat laag lag. Daar kregen we het nieuws dat de placenta nu nog 2,9 cm van de uitgang vandaan ligt (en dat ze bij thuisbevallingen minstens 3,5 willen zien), en dat er bovendien een bloedvat vóór de uitgang ligt. Ze kon niet zien of dat de navelstreng is die over het hoofdje ligt, of een bloedvat in de vliezen. Echter kun je met beide opties niet vaginaal bevallen. De hoop is dus dat het de navelstreng blijkt en dat die komende tijd nog aan de kant gaat. Maar met de placenta erbij, lijken de keuzes nu een keizersnede of met veel geluk vaginaal in het ziekenhuis. Laat ik voorop stellen dat ik de gezondheid van mijn baby en mijzelf het ALLERbelangrijkst vind! Maar ik heb hier echt zó'n groot verdriet van. Mijn vorige bevalling was thuis, niets aan de hand, lekker rustig, een droombevalling. Dit keer wilde ik graag thuis in een bevalbad, dochter in de buurt zodat ze er snel bij kan zijn, weer lekker rustig en op eigen krachten bevallen. En nu lijkt dat alles compleet onmogelijk. De echoscopiste sloot nog niks uit. Ze stuurt ons door naar de gynaecoloog. Maar volgens mij moet er een wonder plaatsvinden mocht mijn wens uit kunnen komen. (Veilig en zonder bekende risico's) Dan is in het ziekenhuis bevallen nog één ding. Dochter zal er vast niet bij mogen zijn, maar als ik daar in bad kan bevallen met mijn eigen verloskundige zou dat al heel wat zijn. Ik maak mij er vooral zorgen om dat het een keizersnede zal moeten worden. Die wil ik écht niet! Ik wil al geen ruggenprik, een naald in mijn rug die mijn onderlijf verlamt vind ik echt een heel naar idee. Maar het idee dat de baby er via mijn buik uit komt, en dan gepland te vroeg dus niet op het moment dat hij er zelf klaar voor is. Rationeel gezien weet ik dat ik geluk heb dat dit ontdekt wordt en ik niet nietsvermoedend thuis beval met kans op ambulance, spoedkeizersnede en wie weet wat voor veel ergere gebeurtenissen. Nu kan ik mij in ieder geval medisch én mentaal voorbereiden. Maar ik ben hoogzwanger en ben al mentale uit balans en op dit moment ben ik vooral heel emotioneel. Ik moet er echt verschrikkelijk om huilen.
Och meis, ik kan me je teleurstelling heel goed voorstellen! En inderdaad, rationeel gezien kun allemaal bedenken dat het nodig is, dat het fijn is dat ze het weten en erop ingespeeld wordt, maar gevoelsmatig is het gewoon ontzettend kut.... Neem eerst de tijd om het te laten zakken. Je moet je hele beeld tav deze bevalling gaan bijstellen en dat heeft tijd nodig. Tranen maar laten stromen, lucht je hart bij wie maar wil luisteren en gun jezelf het om er echt verdrietig om te zijn, dat mag. Dan zul je zien dat er over een aantal dagen of een week weer wat ruimte komt in je hoofd om na te denken over "wat dan wel". Want echt waar, ook deze bevalling kan voor jou een fijne ervaring worden. Weliswaar heel anders dan je gehoopt en gedacht had maar er zijn nog steeds een hoop dingen rondom de bevalling die je voor jezelf zo prettig mogelijk kan regelen. Ga, als je er aan toe bent, eens wat lezen over een "gentle cesarian /gentle sectio" en overweeg om bijvoorbeeld een doula in te huren. Bespreek je gevoelens met de gynaecoloog waar je onder controle bent en vraag welke ruimte er is om op bepaalde punten jouw lijf en baby zoveel mogelijk de eigen regie te geven. Als je een gyn treft die hier niet zo voor open staat of raad mee weet (daar zijn grote verschillen in) kan het helpen om met een doula of geboorte-coach samen te brainstormen over wat wél kan en wat jij prettig zou vinden en kun je dit later alsnog aan de gyn voorleggen. Er is vast meer mogelijk dan je denkt, zelfs binnen bepaalde medische kaders die noodzakelijk zijn voor de veiligheid. Maar neemt niet weg dat je er stevig van mag balen!
Dank je wel <3 Het is echt een soort achtbaan. Gisteren mochten we meteen naar de gyn en die geeft aan vrijwel zeker te zijn van vasa premia. Volgende week wel nog een second opinion met haar en een andere gyn erbij. Maar de boodschap was eigenlijk al heel duidelijk. We zullen volgende week wel horen hoe of wat verder. Met welke termijn de baby gehaald moet worden enzovoorts. Tot nu toe geeft elk klein dingetje verdriet. Dat de baby te vroeg geboren zal worden, dat de navelstreng direct geknipt zal worden, de gedachte aan nog dagen verblijven in het ziekenhuis. Bedankt voor je tips, ik ben ook al heel benieuwd wat er volgende week besproken wordt. Even de feiten bij elkaar krijgen. En dan kijken wat ik kan doen en regelen.
Oh ik snap je verdriet en teleurstelling. Mijn advies; Lees deze blog! https://www.vi-photography.nl/post/de-geboorte-van-tycho-vanuit-kennis-kracht-intuïtie-en-vertrouwen en ga nadenken over manieren en mensen die jou kunnen helpen er toch een fijne ervaring van te maken. Er is veel mogelijk. Ik wens je een prachtige bevalling toe!
Wat verdrietig en heftig voor je! Het is niet niks om zomaar al je (bevallings)dromen in duigen te zien vallen.. Ook al was de situatie hier iets anders, je gevoelens zijn heel herkenbaar. Wat ik achteraf gezien erg gemist heb, waren de laatste bewuste contact momenten met het kindje in mijn buik. Dus misschien een kleine tip om daar heel bewust bij stil te staan.
Bedankt meiden! Morgen de volgende echo, ik ben benieuwd wat ze zien en ook wat er in het gesprek daarna allemaal besproken zal worden. 3 dagen heb ik vreselijke huilbuien gehad, het nieuws kwam echt zó onverwacht. Inmiddels heb ik al een beetje kunnen wennen. Het allergrootste "ik wil dit niet"-gevoel is weg. Want ik wil wél dat gezonde kindje. Maar zwaar blijft het, ook mijn lichaam heeft het er nu zwaar mee. Ik kan nauwelijks voor mezelf zorgen, laat staan voor mijn gezin. Ik ben voor nu in een soort overlevingsmodus gegaan. Kleertjes enz wassen, laatste babyspullen kopen, uitzoeken wat er in hemelsnaam mee moet naar het ziekenhuis, verlof vervroegd, dat soort dingen allemaal. Ik kan eigenlijk nog steeds nauwelijks geloven wat mij overkomt.
Hey meid Misschien niet waar je om vraagt want hier geen ervaring met een normale bevalling maar ik wilde alleen zeggen dat een gentle sectio ook heel mooi kan zijn !! Zelf ook ervaren en de ruggenprik voelde ik echt niks van, het infuus in de hand vond ik zelfs pijnlijker. Het ging er allemaal heel rustig aan toe en mijn zoontje mocht na de apgar gelijk huid op huid bij mij. Ik hoop dat je het allemaal een plaatsje kan geven en wat voor bevalling je ook krijgt het komt echt wel goed . Liefs
Er was een tweede gyn bij, die deed dit keer de echo, de eerste gyn stond erbij en ze waren een hoop aan het overleggen. De boodschap was dat de vasa previa hierbij bevestigd is. Tussen de 35 en 37 weken zwangerschap zal de baby gehaald worden. Vanaf 34 weken mag ik opgenomen worden als ik mij daar fijner bij voel. Met 34 weken heb ik pas de volgende afspraak waarbij er ruimte is om vragen te stellen, een paar dagen later ook nog een intake met een verpleegster. Deze afspraak was er eigenlijk geen tijd om vragen te stellen, dus alleen de meest prangende vragen heb ik er gewoon tussendoor gegooid. Ik rust veel, lig veel te lezen over vasa previa, en met de energie die ik heb zorg ik voor onze dochter en bereid ik het huis voor op de komst van de kleine. Mijn emoties rondom de keizersnede staan even op slot merk ik. Ik heb alles er vorige week uit gegooid en vaak gehuild. En op een dag stopte het en ging ik over op de feiten en aan het regelen. Het draait nu allemaal om een levend en gezond kindje op de wereld zetten. En die emoties staan ergens om een hoekje te loeren en te wachten, die verwacht ik in alle hevigheid nog terug.
Hoewel het natuurlijk schakelen is en je er verdrietig om mag zijn wil ik je je graag een hart onder de riem geven hier 2x een geplande ks gehad waren hele mooie ervaringen en beide keren was ik binnen 48 uur thuis. Bij de 2e had ik zelfs met 24 uur al naar huis gemogen. Gaan ze gentle sectio doen? Vraag dan eens of je zelf t kindje uit je buik mag halen. Verder had ik beide kindjes bijna direct bij me. Ze hebben alleen met transfer naar de kamer even in de couveuse gelegen en verder lekker bij me. Jongste dronk zelfs al lekker op de uitslaapkamer
Het gaat wel, lief dat je het vraagt! We zijn nog steeds gericht op dingen regelen. Zo hebben we ook nog steeds geen naam. Ik merk wel dat elk klein steekje en pijntje nu wat angst geeft. Vooral omdat ik ze onderin mijn buik voel.
Wat lief dat je reageert met dit berichtje! Mijn eerste berichten schreef ik toen ik het echt nét wist en ik vol emotie zat. Dit kwam zó onverwacht. Inmiddels heb ik dat gelukkig wel een beetje uit kunnen schakelen. Pas met 34 weken heb ik weer een afspraak en dan gaan we het hebben over de ks. Ik hoop op een súper gentle sectio waarbij ons kleintje zo zacht mogelijk ter wereld kan komen. Ik weet wel al dat het aan het kindje ligt hoe ze met hem omgaan daarna. Als alles goed gaat mag hij bij mij blijven, maar hij wordt wel prematuur geboren dus er bestaat een kans dat hij extra ondersteuning nodig heeft. Ik hoop dat hij sterk genoeg is om bij mij te mogen blijven en inderdaad zsm borstvoeding te kunnen starten. Vond jij het lichamelijk niet zwaar/pijnlijk/eng om snel weer naar huis te gaan? Ik heb wat dingen gelezen over de eerste keren opstaan en lopen en ik kijk daar niet echt naar uit.
Vervelend voor je joh! Bedenk dan dat het vanalles kan zijn! Maar ik snap je angst heel goed! Lekker in bad of lang douchen kan soms ook ontspannend op je buik werken. Nog even volhouden! Je doet het super!
Ja precies, ik probeer me er niet druk om te maken, zal wel het bekken zijn dat verweekt enzo. Maar ik sta er nu wel meer bij stil . Ik ga inderdaad regelmatig in bad, vooral als ik gewerkt heb en mijn ribben enorm zeer doen. Dank je!!
Ik heb hierin 2 verschillende ervaringen. Bij de 1e had ik slechte conditie omdat ik vanaf 30 weken niets meer mocht doen en dus alleen maar op bed of bank lag. Toen deed de eerste x opstaan best veel Pijn en duurde ook best even voor bijvoorbeeld niezen geen pijn meer deed. Tips blijf rechtop lopen en niet krom en gebruik een kussen tegen je buik als je moet hoesten of niezen. 2e x was mijn conditie veel beter was ik er mentaal ook veel beter aan toe dan tijdens de zorgen zwangerschap van de 1e. Ik stond binnen 24 uur naast mijn bed en nee niet pijnvrij maar binnen 3 dagen vergat ik mijn pijnstillers en met een week liep ik al een blokje om. Ik heb bij beide echt 6 weken zeer weinig huishouden gedaan en herstel was heel goed en heb nu nooit meer last van litteken oid. Bij de 2e kon ik na 2 weken ook al wel de zorg van de 2e erbij hebben als mijn man aan het werk was (zij zat al wel op school, maar qua zorg als ze thuis was vergelijkbaar met een peuter) Ik kijk heel goed terug op beide geboortes en hoop dat dat voor jou ook geld. Ik had wel enorme bloeddrukdalingen op de ok en dat was wel naar maar gelukkig kregen ze dat vlot onder controle en was t snel voorbij.
Oeps, hier wel een corona-conditie al jaren niet meer zo inactief en lui geweest. Bedankt voor je aanvulling! Kan dus erg verschillen. Laten we er het beste van hopen dan maar