Zoon heeft vriendin met borderline

Oh dat moet je ook zeker niet doen, heb je dat uit mijn verhaal gehaald? Want dat was zeker niet wat ik probeerde te zeggen

 

Hier ook een zusje met borderline... het probleem is juist het willen helpen. Met lief zijn en de ander willen helpen, raak je al gauw jezelf kwijt en raak je verstrikt in het web van aantrekken en afstoten. De liefste van de wereld maar als hij niet belt, dreigt ze met zelfmoord... en dat dan keer op keer.
Mijn zusje heeft ook een eindeloze stroom vriendjes.. ze kan niet alleen zijn, maar eenmaal met iemand gedraagt ze zich vreselijk: aanhankelijk, dan weer boos, dan weer dreigen met zelfmoord, dan weer lief en aanhankelijk, het is een afschuwelijke emotionele rollercoaster voor alle betrokkenen.

Ik vind het lief dat je begaan bent en hij ook. Zorg dat hij met je kan blijven praten en leer hem alsjeblieft goed zijn grenzen te bewaken en wat normaal is in een relatie.

 

En hebben die een vriendin? Zo ja dan kun je met hem er over praten hoe die wel of niet nog met hem omgingen toen ze die vriendin kregen. Als ze geen vriendin hebben dan kun je wellicht proberen te praten over wat als die vrienden ineens niet meer met hem omgingen omdat zijn vriendin voor alles ging. Iets in die trant.

 

Weet de groepsleiding hier trouwens van? Want die kunnen hier ook een positieve rol in gaan spelen.

 

Dat laatste is juist het enge punt, ze is nu waarschijnlijk doodsbang hem kwijt te raken. Daarom vraagt ze dat ook elke dag en dat is idd geen normaal gedrag, maar juist typerend voor haar ziekte. En als hij niet reageert wordt ze waarschijnlijk boos op hem, waardoor ze dan juist weer bang is dat hij weggaat etc etc. Pff. Het is een cirkel waarin je blijft hangen. Mooi shit dit en je kunt eigenlijk helemaal niks, alleen hopen dat het goed gaat of dat hij het zelf heel snel in gaat zien.

 

Het was ook heel heftig, ik wil hier niet uit de doeken doen wat er precies allemaal gebeurd is.

Ik zou inderdaad iets bedenken waarbij hij even niet kan bellen, je weet nu vast wel de tijden waarop ze hem wilt spreken. (Wat echt bizar is natuurlijk) Ondanks dat dit een erg vervelende situatie is waar hij nog helemaal niet bewust bij stil staat, denk ik wel dat dit voor hem een levens les word. Hij weet hierna heel goed wat hij wel en niet wilt in een relatie.

 

Uitkijken daarmee, want wat veel borderliners ook goed kunnen is manipuleren. Echt, meesters in manipulatie. Voor je het weet draait ze het zo dat jij hem bij haar weghoudt.

En sorry dat ik zo negatief overkom, ik wil je niet bang maken, maar dit is zo'n heftige stoornis, daar komt ze echt niet uit door alleen te helpen zeg maar.

 

Heb je goed contact met de ouders van die vrienden of die vrienden zelf? Anders zou je daar eens tussen neus en lippen door kunnen laten vallen dat het leuk zou zijn als de vrienden weer eens iets gingen doen samen.
Of je zoon voorstellen om een activiteit samen met die vrienden te gaan doen. Bijv dat ze filmavontuur bij jullie thuis mogen doen en ze mogen blijven slapen. Ik roep maar ff iets. Mogelijk dat je zelf daar iets in kunt stimuleren.

 

Dan zou je zelf ook onder het mom van zo’n kennismaking eens kunnen afspreken met de mentor van die meisje. Zij woont daar niet voor niks. En zij zijn de vervangende opvoeders.

 

Het belangrijkste wat hij voor zichzelf kan doen is zijn grenzen aangeven. Tot hier en niet verder. Duidelijk zijn, daar is zij ook het beste mee geholpen. Maar dat is al pittig voor een volwassene en zeker voor een jongen van 17.
Vind het verder wel heel lief dat je ze wel een kans wil geven en wil helpen en heel slim dat je het niet meteen afkraakt, want denk idd ook dat dat juist averechts werkt.

 

Mee eens. Als zij willen weten hoe hij in elkaar steekt, lijkt mij dat jij hetzelfde recht hebt. Jouw zoon loopt hier net zo goed risico.

 

Ik heb het idee dat jij een hartstikke goede moeder bent en feilloos door hebt wat er aan de hand is.
Boderline staat -bijna- synoniem aan manipulatie. En voor je zoon is het op dit moment denk ik ook zwaar al zal hij dat nu misschien niet zo ervaren of zien.

 

En nog iets.. als ik kijk naar mn zusje.. alles is zwart-wit, er is geen tussenweg en ze heeft in alles een heel eigen "waarheid". Het kan dus zomaar zijn dat verhalen die over een ander vertelt, net iets anders in elkaar zitten. Het kan ook zomaar gebeuren dat er achter zijn rug om allerlei nietgeheelware verhalen over hem worden verteld. Ik denk dat de meeste borderliners dat doen. Wees alert.

 

Dat is wel heeeeeel tricky. Ik zou met hem zelf een afspraak maken met een psycholoog, die ervaring heeft met zulk soort gevallen. Jij bent "maar" een ouder, maar een psycholoog kan hem wel tips geven hoe hij het beste met haar om kan gaan zonder dat het ten koste gaat van hem. Als hij kapot gaat, kan hij er niet zijn voor haar. Pas wanneer je zelf goed stevig staat en de handsvaten hebt om het aan te kunnen, kan je een ander goed steunen. Zie t als een "opleiding".

Probleem is dat het voor hem een gevangenis kan worden van schuldgevoel. Daarna een keer mee naar haar psychiater en dat voorleggen. Met twee in een relatie, zijn er twee met behoeften en daar zal een middenweg gevonden moeten worden die voor beiden werkt. Anders gaat de een ten gronde ten koste van de ander en kost het sowieso de relatie, of je zoon gaat langzaam kapot.

In de zin van: "Als ik mijn keuze maak dan doet zij zichzelf a, b, c. " Dat is een soort emotionele chantage waar ik zowel goud goede meiden als jongens echt beschadigd mee heb zien worden. Die hebben er nog heel lang last van gehad.

Hij moet leren wat de grenzen zijn van toelaatbaar, je laten regeren door een ander, je vrienden "af laat pakken" dat is niet normaal. En ookal heeft zij begeleiding en een achtergrond, hij hoeft niet op alles ja te knikken. Ook hij heeft "lucht" nodig anders liggen er twee in de prak en is van "hulp" weinig meer sprake.

Mijn man werd ook geisoleerd van zn vrienden en familie, zij eiste zn volledige aandacht en tijd, hij naief als hij was en zelfvertrouwen van 0.0 liet zich leiden en financieel redelijk uitkleden.

Het is dat een van zn beste vrienden m een keer uitnodigde voor een biertje na verloop van tijd en hardhandig de waarheid voorlegde. Sindsdien is t "bro's before ho's" zonder die denigerende bijsmaak wel te verstaan, ik weet hoe ze t bedoelen. En ja we zijn getrouwd en met een kleine maar ik schop m geregeld naar zn vrienden, momenteel digitaal dan. Want de wereld is groter dan alleen ik en die kleine. Ga biertje drinken, mannenpraat, whatever. En de jongens kan ik ook goed mee overweg en komen net zo makkelijk hier aanschuiven (buiten corona) met eten of een bbq hoor maar soms hebben ze gewoon ff "eigen tijd nodig". Breekt hier de pleuris uit om wat voor reden, dan staan die vrienden ook hier te helpen hoor, dus vandaar "niet de bijsmaak".

Zo hebben wij beiden onze eigen dingen, maar ook dingen gemeenschappelijk. Hij heeft niks met mijn hobby's (wel een deel maar niet alles) ik ben voormalig gamer maar haak af op zijn spellen duurt mij veels te lang allemaal, of ik doe mee omdat ze iemand te kort komen en presenteer mezelf als opvulling functioneren prima apart en samen. Ik zou stapelgestoord worden van een "sticker".

 

Heftig.
Ik heb een gezinslid gehad met borderline, echt geen doen voor mij om mee samen te leven.

Klinkt alsof je zoon er al behoorlijk in meegetrokken is. Zo ziet hij zijn vrienden al weinig. De enige relaties die ik langer stand zag houden, was met personen met ernstige verslavingen etc. Elke redelijk normale persoon was er snel klaar mee. Het is namelijk erg vermoeiend en het kan ver gaan met agressie, dreigementen, claimen enz.

Mijn dochter had een vriendin met borderline. Dat had ik al snel door, ik ben geen psychiater, maar na jarenlange toestanden herken ik het wel.
Precies dat familielid. In het begin is alles leuk, maar al snel proberen ze je te claimen. En ga je daar niet in mee, berg je dan maar. Iedereen tegen je opzetten, dreigen, schelden, slaan, verhalen verzinnen, ze stalkt echt anderen op social media enz. Ik hield het in de gaten, ze maakte het eerst nog goed en dan ging het weer even, maar die vervelende buien/periodes kwamen steeds vaker voor en werden steeds heftiger.
Toen mijn dochter weer de meest idiote appjes kreeg, heeft ze haar geblokkeerd. Ze was er klaar mee. Maar goed, mijn dochter is jonger en staat best stevig in haar schoenen, dus liet ik het (terwijl ik het controleerde), zelf ervaren. Als ik op die leeftijd had gemerkt dat het echt te ver ging, dan had ik zelf ingegrepen.

Het komt wel voor in verschillende gradaties. De een is de ander niet.

Ik ben toen ik nog thuis woonde heel duidelijk geweest in het stellen van grenzen. Zit je aan me, dan bel ik de politie etc. Ik ga ook niet in op dramatisch gedrag, leugens, manipulatie, dreigementen enz. Blijkbaar wist diegene dat wel, want het gebeurde vooral bij gezinsleden die hier wel in meegingen uit angst of medelijden.
Klinkt alsof het zo wel om uit te houden was, maar nee, er gebeurden de meest heftige en gestoorde dingen bij ons thuis. Ik kan er een boek over schrijven en als ik er achter kom dat iemand borderline heeft, blijf ik er ver uit de buurt. Misschien lullig, want het kan ook iemand zijn die het een stuk beter onder controle heeft en zich beter gedraagt, maar ik heb mijn portie ellende op dat gebied wel gehad.

 

De mentor en overige begeleiding heeft wél beroepsgeheim en mogen inhoudelijk niet zomaar informatie geven. Dit mag alleen als zij daar toestemming voor geeft.