Fijn dat je dit nog post. Ik had er ook moeite mee.. ik denk, als ik naar mijn ouders kijk en mss is het bij @suus1983 ook wel zo, dat er eerder tevéél dan te weinig liefde is. En dat het kind meer behoefte (noodzaak) heeft aan (liefdevolle) begrenzing. Ik kan me echter ook voorstellen dat er ouders zijn bij wie veel eerder de maat vol is en die in hun onmacht alleen nog maar boos zijn en minder liefde tonen. Nog steeds denk ik dat die ouders binnen hun vermogen alles hebben geincasseerd wat ze konden. Als je kind eindeloos het bloed onder je nagels vandaan peutert laat dat niemand als mens onberoerd. Niet dat ze geen liefde voor haar voelen maar dat de pijn en onmacht van de ouders te groot werd.
Kĺopt vader zit met een burn-out thuis, en is al eens overspannen geweest door heel deze situatie begreep ik..
Wat super knap hoe je er mee omgaat. Qua praten met haar ouders of groepsleiding zonder haar; mijn ervaring met borderline is dat dit snel gezien kan worden als ‘achter de rug om’ of ‘verraad’. Ik zou daar denk ik heel voorzichtig mee zijn en dat niet doen zonder haar in te lichten.
Dankjewel♡ wat lief! Ik vind het ook erg fijn en heel belangrijk om zo met mijn kinderen om te kunnen gaan. Omdat ik dit zelf thuis enorm gemist heb. Wij kennen van huis uit geen " ik hou van je" of een knuffel of gesprek. Bij ons volgde er direct een verbod of portie klappen van moeder uit, vader zei nooit iets. Iets wat ik besloten heb radicaal anders te doen op het moment dat ik al jong zelfstandig ben gaan wonen. Ik gun jou ook zo'n band met je kinderen
Dankjewel♡ Klopt dit heb ik zelf ook gelezen vandaar mijn twijfel. Kan je dat verzwijgen? Waarschijnlijk komt het toch uit, ben ik ook geen voorstander van om het "stielem" te doen. Maar geen idee hoe zij er in staat als ze zou horen dat zoon (ik) dit graag wil, kan me voorstellen dat de hakken dan in het zand gaan.
Ik ben het hier mee eens. Vooral met haar bespreken wanneer jullie met de leiding of haar ouders willen praten. En wat ik ook nog wilde zeggen dat er goede behandelingen bestaan voor borderline en dat het dus echt een stuk minder heftig kan worden. En dat de goede mensen in haar omgeving die haar liefdevol begrenzen ook heel helpend kunnen zijn.
Bedankt voor je lieve compliment♡ Ik denk zelf ook dat het tot dusver aardig gelukt is Ik laat het nu even rusten in de zin van, ik vraag er zelf niet steeds naar. Vanmiddag zijn ze hier, en waarschijnlijk komt hij vanavond wel weer ventileren, en dat is prima
Laten we het hopen, daarom wil ik zelf ook niet meteen zo'n meisje afserveren laat maar zeggen. Dat vindt ik niet eerlijk, al snap ik dat mensen met negatieve ervaringen hier in het liefst hard weghollen. Misschien denk ik er over een tijdje ook anders over, en heb ik er wat van geleerd.
Niet liefdevol betekend in deze denk ik niet dat er niet (heel veel) liefde is van de ouder voor het kind. Maar dat liefdevol met elkaar zijn liefde voor elkaar hebben + aanvoelen wat de ander nodig heeft betekend. Dat kan ook begrenzen, op het juiste moment zijn. Niet begrenzen om het begrenzen. Het aanvoelen van welke reactie hoort bij welk moment en op welke manier.
Ik zou het bespreekbaar maken en daarbij ook vragen met wie zij het liefste heeft dat er gesproken wordt.
Ja dat kunnen we idd binnenkort wel op die manier proberen. Ze weet nu nog niet dat onze zoon het aan ons verteld heeft. Dus even afwachten of ze dit zelf gaat melden. Ze vertelde van de week al wel dat ze medicatie slikt enzo omdat ze vaak neerslachtig is. Er komt vast een moment om het op een goede manier te sprake te brengen.
Ik krijg de vraag hoe ik dit dan zou afkappen? Uhm ik ben de moeder en ik weet of dit goed is op langer termijn. Ik zou niet willen dat mijn zoons eerste liefdes ervaring er 1 is waardoor hij uiteindelijk therapie moet gaan volgen. Dat is niet gezond. We hebben allemaal moeten leren hoe het is om verliefd te zijn, hoe de relatie GEZOND kan groeien. Als je zoon zich nu al druk zou maken om hoe of wat zij zal zeggen als hij 5 min te laat belt. Dan is dat niet gezond. Ik persoonlijk zal het duidelijk maken en desnoods ander tel nummer geven en al. Uitleggen dat ik snap dat hij op DIT moment verliefd is op haar. Maar als hij nu na 2 maanden zich al druk moet maken dat hij er zelf aan onderdoor zou gaan. Ik snap jullie gedachtes ook dat hij het dan waarschijnlijk stiekem gaat doen. Maar ik denk dat in ts geval zij een hele sterke band heeft met haar zoon. Dat zij hem wel kan overtuigen. Kijk ik heb niks tegen dat meisje he. Ik praat nu puur over mijn gevoel naar MIJN kind toe. Het gaat mij ten alle tijden om hun eigen veiligheid bestwil en gezondheid. 17 jaar en nu al zo gecontroleerd moeten leven brengt gewoon schade toe aan hem zelf. En dat wil je koste wat het kost voorkomen
Ze hebben eerst al maanden telefonisch contact gehad, en nu dus een paar maanden een relatie. Hij is dolverliefd dus het vele contact telefonisch en in real life is in eerste instantie niet een ding voor hem. Nu is duidelijk geworden dat ze borderline heeft, vallen dingen natuurlijk op een plek. Ook voor mij. Ik kan nu een nieuw telefoonnummer voor hem gaan kopen hem verbieden etc. Maar over 2 weken is hij 18, zo wil ik niet met hem omgaan. Hij Weet heel goed dat je in een relatie respect naar elkaar toe moet hebben ed. Hij heeft een goed voorbeeld van mij en mijn man. Op dit moment denk ik dat hij gebroken zou zijn als ik alles radicaal afkap, hij zou het gevoel hebben dat zij op haar ziekte aan de kant geschoven wordt en dat verschrikkelijk vinden. En de band tussen hem en ons zal zeker schade oplopen. Hij staat overal voor open, qua in gesprek blijven met ons, haar ouders of haar hulpverlening. Hij is bijna 18 maar al echt volwassen voor zijn leeftijd dat maakt denk ik ook een verschil. Zoals iemand hier al aangaf heb je borderline in verschillende gradaties, ik heb vooralsnog geen idee hoe het er met dit meisje voorstaat maar ik ga die keus gewoon niet maken voor mijn kind. Zelf heb ik een nicht van 50, die door haar ouders op haar 17de verboden werd met haar vriend om te gaan, werd meerdere malen onder politie begeleiding thuisgebracht. Die relatie is uiteindelijk helemáál ontspoord tussen haar en ouders met alle ellende van dien.. Ik ben blij dat ik niet zo met mijn kinderen om ga en ze van mij hun eigen keuzes en fouten mogen maken. Hij is écht verstandig en wij zijn een héél stabiel gezin, ik weet zeker dat hij hierin verstandige keuzes gaat maken (samen met ons) Hij maakt zich er niet al 2 maanden druk over of hij er aan onderdoorgaat overigens. Dat heb je denk ik verkeerd begrepen. En hoezo zou hij therapie moeten gaan volgen na deze relatie? De ene persoon is veerkrachtiger dan de ander. Ik heb nog nooit therapie gevolg en weer zeker dat de meeste mensen in huilen uitbarsten na mijn levensverhaal. Ik denk dat wij een goede vinger aan de pols houden nu.
Ik vind het ook zeker mooi hoe je jullie band omschrijft en je bent echt een top mama hoor. Ik geef gewoon mijn eigen visie hier op. Ik heb totaal niks aan te merken aan jou manier. Ieders manier is een keuze. En elke keuze die je als ouders maakt doe je omdat je denkt dat dat het beste is voor jou kind.
En die openheid tussen ouders en kinderen is het allerbelangrijkste. Geef je kind inderdaad de ruimte om fouten te maken en daar van te leren. Maar als je als ouder zijnde kunt praten met hem vanuit zijn eigen gevoel/ervaring en zo hem het gevoel geeft, dat hij de controle heeft over de situatie. Dan denk ik dat je het niet snel fout kunt doen. Als hij jou vraagt hoe jij erover denkt, komt het ook vanuit hem en dan druk je hem niet een richting op die hij of jij niet wil. Dus chapeau dat je openheid erin houdt en je hulp biedt waar hij om vraagt. Succes
Heel eerlijk? Wees vreselijk voorzichtig en hoop dat deze "relatie" zo snel mogelijk voorbij is. Je zoon komt erg lief maar ook vreselijk naïef over. Dat kan wellicht ook niet anders op die leeftijd. Maar met 17 moet je je echt niet inlaten met een beschadigde jonge vrouw die niet meer thuis kan wonen en een ernstige psychiatrische stoornis heeft (want dat is dit). Onderschat het absoluut niet. Met die leeftijd moet het gewoon leuk zijn en gelijkwaardig. Zonder iemand die behandeling volgt, medicatie slikt en zich niet zelfstandig kan redden. Borderline lost zich niet op. Je kunt het onder controle houden maar niet genezen. Je ziet nu al dat ze een verkeerde invloed heeft aangezien hij haar zielig vind. Hij zijn vrienden (bijna) niet meer ziet. En zij manipulerend en controlerend is (hij moet continu bellen, zich verantwoorden waar hij is etc). Lees jezelf goed in. En wijs hem heel goed op zaken die niet kloppen. Anders is het straks te laat.
Ik had de eerste 3 pagina's gelezen toen ik reageerde, dus niet alles. Ik schrok zo van wat je schreef, dat ik per direct het gevoel had dat het in deze situatie beter zou zijn om in te grijpen als moeder zijnde. Maar op dat soort reacties zit je niet te wachten merk ik, dus ik zal EDIT: @Amberxx verwoordt het beter dan ik. Luister daar dan alsjeblieft naar als je mij te kort door de bocht vond. Heel veel succes en sterkte gewenst, vooral voor je zoon. Ik weet als geen ander wat hem te wachten staat en ik hoop oprecht dat ze er samen goed en sterker uit zullen komen.
Als ik dit zo lees denk ik dat je het al heel goed doet. Wat fijn dat hij dit allemaal gewoon met jullie bespreekt en dat hij dat vertrouwen in je heeft. Ik denk dat je af en toe kan vragen hoe het met haar gaat en hoe het met hem gaat of het hem niet te zwaar is allemaal maar heel veel meer dan dat kan je denk ik niet doen want je doet het al super goed.
Gelukkig weet je zelf hoe dat werkt. Mijn zus kreeg op haar 17e een fout vriendje. Mijn ouders keurden het af / verboden het haar. Gevolg is dat ze uit huis is gegaan (nu bijna 30 jaar geleden) en tot de dag van vandaag is het nooit meer goed gekomen tussen zus en ouders. Ze kwam er na een paar jaar zelf achter dat vriendje heel fout was maar is nooit terug gegaan naar mijn ouders. Daarna een lieve man en 2 schatten van dochters gekregen en mijn ouders zien de meiden via mij af en toe maar een echte band hebben ze nooit gekregen. Alleen maar verliezers in ons verhaal.
Wat ben ik onder de indruk van hoe je dit aanpakt @siriel. Of eigenlijk; hoe jullie dit aanpakken want je zoon doet het ook zo knap. Ik kan alleen maar hopen dat mijn zoons later ook zo open durven te zijn! Ik ben ruim 6 jaar samen geweest met een man met ADD, een narcistische persoonlijkheidsstoornis en borderline (gediagnosticeerd maar nooit behandeld vanwege het narcisme) en hij is de vader van mijn 2 oudste kinderen. Ook als je weet dat het niet goed is, kun je in een web verstrikt raken en dan is het zo moeilijk om eruit te komen. Ik wilde wel weg, maar kon het niet. Ik was ook bang, hij had me in zijn greep. Na verloop van tijd verandert ook je beeld van wat normaal is. Het verschil is: ik had geen liefdevolle basis om op terug te vallen. Ik denk echt dat dat alle verschil kan maken. En dat dit meisje op een woongroep woont en medicatie neemt is op zich al goed nieuws. Ik hoop voor haar dat ze hulp accepteert en blijft accepteren, ook als zij 18 wordt.