Onze oudste dochter van 14 jaar is 2 weken geleden weggelopen van huis en ze wil niet meer thuiskomen. We zijn echt kapot van verdriet. Het is altijd al een pittig meisje geweest, haar hele leven. Ze heeft ADHD en waarschijnlijk is er meer aan de hand. Vooral ik heb heel veel strijd met haar, maar dat komt omdat ik het meeste thuis ben. Ze is echt een hartstikke leuke en lieve meid, maar dan voornamelijk bij anderen thuis. De meesten kunnen zich er ook niks bij voorstellen dat ze zich thuis dus totaal niet kan gedragen. Ze is erg materialistisch en haar hele wereld draait om dingen hebben, kopen en krijgen. Als ze iets in haar hoofd heeft, moet dat ook direct gebeuren. Het is echt niet overdreven dat ze de hele dag zeurt. Als ik niet thuis ben, word ik continu gebeld, geappt en de tikkies die ik krijg zijn ook niet meer te tellen. Ze heeft me letterlijk gek gemaakt. Wanneer ze nou eens blij en tevreden zou zijn, zou ik er nog mee kunnen leven, maar als ze het ene binnen heeft geharkt, komt ze alweer met het volgende project. Natuurlijk krijgt ze regelmatig een nee te horen, maar dan hebben we dus een probleem, want dat staat uiteraard niet in haar woordenboek. Ook heeft ze totaal geen respect voor ons. Als ik vraag of er wat opgeruimd kan worden, moet ik niet zo zeiken. En dat is voor mij een behoorlijk dingetje, want ik vind een opgeruimd huis nou eenmaal heel fijn. Ik doe echt mijn best met "choose your battles", maar er zijn wel grenzen hoor. Ik hoef toch niet alles maar te accepteren om de goede vrede te bewaren? Door dit alles, stormt het geregeld bij ons in huis. Ik heb me ook veel te veel laten gaan. Heb haar zelfs geslagen en ook dingen gezegd die echt niet kunnen. Natuurlijk heb ik daar heel veel spijt van, maar aan de andere kant....Ik ben ook maar een mens. Het is me echt allemaal veel te veel geworden. Het draait niet allemaal om haar! We hebben nog twee dochters en die verdienen ook gezelligheid en rust in ons gezin. Natuurlijk zijn we echt intens verdrietig, want we zijn niet compleet, maar er is nu wel rust in huis. Ik begin ook eindelijk een beetje te herstellen. Voel me eindelijk rustig. Ze logeert bij opa en oma en we krijgen hulp van een gemeentelijke instantie. Vorige week hadden we een afspraak om het een en ander af te spreken en hoe nu verder. Op een gegeven moment stond iets haar niet aan en zei ze dat ze naar de wc moest. Ze is de deur uitgelopen en kwam niet meer terug. Spoorloos verdwenen. Dankzij zoek mijn Iphone hebben we haar gelukkig kunnen vinden....of eigenlijk de politie, want die moesten we inschakelen. Ze had de bus en metro gepakt en was aan het zwerven in de stad. Dat was echt het allerergste moment uit mijn leven. Ik mocht haar niet zoeken, omdat ze dan waarschijnlijk toch niet in zou stappen en van de rest wilde ze ook niks weten. Nu afgesproken om een paar weken geen contact te hebben, maar god wat is dat moeilijk. Ondanks haar nare gedrag, missen we haar ontzettend. Dit voelt zo vreselijk onnatuurlijk. Maar we realiseren ons heel goed dat er echt wat moet veranderen, ook van haar kant. Wij staan echt overal voor open en grijpen alle hulp aan. Nu hoop ik echt dat zij dat uiteindelijk ook in gaat zien. Want ook in het belang van haar zusjes, kan ze op deze manier niet meer thuiskomen. Ik heb verder geen vragen, maar moest het even van me afschrijven.
Vooral voorbeeldig. Heel raar...Je zou zeggen dat ze dit niet lang kan volhouden. Ondanks dat we geen contact "mogen" (vooral advies) hebben, kreeg ik via mijn vader wel de vraag of ze een zomerjas van 180,- mocht kopen. Wat denk je zelf...Not!!! Dat geef ik nog niet eens aan een winterjas uit. Dus ik denk dat ze langzaam wel laat zien hoe ze ook kan zijn. Ze had haar kleedgeld gehad en had daar dus niet genoeg aan. Of ik de rest wilde betalen. Toedeloe, gaat niet gebeuren. Ze had namelijk eerst van haar kleedgeld andere domme, onnodige dingen gekocht. Maar mijn vader kent ook haar andere kant en die probeert inderdaad veel met haar te praten. Maar het lastige is dat je bijna niet tot haar door kan dringen. Een serieus gesprek is bijna onmogelijk, want ze hoort gewoon echt niet wat je zegt.
Wat ontzettend naar voor jullie allemaal. Ondanks dat het natuurlijk niet leuk is dat ze zo maar wegloopt onder een gesprek (wat haar waarschijnlijk niet aanstaat) heeft ze wel laten zien hoe ze dingen aanpakt en dat dat dus niet helemaal handig gaat. Ik hoop dat er nu naar boven gaat komen wat er (buiten de adhd) misschien nog meer speelt bij haar, dat jullie allemaal dan een goede begeleiding krijgen en er een situatie ontstaat waarin iedereen zich prettig voelt ongeacht of ze dan weer bij jullie woont of dat het toch beter is dat ze elders woont.
Heb geen advies voor je, maart wil je wel heel veel sterkte wensen. Hoe hoog het ook oploopt, het is en blijft je dochter natuurlijk.
Dat wil ik ook eigenlijk niet meer. Nu laat ik het even voor wat het is, want ze wil al nooit meer naar huis en daar is ze heel stellig in en als ik nu allerlei maatregelen ga nemen, ben ik bang dat we haar helemaal kwijt zijn. Maar kleedgeld krijgen en daar dan andere dingen voor kopen, is natuurlijk helemaal niet de bedoeling. De insteek hiervan was vooral dat het gezeur om kleding dan zou stoppen en ze hier helemaal zelf verantwoordelijk voor zou zijn. Op = op, maar dit slaat nergens op.
Precies dat! We houden zo veel van haar. Haar kleine zusje is ook zo verdrietig, want ze mist haar grote zus zo. De middelste daarentegen vindt het wel even prima zo. Dat is zo'n ander kind (gelukkig ). Die werd er zo verdrietig van dat er altijd ruzie en strijd was in huis.
Daar zou ik ook heel strak (en duidelijk) in zijn en blijven. Ze krijg kleedgeld en daar moet ze het mee doen. Als ze besluit dit aan andere dingen uit te geven dan kun je het dus niet meer uitgeven aan een jas. Die ze dus ook niet van mij zou krijgen omdat - ik zelf ook geen jas van 180 euro heb omdat ik daar het geld niet voor heb - ze is nog in de groei dus volgend jaar moet er hoogstwaarschijnlijk een andere jas komen omdat ze eruit gegroeid is. Dus wil ze perse een jas van 180 euro dan zal ze ervoor moeten sparen.
Wat een rottige situatie TS.. Snap dat je verdrietig bent om hoe het gegaan is en hoe het nu verloopt.. Maar even geen contact lijkt mij ook het beste op dit moment.. even alles laten bekoelen.. Persoonlijk zou ik haar ook niets geven qua spullen oid.. Ik zou eerst een goed gesprek willen hebben als alles weer een beetje bedaard is.. Dat wil niet zeggen dat dochter gelijk weer thuis "moet" komen.. Maar mss ziet ze zo wel in dat alles niet zomaar te krijgen is of te koop is.. Vaak heeft dat even tijd nodig.. Wat er eenmaal in het hoofd zit gaat er niet zomaar weer uit... Geef elkaar even die tijd... Hopelijk brengt jullie dat weer tot elkander.. Sterkte..
Wat een verschrikkelijke situatie. Hopelijk krijgt ze nu ook begeleiding en kijken wat er nu aan de hand is. Heel veel sterkte!!!
Pff, dat lijkt me super pittig! Wij zitten niet in die situatie, maar ik kan me het wel inbeelden... Lijkt me heel moeilijk en ook heel uitzichtloos... Wel fijn dat jullie nu weten waar ze is en ik neem aan ook veilig. Hopelijk lukt het om in ieder geval het contact te herstellen!!! Ik zou nu zeker geen dingen die je altijd al deed (zoals kleedgeld geven) niet meer doen en verder vooral ook zo blijven doen als je altijd al deed (als ze het met haar kleedgeld niet redt, dus geen extra geld geven, zeker niet als ze het uit heeft gegeven aan andere dingen). Daar aan tornen lijke me extra olie op het vuur gooien of haar alsnog haar zin geven en dat lijkt me beide niet zinvol. Eerst maar eens rust in de tent. Hoe staan opa en oma hierin?
Ze is op een goede plek. Bij mijn vader en zijn vrouw. Zij hebben nog 2 jongere kinderen die maar een paar jaar ouder zijn als onze dochter. Dat vindt ze erg fijn. Ze draait nu gewoon mee daar in het gezin. Mijn vader kan goed praten en doet echt wat hij kan om tot haar door te dringen en ook haar denkwijze wat te beïnvloeden. Ze blijft daar nu tot 19 april en vanuit daar kijken we verder. Mochten we er nog niet klaar voor zijn, kan ze ook naar andere opa's en oma's die haar graag op zouden vangen. Gelukkig hebben we dus niet de zorgen dat ze op een vreemde plek zit.