Zoon heeft vriendin met borderline

Dank je wel ♡ we gaan proberen hem niet te veel op de huid te zitten, maar wel zo nu en dan interesse tonen in de zin van hoe Is het met haar, en hoe voel jij je.
Maar hij appte me vanmorgen al vanaf zijn werk in de pauze. Hij wou vanmiddag graag nog even kletsen over wat dingen omdat zij gisteren iets gezegd had (nog geen idee wat) en daar wilde hij het met ons over hebben.
Dus wat dat betreft is dat héél goed, en hij snapt ook écht dat er iets met haar is.
Maarja dolverliefd hè
Misschien heeft hij ook even het besef nodig dat het niet niets is wat ze heeft. Hij weet het zelf nog maar net. En heeft denk ik ook even de tijd nodig om dit te verwerken, of misschien zelfs wel afscheid te nemen van deze situatie .

 

Wat heftig dat het nooit meer goed gekomen is. Alleen maar verliezers idd. Ik herken het deels wel, zo jammer en verdrietig. Daar wil ik dan ook zeker voor waken.
In de situatie van jouw zus heeft het dus ook totaal averechts gewerkt dat verbieden. Bij mij destijds ook.
En al bedoelen ouders het in hun hart waarschijnlijk goed, in gesprek blijven en oplossingen proberen te zoeken is in mijn ogen een beter idee, dan verbieden en keihard afstoten.

 

Bedankt voor jouw reactie ♡ ik vind het ook heel fijn dat mijn zoon (alle 3 de kinderen eigenlijk) zo open durven zijn, heel bijzonder.
Héél heftig wat jij hebt meegemaakt in je verleden, hopelijk ben je er sterker uit gekomen.
Wat ik begrijp krijgt ze wekelijks meermaals therapie, en ook gesprekken met haar gezinsleden.
Volgens mij gaat ze straks, omdat ze 18 wordt, naar een nieuwe woongroep. Waar het was losser is maar wel met begeleiding. Als ze hier wil komen moet er wel altijd toestemming aan haar ouders gevraagd worden. Het duurt nog even voor ze 18 is, maar ben ook benieuwd hoe dat dan loopt. Als het dan nog een setje is natuurlijk

 

Dit is zeker ook een goede tip, mocht het wel serieus en aan blijven.
We laten hem zéker ook genieten, dat vooral eigenlijk, hij is zó verliefd
Dat wil ik ook niet direct de grond instampen

 

Bedankt voor jouw lieve bericht, fijn om te lezen! Ik weet ook niet altijd wat het wijste is om te doen, en probeer de situatie gewoon te bekijken door zijn ogen, en hoe ik vroeger gereageerd zou hebben als het bijvoorbeeld verboden zou worden. Ik denk dat we hier samen wel een goede weg in vinden.
Ik wil het meisje zeker een kans geven, zij heeft nooit om deze situatie gevraagd natuurlijk. Zij is ziek, en toevallig het vriendinnetje van mijn zoon. Eerlijk, het zou natuurlijk niet mijn vrijwillige keuze zijn om een meisje met zo'n trauma aan mijn zoon te koppelen. Maar het is nu even niet anders en moeten we er samen het beste van maken.

Ik merk dat hij echt heel erg goed met de situatie omgaat, en ik zal verderop nog even een update geven.

 

Wat ontzettend moedig van je dat je dit wilt delen hier, dank je wel voor je eerlijke reactie.
Persoonlijk denk ik ook dat mijn zoon en zijn vriendin nu niet in staat zijn een gezonde relatie te hebben. Ze is nog jong, kampt met veel problemen, moet nog flink aan zichzelf werken, en dat is allemaal al moeilijk genoeg.
Ik zal verderop nog even een update geven.
Wel fijn dat jij meer balans hebt kunnen vinden nu je wat ouder bent!

 

Je kaapt het topic zeker niet, ik vind het alleen maar erg fijn (en heel moedig van jou) om te lezen hoe het voor anderen is die met een vergelijkbare situatie te maken hebben.
Wat fijn dat het voor jezelf nu handelbaar is, en dat de band van met je ouders nu zo goed is.

 

Gisteren na het werk kwam mijn zoon thuis en gaf aan dat zijn vriendin die ochtend geappt had dat ze op school zat, en dat ze wilde weglopen, ze vertelde ook dat ze zich verwond had.
Hij had haar sowieso al duidelijk gemaakt, alleen te kunnen appen in zijn pauze en dat hij onder werktijd niet reageert op haar berichten. Dit doet hij ook echt niet.
Ze wilde dus weglopen, en zoon heeft haar daarop gebeld, aangegeven dat hij haar moeder en leiding daarover geappt had en dat hij verwachtte dat ze gewoon direct vanuit school terug ging.
Dat hij weer aan het werk ging, niet naar haar toe kwam, en dat hij dit echt niet leuk vond dat dit gebeurde.
Ze is toen idd terug gegaan.
Savonds heeft zoon contact gezocht met haar begeleider en ouders (dit vertelde hij naderhand) hij heeft aangegeven dat hij dus sinds kort op de hoogte is van haar ziekte, en graag wil weten hoe hij hier mee om moet gaan, en hoe zij dit zelf doen. Hij heeft 2 goede gesprekken gehad, waarin ze ook aangegeven hebben dat hij dus niet in haar gedrag moet mee gaan qua meteen komen enzo. Ook zijn de problemen die zij heeft nu een stuk duidelijker, wat triggers voor haar zijn, hoe en waarom ze op bepaalde manieren reageert, ze verwond zichzelf en heeft ook stemmen. Ze hebben een heel open en eerlijk gesprek gehad, en hij heeft allerlei dingen kunnen vragen.
Hij heeft ook zeker het advies gekregen, goed op zichzelf te letten, dat ze het vooral bewonderingswaardig vinden dat hij dit zo oppakt. Maar dat als het te zwaar wordt voor hem dat hij vooral aan zichzelf moet denken.

Hij was heel eerlijk tegen ons dat hij haar nu niet wil laten vallen omdat het dan net is alsof hij haar door haar ziekte dan liever niet meer wil. Hij beseft zich heel goed dat het allemaal enorm heftig is wat er aan de hand is. Maar dat hij voor zichzelf wel heel duidelijk heeft dat als het hem teveel wordt dan hij er dan een punt achter zet.
En hij heeft ons ook gevraagd, dat als wij zien dat het niet goed met hem gaat, en hij zou het zichzelf niet beseffen omdat hij er middenin zit, of wij dan wel willen ingrijpen voor zijn eigen bestwil. Hij vroeg zichzelf ook wel hardop af of deze manier van een relatie wel vol te houden is voor iemand voor de rest van je leven.
Hij zei ook dat hij tot een paar dagen geleden gewoon alleen maar heel erg verliefd was (is) en af en toe wel wat dingetjes merkte aan haar. Ze woont natuurlijk ook niet voor niets niet "gewoon" thuis. En dat er nu de afgelopen 2 dagen veel op hem afgekomen is. Hij heeft ook even de tijd nodig om het allemaal te laten bezinken en een plekje te geven.
Maar heel eerlijk... ik heb zelf heel sterk het gevoel dat hij tijd nodig heeft om dit te verwerken, en dat het een kwestie van tijd is voordat hij zich goed beseft dat dit echt niet haalbaar is.

Wij vroegen ook aan hem, stel dat je dit van te voren geweten had, meteen de eerste dag dat je haar ontmoet had, was je dan hier aan begonnen. En hij zei... nee.. ik denk het niet. Maar ik ben inmiddels wel echt verliefd, en kan dat niet zomaar aan de kant zetten.
Daar hebben wij ook alle respect voor, ik wil niet over zijn gevoel heen walsen.