Wel of niet uit elkaar

En om dit eerst eens op een respectvolle manier aan te pakken, zou ik alleen al relatietherapie opstarten, zodat niemand elkaar kan verwijten (en daar leer je daar vast ook iets over). Ook al geloof je er niet meer in, een vriendin van mij heeft die stappen ook overgeslagen en die trekt op heel veel fronten aan het kortste eind. Hoe fijn is het als je later tegen je kinderen kunt zeggen dat je er alles aan hebt gedaan, maar dat het op was. Nu is het verhaal, mama heeft een affaire gehad en wilde niet meer verder met papa.

 

Ze waren toch uit elkaar. Ze heeft gevoelens gekregen voor een ander toen ze samen waren ( waar ze mi niks aan kan doen, er zit geen uit knop op gevoelens ) ze heeft de relatie verbroken en is daarna pas met die man gegaan. Dat het formeel nog niet geregeld was, doet niks af aan het feit dat ze wel de relatie verbroken had. Sommige mensen zitten super lang in een afwikkeling van een scheiding, in al die tijd mogen ze dan ook niks met een ander doen? Vele spreken hier over een affaire. Als je uit elkaar bent, is dit geen affaire.

TS. on topic. Gun jij het je man en jezelf dat je zo de komende tijd nog door gaat. Is het eerlijk naar jullie beide toe om elkaar de onverwaardelijke liefde van een geliefde te ontzeggen? Jij wil nu voor hem een keuze maken, dat is niet eerlijk.

Ik denk dat jullie er goed aan doen om te investeren in tijd om met elkaar te praten. Écht te praten, zonder vooroordelen. Met een relatietherapeut, mediator of wat dat ook. Met de insteek het goed voor de kinderen te regelen ipv met de insteek jullie huwelijk voort te zetten, want het is wel duidelijk dat dat eigenlijk geen optie is. Wat het kán hè, natuurlijk is het verdrietig en had je het anders willen zien, maar. Hoe simpel ook, soms zijn de dingen en gevoelens zoals ze zijn. Hoe je het ook wendt of keert, in iedere situatie zijn verliezers.
Veel sterkte met alles! Ik hoop dat je er uit komt.

 

maar voor de kinderen wil ik dus eigenlijk helemaal niet uit elkaar. Als ik daar aan denk ik al snel laat ook maar, ik zing het nog wel een paar jaar uit.
Maar ik moet me realiseren dat er geen ideale, fijne oplossing gaat komen.

Voor de kinderen is de enige oplossing dat jullie samen praten. En hopelijk samen bedenken wat goed is voor jullie (kinderen)
Niets doen is in elk geval geen optie.
De verwijten zijn al gemaakt.
Je bent niet meer blind voor je vriend z’n gebreken, wat alleen maar meer irritatie en frustratie op kan leveren.

helaas is uit elkaar gaan vaak een heen en weer getrek aan kinderen.
Maar kinderen die opgroeien zonder ouders die elkaar liefhebben, leren ook geen echte liefde kennen.
Ouders die niet gelukkig zijn, kunnen hun kinderen niet leren gelukkig te zijn.

Echt, mijn ouders hebben de relatie 7-10 jaar langer laten voortduren dan ze hadden moeten doen.
En pas nu, nu ik een eigen gezin heb, besef ik hoe verkeerd dit was, en hoeveel ik later heb moeten bijleren.
en dan heb ik nog geluk gehad, maar 1 keer in een relatie gezeten waar ik gelukkig uitgevlucht ben (onder verkeerde omstandigheden maar dat terzijde)
Ik heb een oudere zus, dus meer meekreeg van het leven van m’n ouders, en die heeft alleen maar onhoudbare relaties gehad... haar therapeut helpt haar nu, haar jeugd opnieuw te verwerken zodat ze hopelijk een gezonde kan aangaan (ooit)

wat ik bedoel te zeggen, de gemoedstoestand van ouders hebben zoveel effect op een kind, veel meer dan je je kan voorstellen.
2 huizen, is niet meer zo bijzonder in deze tijd, daar kunnen ze makkelijker aan wennen.
Het belangrijkste is dat jullie proberen eruit te komen zodat je samen door 1 deur kan.
dat jullie belangrijke gebeurtenissen samen benaderen, niet als stel maar als ouders van.

 

Als ik dit zo lees allemaal heeft relatietherapie inderdaad niet zo veel zin.
Ik denk dat het belangrijkste eerst is om zelf in therapie te gaan. Je schrijft al dat je dat doet. Ik lees uit je verhalen vooral dat je zelf niet weet hoe je bent, wat je wilt en hoe je dat duidelijk kunt maken.
Als je daarmee klaar bent is het pas tijd (denk ik) om samen met je partner te bekijken of het nog gaat werken met jullie samen. Jij zal als persoon anders uit de therapie komen. Misschien is het ook wel een optie als hij zelf ook in therapie gaat om te ontdekken wat zijn sterke en zwakke punten zijn. Zodat hij zich als persoon ook kan ontwikkelen.

Kijk daarna samen of jullie nog bij elkaar kunnen blijven, elkaar kunnen aanvullen en van elkaar kunnen houden.

Ik vind het nu niet zo eerlijk als je man echt aan zichzelf werkt en jij alleen maar naar het verleden blijft kijken. Probeer wat minder naar de negatieve kanten van je partner te kijken, dat helpt niks. Jij hebt ook je negatieve kanten, daar heeft je partner ook maar mee te dealen. Probeer minstens neutraal te zijn, positief is natuurlijk beter.

 

Ik denk dat jullie weer eens sex moeten gaan hebben, en een gesprek daarover. Dan kan de verbinding weer terug komen. Want als je niet sext met elkaar dan is liefde overhouden ook wel lastig.

 

Als je geen verbinding voelt en eigenlijk niet aangeraakt wil worden door je partner, is sex echt een moeilijke stap.
Eerlijk gezegd denk ik dat de problemen hier echt wel wat verder gaan..

 

In sommige situaties ben ik het met je eens mbt weer eens seks hebben.
We kennen allemaal de verhalen waarvan de man of vrouw steeds minder zin heeft, de kinderen komen nu op nummer 1 (en daar ook bewust voor kiezen ook al weet je dat je partner dat niet tof vindt), hoe langer het duurt des te minder zin, enz.
Dan kan het heel goed zijn om weer eens te vrijen om dat gevoel weer te krijgen en te denken: jeetje wat heb ik dit gemist.
Maar in dit geval denk ik dat het te ver is gegaan. Seks lost niets op denk ik.

 

Gevoelsmatig heb je de beslissing al genomen. Jarenlang heb je je sterk gehouden, van alles aangegeven en vooral; niet opgegeven.
Maar nu is het klaar. En je ziet enorm op tegen de zure appel van het praktische geregel en het verdriet waar je kinderen doorheen moeten.
Al die jaren ben je sterk geweest, en dit gaat je ook lukken als je hiervoor zal kiezen! Geloof in jezelf en geloof dat het goedkomt, ook als het anders gaat dan dat je eigenlijk vind dat het hoort.

 

Wat je beschrijft over wat jouw man je kinderen en jou geflikt heeft nadat jij het gesprek hebt geopend over hoe jij je voelde en dat je wat wilde ontdekken zou voor mij einde relatie betekenen. Onherstelbaar. Tegen een kind zeggen dat mama iedereen in de steek laat en wil rondneuken...

Einde verhaal. Ongeacht wat voor potentiële kutstreken jij hem zou mogen hebben geleverd: zo praat geen enkele mens over mij tegen te kinderen. Einde verhaal!! En zo zou ook geen enkel mens tegen jouw kinderen mogen praten!


@binding door te vrijen: ik snap wat er mee bedoeld wordt en in veel gevallen zou het kunnen helpen. Maar in deze casus niet meer. En alsjeblieft. Straks raakt TS nog een keer zwanger. Nog een kind in deze situatie. Nee, liever naar een mediator gaan voor een ouderschapsplan. Want ook al is TS niet getrouwd: er moeten wel goede afspraken worden gemaakt. Bijvoorbeeld over het niet zwart maken van de ander!

 

Mee eens...mijn ex bleek al 6 maanden een scharrel te hebben. Ik zou het werkelijk waar niet in m’n hoofd halen om dat tegen de kinderen te zeggen, kinderen die totaal onschuldig zijn en niet belast mogen worden met dit soort shit. Ook in je wanhoop of boosheid moet je je verantwoordelijkheid als ouder nemen. Grensoverschrijdend dit.

 

Ik snap dat je je gevoel niet kunt sturen.
Waar ik me even enorm aan stoor.. je wilt eigenlijk helemaal niets meer van m, maar wel samen kinderen groot brengen in 1 huis omdat je t alleen wonen niets vind/te zwaar vind ivm jullie kids.

daarnaast geef je aan t gevoel te hebben al lang over je grenzen te zijn gegaan.
Maar misschien doet/deed hij dat ook wel?
Een relatie is gewoon keihard werken... vanaf de eerste dag tot de dag dat een van jullie overlijdt...

 

Misschien heb je het topic niet helemaal gelezen want ze heeft later uitgelegd dat ze niet het zorgen voor de kinderen zwaar vind maar ze de halve week moeten missen... dat is toch niet raar?

 

Korte reactie, las dat je net met therapie gestart bent. Misschien nu niet het juiste moment om zo n beslissing te nemen. Werk aan jezelf het wordt vanzelf duidelijk. Start en midden in je therapie proces is vaak niet het juistemoment om zulke belangrijke beslissingen te nemen

 

Dan moet je dit tegen hem zeggen.

Ik heb vorig jaar ook enorm in de knoop gezeten, behalve dan dat er geen ander was. Ik was kostwinner terwijl mijn man in between jobs was. En als ik thuis kwam, was het een grote chaos en ik moest dan ook nog veel doen. En ik was continu zo druk met zorgen en doen, dat ik geen ruimte had voor mezelf, ik was continu aan het zorgen, maakte me veel zorgen. En ik had het gevoel dat hij er niet voor me was. Dit heeft bijna tot onze scheiding geleid.

Tot ik iemand tegenkwam waar ik ontzettend mee kon lachen. En praten. En toen, op een van de eerste dagen dat ik gevouwen lag van het lachen, besefte ik me dat ik veranderd was in een vreselijk mens zonder lol, ik was compleet mezelf niet meer. Dus...dit heb ik gezegd tegen mijn man. Dat ik teveel had. Teveel zorgen, teveel werk. En dat was het begin van de weg omhoog weer. En nu, nu kan ik weer gewoon lachen, ook thuis weer.

Maar voordat het allemaal teveel werd, thuis, waren mijn man en ik een top team. Humor, seks, gezelligheid, wij waren onbreekbaar. Dus ik wilde ook vechten. Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij jullie zit.