Ik vind het wel herkenbaar wat je schrijft, met name de prikkels die het hebben van jonge kinderen met zich meebrengt. Mijn man is ook veel beter met de kinderen dan ik ben, hij kan met ze stoeien en spelen en leuke dingen doen, de hele dag door. Ik heb toch ook echt wel even wat momenten van stilte en rust nodig. Ik voelde me heel vaak als een buitenstaander als ik naar mijn 3 spelende mannen keek. Alsof ik er niet echt bijhoorde. Tegenwoordig kan ik er meer van genieten om ze zo bezig te zien met z’n drieën. Het is gewoon ook hartstikke fijn dat ze zo’n leuke vader hebben, ik ben weer op andere momenten belangrijk. Ik denk dat vaste sportmomenten heel goed is om je me-time op te eisen en ook je hoofd een beetje leeg te maken. Voor mij is alleen hardlopen ook echt een uitlaatklep, maar net als @Dubbelgeluk ga ik me dan soms weer druk maken over mijn medeweggebruikers Ik zou je wel echt aanraden hier een weg in te vinden, voordat je aan een derde kindje begint. Ik heb meerdere gezinnen in mijn omgeving waar zoiets speelde , die toch nog voor een derde gingen en toen behoorlijk vastliepen.
Ik herken het zeker en heb bij mezelf ook het idee dat het door corona nu versterkt wordt. Wij deden altijd best veel met de kids, waar ik echt van kon genieten en dat gaf mij weer positieve energie en ook weer voldoende energie om de dag door te komen. De dagen nu zijn best 'saai'. Altijd maar hetzelfde, ik ben ook niet zo'n moeder die continue met haar kinderen bezig moet zijn. Ik vind dat ze zichzelf ook moeten vermaken, maar de oudste is daar niet zo goed in en die trekt mij qua energie ook helemaal leeg en het geruzie vaak onderling. Wat ik wel doe en probeer als ik me zo voel om juist met de kids lekker naar buiten te gaan of koekjes met ze te bakken. En me time nemen, ik voel me ook echt niet schuldig als m'n man de kids ergens mee naar toe neem en ik blijf lekker thuis. Heerlijk!! Alleen de jongste blijft nu dan wel bij mij, maar die slaapt het grootste gedeelte van de dag. Als het niet goed voor je voelt zou ik zeker om hulp vragen! Succes!!
Dit idd en ja ik herken het ook. Juist omdat ik intens kan genieten van mijn eigen gang gaan en gewoon tijd voor mezelf hebben. Daar hecht ik erg veel waarde aan en die tijd heb ik nu minder. Sterker nog, er komt er nog 1 bij. Dus ja, dat voelt soms als overleven. Ja, soms denk ik ‘waar ben ik aan begonnen’ en soms denk ik ‘godnondeju, kunnen jullie allemaal nou nooit eens jullie bek houden en gewoon lekker even in de stront zakken?’ Maar dit is volkomen logisch toch. Ik bedoel, als moeder sta je altijd aan. Het huishouden gaat door. Je werk ook. Dan nog je huwelijk. Waar is je eigen leven. Volkomen normaal. Acceptatie en relativeren is denk ik belangrijk. Accepteren dat de eerste jaren met kinderen gewoon incasseren is. Punt. Relativeren. Je groeit met ze mee en de rust gaat weer terug keren. Zolang je ook maar de positieve kanten kan blijven ervaren. Soms duurt dat hier ook even. Als ik nu ik zwanger ben rust wil pakken bijv maar mij peuter een giga troep maakt expres terwijl ik mijn laatste energie heb gestoken in opruimen. Als ik kei hard probeer de boel draaiende te houden maar mijn man op dat moment zwak is en toch toegeeft aan de brutale buien van de oudste om zich er gemakkelijk vanaf te maken. De lul. Maar gelukkig kan ik wel die knop om zetten. De heerlijke natte kussen, de fijne douche momenten, de wandelingetjes die we ook 1 op 1 met elkaar maken, de trots waarmee de oudste koffie zet voor me ‘s ochtends... als het nou helpt om hier met een psycholoog over te praten om je gevoel voor jezelf te kunnen plaatsen, een plek te geven en te accepteren en te verklaren: dan zou ik dat doen. Maar misschien is het besef ook gewoon al voldoende? Accepteren dat het niet altijd over rozen gaat?
Oh en soms tijd eisen. Soms wil ik gewoon even me time en laat ik mijn man de kinderen naar bed brengen. I mean, ik sta altijd als eerste op en verzorg voor het hele huis het ontbijt. Of in het weekend als ik ze op pad stuur om mezelf op te sluiten met een serie. Dikke doei. Voel ik me echt niet schuldig over!
Wat ik bij hun zie is echt blijheid en lachen van binnenuit. Je ziet als iemand geniet. Ik mis dat. Wat mensen bij zien is afgevlakte emotie
Dan zit het toch wel goed? Zoals als meerdere mensen schrijven: als moeder sta je altijd aan. Ik zou mijn leven geven voor mijn zoon,hij is mijn alles. Maar ik ben geen oermoeder als je begrijpt wat ik bedoel... Ik wil ook me-time en neem het ook maar je blijft altijd bij de zijlijn staan want je kind(eren) moeten altijd jou kunnen bereiken. Toen mijn zoon geboren werd voelde ik geen overvloeiende,allesoverheersende liefde en toewijding: ik was overdonderd,blij dat hij eruit was en wilde een bak koffie,,, Ik denk dat we ons teveel laten leiden door hoe “ het volgens het boekje zou moeten”. Want volgens het boekje gebeurd zelden.
Hoe oud zijn je kinderen? je moet ook groeien in de rol van moeder, eerst met 1 nu met 2. met alle taken die daarbij komen. Alle aandacht die je moet hebben en die ze opeisen. Ik heb moeten leren los laten, en dat mijn man ook prima iets met de kinderen kan doen, en ik dan gewoon weg kan gaan. dat dan niet alles zo hoeft te gaan zoals ik zou doen, maar dat het wel goed komt allemaal. Als je af en toe wat meer rust in je hoofd krijgt kun je daarna misschien meer genieten. Ik ben bijv. Gaan hardlopen, en wielrennen en heb lesjes zwemmen gedaan, je kunt ook een andere cursus oid gaan doen. Soms roep ik op dinsdagavond na het eten opeens joh, ik ben fietsen. En dan moet mijn man het maar even zelf uitzoeken. En als ik weer thuis kom liggen de kinderen keurig netjes op bed. Maar dan heb ik heerlijk even mijn eigen tijd gepakt. En dan ben ik ook daarna een leukere moeder en geniet ik meer van de gezinstijd. Ik denk ook zeker als je hier zelf niet verder in komt je absoluut hier hulp bij kunt vragen. Soms helpt het om even van een ander wat tips te krijgen of je hart kunt luchten.
En je weet 100% zeker dat die mensen echt genieten? Want veel mensen kunnen uitstekend ‘toneelspelen’ en het gras aan de overkant lijkt vaak groener dan dat het is. Los daarvan: ik zou vooral op jezelf focussen, zo min mogelijk vergelijken met anderen. Iedereen heeft zijn eigen dingen. Als jij last hebt van jouw dingen, dan is het tijd om er iets mee te doen. Niet omdat anderen dingen anders ervaren, maar omdat je last hebt van hoe de dingen zelf ervaart. (Zo sta ik er tenminste in.)
Ik herken het zeker. Vooral als het slecht weer is, mijn meisje chagrijnig is en de hele tijd aan mij hangt enzo, dan geniet ik echt niet. Ik heb ook gewoon echt tijd voor mezelf nodig en de laatste tijd lukt het steeds beter om een balans te vinden. Ik dacht eerst ook echt dat ik de enige was die niet altijd geniet van het moederschap maar ik heb het er met vriendinnen over gehad en die begrijpen precies wat ik bedoel. Goed om te lezen dat meer mensen zich hier in herkennen . Nu ze wat ouder is begin ik het wel steeds leuker te vinden, de babytijd is gewoon niet zo aan mij besteedt denk ik haha
Wel deels herkenbaar. Ik ben hooggevoelig en introvert. Met kinderen om je heen is dat echt héél lastig en soms doodvermoeiend. Na een dag met de kinderen ben ik helemaal op. Als ik dan niks geen tijd voor mezelf neem, ga ik eraan onderdoor. Mijn man werkt gewoon fulltime, dus af en toe neemt hij de kinderen even mee in het weekend, of in ieder geval de oudste, zodat ik even 'rust' heb. De dagen dat ik zelf naar mijn werk ga, voelen eigenlijk ook wel als een soort 'rust'.. gewoon ff niet met de kinderen bezig zijn. Ik mis het wel heel erg dat ik bijv. niet even de deur uit kan gaan om te lunchen met een vriendin. Gewoon echt alleen-tijd. Dat mis ik wel. Ik was ook zeer perfectionistisch in het huishouden, maar dat heb ik wat losgelaten. En nu wanneer de jongste haar middag dutje doet en de oudste op school zit, neem ik het er van en zet bijv een serie aan. Echt een schuldgevoel heb ik niet. Ja heel soms richting de oudste.. van zodra hij wakker is tot het moment dat hij gaat slapen, staat zijn mond niet stil. En daar kan ik soms echt gewoon zo shaggo/ vermoeid van raken van al die prikkels, dat ik begin te snauwen tegen hem. Dan denk ik later bij mezelf; 'bah ik was helemaal niet gezellig vandaag'... maar vaak is het dan in de avond weer energie opladen en gaat het de volgende dag weer 10x beter. Ik zou echt kijken waar je gevoel vandaan komt.. heeft het een dieperliggende oorzaak? Want dat je er af en toe gewoon even klaar mee bent om mama te zijn, maakt je echt geen slechte moeder. Niet te hard zijn voor jezelf.
Zo herkenbaar! Ik struggle hier al lang mee, neen mijn beide bevallingen vond ik het bv. heerlijk om gewoon terug te mogen gaan werken, even geen mama zijn. Ik ga regelmatig naar een psycholoog, en dat heeft me wel geholpen om me te doen inzien dat ik mezelf toch een goede moeder mag vinden, en dat ook ben (dat durf ik nu ook gerust zeggen), maar wel een mama die haar me-time ook belangrijk vindt, die zichzelf toch ook wel eens op de eerste plaats zet..., die naast mama zijn ook nog carrière wil maken, voldoende wil sporten, vriendin en partner wil zijn... Maar doordat ik die momenten pak, kan ik nu ook echt oprecht genieten van mijn kinderen... Mijn man zei het zo mooi al tijd geleden dat je op foto's zag dat ik mijn glans in mijn ogen kwijt was... dat ik wel lachtte maar mijn ogen minder meelachten... Nu kan ik oprecht zeggen dat het beter met me gaat en dat zie ik nu zelf ook op foto's... Mijn ogen lachen weer mee... Ik ben er nog niet helemaal, krijg ook nog wel een duwtje in de rug met medicatie en mijn gesprekken bij de psycholoog, maar deze zijn we allebei aan het afbouwen. Dus TS ik zou je aanraden om even naar je eigen behoeftes te kijken, dat helpt echt om dat "echte geluk" weer te ervaren. PS: bij mij kwam de druk ook wel doordat het niet van een leien dakje liep het zwanger worden, de druk dat ik echt gelukkig MOEST zijn met mijn kind(eren) was vanuit mezelf heel hoog... Nu ik niet meer gelukkig moet zijn, en regelmatig aan iedereen vertel dat het moederschap echt zwaar kan zijn, maar tevens het mooiste wat ik mag beleven, nu kan ik op foto's zien met mijn gezin dat die sprankel toch nog net iets groter is dan foto's waarop ik alleen sta...
Ze zijn 1,5 en 3 jaar. Ik vind het heerlijk als ze met paps weg zijn en laat dat graag zo gaan..daar heb ik gelukkig geen probleem mee. Wat ik lastiger vind is we hebben beide 1 dag in de week vrij. Ik moet die dag echt van smorgens vroeg tot etenstijd met ze bezig zijn. Andersom als mijn vriend vrij is ben ik om middaguur klaar en belandden ze eigenlijk weer in mijn armen en dan denk ik... Ik wil ook die middag....
Ik ben blij te lezen dat meerdere moeders dit hebben. Ik vind het gewoon lastig. Zeker als ik ze een dag heb entertainend en dan even op de bank zit en mn telefoon pak dat ik een opmerking kan krijgen van zit je alweer in je telefoon. Of als er een spelletje gedaan wordt dat ik weet dat mn vriend het leuker vind als ik mee doe en dus ook een opmerking kan plaatsen dat ik nooit gezellig mee doe. ( ik ben meer een buiten moeder dan een crea bea spelletjes binnen moeder)..
En waarom pak je die niet dan? Lieve 3rdwish, je zit midden in de tropenjaren, het is soms ook gewoon pittig en niet leuk. En dat mag je ook gewoon vinden en zeggen ook. Zo te lezen doe je alles voor je kinderen, die komen geen liefde en aandacht tekort. Nu hun mama nog.
Kun je dan geen afspraken daarover maken? Dat je bijv om en om doet zodat jij ook eens de middag vrij hebt. En hoe gaat het in het weekend? Kun je wel gewoon weg in je eentje als je zou willen? Ik weet dat mijn man het niet prettig vindt als hij alleen is met de kinderen, maar hé, ik tel ook nog mee. Dus als ik weg wil dan meld ik dat en moet hij het er maar mee doen nu komt dat niet zo vaak voor hoor.. en hij doet er verder ook nooit moeilijk over gelukkig. Het is gewoon heel belangrijk om onszelf ook eens op de 1e plaats te zetten. Desnoods de kinderen even bij familie/opa&oma, of is dat geen optie ?
Eigenlijk omdat er hier altijd wel iets nog geregeld moet. En ook echt moet. Dingen die dan weer niet kunnen wachten en het meest praktisch is dat vriendlief dat gaat doen .. Dus een non stop inzet. En ergens doe ik t graag. Maar ja...
Ik probeerde op de dag van de opvang wat uurtjes voor mezelf ook te pakken. Maar de opvang is gestopt. Lang verhaal. En dus ben ik 1 dag minder gaan werken en is die me time mogelijkheid ook eraf. Mijn ouders vangen ze zeker op. Tegelijk zijn ze flink op leeftijd en dus na werk haal ik ze liefste zsm zodat ze het ook vol houden.
1,5 en 3 jaar lijkt mij heeeeel pittig, dus wees lief voor jezelf en pak die middag, of ga anders lekker werken
En dat kan alleen op die middag? (Ik bedoel de vraag aardig om mee te denken, hij staat er misschien niet zo aardig)
Wbt een 3e. De wens was er maar er is twijfel.omdat het wrsch weer een heel traject zou worden. Paar weken geleden besloten het niet te doen en toch blijft het kriebelen. Maar als we er wel voor zouden gaan nog dan is er geen uitstel mogelijk. Ik ben al 42.