Goedemorgen, Ik wil graag weer gaan studeren/werken. Ik ben in afwachting van een herkeuring IVA. En eigenlijk wil ik gewoon wat van mijn leven gaan maken ondanks mijn ziekte. Ik ben sterk beperkt in fysieke werkzaamheden. Maar daarom wil ik dus mijn eigen gaan laten omscholen. Veel mensen in mijn omgeving reageren heel erg negatief omdat zij denken dat ik dit lichamelijk niet aan ga kunnen. Maar voor mijn gevoel is het nu gewoon tijd hier voor. Natuurlijk zal het pittig worden. Maar ik zou ongeveer 24 uur per week willen gaan werken als de opleiding afgerond is. En met het thuis zitten nu voel ik mijn eigen met de dag verder van de maatschappij verwijderd. Mijn ziekte is proggesief en we weten niet wat de toekomst brengt. Maar juist door nu er alles uit te halen en te doen wat mij echt leuk lijkt hoop ik ook meer levenskwaliteit te halen, ipv te wachten tot het echt helemaal niet meer gaat en ik hartfalen ga ontwikkelen. ' twee genetische hartafwijkingen' Wat zijn jullie ervaringen met studeren met kinderen? En evt met een chronische ziekte te werken? En wat zijn dingen waar ik op moet letten? Mijn moeder zou willen oppassen dus dit is geregeld. En mijn man kan dingen ook zo aanpassen dat er dingen te regelen vallen.
Laat je omgeving maar een poepie ruiken! Als dit is wat jij wil, ga er dan gewoon voor ♡ Misschien kan @GossipGirlxoxo wat vertellen over werken met een (chronische?) ziekte. Ik reageer later zelf nog even op het stuk studeren icm. kinderen. Nu weinig tijd voor.
Ik heb 1.5 jaar een opleiding gedaan toen mijn oudste 2 was. Ik deed het huishouden samen met m'n zoon en als hij s middags en s avonds sliep ging ik achter de laptop. Ik het weekend nam m'n man soms zoon ff mee naar buiten zodat ik kon werken. Het was soms best afzien, maar daarna had ik wel m'n diploma en nu heb ik dus werk wat ik leuk vind.
Hier haal ik certificaten naast mn werk (24 upw) maar ik vind t vreselijk pittig. Nu is dit ook vrij analytisch werk en zijn dit vakcertificeringen voor ook voor mij nieuwe software enzo. Komt best wel wat trainingstijd bij en het boek is slechts een leidraad, tig links en verwijzingen die er ook nog bijkomen. Dat in de avonden doen lukt mij, zeker nu met corona gedoe en bij elke sniffel weer een kind ziek thuis en alle bochten die je in moet wringen (plus al de nachtverstoringen op zichzelf) heel slecht. Binnenkort, als zw doorzet, wordt mn geheugen helemaal een vergiet verwacht ik dus zal nog ff moeten sprinten voor mn volgende certificaat maar ik weet eigenlijk op dit moment niet zo goed waar ik de energie en vooral de focus vandaan moet gaan halen. Terwijl ik t super gaaf vindt en echt van studeren hou. Zou wel in overweging nemen wat voor studie je wilt doen en niet alleen of dat past bij je wensen maar ook je energie en focus niveau (en uiteraard je arbeidskansen icm je beperkingen). Iets wat zwaar theoretisch is is heel iets anders dan iets wat redelijk praktijk gericht is. Zeg maar The Silmarillion v.s. 50 shades of grey. Beiden zijn boeken maar bij ene moet je 10x de eerste pagina lezen, bij de ander niet. Iets wat zwaar theoretisch is, kan super gaaf zijn maar als aan t eind van de dag je hoofd tolt gaat dat m waarschijnlijk niet meer worden. Dan moet je eerst zorgen dat de dag zodanig is dat je dat wel kan, of een ander studiemoment kiezen.
Ik volg momenteel een opleiding (BBL) en heb 3 kinderen. Ik vind het prima te combineren. Opdrachten en toetsen maak ik savonds als de kinderen slapen, en op mijn schooldag. Ik moet wel zeggen dat hoe langer ik bezig ben, hoe meer ik mezelf moet aansporen opdrachten te maken. Ik ben nu 1,5 jaar bezig en verwacht eind dit jaar klaar te zijn. Als jij dit wil zou ik zeggen, ga ervoor!
Wat wel heel fijn zou zijn als je omgeving bereid zou zijn om af en toe de kinderen op te vangen als er iets af moet voor je opleiding. Dat heeft bij mij zeker geholpen om alles te kunnen combineren.
Als ik kijk naar mijn studie, dan is er de theorie studie van zeker 20 uur per week, praktijk van een uur of 6 per week en dan nog stage. Het vraagt veel van mezelf om die uren rond te krijgen maar ook van mn gezin qua aanpassingsvermogen. Ik zou in jouw geval goed kijken naar de studiebelasting. Het is geweldig dat je er zo positief in staat en er iets van wilt maken daar kunnen veel nietzieke mensen nog wat van leren. Tegelijk denk ik wel.. als het progressief is, als het leven erg zwaar wordt.. wil je dan uren steken in een studie of in je gezin? Waarmee ik bedoel dat je nog wel puf voor (ik zeg maar wat) een dagje dierentuin of speeltuin over hebt naast de studie... ik zou daar goed naar kijken Complimenten voor je enthousiasme en drive
Dankjewel voor je antwoord. Het lastige maar aan de anderen kant voordeel is dat het vooral BOL is dat deze opleiding gedaan kan worden. Nadeel is het missen van inkomsten maar voordeel het 100% op studie kunnen richten buiten de kinderen om. De opleiding is 3 jaar wat zou betekenen dat ik klaar ben en echt ga werken zodra onze jongste op de basisschool zit. Dus dat scheelt weer oppas technische. Alleen voor en na schooltijd en tijdens vakanties oppas nodig dan.
Mijn ervaring van werken met een chronische aandoening is dat het zwaar is. Voor mij was het 10 jaar geleden een reden om ontslag te nemen en thuisblijfmoeder te worden. Want eigenlijk was het huishouden ook te zwaar en op die manier kon ik dat verdeeld over de week gaan doen en was ik thuis ook nog een beetje leuk en gezellig (want na een werkdag was ik dat niet en na een dag thuis na het werken ook niet, zowel op het werk als thuis ging ik over mijn grenzen). Nu werk ik wel weer maar wanneer ik wil en als ik pijn heb stop ik direct. Mijn ervaring is dat het psychisch heel fijn is om nuttig en zinvol bezig te zijn maar fysiek heb ik mezelf er echt wel mee en heb ik meer pijn na een dagje of middagje werken maar het mentale weegt voor mij toch net wat zwaarder waardoor ik het wel blijf doen.
Ik studeer (master) naast mijn baan (24 uur) en heb 2 kinderen. Ik vind het goed te doen. Voordeel is wel dat mijn kinderen 11 en 13 jaar zijn, dus mij niet meer elke minuut nodig hebben. Verder is het belangrijk dat je je studie prioriteit geeft. Dus niet eerst al het andere (huishouden, aandacht kinderen) en ergens onderaan je lijstje de studie. Dat werkt niet. Mijn advies is om een vaste studiedag of dagdelen in te plannen, waarbij de kinderen bij de opvang zijn en je dus helemaal de focus op de studie kan leggen. Dan kan je op de andere momenten er helemaal zijn voor je gezin en sociale contacten. Het valt of staat met plannen, plannen en nog eens plannen. En wat extra ruimte inbouwen, zodat je speling hebt als het eens anders loopt.
Over het algemeen is studeren naast een gezin best pittig, als je daarnaast ook nog een ziekte/aandoening hebt zal het nog pittiger zijn. Maar het is zo enorm per situatie afhankelijk dat er weinig algemeens over te zeggen is, denk ik... Als je de studie op zichzelf als zinnig ziet, dan is het volgen van de studie op zichzelf al een doel en is het een minder groot probleem mocht je om wat voor reden dan ook het eind ervan niet halen (bv. omdat je je prioriteiten op dat moment ergens anders besluit te leggen). Als het echt om het papiertje gaat, dan lijkt het me een stuk lastiger. Vooraf zou ik dus goed bepalen wat je belangrijk vindt (studie, gezin, kinderen) en ook een b-scenario incalculeren. Verder natuurlijk alles praktisch goed regelen qua oppas, studietijd, enz. En met de studie goede afspraken maken, ook mbt eventuele stage en wat als het lichamelijk minder gaat ed.
Bol is een soort "werkend leren" toch. Moet je zelf een plaats zoeken? Bedenk dan nog dat ze in je investeren dus dat de vraag gaat komen of je het volhoudt/afmaakt en hoe je dat waarborgt. Zorg dat je daar een goed antwoord op hebt en ik vind dat je hier al een soort doorzettingsvermogen toont dat bij dat goede antwoord hoort
Mag ik vragen wat voor werk jij doe? Ik ben zelf niet hoog opgeleid, mbo 2 opleiding examen jaar met twee vingers in mijn neus gedaan. BBL waarbij tweede jaar ziek werd en nauwelijks opschool geweest ben. Hier door de examens gewoon 'zo' gehaald. Ze boden mij ook aan Niveau 3 in een jaar versneld te doen. Maar mijn werkgever vond mij een te groot risico waar door geen vast contract kreeg. Mijn cijfers waren zo goed dat niveau 4 na 3 zou hebben kunnen doen. Maar helaas voor BBL heb je een werkplek nodig. Hier naar van job naar job gegaan omdat ik zelf eigenlijk mijn ziekte niet kon Accepteren en alles aan nam beter te worden waar door ook veel ' achteraf' onzinnige ingrepen gehad heb. Nu heb ik rust en heb ik geaccepteerd dat ik ziek ben. En niet meer beter zal worden. Daarom wil ik investeren in mijn toekomst zodat ik werk kan gaan doen wat fysiek niet belastend is zoals wat ik deed. Onze oudste heeft ass en dcd, dit breekt mij op. Werken zal een soort van uitlaatklep zijn om mentaal bezig te kunnen zijn. En even mijn hoofd leeg kan maken. De bol opleiding duurt 3 jaar, met een minimale stage uren. Dat zou betekenen dat ik klaar ben als de jongste op de basisschool start. Dus dat scheelt al door de weeks. In vakantie's zal het even passen en meten worden. Al wil ik max 3 dagen per week gaan werken.
Nee bol is school VS stage. Als het goed is kan ik via het UWV onder het banenregister vallen. Als ik dan ga werken en ik word ziek kan mijn werkgever een soort gerantie krijgen dat ze mijn ziektewet niet hoeven te betalen. Dit is speciaal voor chronische zieken geregeld. Zodat een werkgever geen risico hoeft te nemen.
Op het moment dat ik mijn auto ongeluk kreeg en mijn chronische ziekte begon (hersenletsel en nekletsel) werkte ik als locatiemanager op een MBO school. Omdat we een nieuwe school waren en een kleine school (maar 4 opleidingen met 9 uitstroom richtingen aanbod) hield mijn werk eigelijk in dat ik een manusje van alles was. Ik stuurde de receptie, administratie en conciërges aan. Ik leide het stagebureau (voor BBL leerlingen en BOL leerlingen) ik hield contact met middelbare scholen om onze school op de kaart te zetten, we deden allen versnelde niv.4 opleidingen dus onderscheiden ons van alles wat al bestond via het ROC. Ik was de roostermaker, en regelde alles wat de opleidingscoordinatoren nodig hadden. Dus ik zat nooit een hele dag alleen maar achter de computer en had veel mogelijkheden om zittend werk af te wisselen met staand of lopend werk en ik kon heel veel vanuit huis doen maar ondanks dat hield ik het niet vol. En omdat we een nieuwe school waren met nog niet een mega budget heb ik ontslag genomen omdat ik mijn directeur niet een medewerker in de ziektewet gunde voor 2 jaar en hij die geen geld had om een vervanger op mijn plek te zetten. Was het een groot bedrijf geweest die financieel het niet zwaar hadden met mijn ziekte had ik nooit ontslag genomen en had ik uiteindelijk me laten keuren bij het UWV (was ook het advies van de bedrijfsarts om te doen maar ik kon het niet tov mijn werkgever en collega's). Nu doe ik voor ons eigen bedrijf projectmatige klussen en een stukje controle op de financiële administratie en ik spring overal bij waar nodig. Als er iemand op kantoor ziek is (receptie/administratie hebben we de parttimers voor) dan vervang ik die. Maar ik doe alles in mijn eigen tempo en zorg ervoor dat ik NOOIT langer dan 30 minuten aaneengesloten achter een bureau/de pc zit anders ben ik eind van de dag zo stijf als een hoogbejaarde. Edit. En dat werken een uitlaatklep zal zijn mentaal dat geloof ik meteen. Ik heb geen kinderen met medische aandoening maar ook ik voel me op het werk mentaal veel sterker dan thuis. Ik kom daar even bij van alle drukte uit het gezinsleven. Daar kan ik vergeten dat die pot pindakaas leeg is terwijl thuis dat soort dingen de hele dag door mijn hoofd gaan. Op het werk kan ik thuis helemaal loslaten terwijl ik thuis 24/7 op aan of mini.a stand-by sta. Is er bij jou ooit een belastbaarheidsonderzoek gedaan en adh daarvan ooit een FML (functie mogelijkheden lijst) opgesteld? Daarin wordt vaak duidelijk waar je beperkingen fysiek liggen en met dat als lijdraad kun je vooral op zoek naar je mogelijkheden die er nog bestaan naast je beperkingen.
Wat heftig, klinkt ook als heel veel verantwoordelijkheid wat je deed. Ik ben 100% afgekeurd door de IVA. Wat dus betekent dat ik best ' flink' ziek ben. Echter word ik herkeurd omdat ik door Groningen gekeurd ben. Maar weet ik ook van verhalen dat ze heel streng zijn geworden en er dus een grote kans is dat ik nu goed gekeurd word. Dat mijn laatste baantje 38 uur per week schoonmaken was, zit ook niet mee. Hoe slechter je betaalt werd hoe meer kans er is dat je goed gekeurd word omdat ze de mate van arbeidsongeschiktheid berekenen op loon en wegvallen hier van. Ik werd voor mijn 23 ziek wat betekent dat ik nu onder bijstand niveau zit. Eigenlijk word ik dus dubbel ' genaaid' grof gezegd. Want doordat mijn man goed verdient heb ik geen recht op aanvulling. Als ik het werk wat ik toen deed nu nog zou doen zou ik het dubbelen hebben gehad. Dit speelt ook wel mee, ik zou graag weer een echt inkomen hebben we hebben het goed, maar kunnen niet op dure vakanties of echt flink sparen bevoorbeeld. Eigenlijk zou het gunstigste zijn dat ik nu 100% afgekeurd zou blijven. Zelf de opleiding zou kunnen betalen en dan als ik alles afgerond heb weer te laten herkeuren. Zodat ik geen risico's neem/loop dat ik helemaal zonder inkomen kom te zitten.
Voor ik mijn baan als locatiemanager kreeg ben ik 5 jaar lang personeelsfunctionaris geweest bij een grote Nederlandse winkelketen en wij waren ook onze eigen arbodienst (hadden per regio een bedrijfsarts in dienst). Ik was dus voor mijn regio bij ziekte van werknemers verantwoordelijk dat het dossier werd opgebouwd en bijgehouden volgens de wet verbetering Poortwachter zodat het dossier compleet was als het bij het UWV kwam voor de WIA keuring en wij als werkgever nooit nog een sanctie kregen om nog een paar maanden loon door te betalen omdat het dossier niet volledig in orde was. In die tijd heb ik heel veel contact gehad met keuringartsen. Dat verhaal van dat ze streng zijn is een beetje een fabeltje. Alleen hebben zieke mensen vaak de neiging alleen naar hun beperkingen te kijken en de keuringsartsen kijken naar de mogelijkheden. Bijvoorbeeld als jij full time voor je kinderen kan zorgen zelfstandig kun je ook aan aantal uur per week werken (en ja dat zal best pijn kunnen doen maar het kan wel). En als mensen dat te horen krijgen dat ze moeten werken en zelf alleen kijken naar wat ze niet kunnen roepen ze al snel dat die artsen streng zijn. Als jij zo jong al IVA gekeurd bent dan was je ernstig ziek. IVA geven ze eigenlijk alleen aan mensen die voor de rest van hun leve bedlegerig zijn of die terminaal zijn. Anders geven ze 80/100% WGA als iemand ook ernstig ziek is maar door de beperkingen niet meer kan werken. Van 100% IVA geloof ik niet dat je in 1x goed gekeurd zal gaan worden. Daar durf ik zelfs geld om te wedden. Is er medisch gezien iets veranderd in je situatie nu in vergelijking met het moment dat je afgekeurd bent?
Als er medisch niets veranderd is dan daarop blijven hameren. Ik kan me dan niet voorstellen dat je word goedgekeurd hoogstens dat je van IVA naar 80/100% WGA gaat zodat je dossier iets van jaarlijks bij ze naar voren komt en ze contact met je gaan onderhouden om te horen of er wijzigingen zijn. Maar mochten ze toch deels je goed willen keuren dan altijd in hoger beroep gaan met het standpunt dat er niets is veranderd medisch gezien. Daarnaast is het inderdaad rot dat je een laag loon had voor je keuring dat maakt de kans op afkeuren kleiner dan als je directeur met hoog inkomen was geweest. Ze kijken namelijk naar verdiencapaciteit van je oude loon en met een laag loon zijn er veel meer banen mogelijk daarvoor dan met een hoog loon.
Nee, ik ben alleen zieker geworden. Ik heb een ICD gekregen omdat ik er kamer ritmestoornissen bij kreeg de diagnose Brugada en scn4b. Hypoglykemie, cortisol problematiek. En als klap op de vuurpijl door de HMS tenditis vanwegen overbelasting en subluxatie's. Welke overbelasting weet ik niet... Mijn man helpt mij veel in huis ik doe de kinderen samen met mijn moeder die bijspringt. Het is puur voor mijn mentale welzijn dat ik parttime weer aan de slag zou willen. Ik weet ook echt niet of het lichamelijk gaat lukken of ik nu gewoon een ' goede' fase heb. Ik kan op dag a mijn eigen fantastische voelen om in de nacht zo veel ritmestoornissen te krijgen of hypos dat ik de volgende morgen mijn bed niet uit kom. Ik heb de verzekeringarts al gesproken, deze gaf aan dat mijn cardioloog goed moest opschrijven dat ik echt uitbehandeld ben in belang van de Iva. Verder dat wel weer zou bellen als de gevraagde gegevens binnen zijn.
Lieve schat maak je dan absoluut geen zorgen. Ze gaan je niet goedkeuren, hoogstens dat ze hun richtlijn gaan toepassen met ben je niet het grootste deel van de dag bedlegerig dan 80/100% WGA zodat je dossier jaarlijks beoordeeld word en je in beeld blijft bij ze. Maar je laten werken ook al is het voor een paar uur gaan ze echt niet doen! Heb je al een machtiging gegeven zodat ze bij je nieuwe specialisten medische informatie op kunnen vragen? En krijg je eerst een gesprek met een arbeidsdeskundige om een nieuwe FML op te stellen of ga je direct in gesprek met de keuringsarts? In dat laatste geval dan is het gesprek alleen formaliteit omdat jij als dossier van het to do lijstje af moet en dan is de kan 99,99% dat er helemaal niets zal wijzigen aan je huidige IVA keuring. Mijn advies, neem wel altijd iemand mee naar het gesprek en schrijf voor jezelf de belangrijke dingen op die je moet bespreken zoals je nieuwe diagnose en dat op je oude diagnose niets is veranderd.