Onze zoon heeft ass, altijd al anders geweest. Was ook al onder behandeling van de revalidatie arts. Uit eindelijk met 6 jaar pas de diagnose gehad. De psygoloog gaf aan dat je op deze leeftijd pas echt kan zien of het wel of geen 'fase' is.
Slechte psycholoog dan. Mijn kinderen waren dus allebei net 2 en zeker mijn zoon had al eerder gediagnosticeerd kunnen worden. Kijk, dat wil natuurlijk niet zeggen dat jouw zoon eerder al een diagnose kon krijgen (elk kind is anders en als er ook andere problematiek speelt, is een diagnose lastiger te stellen), maar de uitspraak van de psycholoog slaat gewoon nergens op. Ik kan me best boos maken over dat soort uitspraken, want heel veel ouders lopen hierdoor gewoon tegen muren aan, terwijl ze echt wel aanvoelen dat er wat is en ze zien dat het echt niet goed gaat met hun kind in een regulier traject (kdv of school).
Wij liepen inderdaad tegen muren aan zelfs de neuroloog vond hem te jong voor op autisme te testen toen we bij hun aan kwamen. Eigenlijk schreeuwde alles autist. Hier door was de diagnose voor ons geen schok. Maar wel jaren voor niks gestruggled en op een fouten school terecht gekomen. Waar door hij nu 'weer' moet overstappen. Ons had dus veel leed bespaard gebleven als we het eerder oficheel geweten hadden. Onze zoon was prematuur hier door hebben ze lang alles op prematuur gedrag gegooid. Maar verder dus een revalidatie arts consultatiebureau orthopedagoog etc die allemaal riepen dat het prematuur gedrag was. Hij geeft overigs ass, prikkelverwekingsproblematiek, dcd
Misschien een rare vraag, maar hoe kijken jullie hier tegen aan? Ik heb nu al een paar kinderen op mijn werk waar ik het vermoeden van ass bij heb/had. Ik mag dit dus niet openlijk uitspreken omdat ik " maar" een pm-er ben. Soms probeer ik ouders wel te sturen om een hulpvraag tot onderzoek bij een arts neer te leggen, vooral als ouders zelf hun vermoeden uitspreken. Ik vertel dan ook de ouders mijn eigen ervaring en praat dan ook als ouder van een kind met ass en niet als iemand die vind dat jij het moet laten onderzoeken. Mijn zoon is dus pas in groep 4 de "molen " ingegaan. Ik had het toen nooit bij hem gezien/opgemerkt ( misschien ook wel, maar enig kind en een hersenbeschadiging en dus al extr druk mee). Maar toen ik het zei tegen de juf dat het vermoeden was uitgesproken, zei ze gelijk: ik had al zo'n vermoeden... Achteraf denk ik dan, waarom heeft nooit iemand tegen mij gezegd, we denken dat ...... we vermoeden dat..... hij heeft symptomen van.... Echt ik had dat achteraf zo graag gehad, misschien hadden we dan eerder kunnen schakelen en hulp vragen
Heftig! Ik ben ook van de wetenschap en het bewijzen. Maar, ik weet nu, door meerdere voorvallen dat "mommy knows best". Overigens ben ik niet helemaal zeker dat mijn jongste geen ASS heeft. iig geen ADHD/ADD. hij heeft wel opvallende trekjes. Maar een diagnosetraject heeft geen meerwaarde momenteel want hij komt erg goed mee en is sociaal heel ver. We weten met de info van de oudste toch misschien iets makkelijker om te gaan met bepaald gedrag. En bovendien heb ik geen referentiekader voor "normaal"
Wat naar dat je ex het niet wilde geloven! Fijn dat het toch gekomen is. Hier ondanks de diagnoses nog steeds een oma (mijn moeder) in ontkenning en zelfs een leerkracht meegemaakt die het nog steeds niet waar vindt. Van de minst flexibele opa (waar we wat weerstand van hadden verwacht), die reageerde heel open met, hij blijft dezelfde, met of zonder stickertjes. En vroeg zelfs of we onze tips en ervaringen wilde delen (ivm oppassen)
O dit herken ik ook. Ik heb een kindje in mn opvang waarvan ik zoveel herken van de jongste. Ik "mag" dat natuurlijk ook niet zo benoemen. Wat ik doe is op een positieve manier benoemen wat ik zie en ik hoop dat ouders daarin een houvast hebben als ze er zelf iets mee willen.
De zoon van m’n vriendinnetje is ondertussen 18 en haar ouders vinden het ook maar niks. Allerlei redenen waarom hij bepaalt gedrag vertoont, maar autisme, neeeee hoor. Het lijkt me heel moeilijk als je eigen moeder zoiets essentieels ontkent!
De moeder zit met haar handen in het haar. Ze had zo gehoopt dat wij zagen wat haar kind heeft, ook omdat we al 20 jaar + ervaring hebben. Mijn letterlijke woorden waren: "ja ik heb al 20 jaar ervaring in het werken met kinderen, maar ik heb geleerd voor pm-er. Ik zie soms genoeg bij kinderen, maar daar mag en kan ik geen uitspraak over doen. Daar heb ik niet voor geleerd. Maar ik kan je wel mijn eigen ervaring als moeder vertellen en je daar een advies in geven als je dat wil"
Dat moet toch kunnen ? Of mag dat ook niet? Je hebt veel ervaring dus misschien een open deur. Sommige mensen schrikken van het woord autisme. Zoals ik eerder schreef, niet ieder mens met autisme is een Rain Man,maar dat is wel het stereotype wat heerst (dat had ik zelf namelijk icm een familid met een lvb met autisme, dat was mijn beeld tot ik me verdiepte). Wellicht benadrukken dat er ook succesvolle en "leuke" mensen zijn met autisme (voorbeelden moet ik even zoeken maar iig Bill Gates en Anthony Hopkins). En eerlijk is eerlijk, maar weet je ws zelf ook uit ervaring, autisme heeft ook mooie kanten. Ik zou mijn kleuter niet om willen toveren tot een kleuter zonder autisme. Pb mag altijd, ik wil niet alles openbaar op internet zetten
Ik heb twee puberdochters met een vorm van autisme. Jongste kreeg met ik dacht 11 jaar de diagnose (met 6/7 al adhd) en oudste met 15. Beide al wat langer het vermoeden. Als peuter/kleuter is nu, achteraf, veel te verklaren. Toen dachten we aan hele gevoelige kinderen die erg prikkelgevoelig waren . Ze hadden zo hun dingetjes en eigen gebruiksaanwijzing maar ook weer geen hele grote problemen. Zo rond groep 7 begon het langzaamaan allemaal wat lastiger te worden voor ze. Beide ook nog 'gewoon' gestart op VO regulier maar inmiddels beide op het VSO.
Hier ook een opa en oma die dingen weg wuiven met: maar ze zijn toch lief? Ja, we zeggen ook niet dat ze niet lief zijn...
Toen wij met onze zoon bij de kinderarts kwamen vanwege onze zorgen toen zei ze heel goed “ik begrijp wat je ziet” en “ik zie wat je bedoelt” daarmee bevestigde ze voor mij dat zijn gedrag inderdaad opmerkelijk was maar niet meer dan dat. Nu was zij arts dus mag ze wel wat meer zeggen -denk ik- dan een pedagogisch medewerker. Maar ik denk dat wat jij hebt gezegd geen enkel probleem is. Wel erbij blijven zeggen dat je geen uitspraken mag en wil doen. Hoe je het ook went of keert, de mening van een pedagogisch medewerker telt zwaar als het gaat om ontwikkeling en gezondheid van je kind. Daarom dat je er zo voorzichtig mee moet zijn. Maar als je een ouder ziet ‘lijden’ stel haar alsjeblieft gerust. En dan niet door te hinten over autisme, maar dat je haar zorgen begrijpt en dat ze altijd kan praten met bijvoorbeeld de huisarts als ze dat wil.
Ik heb haar inderdaad gezegd: ik herken veel wat ik ook bij mijn kind zie. Mijn kind heeft autisme. Moeder had gegoogled en herkende veel. Heb ook gezegd: als je zelf wat ziet/herkent, laat het onderzoeken. Als het niet zo is dan is je kind gewoon zo. Maar als het wel ass is kun je dan hulp krijgen, hulp die jij nu zo nodig hebt. En mocht het zo zijn, laat je dan doorverwijzen naar ..... daar heb ik hele goede ervaring mee, wij zijn daar ook voor hulp met onze zoon. Juist door dit ouders te zeggen, wil ik ze ook laten zien, dat ik naast pm-er ook een ouder ben die soms worsteld met haar kind.
Ik heb haar ook gezegd hulp te zoeken bij de huisarts, of bij het CB. Of dat wij iets kunnen betekenen voor hun. Ik vind het echt vervelend voor hun, als ik ze zo zie worstelen. Gun ze zo'n fijne tijd met haar kind. Uiteindelijk zijn blije kinderen, blije ouders. Maar ook blije ouders, zijn blije kinderen
Het is erg lastig ja. Al helemaal als mensen gaan bullshitten over leeftijd en je dus nergens terecht kan.
Maar dat doen sommige hulpverleners dus ook, artsen, orthopedagogen. De kinderneuroloog in het Amphia is er nog van overtuigd dat ze kinderen te jong gediagnosticeerd vind worden en onze zoon nu eigenlijk ook nog te jong. Terwijl die dus gigantische vast loopt. Helemaal nu met corona Ik baal er echt van dat we zo lang te horen gekregen hebben dat het niks was, vroeg geboorte en meer dit soort blabla. Je moet echt bij de juiste terecht komen.
Ik zou denk ik meer raad weten met een duidelijk gesprek. Met hinten kan ik niet zo veel. Dan kan ik vaak veel verschillende manieren bedenken waarop iets bedoeld kan zijn en dan blijft het malen. Dat mensen dingen vaak subtiel benoemen maakt ook dat ik mij snel afvraag of er meer achter een opmerking zit. Toen school zich af begon te vragen of mijn oudste tos had brachten ze het heel voorzichtig en positief. Daarmee kwam de boodschap niet zo goed aan. Als een kind autisme heeft dan is de kans ook aanwezig dat de appel niet ver van de boom is gevallen. Dan zou het fijn zijn als je vrij bent om de vraag/opmerking duidelijk te stellen.
ja ik bedoel ook juist die mensen. Wij zijn toen ook tegen zoveel muren aangelopen. Zo frustrerend. Ik snap daar echt niets van want er is zoveel bekend nu over hoe belangrijk vroege interventie is. Er is zóveel onwetenheid over autisme, zelfs bij instanties die claimen ervaring of zelfs gespecialiseerd te zijn in autisme.