Het is denk ik best lastig om hier adviezen te krijgen die goed passen bij jullie situatie. Daarvoor is het namelijk van belang om de gehele situatie goed te weten. Dus ook de gehele achtergrond, alle onderzoeksrapporten, alle andere informatie. Daarnaast hangt er veel af van wat voor dynamiek er is, hoeveel draagkracht er nog is, wat voor personen jullie allemaal zijn, wat er in het verleden allemaal is geprobeerd en noem maar op. Dit is zulke complexe materie dat er gewoon deskundigen goed naar moeten kijken. Hierboven wordt gezegd dat dit geen normaal gedrag is en dus wrs ggz. Dat is maar de vraag. Dat kan je helemaal niet zeggen op basis van deze beperkte informatie. Er zou gekeken moeten worden naar niet alleen het gedrag van jullie dochter maar het complete plaatje. Ik volg in die zin wel wat @Ysabella hier zegt. Wat niet wil zeggen dat jullie niet je stinkende best doen en hebben gedaan, dat je niet aan het eind van je latijn bent en niet meer weet hoe het verder moet. Begrijp me niet verkeerd. Maar wat de best passende oplossing is hangt van zoveel factoren af dat daar goed door professionals en experts naar gekeken moet worden. Daarnaast zeg je dat het jeugdteam van de gemeente al een maand betrokken is en dat het alleen maar erger is geworden. Ik denk dat je dan erg hoge verwachtingen hebt. Zij moeten eerst een goed beeld krijgen van de situatie. Daarbij lees ik dat ze (aanname dat het jeugdteam dat heeft gedaan) wel een crisisplek hebben geregeld. Je hebt haar zelf na een nacht daar opgehaald toen ze beterschap beloofde. Was dat ook het advies van het jeugdteam? Zoals hierboven ook al werd gezegd is een gesloten jeugdzorgplaatsing niet zomaar geregeld. Daar gaat een traject via de rechter aan vooraf. En dan moet er al veel geprobeerd zijn. En je kind moet grote risico’s lopen (denk aan loverboys, prostitutie, drugsgebruik, extreem geweld). Voor een gesloten plaatsing in de ggz moet ze een gevaar zijn voor zichzelf en voor anderen. Daar gaat een psychiater en dan een rechter over. Het klinkt heel hard misschien maar beide situaties lees ik bij jouw dochter niet. Er is in Nederland in elk geval veel hulp voor handen. Ook goede initiatieven bij dit soort problematiek. Bijv MST of MDFT of Jim. Dat zijn zo maar enkele dingen die ingezet zouden kunnen worden. Maar daar gaat het jeugdteam over en is dus afhankelijk van de gehele situatie en achtergrond.
Voor een deel herken ik het gedrag van je dochter bij mezelf van die leeftijd. Ik had net mijn vader verloren en ik was flink aan het puberen. Alleen ik was niet in een pandemie dus ik kon gewoon doen wat ik wilde. Binnen grenzen want al leek mijn moeder mij te laten doen wat ik wilde ze wist heel goed wat ik wel of niet deed en hield me echt wel in de gaten. In hoeverre kan bijvoorbeeld je moeder nog met haar praten? Misschien kunnen jullie ( of alleen je moeder) kijken welke " leuke" dingen er nog wel kunnen zodat ze niet alleen het negatieve ziet maar ook weer wat positieve dingen. Ik weet dus van mezelf dat ik eerst ook heel erg in het negatieve zat ( vader dood, leven was niet meer leuk et cetera...) en dat door bepaalde vrienden mijn levensvreugde weer positiever werd. Er moet iemand tot haar doordringen en in gesprek gaan. Maar dan niet praten over wat niet goed gaat et cetera...maar juist alle goede dingen aanbrengen.
Wat heftig... Ik heb geen ervaring met hiervoor de juiste hulp vinden, maar wilde wel even zeggen dat mijn beste vriendin vroeger met 14-15 jaar ook een heel heftige periode heeft gehad. Met weglopen, op onbekende plekken overnachten, een tijd bij een tante gewoond, daar ook weer weggelopen. Ze zat heel erg in de knoop. Maar ze heeft nooit een diagnose gekregen, is nu 35 en zit echt al jaren in een heel stabiele situatie, zelf beschrijft ze het nu als ‘hele heftige puberteit’. Er waren wel wat aanwijsbare ‘triggers’ waardoor ze waarschijnlijk zo heftig reageerde, maar ja, de een gaat daar mee om door zich juist wat meer terug te trekken, de ander gaat er vol tegenin met agressie, weglopen, chanteren etc. Maar ik zou er dus niet meteen vanuit gaan dat er per definitie meer speelt dan ‘alleen’ puberteit icm adhd. En nu speelt corona, maatregelen etc ook nog mee natuurlijk, dat is ook echt niet mals op die leeftijd - en wederom; de een trekt zich onder die spanning wat meer terug, de ander gaat zich afzetten... Ik hoop dat jullie samen goede hulp en ondersteuning kunnen vinden!!
@An79 Ik lees heel veel over wat je dochter gedaan heeft en dat jullie het eigenlijk niet meer kunnen bolwerken met haar. Het klinkt misschien heel hard, maar vaak is het zo in dit soort situaties dat het hele gezin de situatie in stand houdt. Misschien bewust, misschien onbewust, maar als er met emoties gedeald moeten worden, dan is het allemaal lastig om te overzien. We zijn geen machines (gelukkig). Eigenlijk beschrijf je voor mij al dat jullie het in stand houden, want na één nacht elders, haal jij haar alweer op en heeft ze dus haar zin. Niet zoals een klein kind dat heeft als hij toch die lolly krijgt, maar ze weet dus donders goed hoe ze moet inspelen op jullie. Ze belooft ook meteen beterschap; onderdeel van (onbewuste) tactiek. Misschien lees ik eroverheen, maar wat hebben jullie als gezin gedaan qua hulpverlening? Want ik lees veel over wat er ingezet is voor jullie dochter, maar hebben jullie als ouders en overige kinderen, ook hulp gehad? Voor zover ik kan inschatten (en dat is moeilijk want ik ken jullie niet), is dat er eigenlijk gedacht moet worden aan video-hometraining. Om te zien wat ik zo-even al beschreef; hoe is de dynamiek in jullie gezin? Want het kan gewoonweg niet alleen maar aan je dochter liggen. Het hele gezin doet hier iets in. Met zo'n video, wat heel lastig is want iedereen voelt zich bekeken en gedraagt zich dan niet meer natuurlijk (eigenlijk zou het een stiekeme camera moeten zijn ) kan een hulpverlener jullie vertellen wat er goed gaat en wat minder goed. Wat betreft een gesloten instelling; ik heb zaken gehad waarin het zo klaar als een klontje leek, maar waarin de rechter echt niet mee ging. Ik heb regelmatig met mijn ogen staan knipperen en mijn mond van de grond moeten halen als me dat niet lukte. De 'eisen' hiervoor zijn zo streng tegenwoordig (in 2006 ging dat wat makkelijker mits goed onderbouwd). En gelukkig maar. We kunnen jongeren niet 'zomaar' opsluiten, hek erom heen en doei zeggen. Wat is precies wat je wil bereiken met die geslotenheid? Want eerlijk? Het klinkt als; wij weten niet meer wat me moeten doen, dus moet er maar een hek omheen en een deur op slot zodat ze niet meer weg kan lopen. En zo werkt het niet. Goed ook. Als ik, als gezinsvoogd, dit verhaal op mijn bureau krijg, dan is het laatste waar ik aan denk een gesloten plek. En je hebt nog een lange weg te gaan voor je überhaupt op mijn bureau komt te liggen... Geef de moed na 1 maand nog niet op in de hulpverlening. Een maand is zo verschrikkelijk kort. Daar moet je geduld voor hebben. Hulpverlening is geen wondermiddel dat in één klap al jullie problemen oplost. Jullie inderdaad; niet alleen die van je dochter.
Ik reageer even vanuit mijzelf als puber omdat ik bepaalde dingen die je schrijft herken vanuit mijzelf. De eerste keer dat ik was weggelopen van huis, was toen ik 12 of misschien net 13 was. Ik had geld gepakt en ben vertrokken vanuit Overijssel naar Den Haag. Ik heb dit samen met een vriendin gedaan, omdat we beide problemen hadden thuis. Savonds laat werden we door onze ouders opgehaald nadat iemand die we op straat tegenkwamen, had gezegd de politie te bellen als we niet onze ouders vertelde waar we waren. Na die keer ben ik nog 2 keer weggelopen. 1 keer naar Friesland en 1 keer naar Groningen, waar ik de nacht heb doorgebracht bij een stel daklozen in een kraakpand. Ik was toen ongeveer even oud als jouw dochter. Toen ik net 16 was, ben ik in een crisisopvang terecht gekomen. Na een week moest ik naar huis, en een week later zat ik er weer. Ik heb uiteindelijk in een internaat gewoond van mijn 16e tot mijn 18e, en daarna op begeleid wonen. De reden van mijn opstandige gedrag had heel erg te maken met mijn jeugd. Gescheiden ouders, een vader die psychisch niet goed is en waar ik niks aan heb gehad, altijd ruzie met mijn broertje die dusdanig uit de hand liepen dat hij mij een mes tegen mijn buik en keel heeft gehouden, ik werd elk weekend bij mijn opa en oma "gedumpt" zodat mijn moeder kon uitgaan, mijn moeder had om de haverklap een nieuwe man en de laatste in die periode, mijn stiefvader toen, daar kon ik totaal niet mee overweg. Toen ze wouden trouwen heeft mijn moeder mij gechanteerd zodat ik achter hun keuze stond en totaal niet geluisterd naar mijn gevoelens. Mijn moeder was erg streng, en ik mocht niks voor mijn gevoel. Hoe meer mijn moeder nee zei hoe meer ik haar van me af duwde en het toch wel deed. Ongeacht de straf die ik kreeg. Ik had ook geen goede vrienden, dus dat hielp ook niet mee. Ik had nooit het gevoel echt bij mijn moeder terecht te kunnen en voelde mij als kind heel erg alleen. Alleen mijn opa en vooral mijn oma, waren er echt voor mij. Ik ben in die jaren bij psychologen geweest maar ik heb geen diagnose oid gehad. Ik weet natuurlijk niet hoe jullie thuissituatie verder is, maar wat ik probeer te zeggen is dat omgevingsfactoren ook heel veel kunnen doen met een kind(puber) en dat er niet perse nog meer aan de hand hoeft te zijn (psychisch). Ik ben nu 29 en goed terecht gekomen Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze situatie, en hoop dat jullie als gezin samen de juist begeleiding krijgen. Dit is iets wat jullie samen moeten doen.
En wat doen jullie als ze dreigt om weg te lopen? Geven jullie haar de ruimte om te chanteren? Vaak is het een cirkel die doorbroken moet worden. En ik weet dat het zo heel makkelijk klinkt. Maar denk dat jullie ook aan jezelf en aan de andere kinderen moeten denken. Negatieve aandacht is ook aandacht, en dat krijgt ze nu volop.
Jeetje, een brok in mn keel. En ik dacht al dat wij het moeilijk hadden. Wat is dit ontzettend zwaar voor jullie. Ik weet dat de wachtlijsten voor jeugdpsychiatrie erg lang zijn, maar ik weet niet hoe dat is voor een woongroep oid. Dat lijkt me voor nu nog de beste oplossing. "Gewoon" thuiswonen lijkt mij ook geen optie. Ik heb hier geen ervaring mee hoor, dus ik roep maar wat. Heb je al contact gehad met instellingen waar ze jongeren woongroepen hebben? Probeer voor jezelf ook iemand te zoeken waar je je verhaal kwijt kan en die jou (en evt andere gezinsleden) kan helpen alles op een rijtje te krijgen. Sterkte!
Je bedoelt het hopelijk anders. Maar het dikgedrukte vind ik toch wel heel rot voor ts. Gelukkig heb jij nog geen ervaring met oudere kinderen hierin. Ik wel met jongere en nu ook met deze leeftijd. Het gedrag wat haar dochter vertoont kan zeker wel alleen aan de dochter liggen. Zeker met ADHD heb je er soms 0 invloed op. Ik heb er inmiddels jaren ervaring mee en deze problematiek is met een peuter/kleuter heel anders dan met een puber. Hier kampen we met een heftige eetstoornis en wat absoluut zeker is, is dat het niks uitmaakt hoe wij erop reageren of hiervoor gedaan hebben. Ik liep heel lang met het gevoel: waarom heb ik het niet anders aangepakt. Maar inmiddels is door de psycholoog en de kinderarts duidelijk gemaakt dat wij hier geen enkele invloed op hebben.
Ivm eventuele herkenbaarheid ga ik geen heel verhaal op het forum gooien. Maar dit klinkt als mijn zusje toen ze die leeftijd had. Die is uiteindelijk wel gesloten geplaatst.
Een tip trouwens die hopelijk niet nodig gaat zijn. En die misschien überhaupt niet van toepassing is. Mocht het zo zijn dat ze weer weggelopen is en met politie teruggebracht wordt, stuur dan niet je andere kind(eren) weg omdat zij dat zou willen. Mijn zusje was een van de keren dat ze wegliep midden in de nacht gevonden door politie. En zou dus terug gebracht worden. Nadat er eerst politie bij ons binnen was voor een signalement. Maar omdat mijn zusje mij niet kon uitstaan, moest ik naar mijn kamer zodra ze terug kwam. Zodat de kans dat ze normaler zou doen wat groter was. Maar daarmee werd compleet voorbij gegaan aan het feit dat het ook mijn zusje was. Dat ik me ook enorm zorgen om haar maakte en blij was dat ze terug kwam. Ik heb er heel erg last van gehad dat voor mijn gevoel mijn gevoel er niet toe deed op dat moment.
Maar het komt toch niet alleen door iemands kind? Een kind staat niet op en denkt: laat ik vanaf vandaag maar eens lekker destructief en ongelukkig zijn en het hele gezin tarten met ... (vul maar in) en dat kan oa door de dynamiek van het gezin komen, verkeerde vrienden, pesten of eventueel covid plus bijvoorbeeld adhd (of vul iets anders in dan adhd)Je snapt toch wel wat ik bedoel? Ik denk niet dat jij dit zo persoonlijk moet opvatten, we hebben het niet over jouw of over jouw kind en het is heel makkelijk gezegd dat ik geen ervaring heb met kinderen van die leeftijd. Dat weet jij simpelweg niet. Het feit alleen al dat jij hebt gedacht dat het misschien aan jou lag, zegt toch alles over wat ik geschreven heb? Jij hebt durven kijken naar jezelf en er hulp voor gezocht. Uiteindelijk bleek dat jij/gezin niet de eetstoornis in stand houd of door jullie komt. Dat zegt toch alles over jou als ouder? Ondanks dat je het vreselijk zwaar hebt thuis schrijf jij ontzettend liefdevol over je kinderen. Wees alsjeblieft trots op jezelf en vat dit niet te persoonlijk op. Mijn post is niet de absolute waarheid ik weet alleen dat ouders vaak alleen eerst naar het kind kijken ipv naar de gehele situatie. En jij bent absoluut niet één van die ouders.
Helaas geen tips voor je.. maar wil jullie veel sterkte wensen en succes. Hopelijk kunnen jullie de hulp vinden die ze nodig heeft. Heftig hoor..
Dit zou zijn wanneer een kind het bewust doet. Dat zeg ik ook niet. Daar geloof ik ook niet in. Wat ik zeg, is dat het gedrag van ts dochter wel puur bij de dochter kan liggen, dat betekend niet dat ze het bewust doet, maar wel dat het niet uitmaakt hoe het gezin er verder op reageert. Daar zit nogal een verschil in.
Een eetstoornis is wel van een hele andere orde dan wat TS hier schetst. Van wat TS hier schetst, heeft @Ysabella wel een punt. Ik kan me voorstellen dat je als ouders geen invloed hoeft te hebben als je kind een eetstoornis heeft. Maar in het geval van TS zou ik, als hulpverlener zijnde, graag een kijkje willen hebben in het totale gezinssysteem. Want in dit geval kan ik bijna zeker stellen dat iedereen zijn rol hierin heeft. (Werk)ervaring leert mij dat en daar hoef je, gelukkig, zelf geen pubers voor te hebben.
Weet je zeker dat er (alleen) adhd speelt? Het zit in onze familie, oa mijn vader, broertje, ikzelf en mijn jongste hebben officieel gediagnosticeerd adhd. Adhd-ers hebben doorgaans een groot rechtvaardigheidsgevoel en manipuleren hoort niet snel erbij. Dat gezegd hebbende, adhd kan echt heel zwaar zijn voor diegene die het heeft. Als de diagnose klopt en er verder niets speelt is het echt een mega mega alarm signaal zoals je wel door hebt. De problemen die mijn broertje bijv als puber heeft gehad waren echt uit onmacht, wanhoop. Wij staan onder begeleiding van de jeugd ggz, en ik weet dat onze kinderpsychiater ook crisisdienst draait. Misschien kun je daar (nog eens) aan de bel trekken? Slikt je dochter medicatie? Zoniet, is dat een optie (wel door een specialist, niet door een huisarts!!) En zo ja, dan is het wellicht de verkeerde. Ondanks de intensieve begeleiding hier kan mijn zoon niet zonder medicatie. En wat de wisselwerking betreft: dat kan zeker. Veel mensen met adhd zijn over gevoelig voor sfeer, hun omgeving etc. Dat betekent niet dat het bijv jouw schuld is, want als moeder ben je ook maar een mens met grenzen en emoties. Maar een gezinsbrede aanpak lijkt me niet overbodig.
Mee eens.. Zoon is 9, zoon van vriendinnetje is 18, beide autisme (met een vleugje adhd) en als ik zie wat zij allemaal met hem meegemaakt hebben... Ik vind dat wij het hier best pittig hebben maar als ik zie wat ze met hem te stellen heeft, das niet mis. Ik ben ook best bang dat dit ons voorland is.. Oudere kinderen gaan de wereld in, hebben vrienden, een bijbaantje. Dat kan je niet allemaal controleren en je kan je kind ook niet thuishouden. Op sommige zaken heb je geen invloed, en doen ze wat zij denken dat oke is. Uiteraard is het belangrijk om altijd te blijven communiceren, afspraken te maken. Te kijken naar de gezins-dynamiek.
Ik lees later even alles terug, want ben nu eindelijk een keer aan het werk. Even een korte scherts. Natuurlijk ligt het niet alleen aan onze dochter, ook al is ze erg ingewikkeld, maar dat ben ik zelf ook. Wij botsen behoorlijk, omdat we ook veel op elkaar lijken. Ik heb haar niet opgehaald, zoals ik het omschreef. Ik ging haar spullen brengen en had met de desbetreffende hulpverlener op een plek afgesproken waar ze mij niet kon zien. Ze wist wel dat er iemand kwam, maar niet ik. Toen kwam ze naar buiten gestormd en wilde mee. Ik heb duidelijk gezegd dat ze moest blijven en toen rende ze weg. Er stond een lijnbus klaar, waar ze dus in wilde springen. Ik ben letterlijk voor die bus gaan staan om haar daar weer eruit te trekken. Anders was ze weer weg en hadden we haar misschien niet gevonden. Dat was echt geen optie. Overlegd met hulpverlener en die gaf aan dat het geen zin had haar daar te laten, omdat ze toch de benen zou nemen. Dus ik had echt geen andere optie. Daarna is ze naar oma gegaan. Dat wilde ze ook niet, want ze wilde niet naar familie, maar de opties waren een beetje op. Vanochtend een gesprek gehad en eindelijk duidelijk waarom ze dat niet wil. Ik heb teveel contact met mijn moeder en wij bespreken samen haar toestand. Dat vond ze niet fijn. Afgesproken om sowieso een week afstand te nemen en geen contact met haar of mijn moeder te zoeken. Vind ik heel moeilijk, want mijn moeder is mijn steun en toeverlaat. Maar uiteraard heb ik dat er voor over. Er was eindelijk een opening. Tevens ben ik nog wel met haar naar een gezinstherapeute geweest. Niet veel gepraat, ze doet ook iets met het zenuwstel en ik zag haar echt ontspannen en zelfs af en toe naar mij lachen. Dat was heel fijn. Ik zag ook de vraag, waarom naar een gesloten instelling? Omdat ze elke keer wegloopt. Al 2 keer de politie ingeschakeld met alle toeters en bellen. De laatste keer zelfs urgent. Ze stond overal op FB. Vond ze vreselijk, maar dat is dan het risico. Als iets niet gaat zoals zij wil, dan loopt ze weg en de laatste keer wilde ze echt niet gevonden worden. Dat was doodeng. Ik dacht echt dat we haar kwijt waren. Daarom die gesloten instelling, waar ze echt hulp zou krijgen en niet elke keer weg zou lopen. Pure angst van ons. Daarom ook ons verhaal, we wilden graag advies, herkenning of iets waar we wat mee kunnen. Maar ik besef me terdege dat er altijd meerdere kanten zijn van een verhaal, maar het is heel moeilijk om dat in een bericht weer te geven. Later lees ik alles even goed terug, nu weer aan het werk, voordat ik op mijn donder krijg van mijn baas (man)
Beste Ysabella, natuurlijk is dat moeilijk en niet fijn om te lezen, maar er zit zeker een kern van waarheid in. Het lastige is dat wij alle hulp en adviezen aangrijpen die er zijn, maar onze dochter totaal niet bereid is om ergens aan mee te werken. Ze gooit gigantisch haar kont in de krib en dan niet zomaar. Dus wel een klein beetje kort door de bocht.
Geen tips helaas maar wil je wel graag een hart onder de riem steken. Wat ben je enorm moedig. Heel veel sterkte en succes voor de aankomende tijd
Woow ze is erg bij de pinken. Ik ga nu met de bus ik wil niet punt. En dit moet niet kunnen ze wil nergens zijn en bepaald wat jij wel of niet mag. Ze loopt totaal over jou heen. Dit lees ik nu in je laatste post (wel zwart wit) Er moet hulp komen en zij moet echt even of langer uit huis. Er zijn instelling waar ze in een groep leven ga je verdiepen hier in. Weet niet welke omgeving je komt maar misschien even zoeken naar Youz. Misschien zelf gaan bellen en doen actie ondernemen en ga voorbij de hulpverlening. Leg de situatie uit en ga zo verder. Heb je een plek leg het bij de hulpverlening neer en laat hun het dan op pakken. Maar blijf er achterna gaan.