Och wat heftig. Ik heb geen goede tips maar wil je wel heel veel sterkte wensen. Dit lijkt me zo heftig.
Ouch, ik voel je pijn Dikke digi-knuffel voor jou. On-topic @TO: ik heb niet zoveel meer toe te voegen aan alle reacties. Wil alleen even zeggen dat het goed is dat jullie hulp blijven zoeken. Een mens kan het nou eenmaal niet altíjd alleen
@ts ik vind het heel rot om dit te lezen. Ik had zo een broer. Liep weg, manipulatief etc ADHD en mijn vermoeden is dat er in zijn persoonlijkheidsstructuur ook iets niet klopt. Maar goed, 30 jaar later erkent hij nog steeds niet dat er iets aan de hand is of hulp nodig heeft. Mijn moeder had destijds een maatschappelijk werker toegewezen gekregen via de gemeente. En hij is is in een internaat geplaatst voor een jaar of 2. Dit werd een uithuisplaatsing, want hij was met 15 echt onhandelbaar. 1 maand hulpverlening is natuurlijk heel kort. Ik heb zelf ook al 15 jaar ervaring in de hulpverlening (als hulpverlener) en mijn ervaring leert dat het de mensen waar ik aanvankelijk thuis kom niet snel genoeg gaat. Maar ook hulpverleners kunnen geen ijzer met handen breken. Helaas hoor, want zoals eerder benoemt ik weet hoe het is om aan de andere kant te staan, want mijn broer is helaas nooit op het goede pad gekomen. Vaak genoeg crisisdienst moeten bellen (en politie) en dan was ik ook vooral heel gefrustreerd dat er voor mijn gevoel weinig gebeurde. Terwijl ik vanuit mijn rol als hulpverlener het ergens wel weer begreep als de ergste crisis voorbij is. Kortom, geef het de tijd. Ga anders naar het wijkteam, leg het op tafel. Bespreek dat je niet tevreden ben en vraag naar de alternatieven. Wat ik al eerder las in een reactie, vergeet daarbij je andere kinderen niet de positieve aandacht te geven en stuur ze idd niet naar hun kamer oid. Ik voelde mij ook vaak alleen, buitengesloten en daarbij ging alle aandacht naar mijn broer waardoor ik vaak het gevoel had dat ik er niet toe deed. Ik ben 5 jaar jonger en zijn problematiek begon ernstige vormen aan te nemen op zijn 12de. Dus ik was piepjong. Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen. Met een puber in huis weet ik ook dat ze heel goed jouw zwaktes aanvoelen en daarop in spelen! Sta sterk, lukt het jou niet om sterk over te komen laat je man dan het woord doen. Beetje warrige reactie, maar ben heel moe. Haha.
Sorry allemaal!! Jullie hebben zulke lieve reacties gegeven. Heb even geen energie om nu overal op te reageren. Voel me zo leeg en verdrietig. Ik weet niet of ik het al had gezegd, maar onze dochter woont nu al 5 weken niet thuis. Nu is ze bij mijn moeder en dat voelt goed. Alleen is zij wel veel te lief, dus ik hoop dat het lukt standvastig te zijn. Ik voel me wel heel schuldig, maar de mogelijkheden waren echt op. Overal waar ze was, is ze weggelopen. Wij sturen onze andere meiden nooit weg. De enige keer was dat de politie hier kwam, toen hebben we ze laten ophalen door opa en oma. Dat leek mij wat heftig. Mijn man heeft veel positieve energie, nu gelukkig nog steeds en doet zo zijn best om het hier gezellig te maken. Spelletjes doen, lekker samen voor de tv enz. Ik doe uiteraard ook mijn best, maar soms lukt het nu even niet. Ik begrijp ook dat een maand (nu al 4 weken denk) niet lang is, maar als je er in zit, kan het allemaal niet snel genoeg gaan, want dit is niet veel langer vol te houden. Ik zet zoveel mogelijk mijn telefoon uit, om de manipulatieve berichtjes van mijn dochter niet te hoeven zien en zo toch makkelijke te kunnen negeren.
Natuurlijk heb je geen puf om overal op te reageren. Heel logisch. Ook zeker alles zal nu niet tot je doordringen of blijven hangen. Je kunt het altijd nog later nalezen he. Het jeugdteam begeleid nu wel de plaatsing bij oma? En krijgen jullie als ouders ook gesprekken om jullie te steunen? Zijn er afspraken gemaakt met een hulpverlener over onderling contact? Zijn er doelen gesteld? Is er een plan van aanpak gemaakt? Of zijn ze daar wel mee bezig? Want dat geeft ook rust en duidelijkheid. Juist omdat het tussen jullie qua communicatie verstoord is is het goed als een neutrale derde hier met jullie afspraken over maakt. Waar iedereen zich dan aan moet houden. En die ook zwart op wit komen te staan.
Ik heb getwijfeld om dit te zeggen maar ik doe het toch, met goede bedoelingen. Ik herinner me dat je een tijd geleden een topic opende omdat je antidepressiva slikt en (symptomen van) add/adhd hebt met stemmingswisselingen, chaotisch zijn, vermoeidheid. Ik vraag me af of dat ondertussen minder is geworden, of je een stabiele basis in jullie gezin bent.. want als niet, dan zou het de situatie erger kunnen maken ben ik bang. Ik merk dat als ik zelf "uit de bocht vlieg" mijn dochters opeens minder leuk gedrag gaan vertonen en als ik lekker in mn vel zit, zij ook. En als ja: super En sterkte, ik heb met je te doen want het klinkt zwaar voor jullie hele gezin. https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/methylfenidaat-icm-antidepressiva.711908/
Wat een ontzettend heftige situatie. Ik ben zelf die puber geweest waarvoor mijn moeder alle hulpverlening had ingeschakeld had. De puber waarmee (achteraf) wat dingetjes waren (oa ADHD) maar ook de puber waarvan haar moeder flink met zichzelf in de knoop zat (en die nog steeds geen diagnose heeft terwijl ik hem wel zie). Ik ben ook een aantal keer weggelopen van huis, maar mijn oma had me niet 5 weken laten logeren. Waarom is het ergens anders beter? Wat is er zo erg aan "thuis". Zijn er dingen die jullie kunnen aanpassen van dingen waar zij echt over struikelt. Iets wat je niet ziet aankomen zoals iedere dag niet op tijd avondeten of dat ze het vervelend vindt om klusjes te doen als het last minute gevraagd wordt (maar ingepland klusjes zouden wel gaan bijv). (Structuur en duidelijkheid bieden meer houvast dan dat ze geen idee heeft hoe laat ze thuis moet zijn op zaterdagavond. Uiteraard kunnen er uitzonderingen zijn). Waarschijnlijk is haar antwoord "de hele wereld is stom"? Dat kost tijd om te ontrafelen. Ik denk wel (ik heb niet alle vorige topics ook gelezen dus tot zover) dat als je haar laat voelen dat zij "het probleem" is in het gezin, dat je haar alleen maar afstoot ipv aantrekt. Geef in ieder geval aan haar toe dat jij ook niet weet wat je moet doen. Een puber gesloten ergens tegen wil en dank laten opnemen lijkt me heftig. De hele wereld is al tegen haar en dan mag ze ook niet meer thuis zijn, want "jullie hebben haar dan weggestopt". Zijn er dingen thuis die ze fijn vindt, die ze dus mist? Haar zussen? Jullie? Huisdieren? Vrienden? Wat is voor haar een reden om bij jullie te zijn, behalve dat "het hoort"? Uiteraard is het geen goed idee om haar een tv te geven als voorwaarde voor terugkomst. Maar voor de goede orde, even los van alles, waarom niet uiteindelijk eentje? Desnoods zelf betaald, met duidelijke voorwaarden. Is het niet zo dat jullie nu sowieso met je hakken in het zand staan en nu meer nee zeggen dan tegen de andere dochters? Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik (nog) niet in jullie schoenen sta. Maar ik heb wel de andere kant gezien De situatie in mijn verleden is op dat moment alleen flink verbeterd doordat mijn moeder zich heeft aangepast (met hulp) in haar gedrag richting mij. Niet omdat ik pillen kreeg of in therapie ging. Pb staat open
Ik denk dat je hier wel de kern te pakken hebt en dan bedoel ik het ook in zijn algemeenheid, vaak zie je dat één van de kinderen de katalysator van het gezin is en als probleem kind word bestempeld terwijl het probleem vanuit het hele gezin komt ipv enkel het kind. Wat jij beschrijft heb ik al bij vele kinderen zien gebeuren, het is een zware last zeg ik altijd tegen mijn man. (Mijn man heeft het vroeger in mindere maten ook meegemaakt)
Mijn vriend en ik hebben zelf ADHD en herken het gedrag tot op zekere hoogte. Wij kunnen ook manipulatief zijn maar chantage.. kan het me niet heugen in iedergeval. Wat ik wel weet is dat ik dingen binnen het gezin heel anders heb ervaren dan dat de bedoeling was van mijn ouders maar omdat ik het anders heb ervaren wilt niet zeggen dat het niet heeft bestaan. Je gaf aan dat je gescholden en geslagen hebt, met een rede en achtergrond voor je/jullie zelf. Wat voor jullie misschien te verantwoorden valt maar voor haar niet. Dat voelt als een afwijzing en het gevoel dat jullie misschien niet van haar houden, evenals de opvang, op willen sluiten, plaatsen bij een ander etc. Ik kan me wel in haar gevoel en gedrag verplaatsten, als je je niet gewenst voelt wat heeft het dan voor zin je te gedragen en nog thuis te komen, je bent toch al als lastig bestempeld dus kan er wel een schepje bovenop. Weet niet of wat ik zeg raar klinkt door chantage en manipulatie heeft ze het gevoel toch ergens controle over te hebben. Eigenlijk is ze gewoon "lost" en kan haat plek niet vinden. Das mijn gevoel in ieder geval.
Ik heb als puber een aantal jaar in een internaat gewoond. Niet ivm de problemen die jij beschrijft maar ik had wel groepsgenootjes met ongeveer dezelfde achtergrond. Ik heb fijne herinneringen aan mijn tijd in het internaat en zie het ook niet als weggestuurd zijn ofzo. Zeker nu ik volwassen ben zie ik dat als een goed weloverwogen besluit van mijn ouders. Goed we zijn nu ruim 20 jaar later en veel internaten zijn intussen gesloten, maar misschien is het mogelijk om een fijne woongroep te vinden waar ze onder begeleiding kan wonen. Dat lijkt me in ieder geval minder heftig dan op een gesloten groep.
@An79 Wat ontzettend heftig allemaal. Ik ga er gemakshalve vanuit dat er wel contact is geweest met de huisarts? Lijkt me ontzettend zwaar. Heel veel sterkte!!
Mijn advies is om haar niet te gaan overvragen, is zij nog niet toe aan hulp dwing dan niet. Schakel een gezinscoach in en ga als ouders kijken wát jullie al kunnen veranderen. Leer te kijken naar hoe zij dit ervaart. Dat ze boos is dat ze geslagen is, is logisch. Ze vertoond dit gedrag echt niet omdat ze het leuk vind, vaak is dit onmacht vanuit het kind. Emoties waar ze zelf niks mee kan, waar ze juist jullie hulp nodig bij heeft.
Hier heb je misschien wat aan: https://www.praktijktatoran.nl/regulatie-van-gedrag-window-of-tolerance-emotiebrein/
Dat is gelukkig onder controle, maar heeft ook zeker niet bijgedragen aan een goede relatie. Al is het natuurlijk wel een cirkeltje waar we in zitten. Sinds een half jaar ben ik er ook achter dat ik een glutenallergie heb, waardoor ik altijd moe was en daardoor ook slecht in mijn vel. Sinds mijn dieet gaat dat vele malen beter. En heel eerlijk, ondanks dat dit enorm veel stress en verdriet geeft, zat in de eerste weken dat ze niet thuis was, lichamelijk veel lekkerder in mijn vel. Er was eindelijk rust in huis. Ik weet heel erg goed dat het niet aan 1 iemand ligt en het een samenloop van alles is. Doordat echt geen energie had, kon ik ook heel slecht omgaan met haar gedrag. Zelf sta ik overal voor open en wil alle hulp aangrijpen die we krijgen, voor mezelf, hele gezin en dochter zelf.
Wij willen onze dochter echt niet “opsluiten”, zoals ik ergens las en we hebben haar nooit weggestuurd, want ze wilde zelf niet meer thuis zijn. Even voor de duidelijkheid. Een gesloten plek leek ons echt nog de enige oplossing. Maar dat was omdat ze overal wegliep en elke hulp weigerde die aangeboden werd. Onze grootste zorg was haar veiligheid.
Ze is nu bij oma en het gaat goed. Er is rust! En ze kan zo weer een beetje haar eigen leven oppakken. We krijgen uiteraard wel begeleiding. We zijn bezig met een behandelplan
Heel fijn! Als dit langer duurt dan kan oma ook netwerkpleeggezin worden. Dan krijgt ze ook begeleiding vanuit pleegzorg en een vergoeding voor de verzorging. Volgens mij moet ze dan wel daar ook ingeschreven staan, maar dat weet ik even niet zeker. Lukt het wel om iets positiefs naar haar te doen? Bijv een lief kaartje of zo?
Dat klopt. Overschrijven op adres is verplicht. Want als er pleegzorgvergoeding komt, hebben ouders geen kinderbijslag en kindgebonden budget meer nodig. Maar als een kind in een groep woont wordt deze ook overgeschreven. Netwerkpleegouders worden ook gescreend. Zowel juridisch (op strafblad) als door de pleegzorgorganisatie. Daar zou ik dus alleen voor kiezen als ze daar langdurig gaan verblijven. Het is namelijk best een hele organisatie om netwerkpleeggezin te worden en daarna horen daar ook verplichtingen bij zoals begeleiding thuis, betrokkenheid bij overleggen etc.
Klopt. Daarom schrijf ik ook dat pas te doen als het langer duurt. En dan natuurlijk geen paar weken maar echt langdurig. Mijn ervaring is wel dat het formeel maken kan helpen in het hele proces. Het is toch meer dan gewoon een tijdje logeren bij oma. En voor oma is de onafhankelijke begeleiding dan ook fijn. Je ziet toch vaker dat onderlinge familieverhoudingen onder druk komen te staan door het wonen van kind bij oma. Dan is zo’n plaatsing formaliseren ook vaak helpend. Het dwingt ook iedereen om heel goed na te denken over de toekomst en wat men precies wil.