Dat zou echt heel goed kunnen, die angst ervoor is het grootst alhoewel de pijn die ik soms voel ook echt overweldigend kan zijn. En dan heb ik het over het gemis, de herinneringen, de leegte en eenzaamheid. Niemand die de plek van een moeder kan vervangen.
Dat is zeker waar. Ik wil het gemis en het verdriet zeker niet bagatelliseren. Een dikke knuffel, het is niet eerlijk om je moeder zo jong te verliezen. Ze horen pas te gaan als we zelf ook op leeftijd zijn
Ik ben als peuter mijn moeder verloren aan borstkanker. Ik kan mij haar niet meer herinneren. Als kind vond ik dat ik hierover niet verdrietig mocht zijn omdat ik “iemand” miste maar niet de persoon zelf. In mijn pubertijd miste ik echt een moeder persoon en de echte klap kwam pas echt toen ik hoogzwanger was toen haar moeder (mijn oma overleed aan borstkanker). Ik heb het erfelijkheidsonderzoek heel lang vooruit geschoven en ik ben nog steeds heel bang dat ik mijn kinderen zelf niet op kan zien groeien. De leegte die hun dan ook zullen ervaren etc. Een jaar geleden lukt mij het ook niet om net zoals nu alles in grove lijnen te vertellen. Ik kan het nu soms van mij afzetten en wat meer proberen te leven in het nu.
Ik ben een echte binnenvetter. Praten over m'n gevoel vind ik sowieso heel lastig.. Soms jammer, want ik laat niemand echt binnen. Echt een muur om me heen, en dat geeft in vriendschappen ook niet altijd succes.. het blijft wat oppervlakkig. In onze relatie krop ik het ook vaak op.. wat soms tot uitbarstingen leidt... Nee ik moet juist écht gaan leren praten over mijn gevoel, maar doodeng
Ik heb idd precies hetzelfde, moeder is overleden toen ik 7 was en ben als de dood idd dat ik haar niet op zie groeien. Vreselijk gevoel is dat
Ik kan niet praten over heftige/traumatische dingen die ik op m'n werk heb gezien Misschien denken mensen dat ik dan niet het juiste beroep heb maar zodra ik de deur uitstap laat ik m'n werk achter mij
Ik ben verpleegkundige op de intensive care En soms maak je heftige situaties mee waar je later met elkaar over spreekt maar ik kan dat dus nooit
Herkenbaar. Mijn vader is overleden toen ik 13 was na een ziekbed van 4 jaar. En ik ben soms ook heel bang dat mijn kinderen zoiets moeten meemaken. Wat betreft ergens over praten: dat kan ik wel goed. Inmiddels is het bijna 23 jaar geleden en komt het niet meer zo vaak ter sprake, maar zowel met mijn moeder en broertjes als met andere mensen om me heen kan ik er wel goed over praten. Ook over de hele nare dingen uit de periode dat hij ziek was, waar ik als oudste veel meer van mee heb gekregen dan mijn broertjes.
Vreselijk he zo jong kan er ook wel over praten maar liever niet. Ben een binnenvetter en ga gewoon door omdat het moet. Heb veel gepraat hoor maar het veranderd voor mij niks.
Dat is ook zo, of je er nu veel of weinig over praat, het verandert de situatie niet. Heb jij ooit professionele hulp gehad? Ik merkte zo rond mijn 22e dat ik vast liep. Daarvoor altijd gewoon doorgegaan, hoge cijfers op school, nooit gepuberd want ik voelde me zó verantwoordelijk voor mijn moeder en broertjes. Niet dat mijn moeder het niet goed deed hoor, die was ook van schouders eronder en doorgaan. Maar ik heb heel lang geprobeerd om de perfecte dochter te zijn, waar ze zich geen seconde druk om hoefde te maken en waarop ze kon steunen. Ook al tijdens de ziekte van mijn vader trouwens. En toen zo rond mijn 22e was ik op. Toen hulp van een psycholoog gehad en langzaam geleerd om weer te gaan leven ipv overleven. Mede daardoor heb ik er nu eigenlijk geen "last" meer van. Natuurlijk mis ik hem soms en zijn er herinneringen (fijne en nare) en mijlpalen (trouwen, kinderen krijgen) die soms moeilijk zijn. Maar ik heb het wel echt verwerkt.
Ik heb op vind ik leuk geklikt maar dat is het natuurlijk niet. Maar ik herken mijzelf hier 100% in. Raar om het te lezen omdat het door iemand anders geschreven is, terwijl het zo mijn eigen tekst had kunnen zijn. Als ik zou willen zou ik wel over mijn traumatische jeugd en gebeurtenissen kunnen praten, maar ik doe dat zonder gevoel. Mensen schrikken daarvan hoe emotieloos ik iets kan vertellen. Maar ook dat is dat stukje deur dichtslaan en je gevoel heel ver weg stoppen. Zo ver weg en voor zo'n lange tijd, dat ik er ook echt niet meer aan kan komen.
Ja gek hè. Alsof ik heel ‘kil en heartless’ heel bewust die knop om kan zetten en kan laten staan. Ik kies er bewust voor om dat gedeelte nu niet toe te laten in mijn leven. Ik heb andere dingen om me op te focussen. Good stuff. Heb geen zin meer in dat stukje verleden. Heb er dus eerlijk gezegd ook gewoonweg geen last van. Neemt niet weg dat het nooit terug kan komen ofzo maar goed, dat handle ik dan wel.
Ik zie ook best heftige dingen op mijn werk. Niet te vergelijken met de IC, en zeker niet nu. Ik neem het niet mee naar huis, maar bespreek sommige situaties wel met collega's. Doe jij dat ook niet?
Precies, ja een psych toen ik kind was maar die had ook tranen in de ogen had ik dus niks aan en emdr ook daar had ik niks aan. Kortom ben er klaar mee haha. Wat goed dat je toch hulp heb gezocht en er weer bovenop gekrabbeld ben ( ook al heb je er natuurlijk nog wel last van ) tuurlijk mis je hem met belangrijke dingen. Kinderen krijgen, vader hulp nodig, een knuffel en noem maar op. Oh en vergeet de feestdagen niet. Lastig met broertjes en zusjes “gelukkig” had ik die niet. Een oudere wel maar dat is weer een ander verhaal. Het klinkt als een super goede moeder iig wat een fijn idee dat je haar nog heb.
Over mijn ziekte, ik steek mijn hoofd in het zand. En als iemand vraagt hoe het gaat is het standaard goed.
Een ouder door overlijden moeten missen lijkt me vreselijk. Waar ik zelf mee worstel is dat mijn ouders er fysiek wel zijn, maar mentaal niet. Daar lijd ik wel onder.. het niet terechtkunnen bij je ouders voor een knuffel, advies of goed gesprek. Dat is echt bikkelhard, ze zijn er dus wel, maar de band waar ik als kind en nu nog naar verlang ontbreekt. Ik ga daar nu dmv systeemtherapie mee aan de slag. Zodat ik op een liefdevolle manier naar mezelf en mijn ouders kan kijken. Ik kan wel makkelijk praten zolang ik me veilig voel bij mensen. Anders ga ik op slot en trek ik me terug.
Oh dat lijkt me heel naar. Waarom doen ze zo? Heb je het nooit met hun erover gehad ook? Snap niet waarom ze er niet voor jou zijn