Hoi meiden, De titel is waarschijnlijk niet echt juist, maar weet even niet hoe het beste neer te zetten. Hoe zijn jullie tot een besluit van een volgend kindje gekomen? Ik wilde dolgraag als onze jongste 2 jaar was weer opnieuw aan onze cryo's beginnen voor een brusje. Aanvankelijk stemde mn vriend ermee in om vabaf augustus dan voor een terugplaatsing te gaan. Begin maart heb ik dan ook al een 1e intake gehad, en ben ik in februari gestopt met roken opnieuw. Maar onze kleine meid heeft al vanaf dag 1 problemen met in slaap komen en blijven. Nu gaat het wel al veel beter en hoef ik er snachts nog maar 1x uit ipv 20x bij wijze van. Maar vriendlief heeft besloten dat hij toch niet vanaf augustus wil starten, en dropte een bom dat de relatie niet goed liep, nou ik wil daar best aan werken, en dat zijn we aan t doen. Hij wijd het vooral aan het niet goed slapen van de kleine, dat t daarom zo slecht gaat tussen ons. (We hebben wel meer irritaties en al sinds de zwangerschap van de jongste geen seks meer gehad). Daarvoor ben ik hulp gaan zoeken, ik moet trauma's verwerken uit het verleden, Daarvoor sta ik nu op een wachtlijst. Hopelijk draait ie ooit bij, en gaan we alsnog naar t ziekenhuis Ik ben benieuwd hoe dit bij jullie gegaan is, en hoe oud de andere kinderen waren.
Ik denk dat een goede relatie tussen jullie beide wel de absolute basis moet zijn voor een volgend kindje. Naast je eigen therapie (super goed van je, trouwens!), doen jullie ook iets van gezamenlijke therapie? Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en in de toekomst nog een kindje samen mogen krijgen. Om antwoord te geven op je vraag: we hebben beide keren gewacht tot we in rustiger vaarwater zaten. We gingen voor nummer 2 toen de oudste 6 maanden oud was (toen voor ons gevoel helemaal gewend aan het hebben van een kind). Voor nummer 3 gingen we toen de middelste 1,5 jaar oud was (toen voor ons gevoel gewend aan het hebben van twee kinderen én ik was gewend aan mijn nieuwe functie op mijn werk)
Wij zijn pas voor een derde gaan proberen toen onze kinderen groter en zelfstandiger waren. Mijn jongens zitten best dicht op elkaar en dat was heel pittig zonder groot vangnet. Dat mijn ouders bij ons in de buurt gingen wonen gaf veel rust en dus besloten we dat het nu kon. Ook hadden we zicht op een hoger inkomen, groter huis en ik kon volledig stoppen met werken. Mijn lichamelijk situatie was ook eindelijk weer goed. Dus dat was eigenlijk voor mijn man het moment om groen licht te geven
Nee samen in therapie gaan we niet, ik weet niet of dat in de toekomst als ik mij trauma therapie heb voltooid nodig zal zijn, zoja dan uiteraard wel. Voor nu is t zaak dat ik weer mezelf word, en niet leef in complete angst, flashbacks, nachtmerries.. dat opzich geeft al een zware last op de relatie.. een goede relatie is zeker de 1e stap, en daarom ook dat ik mijn demonen te lijf ga (al gaat bij t idee mn hart alweer sneller kloppen en springen de tranen in mn ogen) maar t moet, als ik mn relatie wil redden, en mezelf moet ik dit wel doen. Dank je wel voor je antwoord Ja dat was in 1e instantie ook voor mijn vriend een ideale situatie, als de jongste minimaal 4jr zou zijn.. ik wilde dat eigelijk niet, maar omdat ik nu eerst aan mezelf moet werken, denk ik toch dat t wel die kant opgaat. Of langer..
Het is heel persoonlijk wanneer je voor een volgend kindje wilt gaan. En het moet ook maar lukken natuurlijk... Wij wilden beginnen toen onze dochter 2 was. Dat leek ons fijn, 2-2,5 jaar tussen de kinderen. Maar ook zij sliep niet goed door van begin af aan. Ook heb ik behandelingen moeten ondergaan voor mijn eigen gezondheid en ging dat ook niet allemaal vlekkeloos. Dat waren voor mij redenen om het uit te stellen. Toen ze bijna 3 was zijn we begonnen toen alles weer rustig en stabiel was. Dat was voor ons een voorwaarde. Het is ondertussen nog niet gelukt en ze word bijna 4. Heb daarin ook mijn verwachtingen moeten bijstellen. Maar het is wat het is. Ik herken delen van je verhaal en kan je alleen maar adviseren om eerst aan jezelf te gaan werken. En aan je relatie te werken. Weer partners te worden en niet alleen papa en mama. Ik weet dat dat helemaal niet fijn voelt om je kinderwens uit te stellen om die redenen. Want je wilt het en je wilt het nu. Maar je kan niet weggeven aan een kind of partner wat je zelf niet hebt: energie, rust, etc. En dat heb je echt nodig in een tijd van zwangerschap.
Dank je, ik zocht een beetje iemand met soort gelijke situaties. Wij hebben wel besloten dat we alleen onze cryo's gaan gebruiken, en als t daarmee niet lukt, dat t boek dan dicht gaat, we gaan niet weer opnieuw ivf doen. Ik hoop dat de therapie gaat werken voor mij, en mijn relatie te redden valt, ik ga er alles aan doen. Echt rust hebben we niet, want onze kleine is continu bij ons.. wij hebben helaas niet iemand die op haar kan passen of waar ze een nachtje zou kunnen logeren. Wel gaat ze naar het kdv omdat ik een baan heb gevonden, dus t is echt zoeken waar en wanneer we tijd voor elkaar kunnen hebben. Maar tegelijkertijd zit daarin ook een deel van mn trauma's, en dat weet hij.. seks, aanraking, knuffelen het zijn allemaal triggers, dus het staat on hold tot ik hulp heb gehad om t allemaal te verwerken.. (En ja ik weet t ik stel me onzettend kwetsbaar op op internet nu maar t maakt me geen drol meer uit)
Hier is t beetje hetzelfde. Niet doorslapende kleine, relatie onder druk, ik heb fysieke problemen, man ziet t gewoon niet zitten om nog 1 erbij te hebben want we hebben nu al zoveel zorgen/drukte/weinig ontspanning/geen tijd voor elkaar. Ik heb emdr gehad tussen de 2 kids in vanwege ptss en ik ben daardoor nu wel wat meer zen ook in acceptatie van zijn wens. Zijn hart zegt ja, zijn hoofd nee. En ik snap t ook wel. Ik denk dat als wij in rustigere vaarwater zitten hij helemaal niet meer wil omdat hij niet meer terug wil naar deze situatie van overleven. Ik weet ook niet of ik dan zelf überhaupt weer wil als alles weer stabiel en fijn is en we uitgeruster zijn en happy als man en vrouw incl de knuffels etc ipv meer langs elkaar heen te leven
Daar heb je idd ook een punt, ik denk ook zelf dat ik tegen die tijd niet meer wil, als ik nu kijk naar waar we staan, denk ik niet dat ik dit nog een keer wil... want niemand weet of t volgende kindje wel goed slaapt Ik sta overigens ook op de wachtlijst voor emdr, ie er verschrikkelijk tegen op, maar zo verder gaat ook zeker niet...
Inderdaad eerst aan jezelf en je relatie werken. En dan weer verder kijken, hoe moeilijk ook. Bij ons zit er ook niet voor niks ruim 5 jaar tussen 2 en 3. Heel veel succes met je therapie.
Jezelf en je relatie nu eerst op nummer 1 zetten! dat lijkt mij het belangrijkste voor nu. Maar je bent al goed op weg hoor zo te lezen... hopelijk kunnen jullie er samen uitkomen. Het eerste jaar na de bevalling moest ik nog niet aan een tweede denken. De bevalling vond ik erg zwaar en het herstel duurde echt wel een paar maanden. Was na een jaar weer echt mezelf en wilde daar eerst ook weer van genieten. We wilden ook niet een al te groot verschil dus toen ons zoontje 1,5 was, zijn we er weer voor gegaan. Duurde toen ruim 1,5 jaar voor ik weer zwanger was..