Hallo dames, Na de geboorte van onze zoon waren mijn man en ik het erover eens: het is goed zo, onze kinderwens is vervuld. Mijn man heeft ook al 2 kinderen (pubers) uit een eerdere relatie, en samen hebben we een dochter(3) en een zoon(1) . Mijn man is 51 jaar, en ik 31. Het was vooral heel duidelijk voor mij, dat 2 genoeg was. Ik vond de newborn tijd van onze zoon heel zwaar. Hij huilde de eerste 10 weken erg veel door overgevoeligheid van de melk. Verder zijn beide kindjes goede slapers geweest. Voor mijn gevoel zou ik een slechte slaper ook slecht trekken. Ik roep al 1.5 jaar: het is écht klaar, geen zwangerschap meer, geen bevalling meer, héérlijk. Maar de laatste maanden, rond mijn eisprong, voel ik het toch een beetje: ik wil een baby. Ik heb dit met een gekke bek ook tegen mijn man gezegd. Kom schat: we gaan een kindje maken, ik wil weer een lief babytje. Mijn man is bij de dokter geweest voor een sterilisatie. De afspraak stond gepland dat hij die dag de ingreep zou krijgen. Masr de arts die het wilde uitvoeren durfde het niet aan. Zijn zaadleider blijkt heel kort, dus hij had niet genoeg ruimte om de ingreep te doen. Hij moest terug komen en het zou operatief (onder narcose) moeten gebeuren. Vanwege corona was er geen afspraak in de plannen. Dus we dachten: na corona gaat hij weer eens terug naar het ziekenhuis. Maar nu is mijn man er van overtuigd: het heeft zo moeten zijn. Het is van 'boven' bepaald dat ons gezin nog niet compleet is. Ik heb gezegd dat ik het wil laten bezinken en dit niet te snel wil beslissen. Sowieso wil ik eerst mijn corona vaccinaties hebben. Ik hoef ook echt niet snel te beslissen maar mijn man zegt wel: het is nu of nooit. Ik ben nu 51, en over een paar jaar dan is dat toch wel gepasseerd station voor mij, dan voel ik me toch te oud. Dus... jeetje. Wat te doen?! Spijt dat we wel voor de kinderwens gaan zal ik ongetwijfeld niet krijgen. Spijt dat we het niet hebben geprobeerd misschien wel... ? Maar bevallen, hoe mooi ik het ook vond, ik wil dat niet meer. En we hebben nu 2 gezonde kindjes, wat nu als de 3e niet gezond is? Ik zei al tegen mijn man: kan die kleine als 2 jarige geboren worden ? Ik vind het eerste 1.5 jaar écht heel zwaar. Lastig !!
Ik wilde mijn bericht nog wijzigen maar was te laat . Hoe ervaren de andere mama's 3 kindjes? De overstap van 1 naar 2 vond ik heel groot, hoe ervaarden jullie dat van 2 naar 3? Pfoe nu Ik weet hoe mijn man er in staat begin ik toch wel een beetje vlindertjes te voelen in mijn buik merk ik maar ik vind het zó eng.
Nou ja, ik kan het je in oktober vertellen! Wij hebben twee zoontjes van 6,5 en 3,5. Na de geboorte van de jongste wisten we het zeker. We zijn compleet. Maar ineens kwam mijn man met de opmerking ''als we ooit een derde krijgen'' Vervolgens hebben we 3 jaar getwijfeld. Steeds als mijn man niet meer wilde wilde ik toch zeker een derde en andersom. In oktober 2020 besloten we: we doen het níet. Alles verkocht en weggedaan. En in november zei mijn man: of wel? Er waren altijd zoveel praktische bezwaren om het niet te doen én bezwaren die jij aan draagt: stel dat het niet gezond is, ik heb al twee gezonde kinderen, zijn we niet gezegend etc etc. En in december hebben we een goed gesprek gehad en zeiden we: als we het willen is het nu of nooit (we werden beide in februari 36 jaar en de jongste gaat in september 2021 naar school) en gelukkig voor ons was dat direct raak en gaat alles tot nu toe goed. Het gekke is: alle praktische bezwaren waren gelijk weg/opgelost. De jongens vinden het enorm leuk. Ik heb ineens alle vertrouwen dat ik die aandacht prima kan verdelen. Ik had wel vrij veel angst maar dat had ik bij de tweede ook (krijg ik geen miskraam, is het gezond, uitslag NIPT) maar tot nu toe lijkt het daar allemaal wel op. Of het daadwerkelijk te combineren is? Dat weet ik niet. Dat gaan wij merken in het najaar. HIer werd dus uiteindelijk de nee toch een ja. En nu voelt het alsof het gewoon goed is Ik zou me in elk geval niet door angst laten leiden. Dat is geen goede raadgever. Maar ik snap helemaal dat het enorm spannend is!!
Ik vond de stap van 1 naar 2 echt wennen en best pittig, de stap van 2 naar 3 vond ik peanuts De jongste gaat als vanzelf in ons ritme mee, altijd wil of broer of zus wel even aandacht geven of met haar spelen/knuffelen. Wij zijn al ouders veel relaxter want tja, na 2 hebben we wel door hoe het “moet”. Echt dik prima
Mijn kinderen zijn ongeveer even oud als jouw kinderen. Ik ben momenteel zwanger van mijn derde kindje. Wel erg pril nog, maar zeker gepland.
Mijn man en ik hebben samen een zoon van bijna 1. Daar hebben we heel lang op moet wachten. Het was mijn tweede, mijn man zijn eerste. In principe waren we compleet. Maar we hadden nog 1 cryo in de vriezer en besloten die een kansje te geven. En zie banner... nu dus zwanger van een derde wonder. Vind het ook wel heel spannend, want vooral mijn oudste zoon heeft al veel aandacht nodig en als deze baby geboren is, is mijn jongste een kleine dreumes van 1,5. Ik vond de switch van 1 naar 2 best zwaar. Maar ik heb het idee dat het met een derde toch anders gaat zijn, net zoals @Sado zegt. Althans, dat hoop ik
Hier ook hele grote twijfel. Van 1 naar 2 vond ik makkelijk. Doordat we er lang op moesten wachten, was onze zoon al bijna 4 jaar toen onze dochter geboren werd. Daarbij komt dat de bevalling van onze dochter echt fijn is om op terug te kijken (in tegenstelling tot de bevalling van onze zoon). Ook is onze dochter een super makkelijke, rustige en vrolijke baby dat scheelt ook. Allemaal redenen dat ik denk; ja ik wil nog wel een 3e. Maar aan de andere kant wegen de praktische en financiële redenen voor geen derde kindje zwaarder momenteel. Daarbij komt ook nog dat mijn man écht niet meer wil. En ook de redenen; nu 2 gezonde kindjes.. wat als het niet gezond blijkt te zijn en het kindje veel zorg nodig gaat hebben... wat als het een tweeling is. Misschien allemaal leeuwen en beren, maar wel dingen die bij mij meespelen. Aan mij heb je dus niets. Misschien zal ik altijd blijven twijfelen, de heimwee hebben naar de zwangerschap en kraamtijd met een newborn. De tijd zal het leren
Dat véél relaxter zijn merken we nu bij de tweede ook al inderdaad. Alleen dat huilen, dat overviel me zó. En ik heb veel te lang gewacht met mijn gevoel volgen en andere voeding proberen. Ik denk dat ik daar nu ook veel meer op zou durven vertrouwen. Wat lees ik veel herkenning bij jullie allemaal. Inderdaad al die praktische bezwaren ook. Maar eerlijk, sinds mijn man dit zondag heeft aangegeven kijk ik naar mijn dansende kinderen en zie ik er een 3e boefje bij. Als ik de strijk/ thuiswerk kamer inloop zie ik in gedachten ineens een kinderkamer. Die lieve man van mij heeft een waakvlammetje aangewakkerd tot iets groters, zo voelt het nu. Maar tegelijkertijd voel ik, help.
Wij hebben lang op de 1e moeten wachten door PCOS, de maar 2e was ineens spontaan. Een verassing dus. En sinds de bevalling van de 2e heb ik ineens een aardig regelmatige cyclus, met eisprong (denk ik). Kijk, weer een traject is sowieso uitgesloten. Maar het een kans geven, dat is nu dus de twijfel. En waar de eerste hier héél makkelijk was.. We gingen uit eten, naar Zwitserland toen ze 8 weken was. Ze huilde nooit en vond alles best. Onze zoon is daar toch echt wel anders in, en daar moest ik aan wennen. Misschien dat daar ook een beetje mijn angst vandaan komt? Bang om straks nóg meer gebonden te zijn ? Daarnaast was de bevalling van de tweede ook peanuts. Hij was dysmatuur en al tijdens het persen dacht ik: als dit mijn bevalling was, was het een makkie. Mijn vriendinnen zijn jaloers op de foto's zo stralend en niet-uitgeput sta ik er op haha. Maar daarom heb ik juist het idee: een 3e keer kan alleen maar tegenvallen. En natúúrlijk, dat hoeft helemaal niet zo te zijn, dat weet ik ook wel. En het grote verschil tussen jouw en mijn situatie is denk wel dat mijn man héél graag wil. Ik zie het aan zijn ogen.
Dat laatste is wel een hele belangrijke factor inderdaad haha. Ik zou zeggen, als jullie het beide écht nog willen, ga ervoor.
Lastig he? Ja een man die wat meer voorbij de ideale vruchtbare leeftijd is, is toch wat 'makkelijker' dan een vrouw die daar voorbij is. Ik bedoel, wij dragen het kindje. Wat zijn de dingen die jou het meest aan het twijfelen maken? Enkel de leeftijd of ook de andere praktische zaken? En jouw man (Ik ga er gemakshalve maar even van uit dat je die hebt ) , heeft die wel nog een wens voor een 3e ?
Fijn om te lezen dat er nog meer twijfelaars zijn op dit gebied.. Wij hebben de jongste nog geen jaar maar het kriebelt al aan alle kanten! We weten zeker dat we nog een derde en mssn een vierde willen, maar ook hier twijfel over de financiën en of het wel gezond is. Zoek je het nu niet op? Kan ik het wel aan? Ik heb een drukke baan hoe ga ik dat combineren? Moet ik stoppen met werken? Maar dat wil ik niet.. We hebben zolang op de tweede moeten wachten wat als het weer zolang duurt of wat nou als het snel raak is! Ik heb zoveel twijfels en vragen!!
Ik werk 4 dagen en wil ook niet stoppen of minderen. Maar ik dacht ook: ik kan dit ook met 2. Dan ook vast met 3 Ik doe er ook nog een studie naast haha. Ik heb vriendinnen met 3 kinderen die ook “zoveel” werken. Dus het kan vast
Van 1 naar 2 vond ik heftig. Van 2 naar 3 niet echt. Nu was mijn tweede wel huilerig en geprikkeld als baby, en onze derde is heel makkelijk, de echte slapeloze nachten kan ik, nu ze bijna 1 wordt ook op 1 hand tellen, incl kraamweek. Volg je gevoel, bedenk ook hoe het is als je wel een 'pittige' baby hebt, zie je dat zitten, kan je dat aan. Je weet bij een derde ook dat die periode dat ze klein zijn zo weer voorbij is. Dat helpt mij enorm. En ik geniet 1000% extra van alles want dit is voor het laatst dat ze zo klein is. Financieel is het natuurlijk wel duurder (luiers melk opvang) al denk ik dat de echte kosten komen wanneer ze gaan studeren enzo.
Mijn tweede bevalling vond ik fijn, mijn derde was echt een droombevalling! Scheelt dat je precies weet hoe je het wilt en dat helpt al. (Mits geen complicaties uiteraard)
Jahoor, ik werk ook semi-fulltime (32uur op papier, in praktijk regelmatig iets meer). Tuurlijk is het passen en meten, maar voor mijn gevoel niet anders dan met 1 of 2 kinderen
Dat verschilt echt per persoon. Je kent jezelf het beste. Nu met een groot leeftijdsverschil tussen onze kinderen zie ik daar echt de voordelen van in. Ik kan gewoon niet goed tegen prikkels. 2 kinderen de hele dag om me heen en ik ben bekaf, ik kan daar echt heel shaggo van worden. Dus nee ik ben niet iemand die denkt; ach met 3 lukt het ook wel en dat is voor het financiële stukje hetzelfde. Dan hoor ik; 'liefde kunnen geven is het belangrijkste'. Maar daar ben ik het ook niet mee eens. Dus soms is het wél keuzes maken, en niet zomaar voor nog een kindje gaan omdat je het graag wilt. Er moet wel ruimte voor zijn en mentaal moet je het ook aankunnen.
Ja eens hoor. Maar ik sprak uit mijn eigen situatie en daar speelt dit allemaal niet Mijn man en ik werken beide 4 dagen, we hebben een goed netwerk, flexibele banen, verdienen goed, geen schulden, sparen veel, kinderen zijn al 4 en 7 en dus 5 dagen naar school sowieso als de jongste komt... iedere situatie is anders. Ik wil vooral belichten dat het, als je zelf denkt het aan te kunnen dat heus wel kan. Ik ben er in elk geval druk en energiek genoeg voor en kan op weinig slaap leven Maar dit is dus mijn oogpunt en vanuit mij gezegd, als voorbeeld, dat het wel zou kunnen. Of iemand het zelf kan; tja daar kan ik niks over zeggen. Ik heb geen zicht op iemand zijn draagkracht en financiën. En of ze de kinderen er naar hebben.
Twijfel omdat ik niet makkelijk zwanger wordt. Geschiedenis van mk en ma tot ook 16 wk..de stress van elke ronde..de 2 kids die ik heb kort op elkaar en het uitputtende daarvan...( en sex..wanneer dan).. Mn leeftijd etc..Dus dat allemaal door elkaar. Mn vriend heeft qua vermoeidheid ook twijfels... De wil ja.. Maar de twijfel