Het gaat beter! We maken langzaam stapjes vooruit. Eindelijk zit ze nu op de goede plek. Mijn moeder verzorgt vooral en bied haar een thuis. Ze probeert zich zo min mogelijk te "bemoeien" met alles er omheen. Dit om rust te creëren en dat werkt. Ze heeft al een paar keer gevraagd of ze mag komen eten en als kers op de taart is ze dit weekend mee weggeweest. Wij gingen met vrienden weg en ze wilde zo graag mee. Dit hebben we tot het laatste moment afgehouden, omdat het echt geen optie was. Dan zouden we het hele weekend op eieren lopen. Maar omdat ze een paar keer was geweest en we geen erge spanning voelden, hebben we toch het risico genomen. Het voelde ook helemaal niet fijn om haar thuis te laten, dan ben je gewoon niet compleet. Een uur voordat we weggingen, heb ik gezegd dat ze haar koffer mocht inpakken. En het ging goed! Natuurlijk is het nog niet zoals het moet zijn en is er veel werk aan de winkel, maar het begin is er. Twee weken geleden was ik al het vertrouwen kwijt dat dit ooit nog goed zou komen, dus dit is voor ons echt geweldig. We zijn bezig met een stappenplan en ze is eindelijk bij een therapeute geweest. Hier wilde ze eerst helemaal niks van weten, omdat ze vond dat zij hier niet verantwoordelijk voor was. Maar uiteindelijk heeft ze toch aangegeven dat ze hulp nodig had. Maar jeetje, wat was dit heavy shit. Ondanks dat we op de goede weg zijn, lukt het me nog steeds moeilijk om te accepteren waar we ineens in zijn beland. Ben even helemaal niet meer mezelf.
Fijn te lezen dat het de goede kant op lijkt te gaan voor nu. En ga jij inmiddels ook naar een therapeut? Ik denk dat dat de relatie met dochter wel ten goede zal komen.
Wat fijn dat het goed lijkt te gaan. Juich alleen niet te vroeg. Want het gaat nu goed bij oma maar alleen zolang oma dat aankan. Op een gegeven moment kan haar oude ik (die natuurlijk niet weg is) weer tevoorschijn komen. Zeker als ze daar langere tijd gaat verblijven en het nieuwe eraf is. Dan kunnen er loyaliteitsproblemen ontstaan. Het blijft immers toch familie en iedereen is betrokken. Ik zou in zo'n geval haar niet meer in huis nemen. Een begeleide woonplek of gezinshuis is dan beter. Voor jullie zelf en de andere gezinsleden. Voor nu hoop ik dat het beter blijft gaan. Hou daarbij jullie grenzen duidelijk in de gaten. Die van jullie als ouders en siblings staan daarbij voorop. Niet die van haar.
Ik vind dit wel een erg negatieve reactie hoor. En teveel op de feiten vooruit lopen. Ze krijgt therapie en ts zal ook hard aan de slag moeten maar om nu al over niet meer in huis nemen te praten lijkt me echt veel te vroeg. Als je er zo in staat is het een self forfilling prophecy . Stap voor stap bekijken en alle betrokkenen hard aan het werk met zichzelf en elkaar lijkt me een betere uitgangspositie. Ts wat fijn dat er weer goede momenten zijn geweest!! Daar laad je batterij weer een beetje van op!
Deze reactie is inderdaad wel erg negatief. We zijn erg voorzichtig en er is veel gebeurd, maar we zijn juist erg blij met een beetje positiviteit. Er is eindelijk weer een beetje vertrouwen dat we hieruit kunnen komen en daar gaan we heel hard voor knokken, want het allerlaatste wat je wil, is dat je kind ergens anders moet wonen. 2 weken geleden leek ons dit de enige uitweg, maar gelukkig is dat, zoals het er nu naar uitziet, helemaal niet meer aan de orde.
Zo bedoel ik het zeker niet. Ik probeer alleen te zeggen dat in het begin een nieuwe plek heel positief kan zijn. Maar haar problematiek is er natuurlijk nog steeds. Daar werkt ze gelukkig aan. Maar het is niet opeens weg. Daarbij moet je in dit soort situaties altijd afwachten hoe het gaat en hoelang oma dit aankan. Ik ben positief voor TO. Maar ook voorzichtig gezien de voorgeschiedenis. Daarom zeg ik ook dat het verstandig is te bedenken dat indien het fout gaat een professionele setting beter is dan terug naar huis. Natuurlijk hoop ik voor TO dat het goed komt! En dat het niet nodig zal zijn.
Daar heeft het niets mee te maken. Ik heb dit soort situaties wel eens eerder gezien en ben dus positief voor TO maar ook realistisch.
Helaas niet. Onze dochter verblijft nu in een logeerhuis. We zijn wel hard aan het werk met zijn allen om haar weer naar huis te krijgen. Ze maakt het ons alleen niet heel makkelijk. Het enige positieve is dat we nu allemaal wel even rust hebben. Dat weglopen al die keren heeft er behoorlijk bij ingehakt.
Ach wat rot! Echt vervelend voor jullie. Hopelijk doet de rust nu goed en kunnen jullie de draad weer goed oppakken.
Wij hebben hier een 14-jarige met andere psychische problematiek. Het vreet echt energie. Continu zorgen maken en een gesprek met een puber is...nou ja, laat ik het frustrerend noemen. Absoluut geen zelfreflectie, geen /weinig invoelend vermogen. Ook de grens tussen wat is normaal pubergedrag en wat komt daar bovenop is heel dun. Ik zie hem soms niet. Heel veel sterkte en houd moed.
Het is heel erg wisselend. De ene keer gaat het heel goed en de andere keer is ze weer zo heftig. Wij denken wel echt dat de hormonen een hele grote rol spelen. Ze is ook overgeplaatst naar een ander logeerhuis, omdat er geen plek meer was. Ze komt nu wel elk weekend naar huis. A.s. vrijdag komt ze voor het eerst en ik moet zeggen dat ik het best spannend vind. Ze heeft al bijna 4 maanden niet meer thuis geslapen.
dat snap ik dat dat heel spannend is! Probeer ondanks alles toch van elkaar te genieten al is het misschien moeilijk. Stap je voor stapje.
Was weer een fantastische dag, met klap op de vuurpijl een bezoekje aan het politiebureau. Word er zo wanhopig van.