Klopt. De dyslexie is nooit gezien op de basisschool. Hij had (En heeft ) ook gewoon helemaal niets met school, was ook vaak ziek. Pas toen hij een jaar of 14, 15 was is het balletje gaan rollen mbt dyslexie. Daar ging dus wel eerst wat jaren aan ellende aan voorbij, jammer genoeg.. Ik snap wat je zegt over het op elkaar afstemmen. Kan me voorstellen dat het soms best lastig is met zo'n snelle denker in huis, maar zo te lezen zijn jullie ook wel weer aan elkaar gewaagd
Nee, liever niet een man die is zoals ik ben, zou er gek van worden Het is dus regelmatig zo dat wij elkaar niet aanvullen maar juist wegduwen, zeg maar. Elkaar helemaal niet meer begrijpen. En ik vraag me af, en hij ook, wie van ons dan beter moet gaan afstemmen. Dus ligt dat aan mij of aan hem? Ik bedoel, ik houd van die rationele kant van hem. Dat heb ik ook nodig om mijn eigen emotionele kant in toom te houden maar soms zijn we zo verschillend. Maar misschien is dat gewoon wat het is. Iedereen is anders en dat is juist prima. Ik was alleen benieuwd naar misschien een stukje herkenning (of juist niet) bij anderen.
Er is niet één iemand die zich moet aanpassen aan de ander of je doet beide water bij de wijn of je leert elkaar accepteren. Het is toch raar dat je gaat bespreken wie zich moet aanpassen/afstemmen?
Ik vind het eigenlijk vrij normaal klinken. Of mijn man en ik zijn raar Maar ik lees een hoop dingen die ik bij ons beiden wel herken. Niet iedereen hoeft ook even open te zijn en altijd over emoties te kunnen en willen praten bijvoorbeeld hè. Ik lees zelf eigenlijk meer een groot verschil in karakter en verwachtingen tussen jullie dan dat ik denk dat je man een of andere diagnose zou moeten krijgen. Ik zou eens kijken hoe je die verschillen misschien een beetje kunt overbruggen.
Laat ik vooropstellen dat het niet mijn bedoeling is om mijn man te laten diagnosticeren met iets. Ik begrijp wat je zegt, over bekijken hoe we de verschillen tussen ons wat meer kunnen overbruggen. Dat is eigenlijk wel wat ik ook probeer te zeggen, als ik het over afstemmen heb. De OP schetst ook maar een klein stukje. Mijn man loopt zelf ook tegen dingen aan en begint zich steeds meer af te vragen wat hij zou kunnen doen om het leven wat aangenamer voor zichzelf te maken. Hij vindt het zelf bijvoorbeeld erg vervelend dat hij zo snel is afgeleid. Maar het is ook goed om weer even te relativeren, dus daar heb je zeker een punt.
Ik ben van nature iemand die zich (te) snel aanpast aan een ander. Dat is ook mijn valkuil. Mijn man is het tegenovergestelde, hij maakt zich echt niet druk over wat een ander van hem vindt. Het is ook 'geen water bij de wijn-doener'; what you see is what you get. Die nuchterheid is vaak heel fijn, maar soms is het allemaal wel erg rationeel. Ik heb zelf wel het gevoel dat ik me vaak aanpas, of afstem op hem. Maar dat kan ook echt aan mij liggen, want ik ben ook de minst stabiele, qua emoties
Hier ongeveer soortgelijk, alleen hebben wij er weinig last van omdat we beiden zo in elkaar steken. Ik wel meer in de gevoelskant dan hij. Maar als je denkt aan moederdag, verjaardag ofzo dan is t net een hork. Heb t geaccepteerd, dat is hij nou eenmaal. Genegenheid uit hij nou eenmaal anders. Emoties enzo verwerkt hij ook anders en hij fokt zich veeeeels te snel op over dingen dat ik bij mezelf denk "man waar maak je je druk om?!?". Heb er meer aan als hij samen ten strijde met me gaat als "shit hits the fan" de rest is niet zo relevant. Dat over de grenzen gaan heb ik wel meer dan hij. Dat is een stuk perfectionisme en te hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Met mn werk heb ik bijv 24 uur per week, maar geregeld maak ik 30-36 om dingen toch net ff wat beter te krijgen of om een oplevering op tijd klaar te krijgen wat normaliter niet zou lukken omdat er weer een ticket de nodige tijd in beslag heeft genomen en met wat pech blijft t niet bij 1 ticket. En dan heb je je gewone werk, je huishouden gaat gewoon door en als dochter op bed ligt zit jij weer op een server. Tot bepaalde hoogte lukt dat en op een gegeven moment houdt dat op. Gelukkig analytisch werk, die functie ben je als eerste kwijt en zodra ik dat merk (dit werkt voor geen meter of alleen averechts) stop ik er maar mee. Goed? Nee. Aangegeven? Jazeker is bekend en ook hoe t werkbaarder wordt want ik ben niet de enige. Verandering gekomen? Nog niet (is onderweg) Ik ben overigens ook altijd wel met iets bezig. Mn man gamed graag en ik vind dat tegenwoordig doodzonde van mn tijd (was vroeger wel een gamer) heb genoeg te doen en nog zat projecten liggen, zowel "moetjes" als dingen die ik gewoon zelf leuk vind en iets "opleveren" waar we wat aan hebben of mee kunnen.
Dan zou hij zelf ook eens naar de huisarts of POH kunnen stappen voor een traject om te kijken waar hij tegen aan loopt en hoe hij daar het beste bij geholpen zou kunnen worden evt.
Klinkt wat mij betreft gewoon als iemands karakter en gedrag. Ik zou er verder geen stempel op leggen van man-vrouw ding, autisme of wat dan ook (lees ook dat dat niet je bedoeling is), maar me vooral afvragen wat jij nu eigenlijk wil. Wil je een andere band met hem, ander gedrag zien van hem? Ik zou me dat eens afvragen en het ook bespreken met hem. Ik neem aan dat hij altijd zo geweest is, ook toen je hem leerde kennen? Waarom komt dit nu bij jou boven? Ik bedoel het niet bot, maar ik zou me eerst afvragen wat je zelf hiermee wilt, of je er wel wat mee wilt. Want het klinkt als gewoon een persoon met z'n eigen karakter en veranderen daarin is lastig. Misschien is het ook jouw kijk erop. En hoe dan ook: ik zou er open in zijn naar hem toe. Ook al lijkt hij niet te luisteren, toch benoemen dat je hiermee worstelt.
Met die laatste zin heb je wel een punt. Mijn man en ik lijken heel erg op elkaar. Niet zo gek ook dat we beiden hetzelfde werk doen en hebben gedaan. Soms is dat echt vervelend. Soms ook heel handig want met 3 woorden weet hij wat ik bedoel en het is griezelig hoe goed hij me kent. Maar soms, nogmaals, vervelend.