@jvsd92 van harte! @Habibati ik sluit me deels aan bij @Siepie85 maar ben wel van mening dat ieder zn eigen keuzes moet maken. Hoewel ik de keuze persoonlijk ook lastig voor te stellen vind, hoop en denk ik dat je de keuzes voor jullie zelf moeten kunnen verantwoorden. De wens snap ik natuurlijk heel erg! Die zal er ook niet minder om worden. Ikzelf zou wellicht kiezen voor wat meer 'orde' op zaken. Kan al via kleine aanpassingen die jou en je man misschien aanzienlijk een zetje in de juiste richting geven. En daarmee bedoel ik vooral: de juiste richting voor jullie geluk he! Uit ervaring weet ik dat kleine kinderen, zeker met de 3e op komst, naast super de luxe leuk, soms ook ronduit stressvol kan zijn en echt hard werken. Het zou enorm zonde zijn als jij je ook daardoor in de toekomst weer wat down zou gaan voelen. Misschien korte lijntjes open houden voor hulp als je dat wenst?
Zeker heeeeel leuk! Heel tof. Maar ik zou wel een warmer alternatief achter de hand hebben, voor als het een frisse dag is. Want dan is dit misschien wat te luchtig.
@jvsd92 Gefeliciteerd, maak er een mooie dag van! @Magnolia29 Jeetje wat schrikken zeg, veel sterkte hoop dat alles snel goed komt.
Euhm. De psychologische hulp ga ik al meer dan een jaar nu 1keer per maand bij een psycholoog. Sinds een paar maanden heb ik ook eindelijk wat hulp van mijn moeder. Komt iedere dag wat helpen met A zodat ik toch 2u per dag op iets anders kan focussen. Ik heb geen geluk gehad dat ik mijn dochter na een dagje opvang met wurgplekken heb weergekregen. Mijn man doet meer dan zijn best de laatste tijd. Zijn studie +een deel van het huishouden en de zorg van de dieren is voor hem. Ok hij doet minder met A maar weet je dat is iets typisch uit hun cultuur dat de zorg voor de moeder is. En de reden dat we toch nog effe gaan wachten is zodat ik eindelijk weer leer slapen en extra rust pak. A kan eindelijk een paar uur aan elkaar slapen maar ik nog niet. Weet je mijn verleden is heel zwaar geweest ( als je het wil weten gemis moederliefde, salmonella op 2jarige leeftijd dat ik bijna dood was, verkracht op mijn dertiende en dan troost gezocht in de drugs, zelfmoordpogingen gedaan, agressie in de relatie en dan nu nog die nierziekte) en ik werk enorm hard om een mooie toekomst te hebben.
Kijk en dit is dus precies wat niet handig is, dit zo open en bloot op een forum gooien. super dat het beter gaat, maar echt ook wat @Nina Sanders zegt daar sluit ik mij bij aan. Ik zette het expres even wat scherp neer. en eerlijk 1 keer per maand naar een psycholoog in wat jij allemaal beschrijft is niet genoeg als je echt er wat mee wil en vooral kan doen. Daar heb je minimaal 1 keer over week in nodig en eigenlijk met zulke problematiek 2 keer per week. Wil je echt vruchten van een therapie plukken. Ik hoop echt dat je alles op de rit krijgt, maar het lijkt mij heel pittig. Tuurlijk de wens voor een tweede is altijd groot als die er is, been there done that en duurde ook veel te lang voordat die er was. Maar zorg eerst dat je mentale en fysieke gezondheid optimaal is. Anders ben je zo weer terug bij af, en juist jij die steun nodig hebt blijf ik niet snappen dat je het op de cultuur van je man laat hangen. Hij is ook een mens heeft voor jou gekozen dan kan hij toch er ook voor zorgen dat het met jou goed gaat? Dat verdien je toch ook in een relatie?
Oh vergeten te vermelden. Een langere chino hebben ze beiden als warmer alternatief en ze hebben ook beiden van die fijngebreide vestjes met een V hals die daar makkelijk overheen kunnen!
Als mijn psycholoog mij nu aanraadt om 1keer per maand te komen vermoed ik dat we de goede weg opgaan en ze het niet meer nodig vindt dat ik meer moet komen. In het begin was het 2wekelijks afwisselend met 2wekelijks psychiater. Ik heb geen probleem om dit openlijk te bespreken want de mensen rondom mij weten wat er gaande is. M doet zijn best voor ons en ik weet dat als zij studie gedaan is hij ook weer meer tijd gaat hebben voor ons. Doe maar is 56u les per week +dan nog thuis verder studeren. Blijft er niet veel tijd over buiten het weekend.
@Habibati ik lees ook echt wel dat je op diverse punten vooruit gaat (denk ik dan te lezen) en super fijn dat het de goede kant op gaat. Ik hoop dat die stijgende lijn erin blijft zitten. Zou toch helemaal super zijn? Ik zie gewoon tegelijkertijd ook iets anders op basis van mijn eigen ervaringen (in de zeer nabije omgeving). En dat is compensatiegedrag. Jouw man is van nature dominant en zal zelden kiezen voor iemand met dezelfde karaktertrek. Liever wordt gekozen voor een meegaande partner. Dat ben jij dus. Iemand zal zich het meest op zijn gemak voelen in omstandigheden waarin hij zichzelf zo min mogelijk hoeft te compenseren. Jezelf steeds maar weer compenseren kost veel energie. En dat is precies wat jij volgens mij ‘opvangt’, juist door telkens maar weer die veilige haven te zijn. Ik schrijf dit puur op basis wat ik tussendoor denk te lezen. Daarbij hoop je dat zoiets moois en puurs misschien wat licht brengt, wat zeker ook zo zal zijn - want je hebt een donker verleden lees ik ook. Maar is het ook een oplossing? Nee. Die oplossing, en de weg er naartoe, daar zijn jullie samen verantwoordelijk voor. Cultuur of niet, dat mag geen excuus zijn. Tot op zekere hoogte moet je voor jezelf nagaan wat je acceptabel vindt, maar je moet ook een grens trekken. Voor jou, voor A, voor je gezinssituatie (je wil toch ook een liefdevolle en gelijkwaardige relatie, of neem je genoegen met die ondergeschikte (gecompenseerde) positie?) en ook voor je toekomstige kind(eren). Doe met dit advies wat je wil natuurlijk. Ik hoop dat jullie samen de juiste weg richting een standvastige en betrouwbare relatie vinden met vooral veel stabiliteit en gezondheid. Voor jullie, én de kinderen die van jullie afhankelijk zijn. De keuzes die jullie nu maken, daar moeten zij mee dealen de rest van hun leven. Jíj hebt de kans nu om de koers te bepalen!
Oef dat is schrikken, gelukkig is het goed gegaan en hopelijk is ze er snel van hersteld ik heb helaas met mijn oma's slechte ervaring daarin