Jouw huis, jouw regels. Wat ze thuis bij papa en mama doen dat is aan hun. Ik zou dus het gesprek aangaan met je vriendin en toch als de kinderen niet naar mama luisteren er zelf wat van zeggen. Vaak heeft dat meer indruk waardoor ze luisteren. Wat voor hun een relaxed moment is moet voor jou geen stress moment zijn, maar ook een gezellig fijn moment.
Ik spreek kinderen er zelf op aan als ze iets doen wat ik niet wil in mijn huis. Ik benoem wat niet mag en bied ze een alternatief. Als je het vriendelijk, maar duidelijk brengt is wordt het wel geaccepteerd door alle partijen. Tenminste dat is mijn ervaring. En zo niet, tja jammer... maar ik ga m'n huis niet laten slopen omdat de ouders alles best vinden.
Kinderen van vrienden en familie die hier komen corrigeren wij zelf als ze de boel afbreken. Gebeurt omgekeerd net zo. Ze zeggen niet voor niets: it takes a village to raise a child. Maar ik ben met 2 jongens ook gewend dat alles wordt afgebroken, smerig gemaakt, etc etc.... Meestal schamen de vriendinnen of familieleden zich kapot en denk ik alleen maar: vriendin, het had echt vele malen erger gekund
Precies dit dus. Ik heb vroeger geleerd om van een ander z'n spullen af te blijven. En kan altijd gebeuren dat een kind ergens aanzit uit nieuwsgierigheid, maar dan zeg je daar wat van. Niet meer dan normaal. Hoe vaak ik vroeger als kind heb gehoord; 'kijken doe je met je ogen en niet met je handen'.
eigenlijk doe ik dat allemaal al. Heb 1 op 1 aandacht als ze komen, dat vinden ze altijd heel leuk. Ze hebben altijd wel wat te vertellen. Zet al speciaal speelgoed voor ze klaar, dat weten ze ook. En staan vaak te popelen om ermee te spelen. Maar dan toch nog de Duplo in de plantenbak begraven . Dat mag thuis namelijk wel! Maar bij mij dus niet, dus IK zeg daar dan ook wat van. Dus ik denk dat wat bij hun thuis normaal is, is bij mij thuis abnormaal.
Hetzelfde voor als ze gaan spelen. Vind het echt niet erg als er kinderen komen spelen en dat het een beetje rommelig is, dat hoort er bij. Maar werkelijk alles uit de kast halen en na 2 seconden naar het volgende, nee echt niet. Wij hebben ons zoontje geleerd om eerst het ene op te ruimen en dan met het volgende te gaan spelen. Maar niet alle kindjes hebben deze regel geloof ik ik zeg daar dan ook altijd wat van. Dat ze mogen spelen, maar eerst het ene opruimen.
Half herkenbaar! Wij zijn ook van t strikt opvoeden. Merendeel om ons heen vind alles prima. Als we elders zijn, mogen onze kids niets meer of minder als wat ze thuis mogen. komen ze bij ons thuis, erger ik me dood, of zeg er gewoon wat van.. simpeler kan niet
Het ene kind is temperamentvoller dan het andere. Als hier andere kinderen komen en die doen iets wat ik niet wil, dan zeg ik daar wat van. Vriendinnen met drukke kinderen zijn bij mij evengoed welkom als vriendinnen met rustige kinderen. Ik hoop dat vriendinnen met drukke kinderen zich niet bezwaard voelen om bij mij te komen.
Ja, je kunt het die kinderen niet eens kwalijk nemen als ze blijkbaar alles van hun moeder mogen. Niet dat je dat doet hoor. Maar goed, ik zou van die moeder verwachten dat zij ze aanspreekt en in de gaten houdt. Doet ze dat dus niet, dan zou ik ze zelf aanspreken, maar dat doe je dus al. Voor mij zou het klaar zijn hoor als bezoekjes steeds zo verlopen, ik ben zuinig op mijn spullen en ga de boel niet af laten breken en de hele tijd andermans kinderen corrigeren. Dan spreek ik gewoon af in een speeltuin ofzo.
Maar als zij er zo’n moeite mee hebben, is het dan niet aan hen om daar hulp bij te zoeken? Opvoeden lijkt mij enorm lastig maar het moet toch niet zo zijn dat ze ergens uitrazen en dan thuis ineens weer beter luisteren, door de regels van een ander? Klinkt een beetje als de omgekeerde wereld.
Mijn huis, mijn regels! Kinderen snappen goed wat waar wel kan en waar niet, maar ze moeten het wel weten. Ik zou dus beginnen bij mijn vriendin om aan te geven dat ik niet wil dat ze op de bank springen, door de border lopen (ik zou woest zijn..) en duplo begraven in mijn planten, het idee al. Aangeven dat ik het fijn vindt dat dit allemaal bij haar wel kan, maar dat je dit bij jouw huis geen optie is. En dat je het fijn zou vinden als ze haar kinderen voordat het gebeurd al waarschuwt of ingrijpt. Als ze dan nog niet ingrijpt, dan zou ik zelf er al iets van zeggen. Als er kinderen bij ons komen, dan wacht ik niet tot dat er dingen gesloopt worden tot de ouders wat zeggen... ik grijp gelijk in (al voordat er iets gebeurd).
Ik spreek de kinderen van anderen binnenshuis maar ook buitenshuis aan. Iedereen doet dat hier zo en met vriendinnen heb ik daar ook wel gesprekken over gehad. Mijn kinderen mogen ons huis niet op stelten zetten maar andere kinderen dus ook niet.
Ik corrigeer andermans kinderen hier in huis wel, eerst een ‘laat die beeldjes maar staan’ bv en als ze dan niet luisteren, zeg ik het de keer erna strenger/duidelijker. Niets corrigeren werkt niet, dan zit ik me alleen maar op te vreten Kinderen van mijn zus gaan bv gerust op de rugleuning van de bank zitten, als ik daar niks van zeg, wil ik ze liever zo min mogelijk hier in huis hebben - als ik gewoon zeg;’Jullie mogen niet op de rugleuning zitten, jongens!’ dan gaan ze er gewoon af en is het opgelost Pasgeleden hebben kinderen (van 10 en 8, dus helemaal niet zo jong) in de tuin ontzettend veel jonge blaadjes, bloemen en bloemknopjes van planten geplukt - toen was ik echt wel even boos op ze, een aantal planten gaat nu gewoon niet meer bloeien doordat zij er in 30 seconden even alles af hebben geplukt... Boodschap kwam wel over, dus dat doen ze niet nog eens..
Zodra de ouders er niks van zeggen, zeg ik er zelf wel wat van. Mochten de kinderen herhaaldelijk niet luisteren (is mij nog niet overkomen) dan zal ik die kindjes vertellen dat als ze niet kunnen luisteren zij ook niet meer kunnen komen spelen.
Ow ja, zonder ouders zijn ze overigens wel gehoorzaam. alsof ze inderdaad hun ouders aan het uittesten zijn.
Probeer het eens met een bulderende stem Even zonder gekheid, soms werkt dat. Schrikt misschien de moeder zich ook de blubber en gaat ze zelf de kinderen corrigeren.
Het hangt er een beetje vanaf. Ik had toen mijn kinderen klein waren 2 goede vriendinnen met kinderen die heel bewerkelijk waren, waarvan later bleek dat ze ook echt wel een stevig “etiketje” hadden. Daar moest je de hele tijd alert op zijn dat ze niks kapot maakten en ze mijn kinderen geen pijn deden. De moeder kon dat niet altijd voorkomen. Maar ik wilde er toch ook graag voor mijn vriendinnen zijn , zij hadden ook niet om deze situatie gevraagd. Dus kostbare of kwetsbare spullen zette ik hoog weg en ik maakte een hoekje met speelgoed dat tegen een stootje kon. Met 1 vriendin hebben we later alsnog afgesproken om niet meer met de kinderen erbij af te spreken, ook omdat de kinderen onderling geen klik hadden. Maar met de kinderen van de andere vriendin zijn mijn kinderen nu echt friends -for-life ... ik vind het ook belangrijk mijn kinderen te laten zien dat ook kinderen die “anders” zijn de moeite waard zijn. Ik ben blij dat ik die moeite gedaan heb in die eerste moeilijke jaren in elk geval.
Phoe wat reageer je heftig zeg! nb ik heb ook een niet gemakkelijk kind maar ook die behoort zich te gedragen bij een ander en anders gaat hij niet mee.
Ik vind de reacties van huismuissi altijd ontzettend respectloos en veroordelend, maar dat heb ik wel vaker aangegeven. Ben dat een beetje zat.