Als ze aan mijn spullen zitten of staan op de bank op de rugleuning zitten dan zeg ik er wat van. Ook als ze stampen op de trap of deuren open laten. Ook mee gemaakt dat kinderen van familie hier iets slopen en zeggen dat ze het niet gedaan hebben.
Maar in het geval van de kinderen die ik bijvoorbeeld in gedachten heb (en misschien die bij TS ook wel als ik zo vrij mag zijn om dat in te vullen), maakt zo’n vraag niet bepaald indruk en moet je echt van goede huize komen om ze effectief te corrigeren..
hun ouders vragen inderdaad altijd heel lief aan de kinderen en ook nog met een vrolijk gezichtje zo van wil je dat niet doen? Als ik wil dat de kinderen er van af blijven dan zeg ik bijvoorbeeld heel duidelijk Pietje, afblijven! dat is geen speelgoed! Ik heb hier speelgoed voor jou. Alles wat geen speelgoed is, daar moet je vanaf blijven. Met mijn strenge gezicht op. Dit werkt altijd wel. Zoiezo gebruik ik liever geen wil-vragen bij kinderen. Daarop kunnen ze ja en nee op antwoorden.
Ja opvoeden is vermoeiend, part of the deal. Kinderen weten al heel vlot dat de regels elders anders zijn. Die van mij is ook baldadig maar gaat ze te ver of stug door zit ze op de deurmat. Die heeft iedereen, lekker universeel toepasbaar! Die is al in gebruik sinds 2 jaar oud. Ff afkoelen met die handel. Dan zat ik er wel naast maar zij zat, gewoon om te ervaren dat de maat vol was. Iets later bleek oma ook een mat te hebben...oeps. Daar waar we zijn mag de bewoner aangeven wat wel of niet mag, ik handhaaf mijn regels als basis. Maar kijken doe je met je ogen en als iemand zegt dat je t mag pakken wordt dat pas anders.
Ik zou niet meer aan je vriendin vragen of ze er wat van wil zeggen. Gewoon vriendelijk vragen of ze er af willen blijven met een waarom. Onze zoon is erg impulsief en nieuwsgierig, hij weet prima wat wel kan en niet kan maar maar soms kan er wel wat gebeuren. Geen enkel probleem als mensen er wat van zeggen maar het gaat wel op de manier waar op. Als kinderen hier zijn zijn er ook regels en die wil ik je best nog een keer uitleggen. Onze zoon is van de waarom (altijd al geweest) dus iedereen krijgt hier automatisch een waarom uitleg bij. Tot nu toe krijg ik altijd een oké
Het is soms bij anderen even afstemmen wat wel en niet mag. Mijn dochter mag soms bij anderen aan spullen zitten waar ik dat van tevoren niet zo had ingeschat. En ik neem altijd speelgoed mee bij mensen die zelf geen kinderen hebben of niet in dezelfde leeftijd. Ik verbaas me er wel over dat andere mensen dat niet doen.
Ik vind dit wel goed omschreven. Ik heb zelf bijv. van alles op mijn salontafel staan en mijn kinderen zijn (na 1000 keer vertellen) eraan gewend dat ze er niet aan mogen zitten maar ik begrijp best dat andere kinderen dat wel doen. Dus dan zet ik het even weg. Zit mijn vriendin ook stukken relaxter. Doe ik ook vaak met koekjes op tafel ofzo. Heeft vaak toch een uitwerking voor kinderen gaan ze er steeds over zeuren. Zet ik het gewoon weg. Speelgoed ben ik zelf wel van van eerst opruimen en dan andere pakken en doen mijn kinderen ook maar als ik visite heb denk ik: ach speel maar gewoon ik ruim het daarna wel op. Ik vind het altijd vervelender als ik bij iemand anders ben dan zit ik zelf als een soort van havik omdat ik niet wil dat ze iets doen wat niet ''netjes'' of ''gehoorzaam'' is. Bij mij probeer ik altijd vooral mijn vriendinnen gerust te stellen van nee joh, komt goed! Als ik het echt te bont vind worden zeg ik er zelf wel wat van. Gewoon kort, krachtig. Ik heb nog nooit echt problemen gehad daarmee gelukkig.
De meesten die hier komen letten wel op hun kids. Zie ik iets gebeuren buiten t oog van ma of pa spreek ik de kids duidelijk aan dat het niet mag, evt waarom. En zeg het later nog even tegen de ouders wat ik gezegd heb. Soms loopt het anders. Tijdje terug 2x achter elkaar dat iets op mijn dochters kamer stuk was gemaakt omdat de (een stuk jongere) kids van een vriendin eraan hadden gezeten. Kwamen we na afloop achter. Heb gewoon besproken met die vriendin wat er stuk was, dat mijn dochter er niet blij mee was dus of er volgende keer of beter toezicht gehouden wordt, of van tevoren even met de kids besproken wordt wat wel en niet mag boven. Vriendin heeft zelf besloten dat ze voortaan beneden spelen. Ik heb dan ook van alles te spelen wat ik speciaal voor hun bewaard heb en pak.
Nou ik doe dat ook, maar de helft van mijn tweeling is toch echt Oost-Indisch doof. Hoe strenger je corrigeert hoe groter de uitdaging lijkt om volhardend haar doel te bereiken. Ze is dan ook nog pas twee, dus ze zal het vast nog wel gaan leren. Maar de reacties hier alsof het zo'n beetje altijd aan de opvoeding ligt gaat toch echt niet op. Als er iemand duidelijk en consequent is dan ben ik het wel. Het zit soms ook gewoon in de aard van het kind in hoeverre ze de grenzen opzoeken. Juist doordat ik een tweeling heb valt mij dit op.
Kun je het niet gewoon zeggen tegen je vriendinnen? Dat je het onprettig vindt dat deze kinderen je huis trashen? Mijn zus heeft ook drie paradijsvisjes die denken dat ze zo speciaal zijn dat ze bij tante Flientje wel het schapenvachtje mogen plukken of in de kasten lopen rommelen. Ik heb het gewoon gezegd tegen mijn zus. Ik ben dol op mijn huisje en zuinig op o.a mijn schapenvachtje en kastinhoud. Mijn zus schrok even en had er ook wel even moeite mee dat niet iederéén haar kinders bijzonder begaafd en speciaal vond, maar ze lette wel meer op en het ging sindsdien beter. Succes ermee hoor! Normen, waarden.. voor iedereen weer anders!
Wat prettig dat jij precies weet hoe je kinderen moet aanpakken en dat je zo goed ziet waar jouw vriendin het niet goed doet
Ik zou de kinderen aanspreken en mochten ze het weer doen zou ik tegen m'n vriendin zeggen nou ik heb ze nu al een paar keer aangesproken misschien moet je even ingrijpen Dan moet de boodschap duidelijk zijn lijkt mij Sommige ouders zijn echt laks met aanspreken, corrigeren etc
Serieus mijn huis mijn regels, daar hebben ze zich aan te houden toch? Snap dat werkelijk waar niet waarom mensen alsmaar dingen weg zetten of vinden dat je dan maar niet te dure of kwetsbare spullen in zicht kunt hebben …. En ik spreek andere kinderen aan op hun gedrag als ouders dat niet doen
Maar het ging er ook juist meer om dat wanneer je op visite bent en je je kind niet aanspreekt op verkeerd gedrag, zo heb ik het begrepen in ieder geval uit ts haar verhaal. Niet gelijk dat het een verkeerde opvoeding is ofzo, maar wel zo netjes dat je zelf je kinderen erop aanspreekt als ze iets doen wat niet mag of ergens aankomen bij een ander. Mijn zoontje is ook best druk en wild, maar als hij bij vrienden van ons met schoenen op de bank gaat staan, spreek ik hem toch wel even streng toe dat hij niet op de bank mag staan en zeker niet met schoenen aan (want thuis mag dat ook niet). Als je je kinderen gewoon maar hun gang laat gaan, vind ik dat inderdaad niet zo netjes.
Jouw huis, jouw regels... Ik, als moeder van nogal ondernemende kinderen, vind het ook helemaal prima als anderen mijn kind(eren) corrigeren. Zelf doe ik het dus ook. Ik merk dat veel mensen dit pas durfden nadat ik aangaf: "oh dat had ik niet gezien, geef gerust aan zelf tegen L. Als ze iets doet wat niet mag" Even het gesprek aangaan met je vriendin(nen) inderdaad. It takes a village to raise a child, misschien kan jij even part of her village zijn...
Ik zie dat anders. Ik ben zelf degene met dure spullen op m’n salontafels. En een wit vloerkleed. Mijn oudste is een keurig braaf kind kon daar prima mee omgaan. Mijn tweede absoluut niet. Ik kon hem blijven corrigeren of straffen of wat dan ook maar deed het toch. Ja toen koos ik eieren voor m’n geld en ben ik het tijdelijk weg gaan zetten. En weet je wat? Half jaar later heeft hij er nooit meer aan gezeten. Nu heb ik als de visite komt liever dat we rustig en fijn kunnen kletsen en de kinderen leuk spelen dan dat we politie agent zijn. Dus dan zet ik mijn kostbare spullen even op de kast. En als ze weg zijn zet ik het terug. Vriendin niet gestrest want die hoeft niet als een havik op te letten, ik niet gestrest dat mijn spullen stuk gaan. Dikke prima. Als het gaat om dingen die er nou eenmaal staan zoals met modder schoenen op de bank, iets expres kapot maken, slaan met deuren ja dan zeg ik er wat van. Al hoef ik dat zelden te doen want dat doen eigenlijk altijd de vriendinnen zelf. Doe ik ook bij mijn eigen kinderen. Maar ik heb verder ook nog nooit kinderen hier gehad die niet luisterden of waarvan de ouders niet corrigeerden of die het heel bont maakten. Dus misschien ligt dat daar ook nog aan
Wow, TS heeft het er o.a. over dat de kindjes aan het scherm van de tv zitten. Vingervlekken op een tv-scherm krijg je er niet zomaar meer vanaf. Dan moet TS dus maar de tv van te voren opbergen? Of accepteren dat het beeld verpest is? Een nieuwe tv kopen? Serieus, hoe zie je dit voor je? Minder gehecht zijn aan je spullen. Tja, ik kan er echt niet mee zitten als er eens een glas sneuvelt. Maar van dure spullen hebben kinderen gewoon af te blijven. En of je nu 'makkelijke' kinderen hebt of kinderen met een gebruiksaanwijzing: daar heb je als ouder echt zelf voor te zorgen. Dus ofwel door heel duidelijk te begrenzen. Of door -hoe vervelend ook- je kinderen niet mee te nemen. @TS: als jullie echt vriendinnen zijn, kun je dit bespreken. Als jij echt niet op je gemak zit, zou ik daar echt met ze over praten. En dat hoeft helemaal niet veroordelend of vervelend. Zeg het gewoon zoals het is: je vindt het heel leuk om samen af te spreken. Maar liever niet bij jou thuis (of überhaupt niet met de kinderen erbij) omdat je dan meer aan het opletten bent en niet echt van het samenzijn met je vriendin(nen) kunt genieten. Mochten ze doorvragen, kun je aangeven dat jullie nu eenmaal andere grenzen hebben van wat wel of niet oké is. En dat is prima, zij hoeven hun grenzen niet aan te passen aan die van jou. Maar jij ook niet aan die van hun.