Hoi iedereen, Ik wil heel graag mijn hart uitluchten, Ik ben nu 1 jaar moeder, Ik ben heel blij met mijn dochter, Maar hoe ouder ze word, Hoe moeilijker ik het vind. Als iemand bijvoorbeeld geen aandacht geeft aan haar dan ga ik daar mee zitten, Of als een ander kind gemeen doet tegen haar dan doet het me pijn. Ik weet niet of ik te gevoelig ben of dat het normaal is. Of als iemand negatiefe opmerking maakt over haar uiterlijk. Hoe kan ik het beste hier mee om gaan ?
Wat naar! Sowieso dat mensen opmerkingen maken over haar uiterlijk... Ik denk dat je als moeder eelt kweekt trouwens. En ik heb ook het idee dat mensen zich minder met oudere kinderen bemoeien dan met baby’s/dreumessen. Ik zou zeggen: bedenk welke mensen belangrijk voor je zijn en waar je je wat van aan wil trekken én zoek de mensen op aan wie je wat hebt. Sommige dingen kun je wellicht relativeren en/of zien als leersituaties, vooral ook voor je dochter. Bv. je krijgt nu eenmaal niet altijd van iedereen aandacht, hoe ga je daar mee om? En wat doe je als een ander kind je pijn doet? Hoe laat je merken dat je dat niet wil? Ze is nu nog jong, maar dit zijn dingen die (heel) belangrijk zijn om te leren. Mbt opmerkingen over uiterlijk ed, die zou ik naast me neerleggen. Lijkt me een teken dat de ander een probleem heeft...lekker bij die persoon laten dan ook.
Dankjewel voor jouw reactie. De meeste mensen vinden dat ik overdrijf of te gevoelig ben, Maar ik kan er niks aan doen.
Die mensen zou ik lekker laten vinden wat ze vinden, een mening is geen feit. Als je er zelf last van hebt zou ik echter wel proberen een manier te vinden er mee om te gaan, want mensen gaan er helaas niet mee stoppen hun mening te geven. Je zult hier dus mee te maken blijven krijgen en er tegen aan blijven lopen en het is vervelend als het je heel veel energie kost. Dit in het belang van jezelf, maar ook van je dochter, zodat je haar deze vaardigheden vervolgens ook kunt leren.
Ja zo ben ik ook. Ik kan ook nachten wakker liggen om een gedoetje op school tussen vriendinnen van mijn dochter... Het wordt wel minder nu ik 3 kinderen heb en ik ze wel meer los moet laten. Toen mijn oudste jong was was ik er ook constant mee bezig
Hoe heb jij jouw jeugd ervaren? Kan je je b.v. een moment als kind herinneren dat je je buitengesloten voelde? Of genegeerd? Ben je zelf ooit gepest om je uiterlijk? Het kan namelijk best zo zijn dat dit triggers voor je zijn nu je het ziet bij jouw kind. Het is natuurlijk ook niet leuk wat je opnoemt.. maar als je daar mee gaat zitten, neemt je dochter deze houding van je over. Wie zijn b.v. de mensen die haar negeren, wat raakt jou dan op dat moment? Zijn het andere kindjes die haar negeren, vrienden van jou, familie of vreemden? Hoe reageert je dochter hierop? Hoe reageer jij dan op haar? Of heeft ze het niet door en vindt jij het alleen vervelend voor haar? Veel vragen, sorry, maar dit zou kunnen helpen te duiden waar het bij jou vandaan komt zodat je kunt kijken op welke manier je er mee om kunt gaan.
Hoe is je zelfvertrouwen? Ik heb met dat soort zaken tegenwoordig weinig moeite mee maar ben zelf behoorlijk heftig en lang gepest. Een vechtsport heeft bij mij (toen was ik ruim volwassen) mn zelfvertrouwen aardig omhoog gegooid. Anders had ik er denk ik nog wel last van gehad.
O ik heb dat ook hoor. Zijn ze op school wel aardig voor hem. Als hij iets negatiefs zegt over een klasgenootje heb ik daar buikpijn van zeg maar