Misschien hopen ze juist wel dat hij een gunstige invloed op haar heeft. Kan ook zeker. Mijn zusje heeft ook wel langere relaties gehad, waarbij het wel een tijd goed ging. En de andere kant, als ze nee zeggen, dan kunnen ze verder contact waarschijnlijk wel vergeten..
Dat dat meisje op korte termijn in rustiger vaarwater komt, verwacht ik ook niet gezien de leeftijd. Maar goed, wie weet gaat het over een (lange) tijd wel beter. Ik zou er ook niet op wachten, maar wel fijn dat hij nu meer voor zichzelf en andere mensen kiest en niet alles meer om haar laat draaien, want dat is een ongezonde situatie. Ze woont niet voor niets meer bij haar ouders. En ik denk dat het de ouders wel rust geeft dat ze haar aandacht nu op je zoon vestigt en vaak geeft dat anderen die ze normaal claimt, zoals waarschijnlijk haar ouders, nu meer lucht. Bovendien is hij een wijze, stabiele jongen, dus daar zullen ze wel blij mee zijn. Misschien willen ze jullie ook niet ontmoeten, omdat ze bang zijn voor jullie reactie. Ik verwacht dat er best nog wel een heftig verhaal achter kan zitten en sommige mensen hebben hun oordeel snel klaar als je kind niet meer thuis woont. En ik zou ook graag zien dat mijn kind met zulke problemen aan zichzelf zou werken, i.p.v. haar energie in een vriendje steekt, maar dat is ook de leeftijd. En natuurlijk zou zij ook graag een normale relatie willen, alleen lukt dat momenteel (nog) niet.
Dit herken ik wel. Mijn zusje is net zo.. avontuurlijk, ongeremd, of eigenlijk nog dat puberale "laten we ons lekker afzetten tegen de maatschappij". Geeft graag geld uit. Gaat graag naar een feestje. Kan echt heel charmant zijn (behalve dus naar haar familie). Dat trekt heel veel jongens aan. Het lijkt een superleuke enthousiaste vrouw... tot je in haar web zit.
Ik wilde nog een keer zeggen dat ik je zo"n goede moeder vindt hoe je je zoon begeleidt en hem op dingen wijst maar hem ook z'n eigen weg laat kiezen en klaarstaat met advies.. heel mooi en dat je zoon echt een schat van een jongen moet zijn
Wat lief dat je er naar vraagt. De laatste weken is de vriendin van onze zoon hier met regelmaat geweest. Op de groep is hij, ivm corona, binnen nog steeds niet welkom. En bij haar ouders een uurtje in de woonkamer, en dan "moeten" ze weer gaan Door de weeks is ze hier 1 of 2 avonden en of de zaterdag of zondag de hele dag. Maar zodra zij hier is, zien we ze eigenlijk niet. Ze zijn alleen maar in het woongedeelte van onze zoon. In bed hangen en beetje film kijken ed. Nou goed ik ben zelf ook jong geweest dus snap het wel. In het weekend eten ze wel samen met ons mee aan tafel, maar je krijgt weinig contact met haar. Ze is heel stil. Als je wat vraagt krijg je wel antwoord maar daar houd het ook al snel bij op. Zaterdagavond heb ik ook tegen onze zoon gezegd dat ik bijna een ongemakkelijk gevoel krijg aan mijn eigen eettafel, en dat ik dat best vervelend vindt. Hij begreep direct wat ik bedoel. Wij praten wel met elkaar overigens, en onze zoon is ook wel redelijk zichzelf, maar het voelt niet ok. Ze wil echt alleen maar boven zijn met onze zoon. En ze komt enkel buiten om een sigaret te roken, tot ergenis van zoon, want ze zou echt voor hem stoppen.. Ze zou naar een nieuwe groep gaan in de buurt hier, maar dat duurt ook elke keer langer en langer doordat verschillende instanties van alles moeten regelen ofzo. Zoon is nog steeds heel open en eerlijk over zijn gevoel, ik merk dat het hem tegen begint te staan dat zij geen geld heeft, en hij dus alles betaald voor ze. Maar ze krijgt van haar ouders wel sigaretten en nieuwe nageltjes dure merkkleding. En hij vraagt zich af waarom ze niet gewoon ook eens geld krijgt om een keer eten te bestellen of een tank benzine voor hem te betalen. Omdat hij haar altijd netjes naar huis brengt. De laatste weken verslapte het contact met andere vrienden, en vorige week gaf hij aan dat hij dat zelf niet ok vond en dan zn vrienden steeds vroegen wanneer hij nu weer eens kwam, eventueel gezellig met zijn vriendin. Maar zij wil nooit mee, en alleen maar thuisblijven. Nu was hij afgelopen week, volgens mij met hemelvaart nadat zij thuisgebracht was, nog naar vrienden gegaan. Hij kwam om 230uur snachts thuis. De volgende dag was zij echt boos op hem, want waarom blijft hij daar zo lang, en wie zijn daar dan. Zaterdag zaten ze hier dus aan tafel en toen vroeg ik of hij nog naar zn vrienden ging, omdat ze samen waren uitgenodigd. Maar hij mompelde een beetje van nah...kijken wel.. maar was overduidelijk dat zij dat niet goed vond en of geen zin had. Nadat zij savonds thuis was is hij nog naar vrienden gegaan, en was weer snacht thuis. Superleuke avond gehad vertelde hij tijdens het ontbijt zondag. Zondag hebben ze niet afgesproken omdat hij met vrienden ging chillen, tot ergernis van haar. Zij vind het onzin dat ze niet ook de zondag hier de hele dag kan zijn. Maar wij hebben gewoon aangegeven aan zoon of zaterdag of zondag. Rondom feestdagen, lange weekenden enzo willen we best een uitzondering maken, maar anders is het dus kiezen. Hij maakt er trouwens helemaal geen probleem van, hij vindt het denk ik fijn dat hij zich kan verschuilen achter "het mag niet van mijn ouders" tegenover haar en zo naar vrienden kan, om deze reden hebben wij dit ook zo aangepakt, omdat ik zag dat zij hem helemaal opslokte in het weekend. Gisteren heeft hij dus een hele leuke middag gehad, maar is 2030 thuis want dan moet zij bellen.... Vanmorgen moest zoon naar zijn werk (stage) en ik merkte dat hij met keukenkastjes sloeg, en niet fijn uit zijn ogen keek enzo. Gisterenavond toen zij dus belde had ze verteld, en laten zien dat ze haar armen helemaal had opengesneden, haar borst ook, ze zat niet goed in haar vel. Toen onze zoon vroeg of het ook kwam omdat hij naar vrienden ging, bevestigde zij dit. Ze had liever dat hij dit niet meer deed Hij vertelde dit allemaal en moest steeds huilen, hij vindt haar echt leuk lief etc, maar dit trekt hij ook niet. Hij zit er heel erg mee dat hij het dan moet gaan uitmaken eventueel, alleen omdat ze dat dus doet. Hij snapt ook echt niet waarom ze dat doet etc. Maarja dat is voor ons ook niet te begrijpen, dat meisje is eigenlijk gewoon ziek natuurlijk. Hoe lullig dat ook klinkt. En het is natuurlijk niet alleen dat snijden, er is echt veel meer met dat meisje aan de hand, maar dat probeert hij nog een beetje recht te praten voor zichzelf. Ik denk dus dat het eind in zicht is. En heb nu ook aan onze zoon aangegeven dat wij hem alle ruimte geboden hebben om zelf te ontdekken met haar hoe en wat. Maar als ik nu dus zie dat hij niet geslapen heeft, huilt en pijn heeft, dat het voor mij ook anders wordt. En dat ik desnoods zelf bij haar ga aangeven dat dit voor ons een grens te ver is (als hij het zelf niet durft of wat dan ook) Ik heb echt niets tegen het meisje zelf hoor, vind het ook voor haar een heel verdrietige situatie, maar dit heeft natuurlijk geen toekomst.
Bedankt nog voor je lieve reactie, sorry ik zie het nu pas, aan mijn aandacht ontsnapt denk ik. Ik heb nog even een update geplaatst net
Wat ongelooflijk heftig en ik hoop écht dat de verliefdheid plaats heeft gemaakt voor realiteit. Dit heeft idd geen toekomst. Dit is geen gelijkwaardige relatie maar afhankelijke relatie en zal niet veranderen.
Het is zeker heel heftig, en had het eigenlijk ook niet anders verwacht. Zoon heeft zelf ook even de tijd nodig gehad om in te zien, dat je dit als vriendje niet even gaat rechtbreien. Al waren zijn bedoelingen natuurlijk ontzettend lief.
Wat een heftige en verdrietige update! Moeilijk om als moeder je zoon hiermee te zien worstelen Jullie doen het zo goed en wat fijn dat jullie zo'n fijne vertrouwde band hebben. Ik heb veel respect voor jullie!
Wat een geluk heeft jouw zoon met jou als moeder! Ik hoop voor hem dat hij snel weer wat rust in zijn leven heeft en gewoon jong kan zijn.
Wow, wat heftig inderdaad. Dit is chantage vanuit haar. Goed dat je hem zo in de gaten houdt, hem zelf de kans geeft dingen te ontdekken, maar dit zou ook voor mij een grens zijn.
Jeetje, wat een verhaal! Echt heel sneu voor hem. Hij mag zich zeker gelukkig prijzen met een moeder als jij.
Wat rot, ja hij wordt er ongemerkt steeds verder in mee gezogen. Denk dat de situatie alleen zal verergeren i.p.v. verbeteren, want zij moet steeds een stapje verder gaan om indruk te maken op jouw zoon om hem bij haar te houden (terwijl ze daarmee het tegenovergestelde bereikt, maar dat besef is er vaak niet). Dat ze na een uurtje weer ‘moeten’ vertrekken bij haar ouders, zal ook wel zijn redenen hebben. Ik denk dat daar meer achter zit dan jullie ooit zullen horen van haar. Natuurlijk is het triest voor het meisje, maar jouw zoon is geen maatschappelijk werker of psycholoog en zijn eigen functioneren en leven gaat er nu ook onder lijden. Sterkte met de situatie.
Ach wat verdrietig. Ik dacht juist van de week nog aan jullie. Haar gedrag, dat ze hem claimt, probeert weg te houden bij zn vrienden, het manipulatieve van automutilatie, dat ligt allemaal in de lijn der verwachting. En dat is gewoon triest. Hoe haar eigen ouders reageren vind ik ook triest, dat ze er niet echt welkom zijn etc maar zou ik ook kunnen verklaren vanuit de wanhoop van die mensen. Wat goed dat je nog kunt zien dat ze het doet vanuit ziekte maar dat je nu ook grenzen trekt voor je zoon nu hij eronder lijdt. Ik denk dat hij vele malen beter verdiend dan dit, jullie als gezin ook. In die zin sterkte en de hoop dat dit gauw eindigt. Zorg dat je hem dan opvangt ook in de zin dat als zij gaat bellen (dreigen) dat je hem afschermt. Ik vind je zoon en jou echt fantastische mensen
Bedankt voor je lieve berichtje, we doen ons best Het is erg lastig om te zien, maar ik denk wel dat dit de beste weg is. Nu heeft hij al zijn keuzes zelf kunnen maken (voor zijn gevoel) en komt hij er zelf uiteindelijk achter dat dit geen haalbare kaart is. Vanavond na het werk nog even goed met hem over hebben hoe hij zich nu voelt, en hoe hij het wil aanpakken, want nog een paar weken doormodderen op deze manier schiet niet op.
Ik doe mijn best, heb zelf geen fijne band met mijn moeder dus heb zelf altijd voor ogen gehad om voor mijn kinderen het beste te willen doen en het tegenovergestelde te doen als mijn voorbeeld vroeger. Maar ook ik zal vast wel eens gewoon een stom mens zijn hoor in de ogen van mijn kinderen Zelf vind ik het erg belangrijk om in geval van mijn zoon die 18 is, hem zijn eigen keuzen en "fouten" te laten maken, en dat wij achter hem staan en er altijd voor hem zijn als hij ons nodig heeft. Het breekt mijn hart als ik dan mijn 18 jarige van 1 meter 85 vanmorgen aan de ontbijttafel zie huilen, omdat hij een leuke avond heeft gehad, en dat meisje waar hij alles voor doet zichzelf daarom verwond en niet wil dat hij daar nog heen gaat. Ik hoop dat hij dit snel achter zich kan laten, en ik weet ook dat hij zo over haar heen is, al voelt het voor hem nu als het eind van de wereld waarschijnlijk.
Je hebt helemaal gelijk, dit gaat echt niet veranderen, dat is onmogelijk voor haar op dit moment in haar leven. Al hoop ik echt voor haar, dat als ze ouder wordt, dit voor haar op de één of andere manier met heel veel hulp toch leefbaar is. (maar liever wel zonder onze zoon)