Zoon heeft vriendin met borderline

Ja dit is zeker de grens, en ik kan het natuurlijk niet voor hem "uitmaken" maar ik hoop echt dat zijn ogen nu open zijn en blijven, en hij heel snel een punt zet achter deze periode.
Hij is zo'n knappe lieve stoere maar vooral ook zorgzame jongen, hij verdiend echt een leuk meisje en een zorgeloze relatie.
(maarja dat wil natuurlijk elke mama voor haar kinderen)

 

Dankjewel, een ervaring voor het leven denk ik, en iets waar hij niet meer aan zal beginnen denk ik.
Hij zei vanmorgen zelf ook al, misschien moet ik met die ouders gaan praten dat dit is gebeurd. Maar die staan er natuurlijk helemaal niet neutraal in. Ik zei ook al dat hij beter met de leiding kan gaan praten, net wat jij zegt, dan kunnen zij haar opvangen, dat doen die ouders namelijk ook niet echt als ik alles zo hoor.
Ze dreigt wel vaker, richting haar ouders, voor de trein te springen. Dus dit zal ze ook niet zo lichtvoetig opvatten ben ik bang.

 

Bedankt voor je lieve compliment!! Hoe jong je kinderen ook zijn, als je altijd open en eerlijk bent tegen ze, en ze weten dat je er altijd voor ze bent dan komt dat vast helemaal goed

 

Goed dat je dat zegt, dat hebben we ook zeker gedaan hoor. Hij begrijpt gelukkig heel goed dat het niet zijn schuld is, maar hij vindt het zeker wel moeilijk..
Ik ga zo even een update plaatsen

 

Hier heb je helemaal gelijk in hoor, ik besef me zeker wel dat die mensen al jarenlang door een hel gaan en geen grip op de situatie hebben.
Maar toch heb ik een soort van naar gevoel dat die ouders het helemaal ok lijken te vinden dat hun dochter nu al meer dan 5 maanden met onze zoon omgaat. Terwijl ze weten waar zij toe in staat is, en dit dus allemaal op het bordje komt van een 17/18 jarige.
En ook dat er totaal nooit ook maar iets van een contact naar ons toe geweest is.
Stel dat onze zoon niet open en eerlijk zou zijn, en het allemaal zelf zou moeten uitvinden en handelen.. ik vind het nog al wat..
Mijn zoon heeft al vanaf het begin aan aangegeven dat wij wel open stonden voor een kop koffie oid. Gewoon even kennismaken. Ook omdat het van het begin af aan al duidelijk was dat ze op een groep zit, en de situatie niet "normaal" is. Maar blijkbaar is dat voor haar ouders niet nodig.

 

We hebben maandagavond nog heel lang met onze zoon gesproken over de hele situatie. Zoals ik hem gezien heb, heb ik hem nog nooit meegemaakt. Hij was zo ontzettend overstuur savond's zo hard huilen, echt helemaal en hoopje verdriet.
Hij zei de hele tijd dat hij het zo enorm k*t vond dat hij het nu uit moest gaan maken alleen omdat ze ziek is en deze dingen doet. Voor de rest vindt hij haar helemaal perfect. Maar hij zag ook in dat dit niet kan, en dat dit niet over gaat. Dus stiekem was ik opgelucht dat hij er een punt achter zou gaan zetten.
Dinsdag kwam hij bij ons en zei hij dat hij savond's even naar haar toe ging (ze was bij haar ouders) maar dan konden ze even een stukje lopen. Hij wilde het toch niet meteen uit gaan maken, want hij hoopt toch dat als ze nog heel hard aan zichzelf kan werken....Ze veranderd en ze samen kunnen blijven.

Hij heeft haar dus verteld dat hij enorm geschrokken is van wat er gebeurt is, en dat hij haar de rest van de week niet meer wil zien. Hij heeft even rust nodig, tijd voor zn examens, en wil gewoon zelf even tot rust komen. Ze had er alle begrip van de wereld voor.

Ze appen en bellen wel, maar niet zo vaak en lang als eerst.
Ze had gevraagd of onze zoon 2de pinksterdag wat wilde afspreken, maar hij vertelde mij dat hij "gewoon" gezegd had dat we wat met ons gezin gingen doen (een smoes dus, want wij hebben het nog helemaal niet over de pinksteren gehad)
Gisteren onder het avondeten vertelde hij dat ze geappt en gebeld had, de hele dag door, maar dat hij nog niet gereageerd had. Ik merk ook dat het hem irriteert.
S'avonds ging hij nog even chillen bij vrienden.

Toen begon ze mij te appen, spijt van de situatie, wilde sorry zeggen, etc Leuke foto van hen samen waar ze zoenend opstonden stuurde ze nog. En of ik (ik en mijn man) het ok vonden dat ze zaterdag de hele dag bij ons zou komen. Onze zoon zou dat volgens haar, nog even met ons overleggen..Maar ze wilde het graag even kortsluiten met mij

Ik heb haar netjes laten weten, dat ik begrepen had dat hij de hele week niets af wilde spreken omdat hij rust voor zichzelf wilde hebben, en volgende week wel weer zou kijken. Dat hij niet thuis was en ik het wel met hem zou bespreken.
(oftewel, ze probeert dus achter zijn rug om te manipuleren en bij mij iets los te peuteren.
Ze was de hele tijd online, maar ik heb geen reactie meer gekregen.

Vanochtend vertelde zoon dat het heel gezellig was bij zijn vrienden gisterenavond, dat zij heel vaak geappt en gebeld had. Na aanleiding van mijn appje natuurlijk. Maar dat hij eerst niet gereageerd had, maar toen het niet ophield hij naar een paar uur toch maar terug gebeld had.

Ze wil dus zaterdag komen, en walst compleet heen over hetgeen mijn zoon heeft aangegeven.
Hij zei ook tegen mij ik heb geen zin zaterdag af te spreken. En ze vroeg ook of ik vrijdagavond even bij haar langs kan, dan is ze bij haar ouders.
Dus ik vroeg hem.. Wat voor gevoel geeft dit je nu dan?? Ja... ze geeft mij niet de ruimte die ik gevraagd heb, en probeert toch haar zin door te drijven.
Ook had hij gisteren aan de telefoon verteld dat hij wandelen was. Hij durfde niet de zeggen dat hij bij vrienden was.. Hij zei zelf ook al, ja ik weet dat dat niet goed is mam, dat ik daarover lieg.

Aan alles zie ik dat hij het niets meer vindt (al houd hij enorm veel van haar zegt hij, maar het is natuurlijk gewoon verliefdheid en niet je eerste vriendinnetje kwijt willen)
Hij heeft gewoon niet de ballen om het zo uit te maken. Ik denk, weet bijna zeker dat hij daarom nu heeft aangegeven rust te willen (soort van voorbereiding voor haar). De volgende stap zal dan denk ik zijn dat hij het uitmaakt omdat zij hem die rust niet geeft óf omdat ze zichzelf weer iets aandoet omdat hij niet doet wat zij wil.

Het eind is iig in zicht, hij moet alleen nog even dat drempeltje over.
Vanmorgen heb ik wel tegen mijn zoon gezegd, dat hij vandaag dan nogmaals aan haar moet gaan aangeven dat ze hem nu écht even rust moet geven, en dus ook niet steeds bellen en appen en zeiken en zeuren. En als ze dat niet doet, dat zal ik haar zelf wel even bellen of ze hier mee op wil houden.
Ben er namelijk zelf ook een beetje klaar mee op dit moment..

 

Hier hebben mijn man en ik het ook al over gehad hoor, enerzijds begrijp ik dat, maar eigenlijk kan ik er ook geen begrip voor opbrengen. Het is niet dat ze 2 weken samen zijn. Ze is wekelijks hier, alle weekenden, het speelt sinds laatste week december.

 

Ik denk ook niet dat je er een correct beeld van hebt, je probeert je er wat bij in te beelden en het is waarschijnlijk nog vele malen erger. Maar dan nog.. we hebben het hier niet over volwassenen die een relatie hebben maar over een meisje van net 17 en een jongen van 17/18. Ik vind het gewoon niet ok dat je daar eigenlijk je handen vanaf trekt en denkt succes ermee.
Maargoed, onze zoon is gelukkig een open boek voor ons, maar een andere jongen zou ze zo mee de vernieling in trekken, ik weet niet ik vind het nogal wat.