Ik dacht dat t puur zat in dat ze minder welkom zijn daar maar als ik dit lees, ja daar zou ik ook moeite mee hebben. Als je dan wel goed genoeg bent om je hele weekplanning door te geven elke keer.. en dat vind ik met 18jr ook best belastend zeker richting een vreemde.. maar dan niet een handreiking van hen uit, medisch of een geste van samen eten ofzo. Ja die mensen hebben veel meegemaakt maar dit is gewoon niet chique.
Lief dat je er naar vraagt, we zijn een lang weekend weg geweest dus niet de tijd gehad even uitgebreid te reageren. Ik zal morgen even een update plaatsen
Ik vind het persoonlijk behoorlijk belastend dat je je gehele weekplanning vooraf moet gaan doornemen. Ik bedoel hij is 18! En veel gaat zonder planning of spontaan. Zelfs als gezin maken jullie een eigen planning zonder verantwoordelijk te zijn voor een ander. Verder is het natuurlijk echt aan hemzelf om rust tw willen (van haar claimende gedrag) maar wel zin te hebben in een spontane wandeling met een vriend. Dat os juist gezond tussen het studeren door. Wat maakt eigenlijk dat hij met deze relatie door wil gaan? Hij lijkt het heel duidelijk te zien. Waarom komt hij niet van haar los en richt zich op positieve zaken in zijn leven. Heeft hij medelijden? Bang voor haar reactie? Er zijn immers genoeg leuke meisjes die wel gezond in het leven staan zonder zichzelf en hem te belasten of zelfs beschadigingen.
Ik lees al even mee en vraag mezelf af hoe t nu gaat. Ik heb een moeder met borderline, waar ik als kind zeker het eea mee heb meegemaakt. Als je nog iets wil weten van een ‘ervaringsdeskundige’ dan laat het maar horen.
Ik heb alleen de openingspost gelezen dus weet niet hoe de rest erover denk. (En mijn mening zal waarschijnlijk niet populair zijn). Als het mijn kind zou zijn, zou ik hem adviseren om daar zo snel mogelijk mee te kappen. Lullig voor dat meisje, maar op je 18de hoor je lol te hebben en niet volwassene dingen te doen en voor iemand anders te zorgen. Hij heeft een leven lang voor zich om zware lasten te dragen, in die leeftijd hoort het nog niet (zo) zwaar te zijn. Veel succes, lijk me heel lastig
We zijn nu dik 2 maanden verder en @siriel heeft het fantastisch opgepakt en haar zoon ook. Misschien even bijlezen
Er is natuurlijk een reden waarom ze in eerste instantie een relatie kregen. Waarom hij haar leuk is gaan vinden. Het lijkt me niet dat dat ineens weg is. Bij het beëindigen van de relatie zal hij daar ook afscheid van moeten nemen. Daar moet je ook maar net aan toe zijn. Het is niet dat dit meisje alleen maar dit heftige gedrag is. Ik vind het hem juist enorm sieren dat hij niet meteen opgeeft als het moeilijk wordt. En hoe de moeder-zoon band is tussen hem en @siriel Voor hem is het zeker pittig. Maar zonder jongens zoals hij zijn meisjes zoals zij al gelijk helemaal afgeschreven. Hoe fijn is het voor haar dat er gezien wordt dat ze meer is dan alleen haar heftige problematiek. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat hij het niet uit zou mogen maken om haar heftige problematiek. Maar direct wegrennen zonder naar de rest te kijken. Hoe moet een meisje zoals zij ooit kunnen groeien. Ik hoop dat mijn dochters later de leuke meisjes zijn die wel gezond in het leven staan, zoals je hierboven omschrijft. Maar wat als dat om wat voor reden niet zo is? Dan zou ik het erg fijn vinden dat anderen ook voor haar willen vechten. Nogmaals @siriel erg respect hoe jij en je zoon hiermee omgaan.
Ik begrijp wat je zegt. Maar deze problematiek is niet iets dat is op te lossen. Zeker niet door een 18 jarig vriendje. Hij is niet haar hulpverlener die ervoor moet zorgen dat het leven en zijzelf de moeite waard is. Het is niet de taak van een vriendje om haar te laten groeien. Dat moet en kan ze alleen zelf doen. Met heel veel professionele ondersteuning, therapie en medicijnen. En dan nog is dit een levenslange stoornis. Fijn dat hij zich zo edel opstelt. Maar ook zeer onverstandig en op de lange termijn schadelijk. Of zelfs nu al aangezien hij te maken krijgt met claimend gedrag, onder druk wordt gezet en er sprake is van dreiging en zelfbeschadiging. Wellicht nemen haar ouders daarom niet eens de moeite om contact te hebben met TO. Dat zegt ook wel wat. Ze weten vooraf al dat deze relatie weer een gril is of nemen het niet serieus en investeren dus verder niet in contact met TO of haar zoon.
Even een vlugge update. Na de rust week laat maar zeggen die onze zoon had ingelast is het een beetje op een laag pitje. Door de week komt ze hier 1 avond, en in het weekend 1 halve dag. Hij gaat lekker veel met vrienden weg, om van het mooie weer te genieten. Zoon had natuurlijk aangegeven aan haar dat als zelfverwonding nog 1 keer gebeurd het echt klaar is voor hem. Hij zegt dat hij nog echt heel verliefd op haar is, maar dat hij klaar is met alle aandacht die ze van hem opeist, en het dwangmatige. Als ze samen zijn rookt ze niet, en volgende week gaat ze op een nieuwe groep wonen. De afspraak was dat ze helemaal gaat stoppen met roken omdat het anders sowieso geen toekomst heeft voor mijn zoon. Hij is astmatisch en vindt het ook gewoon smerig. Ik denk dat zijn vriendin nu echt op haar tenen loopt, ze laat hem behoorlijk vrij en met rust, zeurt niet de hele tijd dat hij moet komen. Mijn zoon heeft het idee dat ze positief aan het veranderen is, maar hij is heel resoluut. Als ze zichzelf verwond, weer gaat roken oid of hij heeft het gevoel dat zij hem verstikt, dan is het klaar. Van de week heb ik ook nog een heel gesprek met hem gehad, of hij het wel "eerlijk" vindt wat hij nu van haar verwacht. Het meisje heeft een persoonlijkheidsstoornis en ik weet niet of het goed is dat zij nu helemaal op haar tenen gaat lopen om mijn zoon te "pleasen" dat is misschien niet het goede woord, maar om iig haar best te doen. Haar moeder had al aangegeven aan mijn zoon dat het niet goed voor haar is om bijvoorbeeld op deze manier te stoppen met roken voor haar. Omdat ze dan stemmen in haar hoofd krijgt en zichzelf weer gaat snijden. Maar mijn zoon zegt, "ja die ouders doen alleen maar negatief, van je kan dit niet, dit is te zwaar etc" Terwijl ze het zelf heel graag wil. Geen idee hoe dit werkt en wat goed of niet goed is. We hebben hem ook gevraagd waarom hij zo vasthoud aan deze relatie, wat het hem extra brengt naast al deze zorgen om haar. Maar ik denk dat het heel erg speelt dat ze zijn eerste vriendin is, en hij wil altijd het goede in een ander persoon zien. Ik denk dat het niet lang duurt voordat zij iets doet waarvan mijn zoon denkt, ok.. klaar ermee nu. Het lijkt wel of hij dat duwtje in de rug nodig heeft. Maar ik ben heel blij te zien dat hij weer volop geniet met zijn vrienden, en ook gewoon lekker zijn eigen ding doet. In plaats van non stop met haar bezig te zijn. Het was misschien beter geweest om de pleister er in 1 keer van af te trekken bij wijze van, in plaats van steeds een klein stukje. Maar hij doet het (voor zijn gevoel) helemaal op zijn eigen manier, en dat is denk ik ook goed. Denk dat het snel over is nu.
Ik vind het juist heel goed van je zoon dat hij zo zijn grenzen stelt en ik heb ook bij mensen gezien dat dit juist is wat ze nodig hebben om wel hun gedrag te veranderen. Dus ook al gaat het uit, heeft ze wel belangrijke lessen geleerd en een stabiel persoon in haar leven gehad. En heel goed van je zoon dat hij lekker met z'n vrienden dingen doet en ook wat tijd met haar doorbrengt. Heel knap. Heel veel succes voor jullie allemaal. Heel liefdevol zoals jullie dit doen.
Ja dat denk ik dus ook. Mensen met deze problematiek kunnen best nog dingen ten goede leren. Juist als iemand heel duidelijk is en diegene veel motivatie heeft om zich daarvoor aan te passen zal haar best een hoop leren. Ook al zou de relatie eindigen dan is ze toch ook weer bewust geworden van haar gedrag en het effect erop. Natuurlijk kunt het snijden en het claimen van binnenuit bij haar. Dat gaat natuurlijk niet zomaar weg. Maar het 'oplossen' van nare gevoelens met dat gedrag en die handelingen kan echt wel positief iets doen met haar. Ook dit vind ik weer heel wijs en knap van je zoon. Duidelijk zijn grenzen aangeven. Haar toelaten op een manier dat het nog wel goed voelt. En dat roken, ja tuurlijk zeggen die ouders dat. Voor hen heeft ze waarschijnlijk nooit een goede motivatie gehad om te stoppen en ze lost o.a. daarmee haar spanningen op. Dat moet ze zelf weten maar inderdaad het goede recht van je zoon om daar een grens voor aan te houden. Het is nou eenmaal smerig en als je ook nog astmatisch bent zal dat anders echt niet samen werken.
Gisterenavond zaten we te netflixen en zoon kwam thuis. Hij was met vriendin bij haar ouders uitgenodigd om wat te eten. Ik had al een aantal keren gevraagd of er wat was maar nee. En uiteindelijk gaf hij aan dat hij het gevoel had dat het vertrouwen weg was. Hij heeft alle meisjes al een tijdje uit zijn contact lijst gewist. Dat moest van haar. Oud klasgenoten, vrouwelijke collega's noem maar op. Ik vind dat niet ok maar hij zei destijds dat hij er geen moeite me heeft als zij zich daardoor beter voelt. Nu kreeg zij de hele avond appjes. Hij had op een gegeven moment in een split second haar telefoon gecheckt en het waren appjes van 6 verschillende jongens. Hij had niets kunnen lezen alleen namen gezien. Thuis aangekomen zei hij, ik vind het helemaal niet erg áls ze appt met jongens, maar ze heeft geen vrienden zegt ze, alleen foute uit verleden daar gaat ze niet mee om. En deze namen zeiden hem niets. Dat is best vreemd als je elkaar een half jaar kent. Je zegt geen vrienden te hebben en krijgt de hele avond door appjes van 6 verschillende jongens. En zelf mag je met geen 1 meisje appen. Weer uren zitten praten, vanochtend van 8 tot 10 ook weer. Helemaal duidelijk geen vertrouwen, hij ziet dat het niet kan dat ze niet gelijkwaardig in relatie staan etc. Hij ging er een punt achter zetten.. huilen weer etc. Ik snap het helemaal. Hij had 11 uur afgesproken, 12 uur thuis en het was niet uit. Alle jongens uit haar telefoon gegooid en ze beloofde nooit meer contact op te nemen. Geen idee wie het nu überhaupt waren. Hij kreeg direct een appje van haar moeder, fijn dat jullie het uitgepraat hebben zoek niets achter die appjes ze is écht gek van jou en wil jou niet kwetsen. Er knapte echt iets in mij, ik zei tegen mijn zoon die moeder appt jou wekelijks om alles te checken van haar eigen dochter omdat ze hun voorliegt, de eerste 2 maanden heeft ze jullie relatie geheim gehouden. En nu weet die moeder dat er niets aan de hand is. Tuurlijk die wil dat jij bij haar blijft omdat je gewoon een heel stabiele factor in haar leven bent. Ik heb je nu in een kleine 2 weken tijd 2 ķeer over er helemaal doorheen gezien, ik vind het klaar zo. Ik vind dit de grens. Ik bel die ouders en ga eens uitleggen wat dit met jou doet. Nee dat wou hij niet. Dus ik zei, dan ga je nu naar haar toe en zet je er een punt achter hou op met je voor de gek houden je begint jezelf helemaal kwijt te raken. Hij had binnen 10 minuten die ouders een appje gestuurd dat hij het eigenlijk uit wilde maken maar het niet wist aan te pakken. Ouders hadden er alle begrip voor vonden het jammer en zagen dat hij een heel goede invloed op haar had. Zoon heeft de Leiding gebeld, die hebben haar op de groep gehouden hij is er heen gereden heeft het (met leiding erbij) uitgemaakt. Zij was alleen maar boos, zoon helemaal overstuur en ze stond binnen 5 minuten al schaterlachend met anderen van de groep op de gang. Hij is naar een vriend gegaan, heeft niets meer gehoord van haar. Appte mij toen straks nog wel dat hij verdrietig was en als ik niet gezegd had dat ik die ouders zou bellen had hij het niet uitgemaakt.. Hij voelde zich er rot over. Ik voel me nu dus min of meer nog schuldig ook, alsof ik hem iets door de strot geduwd heb. Mijn man zei dat ik me veel te druk maakte, dat hij juist dit zetje nodig had. En dat hij zich wel heel makkelijk die kant op liet sturen, als hij dat écht niet had willen doen. Als mijn moeder dit op mijn 18de tegen me gezegd had had ik haar uitgelachen en gevraagd of ze goed bij dr hoofd was. Ik luisterde daar echt niet naar. Dus wat dat betreft denk ik ook, als hij dit niet had willen beëindigen had hij het ook gewoon niet kunnen doen. Hét is het beste zo, zeker voor hem. Toch vind ik het diep in mijn hart ook erg sneu voor dat meisje, zo jong en zo'n gecompliceerd leven, dat gun ik haar echt niet. Wat dat betreft was mijn zoon een top vriendje voor haar, maar ik gun hem écht iets anders en niet met al deze zorgen ruzies en stress. Wat een gedoe.. Ik hoop dat hij er snel een beetje overheen is. Ik voel me écht een beetje rot
@siriel oo een hele dikke virtuele knuffel! Ik denk dat je het goed hebt aangepakt. Geen wonder dat je je nu rot voelt, je wilt het beste voor je zoon en ziet hem graag blij. Toch komt het goed, jullie zijn een liefdevol en open gezin.. koester dit!! En wees trots op jullie, dat ben ik in elk geval wel!!
Bedankt voor je lieve berichtje dat doet me even goed, ik denk (weet eigenlijk wel zeker) dat dit beter is zo en dat ik juist gehandeld heb. Maar het voelt een beetje alsof hij nu verdriet heeft door mij Gelukkig is hij bij een vriend en ligt hij niet huilend in bed dus wat dat betreft "valt het nog wel mee" denk ik.. Bedankt voor je reactie nog zo laat op de avond♡
@siriel ik snap dat je je rot voelt, maar dat is echt niet nodig. Je hebt je zoon echt super begeleid deze periode, en hij had nu even het laatste zetje nodig. Wees juist trots op de band die jullie hebben en het vertrouwen dat hij in jou heeft (anders had hij nooit zo open geweest)! Uiteindelijk is dit het beste voor je zoon! En natuurlijk is het sneu voor dat meisje, maar ik denk dat je zoon al een grote hulp voor haar geweest is, en dat hij op een respectvolle manier met haar is omgegaan en het heeft afgesloten. Ze had veel slechter kunnen treffen.
♡ Bedankt voor je berichtje, ik weet ook wel dat je eigenlijk gelijk hebt. Het voelt alleen even niet zo, maar ben ook net giga ongesteld geworden dus dat zal ook wel een beetje meespelen dat ik me emotioneel geraakt voel ofzo Ik ga lekker proberen te slapen en hoop dat mn zoon zich snel weer kan focussen op andere leuke dingen. En ik hoop oprecht voor het meisje in kwestie dat ze iets positiefs heeft overgehouden aan de relatie met hem.
Slaap lekker!! Gevoel is altijd lastig om te negeren, heel menselijk. Ongesteldheid werkt daarbij ook niet echt mee helaas. Maar je kan jezelf als voorbeeld stellen voor andere moeders. Je bent open en eerlijk naar je zoon geweest, maar niet op een oordelende manier, dat is echt heel knap.