Hoi, ik ben op zoek naar tips en herkenning! Mijn zoontje van 2 jaar en 3 maanden is sinds een paar weken helemaal overstuur als ik hem naar bed breng en uiteindelijk zijn kamertje uit ga. Dit is zowel 's middags als 's avonds. Hij doet nog een middagdutje (max een uur) maar heeft dit ook nog wel nodig. We hebben een vast ritueel, inmiddels een extra lampje zodat het niet te donker is. Het hele naar bed ritueel is ok, (pyama aan, melk drinken, tanden poetsen, boekje lezen, laatste dikke knuffel) maar het moment dat ik hem in zijn bed zet is het drama. Tot voor kort ging hij gewoon lekker liggen en stopte ik hem in, niks aan de hand. Nu staat hij krijsend aan de spijlen te rukken en roept: mama niet weggaan! Hij kan al goed praten maar echt vertellen wat er is lukt niet. Dan gaat hij tijd rekken: nog dorst, nog één knuffel, baby kijken (=mijn buik kusjes geven). Ik probeer het nu kort en duidelijk te houden: aai over zijn bol, kusje en weggaan, ondanks het gekrijs. Zeg hooguit: het is tijd om te slapen, ik ga naar beneden, straks gaat mama ook slapen. Vervolgens houdt het gekrijs na een paar minuten wel op, hoor ik hem spelen/kletsen door de babyfoon. Dat vind ik verder prima, meestal valt hij binnen een halfuur wel in slaap. Hoewel hij ook steeds vaker in dat halfuur toch weer gaat huilen en roepen: wil niet slapen, wil melk, wil naar mama toe. Iemand nog een tip? Zie ik iets over het hoofd? Deels denk ik dat het gewoon (zoals alles ) een fase is. Heeft dochter ook een poosje gehad (veel roepen om mama) maar die was niet zó overstuur. Hoewel ik zelf denk dat het kort houden en weggaan het beste is breekt mijn hart wel een beetje...
Ik lees even mee... herkenning dus. L. krijst altijd als ik weg ga. Slapen, kdv, als ik hem bij zijn vader achterlaat omdat ik naar de winkel ga ofzo xD.. dacht dat de eenkenningheid wel over zou zijn maar helaas xD. Duurt inderdaad maar kort en daarna is het wel over maar zou het wel fijn vinden zonder dat krijsen xD
Hier blijven we dan bij peuter zodat ze rustig in slaap valt. Het zijn vaak fases en hebben dan soms net wat meer nabijheid nodig.
En papa? Doet hij dat bij hem ook? Ik merk dat onze peuter anders doet bij mij of dat hij bij mijn vriend doet. Bij mij vraagt hij nog om een boekje of om de visjes te zien (projector) en vriend die kan hem gewoon meteen in bed leggen en weggaan.
Misschien is het angst dat hij bang is dat jij dan echt weg ben? Mijn dochter van 4 heeft er nu wat last van. Soms huilt ze dat ze niet wil dat ik weg ben. Ik troost haar dan door te zeggen dat ik beneden ben en goed op haar pas. En dat ik daarna ook naar bed ga. In de slaapkamer aan de andere kant van haar muur. Ze heeft er nu zelf van gemaakt dat mama s avonds nog even mag opblijven en dan ook naar bed gaat. Maar dat ik dus niet weg ben en haar niet alleen laat.
Wat @sabagirl zegt dat denk ik ook. Soms hebben ze gewoon extra nabijheid nodig. Want misschien kom je nooit meer terug? Zijn wereldje wordt groter, hij wordt slimmer en dat is soms eng.. Het is zoals je zegt, een fase even laten jammeren is niet zo erg, echt huilen zou ik op reageren want zijn angst is echt.
Heb ik inderdaad geprobeerd (a la Jo Frost), niet praten of aankijken maar alleen in de kamer zitten. Dan blijft ie vrij lang huilen, gaat uiteindelijk wel liggen maar is bij de minste beweging van mij weer overeind en opnieuw huilen. Heb het uiteindelijk een uur volgehouden, toen sliep hij wel.
Eerst deed hij het echt alleen bij mij, nu soms ook bij mijn man, maar niet altijd. Helaas doe ik doordeweeks het bed ritueel in mn eentje omdat mijn man tot laat werkt. Dus echt afwisselen lukt niet.
Dat is het ook denk ik... lastige is alleen dat ik doordeweeks altijd in mijn eentje het hele avond-eten-naar-bed ritueel moet doen. Moet eerlijk bekennen dat ik niet echt de puf heb om dan nog een poos (toen ik het uitprobeerde was het een dik uur) bij hem te blijven zitten...
Klopt, ik denk ook dat dat het is. En als het overstuur huilen langer aanhoud dan 5 minuten dan ga ik ook wel weer naar hem toe. Dan is het gelijk goed, wil ie knuffelen en spelen. Dat doe ik dan niet, alleen extra knuffel, kusje, geruststellen en weer gaan. Maar dan begint de riedel weer opnieuw. Twijfel soms zo wat beter is... aan de ene kant wil ik hem die extra nabijheid geven en wil ik hem geruststellen in dat hij niet alleen is. Aan de andere kant rekt dat het proces van gaan slapen steeds verder uit en dat wil ik niet. Is ook gewoon niet praktisch haalbaar, aangezien ik zijn zus ook naar bed moet brengen en aandacht wil geven én er straks nog een baby bij komt. Plus dat ik, als ze beiden in bed liggen, uitgeteld en met een harde buik op de bank lig.
Zooo herkenbaar Alleen mijn zoon had dit vanaf zijn geboorte al. Serieus de eerste nacht in het ziekenhuis toen hij was geboren Toen hij 2 werd kreeg hij een bed op zijn eigen kamer, en moest hij daar slapen. (As we speak slaapt hij nog steeds bij mij in bed, maar pas vanaf dat ik naar bed ga) Vanaf dat moment heb ik uren aan zijn voeteneind gezeten, later op de grond, bij de deur, toen bij de gang en nu mag ik in de woonkamer zitten zelfs met de deur dicht!!! Nooit gedacht dat dat ooit zou gebeuren hoor, echt mijn zoontje is echt de meest verschrikkelijke slaper ever. Ik heb gewoon zijn behoeftes gevolgd, want anders werd het alleen maar veel erger en gaf ook echt absoluut niet op. Misschien werkt het dus als je bij hem op de kamer gaat zitten en als hij blijft praten zeg je als je blijft praten gaat mama steeds verder weg zitten. 3 waarschuwing, en anders zit mama op de gang te wachten tot je slaapt?
Ik bleef in die lastige periode boven. Dat waren mijn momenten om de was te doen, op te bouwen en te poetsen. Zo hoorde hij mij rommelen en voelde hij zich veilig genoeg om sneller te slapen.
Misschien is hij toe aan een "groot bed"? De oudste was hier ook een slechte slaper en heel soms nu nog. Daar staat gelukkig een slaapbank waar ik dus lekker in kon gaan zitten... Dat was mijn gsm-momentje. Ik ben dus lange tijd bij haar gebleven tot ze sliep, daarna inderdaad op de gang gaan rommelen en nu sinds een halfjaar slaapt ze alleen in...
Daar zit ik inderdaad ook aan te denken, misschien is een groter bed wel de oplossing. Dat het minder opgesloten voelt als hij er zelf uit kan. Toevallig deze week krijgt de oudste een nieuwe kamer met groter bed, misschien een goed moment om door te gaan schuiven.
Dankjewel voor de tips allemaal en fijn om herkenning te lezen. De afgelopen dagen ging het weer iets beter, hoewel ik nog niet concreet iets toegepast heb. Ik denk dat de belangrijkste conclusie is dat het (hoe verrassend) een fase is... Op zich mag ik natuurlijk niet mopperen, hij is juist altijd een erg goede slaper geweest en heel makkelijk met naar bed brengen. Misschien proberen vertrouwen te hebben dat dat wel weer terug komt.
Onze jongste, bijna 2, begint hier nu ook af en toe mee, maar het is voornamelijk dat hij al begint met huilen/krijsen als we nog beneden zijn en ik zeg dat we naar boven gaan om te slapen. Hij doet dit alleen als we buiten zijn, dus zeker nu met het lekkere weer speelt hij voornamelijk buiten. Ondanks het huilen stop ik hem gewoon in bed, want zodra ik beneden ben is het stil en valt hij binnen 10 minuten in slaap. Als jouw zoontje inderdaad gewoon na enkele minuten stil is zou ik het lekker zo laten.
Misschien heb je t al geprobeerd maar een lampje of een sterrenprojector wil soms ook wel helpen. Hier ook van die buien hoor, nog steeds