Volgens mij zegt ze nergens dat ze er vanuit gaat dat het puur en alleen door hormonen komt. En ook niet dat ze zelf van alles wil gaan proberen. Ze schrijft dat ze informatie zoekt. Logisch, met veel informatie kan je bij een arts vaak meer bereiken. Dit meisje heeft ADHD en volgens mij werd er ook getwijfels aan ASS. maar dat weet ik niet zeker. Deze kinderen zijn extra gevoelig en dan kan PMS of problemen met de hormonen hier een flinke schep bovenop doen en voor flinke gedragsveranderingen zorgen. Ik heb zelf ass en ADHD en een periode gehad dat m'n hormonen flink overhoop lagen. Vooral rond menstruatie tijd. 2 weken ervoor en de menstruatie. Week A 1.5 ok en daarna begon m'n het gedonder weer. Ik was soms compleet in de war en de weg kwijt, negatieve gedachtes enz. Sinds dit weer genormaliseerd is ben ik geestelijk ook stabieler.
Natuurlijk en dat is toch ook logisch? Ik snap dat je graag een oorzaak wil vinden, dat maakt het aanpakken van het probleem ook "makkelijker". Ik herken het gedrag wel een beetje van mijn zusje, maar zij werd super depressief van de pil, ging daardoor juist van kwaad tot erger.
Je wilt het, begrijpelijk, oplossen en bent heel vurig op zoek naar oplossingen. Ik denk dat jouw vuur en een bepaalde chaos en felheid in je haar extra triggeren. Wat zij nodig heeft is rust, een stabiele basis. Een moeder die als een kip zonder kop rondrent op zoek naar oplossingen, is geen stabiele basis. En nu ga jij zeggen dat je geen kip zonder kop bent, maar je posts komen wel vaak zo over... Een overweging is het met haar begeleider ofzo eens over hebben. Er is vast een soort zorgteam dat verantwoordelijk is en die jouw opmerkzaamheid dat het wellicht cyclusafhankelijk is, mee kunnen nemen in een zorgplan En tot slot hebben we in de chinese geneeswijzen manieren om je cyclus te reguleren, bv om pms te laten afnemen of heftige bloedingen. Bij jonge meiden zien we dat dat met 1 of 2 sessies (acupunctuur dus) al veel verbetering geeft. Als je daarvoor openstaat.
Het zal je kind maar zijn…..Ik denk dat je het dan pas echt begrijpt. Ik kan best tegen kritiek hoor, maar om iemand nou zomaar een kip zonder kop te noemen? Het lijkt me vrij logisch dat je als ouders dan ook in de overlevingsstand gaat en alles op alles zet om de situatie te verbeteren. We leven al ruim 4 maanden in deze ellende en dat doet heel veel met je als moeder. Iedereen wil een gelukkig en gezond kind.
Dat zeg je goed, het zal je kind maar zijn dan begrijp je het pas echt. Niemand hier op het forum kan jullie in die zin dus helpen. Want wij kennen de gehele situatie niet, horen nu alles alleen van jouw kant. En uiteraard kun je hier om tips vragen rondom hormoonhuishouding bij jongeren maar jullie situatie is zoveel complexer, niet op te lossen met een anticonceptiepil gok ik. Probeer dit bespreekbaar te maken met haar behandelaars. Zij kunnen dan prima bepalen of dat meegenomen moet worden of niet. Daarnaast ben ik nog steeds benieuwd of jij zelf ook hulp / begeleiding krijgt in jouw rol binnen het gezin. De problematiek komt zelden bij één gezinslid vandaan maar is een resultaat van het hele gezin.
Hier een dochter van bijna 15 met (ODD/)CD en pittige hormonale periodes. Het is dat ze een heel vangnet aan therapie en speciaal onderwijs om zich heen heeft hangen, anders had ik m’n parental veto uitgesproken en haar “aan de pil gezet”. Dochter van 17 (ADHD) is overigens heel blij met haar spiraal, ondanks dat het zetten en de eerste twee maanden best afzien waren. Was het waard: ze stabiliseert precies genoeg (hormonaal) om niet meer maandelijks drie, vier dagen echt ziek te zijn, hoeft niet bang te zijn dat ze een pil vergeet (met haar ADHD een hoog risico en ik wil echt nog geen oma worden) en komt ook niet ziekelijk veel aan ondanks aanleg om niet enorm slank te zijn. We zijn alledrie rasechte PMS’ers en zelfs mijn moeder had het ook. Familiekwaaltje. Belooft wat voor de andere dochters. My two cents, opzettelijk zonder concreet advies of conclusie.
Gelukkig? Kinderen hebben het nodig dat er consequent gehandeld word, ze hebben een nee of een tot hier en niet verder antwoord nodig, ze hebben grenzen en kaders nodig. Ze weet geloof ik heel goed gebruik van iedereen te maken en als de afspraak was dat ze naar een gesloten afdeling zou gaan als ze weer weg zou lopen en je bent dan ‘gelukkig blij’ dat je dat voorkomen hebt geef je echt de verkeerde signalen af. Dat is net zoiets als dat je tegen een peuter zegt ‘ als je nog één keer oversteekt zonder dat ik zeg dat je mag oversteken pak ik je step af. Vervolgens doet een kind dat weer en kom je met de zelfde consequentie ‘dit is echt de laatste keer hoor anders pak ik je step af’. En daar gaat het kind voor de derde keer de straat over, maar deze keer beland het misschien wel onder een auto.
Ik denk dat de “kip zonder kop” onaardiger overkomt dan dat @Sophy het bedoeld. Denk dat ze daarmee bedoelt dat juist omdat jij er middenin zit, en het om je dochter gaat er alles maar dan ook echt alles aan doet om te zorgen dat het goed komt, terwijl het soms even beter is om even een stapje terug te doen.
Ik begrijp wat je bedoeld maar ik vind een stapje afpakken niet echt een vergelijking met een opname op een gesloten afdeling Dat is echt heftig hoor. En helemaal voor een 14 jarige. Ik begrijp best dat je als moeder blij kan zijn dat je een gesloten afdeling voor je kind hebt kunnen voorkomen... Punt is denk ook dat je niet goed weet hoe iets uit gaat pakken. Gesloten afdeling kan voor rust zorgen maar kan ook de tegenover gestelde uitwerking hebben...
Ik denk dat die vergelijking totaal niet opgaat. Heb je enig idee wat dit betekent, zo’n gesloten afdeling? Ik had hier mijn vraag geloof ik niet moeten stellen. Ik wilde puur informatie! Wij hebben als ouders ook de tijd nodig om hiermee om te leren gaan en er helaas geen handboek bij gekregen.
Wat goed dat je een patroon ziet, bij mij heeft dat pak m beet 15 jaar geduurd. Misschien kun je de minipil meenemen in je overwegingen, dat is voor mij de oplossing. Veel sterkte!
Ik vind sommige echt hard en betweterig overkomen, bah.. Volgens mij vraagt deze moeder om hulp. Niet om kei harde kritiek die in deze situatie gewoon niet gepast is. Moet je je is in denken dat je geen grip meer heb op je kind. @ts ik heb helaas geen tips. Maar wil jullie wel heel veel sterkte wensen. Lijkt me heel zwaar wat jullie mee moeten maken.
Ja ik weet heel goed wat een gesloten afdeling inhoud. (Directe familieleden zijn werkzaam op de gesloten afdeling en tbs klinieken etc) Zulke afspraken worden niet voor de katseviolen gemaakt en het klopt dat het een zware maatregel is met bepaalde gevolgen, maar daar hebben jullie het neem ik aan over gehad met de leiding toen haar dit werd medegedeeld? En excuses als ik wat zwart wit overkom, ik zie telkens een bepaald patroon terug komen in je berichten die je misschien zelf nog niet ziet/vind en misschien blijf je bij je standpunt en dat is natuurlijk je goed recht en dan heb ik het over het algehele plaatje en niet over de gesloten afdeling.
Soms is liefde ook los laten. En een gesloten afdeling is pittig en niet leuk maar misschien toch echt nodig. Als ze blijft weglopen kan het 1x verschrikkelijk verkeerd gaan dan is die gesloten nog zo gek niet.
Wat een lastige situatie zeg! De een reageert juist prima op de pil met hormonen en een ander wordt er alleen maar nog beroerder van. Kan me voorstellen dat dit ook een ongemakkelijk gesprek is voor je dochter. Menstruatie en cyclus gebeuren is vaak niet iets waar 14 jarige graag over praten met hun ouders. Allereerst heel veel sterkte in deze situatie!! Lijkt me echt verschrikkelijk. En ik herken je eigenschap van meteen met oplossingen willen komen en daar allerlei scenario's voor bedenken. Maar m'n man wordt daar soms echt chagrijnig van. Laat het gewoon even! Zegt hij dan, niet meteen alles weer willen regelen. En begrijp me niet verkeerd want ik zou denk ook in die modus schieten in jullie situatie. Je grip is weg, je ziet je dochter wegglijden en jullie hele gezin onderuit gaan. En jij staat daar als moeder, wanhopig naar het moment dat alles in rustiger vaarwater komt. Logisch dat je met man en macht op zoek bent naar praktische oplossingen. Maar concreet. Wat voor hulp krijgen jij, je gezin en je dochter nu? Wie zou dit gesprek nu het beste met haar kunnen voeren? Wat voor plan ligt er nu op tafel en hoeveel ruimte is er om ook nog met hormonen aan de slag te gaan. Want het zal mogelijk best het een en ander versterken maar deze problematiek is zo complex dat het hier vast niet mee opgelost is. En ik vind je een hele liefdevolle moeder die er alles aan wil doen om haar dochter te helpen. Kan je met iemand praten om samen het overzicht te krijgen? Hoe kan jij haar op dit moment het beste steunen. Misschien is het juist even niet met allerlei oplossingen komen maar je dochters veilige haven zijn. Dat ze bij haar moeder kan zijn waar ze niet veroordeelt wordt, bestookt wordt met oplossingen etc. Ik weet het niet hè, geen idee hoe jullie situatie verder is dan een paar posts. Heel veel sterkte in ieder geval