Maar ik heb het ook niet over aantrekkelijkheid en beaam juist dat het om meer gaat dan je visuele voorkomen (dus hoe je eruit ziet)
Graag zelfs! Ik leerde mijn man kennen met overgewicht, na een aantal jaar was ik echt wel categorie morbide obesitas (lees 150kilo) Hij heeft er nooit wat van gezegd. Pas toen ik na m'n maagverkleining nog maar 58 kilo woog wel. Inmiddels weeg ik er gelukkig 10 meer en vind ik mezelf een stuk mooier
Ik vind dat ook moeilijk. Want laten we wel wezen: gewicht is dan tenminste nog iets dat je (meestal) zelf kan veranderen. Maar wat als je een huidziekte oid krijgt? Of iets anders wat buiten je eigen vermogen ligt maar je wel een stuk minder aantrekkelijk maakt?
Tuurlijk en voor mijzelf moet daar ook niet te veel show rond gemaakt worden. Dat hoeft niet tactisch of een lieve mededeling te zijn. Ik ben zelf ook niet blind en zie ook dat ik echt wel te zwaar ben.
Nee dat is het niet, maar dan nog hoeft mijn partner mij niet te zeggen dat ik dik aan het worden ben. Als hij zegt dat hij zich zorgen maakt over mijn gezondheid omdat hij ziet dat ik veel ongezonde dingen nuttig vind ik het een prettiger gesprek. Bij , ik vind dat je dik wordt, ligt voor mijn gevoel de zorgen echt bij mijn uiterlijk en niet zo zeer bij mijn gezondheid.
Ja en stel dat het nu puur rond het uiterlijk draait, mag dat dan niet? Je moet toch kunnen eerlijk zijn tegen elkaar. Als je iets niet mooi vind ofzo moet je dat toch gewoon kunnen zeggen.
Heel eerlijk gezegd weet ik niet of C dat tegen me mag zeggen. Voor mij heeft het ook niks te maken met ‘alles tegen elkaar kunnen zeggen’. C schommelt al zolang ik hem ken met zijn gewicht. Ik leerde hem kennen in 2010 (zat bij hem op de kamer) en kreeg eind 2013 een relatie met hem. Al die tijd schommelt hij al en dat is heel zwart-wit. Die man gaat met 40 kilo tegelijk heen en weer en in hele korte tijd ook. Hij kent mij op m’n zwaarst (125 kilo) en op m’n lichtst (70 kilo). Hij heeft van dichtbij meegemaakt hoe ik zoveel ben afgevallen en wat een ellende het was waardoor ik zoveel aankwam (geen kinderen kunnen krijgen en met elk hormoon dat ik slikte of spoot kwamen er kilo’s bij). Aan het begin van onze relatie hebben we het daar wel over gehad en hij weet dat ik het zelf donders goed door zou hebben als ik aan zou komen dus hij hoeft het niet te zeggen. Hij wil dat ook niet, net als dat ik het niet tegen hem wil zeggen. Dus ik denk dat het bij ons geen kwestie van mógen is, maar wíllen. We zien er de noodzaak niet van in en wat mij betreft laten we dat zo. Mocht hij het wel doen dan zou ik misschien wat droevig worden. Gewoon omdat ik zo hard gewerkt heb om het eraf te krijgen. Boos niet. Ik vind dat je niet altijd alles met elkaar hoeft te bespreken. Soms kun je ook je mond houden en niet íéts zeggen omdat veel anderen dat de norm vinden. En weet je? Daar kun je een heleboel van vinden maar ik ben blij dat het bij ons zo gaat.
Maar dat iemand een " gezond" gewicht heeft wil niet zeggen dat diegene dan gezond leeft. Ik ben dik, rook niet, drink niet en gebruik geen drugs. Toch wordt ik, bij de eerste blik, meteen in het hoekje te dik=ongezond geplaatst. Mijn buurman ziet er " normaal" uit. En ondanks dat hij rookt , dagelijks drinkt en ook niet terugdeinst voor af en toe een snuifje wordt hij in het hokje gezond geplaatst.
Ja, dat mag. Niet op een manier van: ‘hé bolle, kom eens met je dikke reet van de bank af en doe eens wat’, maar wel op een manier van ‘ik zie dat je zwaarder wordt en ik maak me zorgen om je gezondheid.’
Nee, je mag rustig zeggen dat je iets niet mooi vind bij b.v kleding, wat je dus zo kunt veranderen. Na 20 jaar huwelijk zou ik zwaar teleurgesteld zijn als mijn man wil dat ik afval omdat hij het niet mooi vind. Ipv zich zorgen te maken over mijn gezondheid.
Wat mij betreft mag het zodra het een gezondheidsissue wordt. Maar mijn man moet echt niet bij me aankomen als ik een paar kilo aankom en nog een prima bmi heb. Tenzij hij mijn extra rondingen wil complimenteren natuurlijk
Maar dit topic gaat toch niet over een partner die wil dat je afvalt ? Het gaat toch gewoon over het kunnen en mogen zeggen tegen elkaar, zonder dat daar al te veel van gemaakt word.
Dik zijn is nou eenmaal niet gezond, dat is een feit. Dus ik heb liever dat dan dat eeuwige "je bent goed zoals je bent" van mijn man ... Het ligt helemaal aan de manier waarop en is dus m.i niet per se uiterlijk gericht. Dik worden kan overigens ook prima door gezond eten komen, aangezien je simpelweg van overeten dik wordt. Mijn man is ook iets te dik (is daar uit zichzelf iets aan gaan doen trouwens), maar at altijd gezond. Alleen dus wel teveel blijkbaar.
Ja dat mag maar het is hier zoals @tuc zegt. Ik ben zeker niet dik, kan zelfs zo 5 kg bij en dan gaat niemand daar wat van zeggen. Zeker mijn man niet want die zegt steeds dat ik wel wat erbij mag (niet zwanger dan hè) Hij Mag het zeker zeggen maar ik denk niet dat dat punt ooit komt dat hij er eerder wat van zegt dan dat ik zelf ermee aan de slag ga. Mijn man is best wat aangekomen door Corona maar nog steeds slank. Ik heb daar niks van gezegd tot hii zelf begon te klagen. Nu zeg ik wel eens “zou je dat nou wel doen” (ik bedoel gaat hij eerst klagen en de hele dag alleen maar cracker kipfilet eten om savonds 2 bier en een zak chips te eten. Of 3 weken vet fanatiek hartlopen en dan niet meer ik probeer hem Wel te stimuleren nu in wat balans) Maar als een van beide echt overgewicht heeft en het daar ook lastig mee heeft en even wat kilootjes kwijt raken niet zo vanzelf sprekend is weet ik niet of je dat tegen je partner moet zeggen..
Dus , zoals ik het nu opvat wat jij geschreven hebt ( en dat kan natuurlijk verkeerd zijn) Moet je dus tegen je partner kunnen zeggen , je wordt dik/ bent dik, als constatering b.v net als je ruikt naar zweet. Zonder dat je verwacht dat he partner er wat mee doet
Nou ja als je tegen je partner zegt dat je hem/haar te dik vindt, dan is de boodschap toch wel een beetje dat je wil dat hij/zij afvalt. Wat is anders je idee erachter?