coronatranen

Het is best wel een "way of life" geworden moet ik zeggen.
Heb ook nog niet echt het gevoel dat het eindelijk achter de rug is ofzo. Meer het idee dat er straks evengoed ineens weer een lockdown kan komen en sowieso denk ik dat het nog wel een tijd duurt voor we echt coronavrij of in ieder geval maatregelvrij zijn.

 

Ik vind vooral t idee dat in t najaar misschien weer een lockdown wordt heel zwaar. Dat t mondkapje niet meer verplicht is vind ik geweldig. Stond te juichen van blijdschap maar tranen.....dat niet persee

 

Nou leuk voor jou dat het niet meer hoeft..
Maar bij ons op het werk moet ik hem nog steeds op

 

Af en toe heb ik even van die euforische momenten en dan denk ik yess we gaan gewoon de goede kant op!! Zo fijn! Maar tegelijkertijd kan ik me niet voorstellen dat het in de herfst straks zo goed blijft gaan. Met alle mensen die straks terug komen van allerlei vakantie bestemmingen en feestvierende jongeren. Tuurlijk daar zijn mensen ook aan toe, begrijp me niet verkeerd, maar ik zie echt op tegen weer een herfst en winter waarin mijn kinderen niet verkouden naar school
mogen. Hoop toch zo dat die maatregel weer versoepeld mag worden. Maar ik probeer ook positief te blijven en wie weet gaat het straks wel beter in het najaar nu er zoveel mensen inmiddels antistoffen hebben of het nou door een doorgemaakte Corona infectie komt of door vaccinatie, we zijn in elk geval een stuk verder dan waar we vorig jaar stonden.

 

Corona heeft mij vooral heel andere tranen bezorgd. Ik ben bevallen aan de start van de eerste lockdown, toen nog geen mens noch arts wist hoe ermee om te gaan.
Ik ben inmiddels in therapie geweest en het heeft allemaal een plekje gekregen.

Maar ik heb niet het gevoel dat het nu afgelopen is. Het voelt voor mij niet als een einde en daarom geniet ik maar gewoon van alles nu wel weer mag.

uitgerust de volgende lockdown in

 

Nee, ik geloof het nog niet helemaal. Eerst maar eens zien hoe we er voor staan in het najaar...

 

Heerlijk dat het mondkapje niet meer hoeft!
Wat mijn sociale leven betreft, dat is al die tijd gewoon doorgegaan, echter dan bij mensen thuis ipv in de horeca.

Maar dat mondkapje ga ik echt niet missen. Trouwens ik moet hem binnenkort wel weer op in het vliegtuig bedenk ik mij, dus nog maar niet weggooien dan.

 

Ik ben blij dat het mondkapje voorlopig weg mag en ik ga maar genieten van wat er nu weer even kan maar ik hou mijn hart vast voor wat de vakantiegangers straks weer voor geweldige souvenirs mee terug zullen nemen vanuit het buitenland.
Voorlopig zitten we er nog middenin.
Het is een herhaling van vorig jaar want toen stond het er hetzelfde voor zoals we er nu voorstaan maar toen gingen de cijfers toch weer rap genoeg toen iedereen weer terug kwam uit het buitenland. Ik hoop dat de vaccinaties ieder geval enige bescherming zullen bieden om verdere verspreiding tegen te gaan.

 

Tuurlijk niet, de maatregelen zijn voorbij…

 

Lekker weggooien

 

Ik moet nog zien hoe het allemaal gaat lopen. Ben heel blij dat er weer meer kan en die stomme mondkapjes gaan de prullenbak in. Mochten ze nog eens een plicht invoeren; ik doe niet meer meewant op de manier hoe ze gebruikt worden heeft het toch geen nut.

Verder voel ik mij weer een stuk positiever dan in het begin van het jaar. Heb best in de put gezeten en heel veel frustratie gehad, 5 maanden verlof thuis doorgebracht, want alles was dicht.. vorig jaar maart na 1,5 jaar proberen eindelijk zwanger en dan kwam de 1e lockdown.. In mijn eentje overal naar toe, heb het met momenten er nog moeilijk mee dat het zo in het teken van corona stond deze (laatste) zwangerschap, maar als ik kijk naar hoe zorgeloos en blij onze dochter is, vergeet ik dat allemaal.

Zal vooral hopen dat er niet nog eens een lockdown gaat komen. Weet niet of ik dat mentaal wel trek. Zijn best wat contacten verwaterd,ook met familie.
Tranen van geluk herken ik nu niet.. ik leef maar met de dag, geen zorgen om de dag van morgen.. en kijken naar wat ik heb.. al is het niet altijd eenvoudig .

 

Ik had een enorm euforisch gevoel na mijn 1e vaccinatie. Echt het gevoel van, nu is is het eindelijk klaar!! Ik kon niet stoppen met glimlachen de weg terug naar huis.
Ik ben heel erg voorzichtig geweest al die tijd, misschien wel op het overdrevene af, maar echt heel erg bang geweest om Corona te krijgen en ik kan het nu gewoon loslaten.
Mijn hoofd is rustiger, ik heb er vertrouwen in dat het vaccin werkt, dat het veilig is en dat het ons beschermt tegen welke variant dan ook die deze zomer het land binnenkomt.
Ik geloof niet dat er in het najaar een nieuwe lockdown komt, ik weiger te geloven dat de scholen weer dicht moeten want ik geloof dat ook ons kabinet geleerd heeft van het afgelopen jaar en ook wel weet dat er met sommige maatregelen meer slechts dat goeds is aangericht.
Ik reken wel op een vaccinatie booster of zoiets in het najaar, dat zien we dan wel weer

 

Wij moeten'm ook nog op. We kunnen de 1.5m niet aanhouden.
Gewoon heel de werkdag het mondkapje nog op.

 

Ik kreeg een hartinfarct vlak voor Corona. Vlak daarna kwamen alle maatregelen. Heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Cardioloog, revalidatie, psycholoog, alles stond stil. Zoek't maar uit. Zo voelde het wel.

Maar tegelijkertijd was het de beste periode om te herstellen. Man thuis door thuiswerken, geen ochtendspits omdat kids niet naar school gingen, zo weinig mogelijk de winkels in, enz, enz.

Als Covid straks echt "voorbij" is, sluit ik voor mn gevoel ook een nare periode af.
Dan pas gaat mn normale leventje weer verder.
Kan ik ook wel tranen om krijgen...

 

Ik moet ook nog 32 uur per week een mondkapje op op m'n werk. Balen... maar heel fijn dat het in de winkels etc niet meer hoeft

 

Waar heb je het over? Ik moet dat ding ook nog gewoon op, het mag pas af als je 1,5 meter kan garanderen.

 

Wij deden onze ivf poging in oktober en op 1 november hadden wij onze positieve test in handen. De zwangerschap was, mede door corona, heel relaxt! Het had echt voor- en nadelen.

Ik kon alle rust pakken die ik nodig had zonder mij schuldig te voelen dat ik iets zou afzeggen. Door mijn werk heb ik wel altijd ‘gewoon’ kunnen werken (basisonderwijs). Alleen die lockdown begin dit kalenderjaar dan niet. Die periode thuiswerken was voor mij echt een periode van rust. Daarna weer lekker voor de klas, wat ook weer heel fijn was. Door het lesgeven bleef ik wel actief en ‘onder de mensen’, waarna ik alle rust kon pakken die ik nodig had.

Groot nadeel is wel dat we de zwangerschap anders hebben moeten delen met onze naasten. Geen wekelijkse lunch-momenten met mijn familie, zoals we altijd voor corona deden. Geen grote gender reveal. We hebben zelf corona gehad, met alle onzekerheden die erbij horen. We hebben er op onze manier een fijne draai aan kunnen geven. Een filmpje van een gender reveal bijvoorbeeld. Vrienden en familie wel gezien maar dan apart van elkaar.

Pas wel voor het eerst weer uit eten geweest en een nachtje weggeweest. Helaas zat een echte reis er niet in. Ik wilde eigenlijk heel graag nog naar Lanzarote voor de kleine komt… Voor degenen die ons verhaal niet kennen: ik heb daar een bbz gehad en ben daar tijdens onze vakantie met spoed geopereerd. Dit was onze laatste ‘echte’ vakantie.

Nu de bevalling nadert zijn we zoooooo blij dat de maatregelen versoepelen! We mogen waarschijnlijk meer kraamvisite ontvangen en heerlijk dat die mondkapjes afmogen. De kans op besmetting is een flink stuk kleiner. Vriend is inmiddels volledig gevaccineerd en ik ga na de bevalling ook mijn prik halen. Bijna iedereen om ons heen is inmiddels gevaccineerd en dat geeft toch een soort ‘veiliger’ gevoel voor de kleine straks.

Het voelt een beetje alsof we met de bevalling een corona-periode achter ons laten. Is niet zo, maar toch. Heerlijk. Ik hoop echt dat het vaccineren werkt zoals men hoopt. En dat we binnenkort weer ‘legaal’ mogen knuffelen met onze naasten!

 

Nou dit had ik kunnen schrijven..

Eindelijk zwanger, gelukkig kon man nog mee naar de eerste spannendste echo’s.
Termijnecho en alles daarna alleen moeten doen. Verschrikkelijk na alle ellende die we al gehad hebben. Was een hoog risico zwangerschap alles dus mega spannend en stressvol. Alles draaide alleen maar om Corona. Ben daar zo kwaad en verdrietig om geweest. En nog kan ik me hier boos over maken. Verschrikkelijk hoe alles aan de kant gezet werd voor Corona. Andere dingen gelden gewoon niet meer.

Kijk ik nu naar mijn zoontje uit die zwangerschap en naar m’n dochtertje hoop ik echt dat verdere Corona shit ze bespaard blijft.

 

Ik ben blij dat er weer veel mag, maar ik merk toch nog een soort spanning: komt er niet weer een lockdown, gaan de scholen niet weer dicht?

En verder is er hetzelfde gevoel als @zonnetje2015 en @Spectre omschrijven: het voelt alsof er me zoveel “afgenomen” is tijdens de zwangerschap en de tijd erna.
Alleen naar de eerste echo’s moeten gaan en in plaats van mijn mans hand fijn te knijpen van de spanning, zat ik maar met hem te appen terwijl ik alleen in de wachtkamer zat….
Niet mijn oudsten eens mee kunnen nemen naar een echo wat me zó leuk had geleken.

Gelukkig was de zomer wat rustiger maar toen ik met verlof ging en éindelijk kon ontspannen met mijn zware bekkenklachten: boem, lockdown.
Niet relaxed kunnen babyshoppen, niet kunnen lunchen met mijn vriendinnen. Netflix was mijn enige hobby.

En dan de bevalling: constant die spanning als iemand thuis ook maar een mini-beetje verkouden dreigde te worden, zou ik dan alleen in het ziekenhuis moeten bevallen?! Met de verloskundige in een maanpak naast me?
De eerste, dierbare, foto’s van na de bevalling staat mijn man met zo’n lelijk kutmondkapje op.

Ik kan nog wel even doorgaan over de kraamtijd en ‘t feit dat de scholen/kdv’en 7 weken na de geboorte dichtgingen en ik mijn verlof als één grote, stressvolle tijd heb ervaren.
Feit is: blij dat er flink versoepeld is, maar bovenstaande momenten kan ik niet opnieuw doen en dat zit me ergens best dwars