Wat ontzettend heftig en verdrietig! Ik herken het helaas wel, al kreeg ik een miskraam met 10 weken, kwam er toen achter dat t hartje al wat eerder gestopt was tijdens wat de 10 weken echo moest zijn. Maar ik kreeg ook opmerkingen van ach t was nog niet zoveel, wees blij dat t niet gebeurt na 30 weken of zo, en je hebt toch al 2 kinderen, was er ook zo een. En ook, je hebt er meer in de vriezer, die kunnen t ook gaan doen ( had icsi gehad) En dat kindje, ook al was t maar 10 weken, dat kindje zat echt in mijn toekomst al, de hele wereld van mij stortte echt in, en heb uiteindelijk toch 2 maanden in ziektewet gezeten. Dus neem alle tijd die je nodig hebt, je hoeft zeker nog niet klaar te zijn om te werken hoor. Heel veel sterkte, en een dikke knuffel!
❤️ Wat een vreselijk nieuws hebben jullie gekregen. Jullie zoontje was al onderdeel van jullie leven en toekomst. Het is zo heftig om mee te maken. Het niet begrepen worden doet soms zoveel pijn. Alle goed bedoelde adviezen die zo ontzettend lomp eruit komen. Het enige wat ik kan zeggen is: laat het verdriet er zijn, het mág er zijn! Jullie zoontje is voor altijd onderdeel van jullie leven en dat verandert nooit meer. Dat is niet zomaar iets. 'Geef het tijd' is zo'n domper, je wilt zo graag zwanger zijn, maar aan de andere kant wil je gewoon dat jullie zoon weer terug komt. Laat alle lieve mensen lekker voor je zorgen, zeg het als ze wat vervelends zeggen, drink dat wijntje, eet jezelf vol met chocolade, steek een kaarsje voor hem aan, kijk naar zijn fototjes en huil vooral heel veel. Het gemis zal blijven, maar de pijn wordt minder. Nu nog niets bij voor te stellen, maar ik spreek uit ervaring en het is echt. Wees lief voor jezelf, en als het teveel wordt is hulp inschakelen juist heel dapper! Heel veel sterkte❤️
@Paardenbloem wat ontzettend traumatisch dat je dit hebt moeten meemaken zeg... Ik herken echt heel erg veel van je post, al was ik 'pas' 11 weken toen wij hoorden dat ons 3e kindje niet meer leefde. Ik ben enorm geschrokken over hoe groot hij was, en hoe zwaar de 'bevalling' was. Zo durfde ik het ook eerst niet te noemen, met 12w is er een ander soort onbegrip namelijk dat het 'maar een miskraam is'. Ik heb me ook zo ontiegelijk eenzaam gevoeld. Thuis, alleen op de wc met een vergiet, niemand om het mee te delen... Bij mij was er geen enkele aanleiding om dit te zien aankomen. Ik was juist heel erg misselijk en kreeg al een beetje een buikje, waarom leefde het kindje dan ineens niet meer?? Ik ben nu 3 maanden verder en heb net pas mijn eerste eisprong gehad. Een deel van de vragen die jij hebt had ik uiteraard ook, maar mijn lichaam heeft voor mij bepaald. Ik ben ook blij dat ik niet zwanger ben nu in de mentale zin dat ik niet op de juiste plek ben. Maar gevoelsmatig mis ik het kindje zo zo zo keihard!!!! En ik herken het helemaal; geen nieuw kindje willen, je wilde DIT kindje! Maar nu 3 maanden later zie ik soms ook toekomst en kan ik genieten van de gedachte weer zwanger te raken. Al kiezen we er heel bewust voor nu om nog even te wachten. Ik wil mentaal verder helen dan waar ik nu ben. En ook dat mensen het niet snappen is pijnlijk herkenbaar. De pijnlijke opmerkingen kan ik nu goed handelen en het lukt nu om te denken "jij weet niet beter dan dit", maar wat mij nog wel erg veel verdriet doet is mensen die heel onnozel omgaan met het wel/niet zwanger zijn. Zo begon iemand laatst een heel verhaal over het 3e kindje wat ze verwacht in oktober (ik was in oktober uitgerekend van ons 3e kindje), echt alsof m'n ziel werd ingetrapt... of iemand die dan heel verhaal begint over "geen polonaise meer aan m'n lijf hoor!! wees maar blij dat je klaar bent met 2!" terwijl ik helemaal niet klaar ben en het kindje keihard mis. Of dan diegene die trots vertelt dat ze niet weet hoe het is voor mij "want ik heb 4 gezonde kinderen gehad, nooit geen miskramen!" Ja joh, fijn voor jou wil je een schouderklopje? Wat ik nog wil toevoegen is dat ik ook wel enorm veel steun heb gehad. Nu 3 maanden later zijn er nog steeds veel mensen die vragen hoe het met mij gaat. Zelfs collega's of vage kennissen sturen nog wel eens een berichtje. Mensen vergeten je niet gelukkig en ik voel me erg gesteund. En als ik er zelf over wil praten doen doe ik dat ook en dan is er echt altijd wel iemand die even tijd voor je wil maken en wil luisteren. Ik hoop dat jij je ook zo gesteund zal voelen en blijf vooral praten en je gevoelens delen. Ook als het straks langer geleden is, je verdriet mag er echt zijn.
@Zuri Wat ontzettend naar dat je dit ook mee hebt gemaakt en dan alleen thuis op de toilet als ik het goed begrijp? En ‘fijn’ dat er herkenning is. Ik heb vandaag alsnog een curettage gehad, hoop dat ik lichamelijk nu in ieder geval echt snel op ga knappen..
O ik lees nu pas de tweede pagina. Hoe is het nu?? Online lees je indd dat het dan 2-3 weken duurt, maar ik heb ook 9 weken gebloed helaas. Geloof niks meer van die stomme folders. Maar inmiddels lijkt alles in orde hierbinnen. Ik vond 9 weken lang bloedverlies heel heel heel zwaar... Sterkte en hopelijk gaat het met jou nu alvast beter met bloeden
Wat fijn dat het achter de rug is, nu hopen dat je lichaam snel weer herstelt. Ja beetje dooddoener maargoed, wat zeg je anders he... En ja met 12w moet je helaas thuis opwekken. Ik wil niet zeggen dat het ziekenhuis beter is hoor, dat heb ik niet meegemaakt. Enkel dat ik me zeer eenzaam voelde en wie weet voelde jij je dat ook net zo goed in het ziekenhuis.
Nee ik was wel erg blij om in het ziekenhuis te zijn, ze waren erg lief voor me en bij mijn termijn is het ivm vastzittende placenta ook niet verantwoord om thuis te doen dus ik wilde ook graag in het ziekenhuis want ik ben echt een angsthaas met bloed enzo.. Maar los daarvan lijkt het me gewoon enorm heftig om er onverwacht thuis mee geconfronteerd te worden..! Ben ook wel ‘blij’ om te lezen dat jij er dus ook voor kiest om eerst mentaal goed te herstellen. Als ik ervaringsverhalen hoor of lees is het bijna allemaal in de zin van ‘hoe snel zou ik weer zwanger zijn na miskraam’ etc. En iedereen beleeft het anders natuurlijk maar ik vroeg me af of ik nou raar was
Als jij raar bent dan ben ik dat ook, das dan 1 ding wat zeker is! Ja is ook veel mensen stellen dan die vraag, of zeggen het tegen jou "ik was weer snel zwanger na m'n miskraam!" Ik weet ook nooit zo goed wat ik er dan mee moet. Ja 15w en 11w, is wel een heel verschil in grootte hoor. Hier was het kindje een pinklengte lang. Dus echt wel een stuk kleiner. Wel ook al duidelijk een kind maar ook wel dat ik begrijp dat het thuis mag komen. Maar ik ben zeer slecht voorbereid en begeleid. Ik heb een klacht ingediend bij de verloskundige maar das een heel ander verhaal weer. Ik wist gewoon niet wat te verwachten en achteraf dacht ik wel, was het nou zo moeilijk om mij ff tekst en uitleg te geven over wat eruit komt na 11w zwangerschap? Achja. Ik heb nu een werkboekje "als je je kindje verliest in de zwangerschap". Ben er nu pas mee begonnen eerst was het te vers, maar misschien is het ook wat voor jou tzt
Dankjewel voor de tip! Ik ben nu al bezig met een herinneringsboekje over ons zoontje, maar ik houd het in gedachten! Ja dat is erg vervelend. Mijn ervaring is ook dat verloskundigen een beetje afhaken zodra ze niet echt meer wat kunnen betekenen in de normale zin van hun werk.. Heb ook ooit met 6 weken een miskraam gehad en toen werd er 1 zelfs boos dat ik belde omdat ik me zorgen maakte om het bloedverlies. Die heb ik in de volgende goede zwangerschap daarna ook geweigerd voor bij de bevalling, dat was sowieso geen sympathieke vrouw overigens
Nou wat gemeen dat je ook nog een curettage moest! Ik had zo gehoopt dat iig het herstel je gegund was.. ik ben zo enorm geschrokken van wat er met jullie kindje is gebeurd dat ik absoluut niet begrijp dat mensen er laconiek over doen. En ik zou zeker de tijd vrij nemen van je werk om iig een btje de tijd te hebben om te rouwen en lichamelijk te herstellen. Lieve @Paardenbloem ik denk nog altijd veel aan jou en jouw verdriet mag er zijn en zeker niet weggestopt worden. Nogmaals veel sterkte
Bizar toch... ze zullen wel goed zijn in het medisch gedeelte, maar ik verwacht toch ook wel enige empathie hoor pff.. hier was ik gewoon keer op keer niet tevreden. Eigenlijk niks goeds te vertellen heel erg. Ga er niet meer heen, tenzij ik moet de eerste 2 ook ergens anders gekregen. Ik begrijp niet wat er boos te worden vals als je bloedverlies hebt. Snap wel dat jij boos en gefrustreerd raakt, maar je verloskundige? Pastte jouw miskraam niet in haar agenda ofzo
Nog even weer heel wat anders; Ik heb zo’n raar opgelucht gevoel na de curettage vandaag, maar ik schrik er zelf gewoon van hoe vrolijk ik op sommige momenten alweer ben.. Ik vind het ook lastig om nog goed ‘bij het verdriet te kunnen’, het lijkt net of ik het zelf een beetje aan het wegstoppen/blokkeren ben nu en dat wil ik echt helemaal niet.. Herkent iemand dit?
Komt in vlagen ja en je hormoonhuishouding is ook nog van slag en doet daardoor ook rare dingen. Weet zeker dat er nog dagen komen dat je weer overstuur bent. En misschien niet, das ook goed toch.
Nou inderdaad, zojuist was het er weer in alle hevigheid. Gek genoeg voelt dat ergens ook fijn. Alsof je weer even iets dichter bij je kindje kunt zijn.. Ik had deze week dagen dat ik zo met mezelf lichamelijk bezig was dat ik niet meer goed bij mijn gevoel kon komen ofzo.. Maar nu ik lichamelijk best wel hard opknap na gisteren, is daar weer wat meer ruimte voor. Ergens wel goed, maar ook heftig..
Dankje.. Jij hebt ook veel ellende gehad zeg wat dat betreft! Ik wens je dit keer een hele goede, voorspoedige zwangerschap!
Ik moet nog even verder van me af schrijven.. Voel me zo rot. Terwijl het van het weekend heel goed ging en ik bijna geen bloedverlies had, heb ik gisteren 2 x echt enorm gebloed, weer terug naar het ziekenhuis geweest, echo gemaakt, hb geprikt etc. maar niet echt iets bijzonders te vinden.. Dus weer naar huis, met het idee dat dit nog best een paar weken zo door kan gaan.. Nu maar ziekgemeld op het werk tot aan mijn vakantie, daar was wel begrip voor gelukkig. Nu krijg ik net een appje van iemand die redelijk dichtbij staat dat ze zwanger is. En ik gun het hen echt heel erg, maar pff dat kwam wel even binnen zeg.. Het idee, als alles goed mag gaan bij hen, dat er straks een kindje in de familie is die eigenlijk ‘jonger’ is dan ons zoontje, terwijl ons zoontje er niet meer is.. Ik kan het niet zo goed omschrijven en mijn man begrijpt het ook niet echt, maar het raakt me echt heel erg op de een of andere manier. Helemaal omdat de lichamelijke ellende ervoor gezorgd heeft dat ik echt bijna niet meer zwanger durf te worden, omdat er gewoon een risico is dat dit allemaal nog een keer gebeurt..