Van instantie naar instantie gaan de verslagen vaak wel. Ze worden opgesteld door VT, gaan dan naar de beschermingstafel (en gemeente) en dan naar de RvdK. En uiteindelijk belanden ze op mijn bureau. Tenminste: zo gaat het in reguliere zaken. Soms wordt het spoed en dan ligt er behalve een spoedverslagje van VT en de RvdK niets op mijn bureau of in m’n mail. In principe klopt het wat je zegt over gezaghebbende ouders, maar dat is te omzeilen door vervangende toestemming te vragen aan de rechter. Dat we SKJ geregistreerd zijn sinds 2015 vind ik wel een waardevolle toevoeging, al moet ik er niet aan denken ooit voor het tuchtcollege te staan. Ben jij ook nog gecertificeerd toentertijd? Los van dit, doen ‘we’ het nooit goed. Wij hebben een beroep waar iedereen wat van vindt en waar iedereen verstand van denkt te hebben. De werkdruk is hoog, het verloop door die werkdruk nog groter mbt collega’s. Het is een retezware baan waarin je vaak aan het ‘vechten’ bent. Niet alleen met je cliënten maar ook met alles eromheen. Ik maak weleens de grap dat ik flink binnenloop per uithuisplaatsing qua geld maar het is een wrange grap want je wordt er (in ieder geval in de media) mee doodgegooid. En waarheidsvinding, praat me er niet over. Het artikel in de wet, daar hebben veel mensen een eigen draai aan gegeven en geven die eigen draai invulling. Gelukkig heb ik ook te maken met heel veel zaken waarin het goed gaat en er is wel degelijk een verschil tussen Nidos, waar ik nu werk, en voormalig BJZ, maar het blijft vaak moeilijk om met al die meningen om te gaan soms.
De rechter doet de uitspraak inderdaad (op verzoek van), maar het daadwerkelijke uit huis plaatsen (dus de uitvoering daarvan) doet VT, de RvdK of BJZ/Nidos/WSG/Leger des Heils.
Wat ik wel vreemd vind, er wordt gezegd; ieder kind wat onterecht uit huis wordt geplaatst is 1 teveel(mee ons overigens) en wordt er dus gesuggereerd dat er fouten worden gemaakt( wat ook zeker zo is, zoals in ieder werkveld). Maar het meisje van Nulde, reacties toen: Jeugdzorg had veel eerder in moeten grijpen, meisje zat in gevaarlijke situatie, waarom is ze niet eerder uit huis geplaatst ed..en zo zijn er veel voorbeelden. Dus het is echt niet zo zwart wit als vaak geschetst wordt, er wordt niet over 1 nacht ijs gegaan en je hebt ook echt niet zomaar een kruisje achter je naam, want schijnbaar ook wel gedacht wordt. Beter goed onderzoek dan te laat ingrijpen..
Mijn SKJ registratie is van begin 2018. Bij ons(Pleegzorg) hebben wij vaak nauwelijks tot geen verslaglegging, ook niet over evt netwerkplaatsing. Vandaar dat het netwerkonderzoek 3 maanden mag duren omdat er dus nauwelijks info is. Natuurlijk hebben de meeste pleegkinderen een (gezins)voogd en wordt er, vind ik, zorgvuldig gekeken wat er gedeeld kan worden. Als het betekent dat de JBB of WSG enz de voogdij heeft moeten we inderdaad aan ben toestemming vragen om verslagen te versturen. Ik verwacht van hen dat er kritisch wordt gekeken wat belangrijk is om te versturen naar een andere instantie
Heel vervelend idd als je het gevoel hebt niet gehoord te worden. Het is juist belangrijk om naar alle partijen te luisteren. Wie heeft er om inzage gevraagd?
Dan ter aanvulling, ieder kind dat te laat uit huis wordt geplaatst is er ook 1 te veel. Maar kijk bijvoorbeeld naar de zaak van Rowena, iedereen was verbijsterd, hoe heeft dit zo fout kunnen lopen? En daar is ook logischerwijs onderzoek naar gedaan zodat dat hopelijk nooit meer kan gebeuren. Maar waarom voor haar wel en voor kinderen die dus onterecht uit huis worden geplaatst niet?
Ja, dat snap ik wel. Mijn dochter is hier ook afgeleverd door haar gezinsvoogd. We noemen haar vaak gekscherend ‘ons postpakketje’. Ik bedoelde ook meer dat zonder rechter er niet uithuisgeplaatst word. Lijkt mij geen doen als zo’n rechter ook nog al die kinderen naar het juiste adres moet brengen.
Het is goed als daar ook onderzoek naar gedaan wordt. Wat mij tegen de borst stuit is dat mensen van alles roepen, andere bang maken maar niet weten hoe zit. Hierboven zei iemand; ja er is tegen me gezegd dat ik moet passen met wat ik zeg.. en dan denk ik serieus? Je weet niet waar ik overal kom en als ik het idee heb dat mensen hun woorden eerst op een weegschaal leggen of ze niet alles vertellen(wat vaak dan later naar voren komt) geeft dan vaak meer vraagtekens dan iemand die gewoon zegt hoe het zit.
Moeder heeft om inzage gevraagd. Ik zou natuurlijk meer duidelijkheid over het hele verhaal kunnen geven, maar het is niet mijn verhaal om te delen, dus vandaar dat ik het vaag en algemeen hou.
Zoals @Iertje81 en @Lindah terecht aangeven: je doet het nooit goed. Ik geloof onmiddellijk dat er gezinnen zijn waar onvoldoende aan waarheidsvinding wordt gedaan. En dat er kinderen zijn die onnodig (lang) uit huis worden geplaatst. Net zoals ik geloof dat er kinderen zijn waar, ondanks meldingen, uiteindelijk niks voor wordt gedaan. Terwijl minimaal een OTS nodig zou zijn, omdat er sprake is van ernstige verwaarlozing of erger. En ik weet ook dat er situaties zijn waarbij gelukkig wel de juiste hulp wordt gegeven en ouders en kinderen echt worden geholpen. In elke beroepsgroep worden fouten gemaakt. Alleen in de ene beroepsgroep hebben die gewoon veel grotere / zwaardere gevolgen dan bij de andere. En bij jeugdzorg zijn de gevolgen enorm. Als je te vroeg / te stevig ingrijpt. Maar ook als je te laat ingrijpt. In beide gevallen is het traumatisch en maak je levens kapot. Wat de discussie extra lastig maakt, is dat denk ik maar weinig ouders die in deze situatie zitten zullen zeggen: Ja, het is goed dat mijn kind uit huis is geplaatst. Dus bij al die ouders die zeggen dat het een veel te zware maatregel is, zullen er ongetwijfeld bij zijn die gelijk hebben. Maar niet allemaal. En hoe haal je er nou tussenuit wie er gelijk hebben? Dan moet er dus door frisse ogen opnieuw naar zo'n situatie gekeken worden. Maar ook dat geeft @Iertje81 als aan: de personeelstekorten zijn groot. De doorstroom daardoor ook. Ik ken een gezin dat in 3 jaar tijd 5 caseworkers versleten heeft. Dan heb je dus wel frisse ogen, maar die gaan ook gewoon verder met het dossier wat er ligt. En krijgen in één klap een stapel dossiers op hun bureau. Ga er maar aan staan. Terwijl je ook weet: de fouten die jij maakt, kunnen vreselijke gevolgen hebben voor de kinderen en ouders die je begeleidt. Triest genoeg kun je dit probleem niet zomaar oplossen. Er moet meer waardering komen voor dit soort beroepen. Deels financiële waarderen, maar ook in aanzien, secundaire arbeidsvoorwaarden etc. Daar trek je mensen mee aan. En we vinden het allemaal belangrijk dat jeugdzorg, geestelijke gezondheidszorg, reguliere zorg, kinderopvang, onderwijs etc. goed geregeld zijn. Met voldoende, goed opgeleid personeel. Dat ook daadwerkelijk de tijd heeft om de taken goed uit te voeren. Maar ja, dan moet dat personeel wel aangetrokken en betaald worden. Daarvoor is geld nodig. En dat geld komt van de belastingbetaler. Vinden we het dan nog belangrijk genoeg?
@tupp ja ook dan vind ik het zeker nog belangrijk genoeg maar mijn individuele standpunt doet er niet toe. Het gaat om wat het grootste deel van stemmend NL vindt en helaas liggen dan de prioriteiten toch op de verkeerde plek als je het mij vraagt (ik ben geen vvd stemmer ). De afgelopen jaren is de menselijke maat totaal verdwenen binnen o.a. zorg en onderwijs, vreselijk zonde.
Ja en het zal niet ook niet tot uithuisplaatsing komen. Dat neem ik tenminste aan. Maar het betreft wel dwang en drang maatregelen die in dit geval schadelijk zijn voor de kinderen. Dus ook iets om tegen te vechten. Overigens is het echt niet mijn bedoeling om de gehele jeugdzorg als slecht weg te zetten. Mijn (pleeg)dochter had een fantastische gezinsvoogd. Dat mens was goud waard. En wij hebben ook altijd hele goede en fijne pleegzorgbegeleiders gehad. Mijn insteek is echt om de misstanden niet af te doen als incident en daarmee te bagatelliseren wat deze mensen dus door moeten maken. Daarbij zal men zich soms moeten realiseren dat niet iedereen even goed in zijn werk is. Net als dat in andere beroepsgroepen daar ook altijd verschil in zal zijn. Alleen in sommige beroepsgroepen heeft het werk wat je doet grote invloed op het leven van andere mensen.
Ik snap dat je die bedoeling niet hebt en ik zal de laatste zijn die zegt dat alles goed gaat in de jeugdzorg. Want ook daar worden fouten gemaakt en lijkt het soms een ‘fluister spelletje’. Je kent het wel: de eerste zegt iets, de tweede herhaalt het maar net even met een ander woord en de laatste heeft er een totaal ander verhaal van gemaakt. En ook ik heb gezinsvoogden gezien die kickten op hun macht terwijl ze niet leken te beseffen dat we met mensen te maken hebben en niet met machines. Ik durf ook wel te stellen dat ik persoonlijk gegroeid ben. Vroeger, pré kindertijdperk, handelde ik soms op een manier die ik nu niet meer zou doen. Niet dat ik het verkeerd deed, maar ik groeide langzaamaan in de gezinsvoogd die ik nu ben. Misschien iets menselijker? Het is juist belangrijk dat bij elk woord dat je schrijft, je jezelf ervan bewust bent wat dit voor een ander betekent. Maar goed, nee ik ben ervan overtuigd dat we dat nooit doen. Er is altijd wel, wat ik eerder zei, iets te vinden over ons om te kunnen zeggen. De welbekende stok staat altijd in de hoek om mee te kunnen slaan. Net als dat we nu 17 miljoen virologen hebben, is dat in Jeugdzorgland al járen aan de gang en liggen de woorden ‘in het belang van het kind’ gegrift in ieders mond.
Wat iemand schreef 'met regelmaat een kind van 6 en een zuigeling heel weekend alleen laten'. Of een baby met botbreuken. Maar je zit daarbij enorm met de privacy. Verder denk ik dat het meer een ding is voor 'eigen gevoel', je wil eigenlijk gewoon horen dat het niet waar is dat er kinderen onterecht uit huis geplaatst worden. Maar die voorbeelden is voor mij zo bizar dat ik al bij voorbaat niet aan zulke dingen denk en dan al snel een beeld heb van zomaar uit huis plaatsten.
Een jaar geleden zou ik waarschijnlijk ook nooit geschreven hebben wat ik nu in dit topic heb geschreven. De verhalen gehoord en niet willen of kunnen geloven dat bepaalde dingen gebeuren. Ik was en ben van mening dat jullie vak een rete moeilijk vak is en mensenwerk. En daar gaan nou eenmaal dingen fout. Het nare is dan natuurlijk dat sommige fouten grote gevolgen hebben. Daarbij ben je als jeugdzorgwerker natuurlijk gebonden aan allerlei regels en spelen er andere dingen die de zaken bemoeilijken. Maar kijkend dan naar de casus (hekel aan dat woord inmiddels) waar ik de ins en outs van weet, kan ik toch wel verschil maken tussen fouten die begrijpelijk zijn en fouten die moedwillig gemaakt worden om de begrijpelijke fouten te verdoezelen. En nogmaals ik heb het niet van horen zeggen, maar van daadwerkelijk zelf horen. Dus waar er eerst letterlijk gezegd wordt dat moeder alles goed heeft gedaan en juist knap is hoe sterk ze is geweest en de kinderen de stabiele thuisbasis heeft gegeven en waar de kinderen rust beloofd werd met als nadrukkelijke toevoeging dat ze net zo lang die de tijd voor mochtem nemen als ze nodig hebben en ze alleen nog een half jaar zullen monitoren, wordt opeens een u-turn genomen. Want… ze hebben verzuimd te monitoren en zijn daar vanuit een andere hoek op gewezen. Het niet monitoren zou dan wat mij betreft (in dit geval) nog vallen onder de fouten die komen door werkdruk, zware case load, e.d. Maar wat er dan daarna gebeurd: al het eerdere terugdraaien, ontkennen en liegen over de gemaakte afspraken, probleem bij moeder neerleggen en onmiddellijk starten met dwang en drang maatregelen (en dat allemaal om de niet bestaande monitoring te verdoezelen) valt voor mij onder grove machtsmisbruik. Ik denk dat als je naar eer en geweten je werk doet én (mocht je fouten maken door werkdruk of een verkeerde inschatting van de situatie oid) dat je altijd probeert je fouten te herstellen of in ieder geval de verantwoordelijkheid pakt. En van die mensen zijn er hoop ik nog het meeste in de jeugdzorg en jij klinkt alsof je daar ook onder valt. Maar gezien de verwoestende effecten van de andersoortige jeugdzorgwerkers, blijf ik van mening dat dat nooit moet worden afgedaan als incident of op wat voor manier dan ook moet worden gebagatelliseerd. Daar moet men de ogen gewoon niet voor sluiten.
Ik weet dat dit gebeurt hoor en ik heb dit soort dingen ook gezien bij (ex)-collega's. En je hebt gelijk. Zulke fouten kunnen levens verwoesten. Ik had het er van de week nog over met mijn vriendin/collega. Het Raadsrapport achtervolgt je altijd. Ook als zulke dingen jaren later niet meer gebeuren. In alle plannen van aanpak die elk jaar opnieuw moeten worden geschreven, staat een kopje: 'waarom is de OTS/uithuisplaatsing in beginsel uitgesproken?' Dus daar zit je aan vast en dat kan heel zuur zijn voor mensen. Wat ik dan vaak doe, is duidelijk vermelden dat dit jaren geleden het geval was, maar juist in het verdere plan dikgedrukt vermelden dat ouders dit niet meer doen/ondervinden/ernaar handelen. Dat kan het enigszins verlichten.
Nou weet je, het is dan toch 'fijn' dat jij het beaamt of erkent en dus ook met kritische ogen in je eigen werkveld rondkijkt. (Niet fijn dat het nodig is, vandaar de aanhalingstekens). Dat geeft toch weer wat hoop dat bij het raadsonderzoek wat gaat plaatsvinden, er iemand gaat zijn die met een frisse en objectieve blik naar de zaak gaat kijken. Het vertrouwen bij het desbetreffende gezin is wel tot een nulpunt gedaald, wat ik begrijp. Maar ik heb nog wel hoop dat het tij nog gekeerd kan worden.
Ik ben gestopt met kijken. Echt zo heftig!! Of ik het geloof. Ja. Ik geloof zeker ook dat dit gelukkig vaak niet zo gaat. Maar wat een wanhoop en pijn van al die ouders waarbij het wel zo gaat. Eigenlijk kan ik er niet meer van zeggen. Het is een moeilijk onderwerp met intense emoties.