Ik hoop dat jullie de hulp krijgen die jullie verdienen. Ik word hier alleen maar heel verdrietig van. Het zit je blijkbaar zo hoog dat je hier allerlei topics over start. Veel mensen hebben het beste met je voor en luister naar hun adviezen. Toch begint een goede communicatie met geen verwijten naar de ander maar je eigen verantwoordelijkheid nemen. Welke concrete stappen zet je zelf om de situatie te veranderen en te verbeteren? Alleen door te doen kan je de situatie veranderen.
Ja deze voorstel heb ik nu inderdaad neergelegd, dat wil ik heel graag. Maar dan moet hij meewerken en het enige wat hij doet is ontkennen. Stap een is hem duidelijk maken dat het echt niet meer goedkomt tussen ons. Overigens ben ik nog niet vreemdgegaan mochten mensen dit denken wel zijn wij verliefd op elkaar met iemand anders dus.
Ja een andere was inderdaad plots in het spel, dit ging pas spelen nadat het eerst is misgegaan tussen mijn man en mij. Het overviel mij ook wel. Kennen elkaar wel redelijk lang al. De vader van mijn kinderen is al lange tijd zeg maar niet echt liefdevol naar mij toe idd inclusief geveld. Laatst heb ik nog met hem gevochten. Echter kan hij de zorg voor de kinderen wel dragen, dit staat los van mij. Als ik er niet ben dan is er ook geen spanning meer en gaat het goed. Op het plunderen van hun bankrekening na is hij wel goed in primaire zorg (eten, slapen, verzorgen). De kinderen zijn overigens al oud genoeg om zelf aan te geven wat ze willen.
Nee joh, die voogdij over hen raak je echt niet zomaar kwijt hoor. Daar moet heel wat meer voor gebeuren. Neem maar van mij aan
Ik zou mijn kinderen daar in jouw plaats toch echt niet met een gerust hart bij achter durven laten denk ik.
Maak een afspraak bij een advocaat of mediator, alleen of samen, en ga over zulke dingen (woonruimte, verdeling, etc) afspraken maken. Op deze manier kom je geen stap verder. Het is tijd om door te pakken nu. Juist voor je kinderen. Actions speak louder than words
Idd.. op het plunderen van hun bankrekeningen na? Gevochten met hun moeder? Maar ik zou überhaupt mijn kinderen nooit achter laten, ongeacht de situatie. Eerst goede afspraken op papier. En hij heeft nou niet bepaald laten zien dat hij zich aan afspraken kan houden
Hmm. Blijkbaar is wat ik bedoel achterhaald? Ik kan er ook niets over terugvinden op google wat mijn eerdere post/bewering betreft. Ik weet namelijk zeker dat ik dat echt tijdens mijn opleidingen (AW en MWD (1 jaar)) in de jaren '90 heb geleerd. Eigenlijk alleen maar goed dat dat niet meer zo blijkt te zijn, want ik ga er vanuit dat jij (Iertje) echt wel weet hoe het er tegenwoordig aan toe gaat juridisch gezien qua rechten en plichten van ouders na een scheiding. Dus....TO sorry voor mijn onjuiste eerdere bericht.
Je zei eerder het volgende , toen iemand vroeg of het recent was . Al ruim een jaar alleen hebben wij niks mee gedaan tot nu toe. Dus zo plots is dat toch niet e. Wees gewoon eerlijk naar uzelf en uw toekomstige ex toe.
Dat vroeg ik toen, ja. En daaruit begrijp ik dat de gevoelens er al een jaar zijn, maar dat jullie eerder kozen er niets mee te doen, maar nu wel? Dan is dit toch niet allemaal overvallend en nieuw? Ach, zijn verder ook mijn zaken niet Wel eens met Neuzeke: het lijkt me goed om eerlijk te zijn, naar jezelf maar ook naar je (ex)man. Waarom zou je niet (helemaal) vertellen hoe het zit?
Oh wij kennen elkaar al langer klopt en stiekem verliefd maar nooit iets actief mee gedaan. Voor mij is het heel recent, voor hem iets minder, ja.
Maar goed ik stop er verder weer mee. Geen zin om dingen teveel naar buiten te brengen omdat ik inderdaad anders een vertekend beeld kan creëren dat is mijn bedoeling helemaal niet. Het ligt allemaal ingewikkeld en ik werk aan de oplossing, zeker ook voor de kinderen!!!
Dan treft jouw helemaal geen blaam! Want je kan niks doen aan je gevoel. Enkel aan wat je doet met je gevoel. Ik zou wel blijven bevestigen (zonder verwijten) dat je besluit vast gaat om te scheiden en daar inderdaad stappen in zetten. Blijf het aanhalen en begin met het maken van afspraken. Vraag hem wat hij wil, samen een ouderschapsplan maken of met mediator of advocaat samen en dan een gezamenlijke advocaat waarin hij samen wil werken of wil hij niet samenwerken en wil hij allebei een eigen advocaat. Hij heeft niet te kiezen óf hij wil scheiden. Hij kan alleen kiezen hoe hij het wil. Als hij toenadering zoekt in dingen, geef geen valse hoop en laat dingetjes die toch ongemakkelijk voelen niet zomaar toe. Ik heb om mij heen gemerkt dat niet praten over de scheiding/te onduidelijk zijn ervoor zorgen dat de ander kan denken dat je je wel bedenkt of heb bedacht. Dat maakt het echt pijnlijker.
Zoals ik het interpreteer: vind jij hem al langer leuk, krijg je er langer een warm gevoel van en andersom hij ook van jou, maar weten jullie pas sinds kort van elkaars gevoelens. Dus weten jullie pas sinds kort dat deze gevoelens wederzijds zijn? ik had mijn huidige vriend ook al meer dan 5 jaar voordat ik ging scheiden leren kennen. Heb toen gedacht: leuke vent! Als ik vrijgezel was dan had ik wel met hem uit gewild, heb nooit met hem geflirt of iets. Zag en sprak hem verder nooit. Tot een aantal jaar later waar ik het nog steeds een leuke vent vond toen ik hem weer tegen kwam. Inmiddels relatie problemen wat ik open had gegooid met mijn inmiddels ex. Door onze netwerken toen kregen we meer met elkaar te maken en groeide de kriebel en pas toen hij een fout grapje maakte waardoor ik merkte dat hij ook warm liep van mij “ging het mis” voor mij was het eerder niks meer dan een stiekem warm gevoel. Komt op mij over dat het bij jou vergelijkbaar is?
Als hij een zaak aanspanr zodat kinderen bij hem kunnen blijven wonen. En moeder dus een omgangsregeling kon treffen. Mijn ex had veilig thuis aan z'n broek hangen en beweerde tegenover hun dat ik mijn kind had achter gelaten. Mocht dit (nu) niet (meer) waar zijn excuses!
Ah zo bedoel je. Ja hij kan het haar heel lastig maken natuurlijk. Een beetje kat in het nauw denk ik dat je wil zeggen? Rationeel gezien kan hij alles zeggen en roepen om iedereen om hem heen zo zwart mogelijk te maken als hij zelf wil. Maar een moeder die haar kinderen bij haar man ‘achterlaat’ en zelf uit de situatie stapt, hoeft niet per definitie te betekenen dat die moeder dan met 1-0 achterstaat. Als moeder op die manier het belang van haar kinderen vooropstelt (God wat heb ik een hekel aan deze zin omdat hij door hele meutes vooraan in de mond ligt), dan moet je een gekke rechter treffen die dat niet begrijpt als hij/zij de feiten voor zich heeft liggen.
Ah top! Jaa zo bedoelde ik het idd. Ik kon aantonen dat mijn ex loog. Had zwart op wit staan dat hij mij eruit gegooid had en dat ik zoon niet mee mocht nemen. (Dit is buiten zoon om gebeurd gelukkig!)
Ik heb nog het meest medelijden met de vrouw van het nieuwe vriendje. Die loopt waarschijnlijk nietsvermoedend rond en in de veronderstelling dat ze 's avonds naast een man ligt die van haar houd. Zielig. Emotioneel vreemdgaan bestaat overigens ook nog.