Ja valt mij ook op. Volgens mij hoeft helemaal niemand zich te verdedigen overigens. Vervelend TS dat je het zo ervaart. Misschien is het ergens dat ze zich soms schuldig voelen en de behoefte hebben om zich te verdedigen tegen jou. Om zich in te dekken, omdat ze allicht tegen je opkijken. Zou kunnen. Veel mensen zijn eigenlijk vooral met zichzelf bezig. Dus het zegt vooral wat over hun onzekerheid wat ze van jou vinden hoe jij het doet. of soms zijn ze zo overtuigd van hun levenswijze dat ze je enthousiast willen maken. Neemt niet weg dat het gewoon rot is. Iedereen altijd met z’n goed bedoelde meningen als je er niet om vraagt. Zeker mbt moeder zijn valt dat zwaar, ervaar ik zelf.
Herkenbaar. Ook al zijn mijn kinderen al wat ouder (bijna 8 en bijna 12). Ik denk dat het hebben over me-time en self care gewoon een beetje hip is ofzo. Toen H klein was, las ik er eigenlijk nooit iets over. Ik lees bijna niets anders dan over self care tegenwoordig, en 9 van de 10 keer gaat dat over dingen die mij totaal niet interesseren. Zelf heb ik ook niet veel met dagjes/weekendjes weg voor mezelf e.d maar hoe ik mezelf oplaad (en ivm ASS heb ik echt wel wat tijd voor mezelf nodig... Maar ja, wie niet) is door eerder op te staan dan de rest. Maargoed, ik zit er op zich niet echt mee dat ik daar weinig mee heb en anderen wel. Anders vind ik het wanneer het buitenshuis werken min of meer wordt opgedrongen of ik me moet gaan verantwoorden jegens werkende vrouwen. En laat dat laatste helaas nou al zo vaak zijn voorgevallen (voordat er nu kritiek komt: ik begrijp dat dat andersom net zo het geval kan zijn). Tijd met mijn man vind ik dan wel weer belangrijk. Maar dat is in ons geval óók geen dagjes/weekendje weg, daar houden we gewoon niet zo van. Maar een goed gesprek op de bank is al net zo goed quality time voor mijn man en mij.
Herkenbaar! Soms kan ik mij inderdaad ook niet 'meten' aan hoe bijv. m'n vriendinnen in het ouderschap staan. Dat is ook prima, iedereen is anders. Als het inderdaad maar geen kritiek gaat worden. Ik heb ook wel eens naar m'n hoofd gekregen dat ik het maar makkelijk heb, omdat ik maar één kind heb. Mijn kind heeft een beperking, en hierdoor extra zorg nodig. Ik ben er verder maar niet op in gegaan.
Ze vraagt toch of het herkenbaar is? Ja dat is het, ik krijg ook commentaar alleen dan de andere kant op. Dus het lijkt me niet zo liggen aan de exacte opmerking maar meer aan het feit dat mensen altijd iets willen vinden van iets wat ze zelf anders doen. Het is sowieso beide kanten op niet ok om zo’n opmerking te maken. En als tip om er mee om te gaan: ene oor in andere oor uit. Doe ik ook. Alleen dan andersom En meer tips zijn er toch ook niet behalve er mee aan de slag gaan als het je zo onzeker maakt wat anderen van je lifestyle vinden of het bespreekbaar maken met je vriendinnen dat je het niet fijn vindt.
Het is een vreselijk gevoelig onderwerp. Als ik ervaar dat ik een leukere moeder ben als ik werk, maar niet aan een thuisblijfmoeder mag vragen hoe zij dat ervaart, omdat zij dat mogelijk opvat als kritiek. Terwijl ik voornamelijk mijn referentiekader ken, en ik het dus oprecht zwaar zou kunnen vinden om alleen maar met de kinderen thuis te zijn (en dat dat oké is, en ik me geen mindere moeder om hoef te voelen). Uitzonderingen daargelaten, zijn die vragen misschien helemaal niet altijd zo vervelend bedoeld. Voor mijzelf ben ik wel aan het stoeien met opvattingen die ik blijkbaar onbewust heb. Over hoeveel ik zou moeten werken en dat ik er blijkbaar wat van vind als ik minder zou werken dan nu. En dat stoort mij wel. Het is alsof ik niet meer weet wat ik nou zelf echt wil.
Ik heb ook 11 jaar geen me time gewild en bewust gehad ik ben nu wel afgebrand omdat alles op me af kwam en omdat ik toch niet werkte er wel ff bij deed. Corona heeft me de das omgedaan omdat ik ineens geen een moment meer alleen was en stilte had. Dus als het voor jou werkt vooral doen ... hoe een ander er over denkt fijn zo laten.
Het idee snap ik wel. Maar ik denk dat ts er niet mee geholpen is. Ik herken nl wel wat zij zegt, en als de vergelijking gemaakt wordt de andere kant op, komt het erg over als: niet zeuren, want werkende moeders krijgen ook commentaar. Dat zal vast niet zo bedoeld zijn, maar zij heeft er weinig aan.
Je moet niet meer zijn dan een moeder. Je bent meer dan een moeder. Je bent ook nog jezelf, een partner, een vriendin, een werknemer, een buurvrouw. Hoe je de invulling aan dat alles geeft is aan jezelf en moet ieder voor zichzelf weten.
Zo zie je maar dat zelfs dit al anders kan worden opgevat. Ik las het om aan te geven dat ze niet alleen staat, maar dan op een andere manier. En dat de conclusie is dat je het dus eigenlijk nooit goed kan doen.
Ik vind het heerlijk om mama van mijn kleine meid te zijn maar ik hou ook echt van me-time! Ik ben wel veel verantwoordelijker geworden sinds zij in mijn leven is. Ik overleg wel altijd, zorg dat ik niet in de avond nog afspreek (vanwege borstvoeding). Mijn vriend bied vaak aan dat ik ook eens met mijn vriendinnen kan gaan 'zuipen' maar dat hoeft dan weer niet, mijn wilde haren heb ik 2 jaar geleden wel verloren en zuipen hoeft ook niet meer. Hij hecht daar nog wel waarde aan met zijn vrienden dus dan moet hij dat doen. Ik vind ik het heerlijk om eens een paar uurtjes lekker alleen te shoppen, of met een vriendin te gaan eten ofzo, of gewoon een beetje haken/laptoppen/keutelen in huis zonder dat ik steeds voor een baby moet zorgen als mijn vriend het overneemt. Veel mensen willen ook graag een keer oppassen op haar zodat ik en mijn vriend als stel weer eens tijd voor elkaar hebben maar daar ben ik zelf nog niet aan toe, pas als ik klaar ben met borstvoeding denk ik.
En precies dat het hier al weer over moet gaan is toch heel veelzeggend. TS vraagt of het herkenbaar is. De herkenning gaat over commentaar op hoe zij haar ouderschap invult. Dus ja, je kan zeggen: nee, dat is niet herkenbaar. En punt. Maar het is toch heel logisch dat je dan jouw ervaring deelt?
Wat is me time? want sinds ik 13,5 jaar geleden voor het eerst moeder ben geworden ben ik geen moment meer “onbezorgd” geweest. En hiermee bedoel ik niet dat ik steeds in de stress zit ofzo, maar je hebt een constante verantwoordelijkheid die nooit meer weggaat.. zonder kids kon ik makkelijk een hele dagop bed liggen, en daarna nog maar eens bedenken wat ik ga doen. Ik kan me-time pakken hoor, maar er is altijd een moment waarop dat stopt.. als mijn kids op school zijn en ik ga lekker terug naar bed, kan ik er niet uit wanneer ik wil maar wanneer ze opgehad moeten worden. Als ik ga eten met vriendinnen moet ik oppas regelen. (Of man moet thuis zijn) En dan nog moet ik zorgen dat ze gegeten hebben, en dan wil je ook niet de oppas te lang laten zitten… etc etc.. ik denk dat alle moeders geen echte me-time meer hebben.. Maar waar jij misschien enorm ontspant van een wandeling met je kinderen na een dag werken is dat voor een ander netflix en de kids op tijd naar bed..
Wat ik eigenlijk met mijn verhaal probeer te zeggen (komt alleen niet zo over ) je geeft aan dat je niet meer wil zijn dan alleen moeder; maar iedereen is in eerste instantie moeder en daarna nog iets anders. Want jij bent ook iemands partner, dochter, vriendin, collega etc. Je bent niet alleen moeder.. Je staat altijd “aan” in je moederrol. En ik denk dat de meeste moeders dat hebben, alleen is dat “aan” niet bij iedereen op dezelfde manier aanwezig.. Je hoeft niet fysiek bij je kind te zijn door “aan” te staan bedoel ik er mee te zeggen… Zoveel verschilt iedereen niet van elkaar
Ik heb dit op veel vlakken: waarom “moeten” we meer geld verdienen? Waarom “ moeten” we groter wonen? Waarom “moet” ik werken om mezelf te zijn? Waarom “moeten” we elk jaar op vakantie? Allemaal ideeën van andere mensen die ze projecteren op ons/mij. Ideeën waar wij zelf helemaal niet zo blij van worden. Maar deze mensen wel. En dat kan, maar wij niet. Dus maken wij onze eigen keuzes, en probeer ik zelf ook op te letten anderen niet te veroordelen als ze keuzes maken waar ik zelf niet blij van zou worden. Soms lastig, als het echt te ver van me af staat. Maar dat zullen onze keuzes ook voor hun zijn
Ja en die dingen die je noemt zijn wel de ‘sociaal wenselijke’ bewegingen idd. Heb ik zelf ook niks mee, ga me ook niet verantwoorden dat we het anders doen. Maar dat blijft toch altijd wel op je afkomen, maar soms is het ook jaloezie hoor. Want mensen die niet meedoen met de standaard zijn afwijkend, passen lastig in de plaatjes. Dan is het voor hen makkelijk om jóuw keuzes in twijfel te trekken, terwijl ze eigenlijk niet snappen wat ze zelf aan het doen zijn, en waarom. Dus ach
Ja, het is dan dus wel herkenbaar, maar dan idd over iets anders wat ik in het moederschap doe. En ik zeg dus dat ze zich daar niks van aan moet trekken en ze moet doen waar zij zich goed bij voelt.
Ja precies, het was dan niet herkenbaar dat je commentaar krijgt dat je minder moet moederen en meer me time moet hebben, maar wel op iets anders. Ik vond jouw reactie iig heel logisch.
Ja precies. Wij hebben bijv ook geen auto, zelfs geen rijbewijs. Nou dat vinden mensen dus heel vaak maar heel vreemd. Zeker als blijkt dat we toch ergens gekomen zijn waarvoor anderen de auto zouden nemen. Ik had altijd het gevoel dat ik me moest verantwoorden maar dat doe ik niet meer. Dat brengt rust, maar ik heb ook het idee dat mensen anders reageren als je gewoon staat achter je keuzes. Alsof ze je anders twijfelt en ze je nog kunnen proberen over te halen, als je steeds je keuzes uitlegt