Ik gaf een reactie op m’n jouw stukje over wat jij van moeders vindt die het over me time hebben, omdat ik er nl anders insta, echter mag een ieder er anders in staan als hij of zij er maar gelukkig mee is. Kon er niet eruit halen dat je je moest verdedigen en kreeg zelf het gevoel tijdens het lezen dat anderen veroordeeld werden. Zo zie je maar dat teksten ooit anders geïnterpreteerd kunnen worden. Echter je zinnetje over me time en iets anders dan alleen moeder zijn daar moest ik voor mijn gevoel wel wat over aangeven. En ik zal nooit een oordeel vellen over een ander in deze net als ik het fijn vind als een ander dat niet over mij doet en mijn gevoelens. Je tekst kwam nl wel zo op mij over door mijn interpretatie.
Dit vind ik wel een leuke Een auto is inderdaad zo ontzéttend logisch ding voor veel mensen. Ik heb ooit een topic geopend over een auto aanschaffen of niet en mensen konden zich niet voorstellen boodschappen te doen zonder. Wij hebben er sinds 2 jaar pas één en het is wel handig hoor, maar ik pak nog steeds heel vaak de fiets en dat vinden mensen voor langere afstanden idd ook best bijzonder.
Je hoeft je toch helemaal niet te verdedigen? Als je zo het gevoel hebt je te moeten verdedigen straal je misschien wat onzekerheid uit tov je gevoelens of de manier waar op je het overbrengt? Iedereen krijgt weleens commentaar op haar invulling van het moederschap. De een werkt te veel, de ander stuurt de kinderen te vaak uit logeren, en de volgende besteed juist te veel aandacht aan haar kinderen. Ik zou zeggen, sta achter je besluit/gevoel en draag dat zodanig uit dat er geen ruimte is voor discussie. Het is tenslotte jouw leven. Ik herken het dus niet in de zin van dat ik me moet verdedigen. Hooguit het krijgen van commentaar. Maar dat kan op alle vlakken (veel kinderen, thuisblijfmoeder, etc). Waar ik dus wel behoefte heb aan tijd voor mezelf en dat ook regelmatig inplan (zoals 2x per jaar alleen een weekendje weg), daar krijg ik dus nooit echt commentaar op. Soms wat verwonderde gezichten als ik vertel dat ik dat doe. En als ik dan uitleg wat ik daar zo heerlijk aan vind, krijg ik eigenlijk alleen maar leuke en respectvolle reacties, ook als de ‘tegenpartij’ er zelf niet aan moet denken. En zo niet, dan is mijn credo ‘iedereen is anders’ Edit: Overigens kan het commentaar van je vriendinnen natuurlijk ook door onzekerheden bij zichzelf komen. Misschien zijn zij bang dat ze teveel ‘me time’ willen of dat ze te weinig tijd aan hun kinderen besteden en om dat te verbloemen wijzen ze naar een ander. Maar dan blijft mijn advies: ga geen verantwoording afleggen als je dat niet wil.
Begrijp je helemaal hoor. Maar kan dus ook echt jaloezie zijn, want misschien straal jij wel gewoon rust en tevredenheid uit ipv “meer, meer, meer!”
Ik vind het soms wel jammer als ik vriendinnen niet meer zie nadat ze kinderen hebben gekregen... Maar dat is dan niet bedoeld als commentaar, maar meer als verlangen vanuit mij om elkaar wel te blijven spreken.
In deze houd ik heel erg van dialectiek: beide kan waar zijn. Een moeder kan geen behoefte hebben aan me-time en een moeder kan wel behoefte hebben aan me-time. Ik denk dat we vooral rekening moeten houden, zonder oordeel, dat iedereen andere behoeftes en verlangens heeft en de beste keuze maakt voor hun kind. Ik ben een leukere moeder omdat ik daarnaast 27 uur werk. Dat geeft mij de energie om op alle andere dagen mij 200 procent te geven voor mijn zoontje. Ik heb bewondering voor moeders die dat niet nodig hebben, die gewoon altijd non-stop paraat kunnen staan. Tegelijkertijd zou ik het voor mezelf niet willen. En gek genoeg kunnen die dingen naast elkaar bestaan. Zonder oordeel. Er kunnen twee dingen gebeuren: of je interpreteert dingen als zijnde oordelend, puur omdat je er zelf anders in staat. Dat iemand iets anders vindt dan jij betekent niet dat ze niet respecteren hoe jij het doet. Mochten mensen wel oordelen over je, houdt er vooral rekening mee dat ze het waarschijnlijk alleen vanuit hun perspectief zien. Ene oor in, andere oor uit. Het zegt vooral iets over hun onvermogen of onzekerheid denk ik. Ik denk dat we allemaal geneigd zijn om een andere manier te interpreteren als zijnde: dus ik doe het (volgens jou) niet goed. Ik heb wel eens oordelen gehad over het feit dat ik juist wel werk. Als in: ik vind het niet kunnen dat.... reacties. In plaats van in de verdediging te schieten, neem ik mensen mee in m’n overwegingen en dan begrijpen ze het vaak wel. Dan zie je vaak ook dat men het helemaal niet zo bedoeld zoals het overkomt, maar dat het vooral onbekendheid is.
Ik snap je wel hoor TS. Het lijkt tegenwoordig een raar iets te zijn als je graag alles samen met je kinderen wil doen en weinig/geen behoefte hebt aan ‘me-time’. Maar nu lees ik dat moeders die daar wel behoefte aan hebben ook commentaar krijgen. Had ik niet verwacht. 'Me-time' en 'meer dan een moeder zijn' is helemaal hip toch? Blijkbaar ook weer niet goed. Als je het gevoel hebt je te moeten verdedigen tegenover je vriendinnen zou ik dat wel uitspreken.
Zo slaat iedereen altijd steil achterover als ik vertel dat onze dochter van tweeënhalf jaar nog nooit ergens heeft gelogeerd en dat wij überhaupt nog nooit een nacht bij haar weg zijn geweest. Ik vind het gewoon niet nodig. Als ze straks zelf een keer vraagt of ze ergens mag logeren, helemaal prima, maar ik heb mijn kroost ‘s nachts het liefst nog bij me. Ik laad ook niet op van een nachtje weg of zo. Dat doe ik op andere manieren, net als dates met mijn man. We schakelen zeker weleens een oppas in, maar nooit voor de nacht. En dat in een omgeving waar de kinderen minimaal twee keer per maand een heel weekend naar opa en oma gaan. Je kunt je de blikken wel voorstellen Ach, ik kan er niet mee zitten. Anderen doen het zus, wij doen het zo. Ik heb zó lang op mijn dochter gewacht, het voelt nog steeds alsof ik alle verloren tijd aan het inhalen ben. Misschien dat het ook wel daardoor komt. Hoe dan ook, don’t care. En dat zou jij ook echt niet moeten doen, TS!
Nou heel eerlijk, ik herken het dus niet. Ik heb een hoop petten die ik regelmatig afwissel en niemand die daar een mening over heeft ze of iets van vind, maar dat ligt dan waarschijnlijk aan de mensen met wie ik omga...
Ik heb het zeker wel nodig met een drukke onregelmatige baan en 3 kinderen Echt niet elke dag ofzo maar zo af en toe zonder ze op vakantie zou ik dus nooit doen maar vooral eventjes rust al is het maar een uurtje en soms met vriendinnen lekker bijkletsen zonder te worden gestoord is erg fijn
Zo herkenbaar, dat logeren doe ik ook écht pas op latere leeftijd en alleen om het kind een plezier te doen, niet mezelf. Daar vindt één van de oma's wat van en die hoopte duidelijk dat ik 'makkelijker' zou zijn met de tweede wbt eerder logeren; nope
Ene oor in, andere oor weer uit. Heb er ook een tijdje last van gehad, vooral toen ik net gestopt was met werken. Pff, bemoei je vooral even lekker met jezelf denk ik dan nu maar gewoon.
En dan vraag jij precies wat ts net aangeeft zo vervelend te vinden. En wat een oordeel, alsof je dood en begraven bent als je kinderen het huis uit gaan en je dan niks meer op kunt pakken? Zaai je niets valt er niets te oogsten? Ik vind je stukje echt bomvol oordelen.
Hier zijn ze allemaal op verschillende leeftijden gaan uit logeren. Met de oudste hebben we tijdje bij schoonouders gewoond omdat we verhuisden en ons nieuwe huis was nog niet klaar. Voor hem was dat zijn tweede thuis dus met 1,5 ging hij gerust logeren. De tweede deed ik daar de eerste 4,5 jaar geen plezier mee, dus dat deden we niet. De derde wilde zelf graag met 2,5, en de vierde is bijna 2 en die zie ik ook nog lang niet gaan logeren. De oudste 3 zijn allemaal al wat ouder inmiddels en uiteindelijk ging iedereen met even veel plezier logeren. Maar gewoon op hun eigen tempo. Het is toch goed gekomen
Hier gingen ze pas logeren toen ze er zelf om vroegen (met 1 uitzondering en dat was toen de jongste geboren werd, maar toen waren ze al bijna 3 en 5). Man en ik en de kinderen voelen ons daar goed bij, de rest mag het uitzoeken.
Nee niet herkenbaar. Zal echt per persoon verschillen, maar als hsp'er / vermoeden autisme, heb ik die me-time écht nodig om een relaxte mama te kunnen zijn. En dan niet zozeer dat ik iedere week een dag voor mezelf moet hebben ofzo. Maar gewoon eens een middagje iets voor mezelf, al neemt m'n man de kinderen een uurtje mee, dan ben ik al blij en kan ik weer even energie opladen. Al vind ik het ook heerlijk thuis hoor, samen met de kindjes. Maar heel eerlijk vind ik het ook gewoon slopend. Dusja, niet zozeer dat ik meer dan alleen moeder wil zijn (waar ik ook ben, voel mij altijd mama van) maar heb wel echt die me-time nodig.