Ik heb ooit van een coach geleerd: je hebt geen invloed op wat anderen van je denken alleen hoe je er zelf mee om gaat. Je hebt zelf nou eenmaal ook bepaalde voorkeuren en keuzes die bij je passen. Als je last hebt van het oordeel dat een ander heeft over je levensstijl is het toch echt handiger je eigen mindset daarover aan te passen dan je te irriteren aan het feit dat iemand anders je misschien minder vindt. Iemand die wel werkt kan zich moeilijk voorstellen dat alleen thuisblijven en niets daarnaast doen voldoende zingeving geeft. En zo zijn er wel er miljoen voorbeelden te noemen natuurlijk. Puur omdat iedereen het vanuit zijn eigen referentiekader bekijkt. Er is hierin geen goed of fout. Mensen blijven altijd vinden, oordelen, meningen geven. Ik denk echt dat er maar twee dingen te doen zijn. 1. je eigen mindset veranderen in: let it goooo of 2. aangeven bij je vriendinnen (en dan vanuit je eigen gevoel, ik heb het gevoel dat…jullie vinden dat ik een nutteloos leven heb (bijv) en dat vind ik niet prettig. Want ik denk dat iedereen altijd te maken heeft met oordelen van anderen. In welke situatie dan ook. Dus dit is hoe dan ook voor iedereen enigszins herkenbaar. Er zal alleen verschil tussen zitten in hoe mensen het zich aantrekken. edit: ik denk dat er ook nog een derde optie is: het kan ook zijn dat een opmerking je veel doet omdat het iets is waar je onzeker of niet helemaal tevreden over bent. Je kunt het dan ook heroverwegen of het nog steeds passend is of nodig is. Of dat het ook anders kan waardoor je er blijer mee bent.
Ik heb wel vrouwen in mijn omgeving die nogal overheersend kunnen stellen dat we het nu echt niet over de kinderen gaan hebben / dat we bij het winkelen echt niet naar kinderenspullen gaan kijken etc. Die ook regelmatig me-time willen. Die bewust hun verjaardagen s avonds vieren zodat hun en onze kinderen dan op bed liggen. Het is dan vooral de toon die de muziek maakt. En ik heb ook eerlijk gezegd dat ik anders tegen deze dingen aan kijk. Het is niet zo dat ik nooit iets zonder mijn kinderen doe, maar ik ga geen oppas regelen omdat we beiden naar een verjaardag moeten, dus dan komt 1 van ons. Wij vinden zelf bepaalde dingen juist belangrijk om samen met de kinderen te doen, als zij andere dingen belangrijk vinden helemaal prima, maar veroordeel mij dan ook niet. Het voelde eerder wel als oordelen. Dat kwam vooral omdat het allemaal heel erg stellig werd gebracht als iets wat voor iedereen gold. Er was weinig begrip voor als je dat anders zag. Bij sommigen denk ik vanuit onzekerheid, maar ik ken ook mensen die gewoon altijd denken dat zij de waarheid in pacht hebben. Ik ga er geen discussie over aan, maar heb Wel laten weten dat ik er anders in sta. En eerlijk gezegd heb ik ook gewoon een hekel aan het woord me-time. Niet omdat ik niks voor mezelf doe, maar waarom daar zo'n ding van maken. Het voelt voor mij altijd een beetje overdreven.
Ik heb er niet echt last van eigenlijk. Nu heb ik af en toe ook wel behoefte aan tijd voor mezelf en werk ik ook dus misschien een iets andere situatie. Maar wij regelen ook niet vaak oppas om samen te kunnen gaan naar een verjaardag bijv. En logeren alleen als de kinderen het zelf leuk vinden (bij 1 oma die ze heel goed kennen). Daar kreeg ik ook wel eens commentaar op, dat ik voor mijn eigen bestwil verschillende oppasmeisjes moet gaan regelen zodat ik altijd weg kan wanneer ik wil bijvoorbeeld. Ik vertelde dan gewoon dat wij dat niet belangrijk en niet prettig vinden en liet het m’n ene oor in en andere weer uit gaan. Maar dat waren dan ouwe klets tantes dus daar heb ik sowieso lak aan Kan me voorstellen dat het iets anders is wanneer het je vriendinnen zijn.. Die zijn in mijn omgeving gemiddeld nog meer op de kinderen gericht dan ik, dus ik moet me eerder verdedigen voor de oppas die ik wél af en toe heb
Misschien de leukste Nee grapje: ik denk dat ze ‘enige’ bedoelt? Waar een spelfout in een woord al voor kan zorgen hè
Inderdaad, want als ik zou moeten wachten met iets doen tot de kinderen slapen, kan ik pas om een uur of 12 de deur uit… Mijn twee oudsten gaan pas naar bed als ik er zelf allang in lig Wat dan wel weer heel handig is: ik hoef dus echt nooit meer oppas te regelen. Mijn oudste dochters zijn ook prima ‘live-in’ oppassen
TS: je moet natuurlijk helemaal niks. Dat er 2 uiterste kanten kunnen zijn in dit verhaal, betekent niet dat je niet in het grijze gebied kan zitten. Of juist aan de ene kant of aan de andere kant. Ik zou me daar ook niet zoveel van aantrekken. Ik ben team me-time of team us-time. Mijn kinderen gingen met een maand al logeren bij opa en oma en met een paar maanden een weekendje naar opa, oma en zus en wij een weekend weg. Toen Ies 4 maanden was zijn we een week naar de Canarische Eilanden geweest C en ik. Dat had wel een bepaalde reden trouwens. Maar je doet het op de manier hoe jij wil en daar heeft niemand iets van te vinden. Dat met elkaar bemoeien heb ik trouwens nooit zo begrepen. Dat begint vaak als je moeder bent en stopt pas als je overleden bent. Die brutaliteit vind ik soms ronduit onbeschoft. Ik denk altijd maar: die mensen zijn misschien een beetje onzeker.
Ja klopt. Maar als papa (of andere mama) thuis is en de kinderen slapen nog niet, kun je toch ook gaan?
Ik zeg ook niet dat het niet kan. Op zich kan het prima (behalve dat het bij een van de twee regelmatig mis gaat als het ‘anders gaat dan anders’ en je je dan dus af kunt vragen of het echt kan - maar voordat ze naar bed gaat zou het kunnen en als het structureel zou zijn dat ik er een avond niet was, dan was het niet meer anders en zou ze er na verloop van tijd ook aan wennen), maar ik heb die behoefte niet. Als ik die wel zou hebben, dan zou ik/zouden we zoeken naar een manier waarop het mogelijk was. Op dit moment heb ik echter juist de behoefte om op die momenten thuis te zijn.
Als ze klein zijn herken ik dat enorm. Totaal geen behoefte aan extras buiten gezin en werk (ik zie werken trouwens totaal niet als me time). De tijd tussen de kinderen die gaan slapen en zelf gaan slapen is dan ook nog lang en dan heb je veel tijd voor uzelf of als koppel . Nu is dat met die grote allemaal al wat anders, want die zijn er ook altijd. En hef is ook wat te zien wat je ziet onder me time en tijd als koppel. Bij ons is een pak friet eten voor tv of zoals nu het goed weer is, buiten wat niks doen echt prima. Anderen hebben uitstapjes of zaken buiten huis nodig. Allesinds moet ik niets en maakt het mij geen betere moeder. Dat anderen dat zo aanvoelen is hun zaak natuurlijk. Ze hoeven dat voor mij niet in te vullen.
Maar dan juist.....Wat wordt daar dan mee bedoeld? Als in ik werk, doe activiteiten zonder mijn dochter maar óók ik ben haar enige mama. Al zijn er mensen die op de momenten dat ik werk de zorg voor haar overnemen ben ik hopelijk toch echt de enige mama
Ik herken het niet. Ik ben J.amie, ontzettend trotse moeder van 4 die graag werkt en ook wel eens (zeker ivm zorgintensief kind) tijd maakt voor zichzelf. Maar ik ben en blijf moeder, ook als ik even wat voor mezelf doe of aan het werk ben. Edit: Ik heb die "discussie" overigens nooit gesnapt. Al die oordelen/veroordelen! Doe wat jij wilt en prettig vind en dat het misschien niet mijn ding is of voor mij niet werkt maakt jou niet meer of minder en zeker niet discussie waardig.
Dit! Toen ze klein waren, had ik geen behoefte om me-time te hebben. Ze waren nog zo klein en echt genieten! Natuurlijk was ik blij als ze om 19 uur in bed lagen, het kost ook energie. Ik ben en thuismoeder geweest en uiteindelijk ben ik gaan werken omdat ze groter werden en ik makkelijk los kon laten, dus tijd had om te werken. Nu zijn ze pubers en zie ik ze overdag weinig maar rond 17 uur dan komen we gezellig bij elkaar en tot 22.00 uur hebben we tijd voor elkaar (daarna gaat mama naar bed hahahaa) Leef en laat leven! Jij richt je leven in, zoals jij dat goed voelt. Zorg dat je energie gaat naar jouw behoeften, waarbij ik wel zeg verlies jezelf niet uit het oog.
Ja Haha de enige. Het was laat gisteravond toen ik het typte als is in: ze hebben maar 1 moeder, dus ik voel me er wel verantwoordelijk voor dat het goed gaat met ze. Juist vanwege hun autisme, dat ze zich kunnen redden in de maatschappij. En dat ik er dus voor gekozen heb “alleen maar mama” te zijn om dit te bereiken. (Omdat mijn kinderen dit dus nodig bleken te hebben. Ik zeg niet dat dat voor andere kinderen ook zo is) @frummelke86 misschien zo beter uitgelegd
Het in de avond verjaardag vieren zonder kinderen erbij herken ik wel. Doen we zelf ook aan mee. Niet omdat we de kinderen niet willen zien, maar in de praktijk blijkt vaak dat met de kinderen erbij (vooral als ze nog jong zijn) je lastig gesprekken kunt voeren. Kan maar zo zijn dat op zo'n verjaardag we het de hele avond over de kinderen hebben trouwens En in sommige gevallen zijn we ook in gezelschap van mensen zonder kinderen. Zij kunnen zich aanpassen aan ons, wij hebben nou eenmaal kinderen. Maar ik vind dat wij ons ook aan hun kunnen aanpassen, door zonder kinderen te komen. Daar is denk ik wel een zeker balans in te vinden.
Dit is denk ik waar. Ik ben iemand die absoluut slecht kan ontspannen. Ik kan niet op de bank hangen en film kijken dan zijn er altijd dingen die in huis moeten. Ik ben ook absoluut geen huismus want thuis heb ik juist snel stress omdat ik altijd in regel/doe modus sta. Uitzondering is in bad gaan want dan kan ik effectief niet ineens iets anders gaan doen Ik ontspan dus pas van echt gaan wandelen, uiteten gaan of op vakantie gaan omdat ik dan pas echt de boel de boel kan laten omdat in fysiek niet in de zorg of werk modus sta.
Balans is denk ik het goede woord. Wij hebben er ook weleens voor gekozen om het overdag en s avonds te vieren. Maar de mensen die wij kennen, die geen kinderen hebben komen dan toch liever overdag zodat ze de kinderen ook even zien. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik get altijd wel mee vind vallen met de aandacht die naar de kinderen gaat. Natuurlijk hebben ze ook aandacht nodig, maar ze spelen veel zelf. Als ze heel klein zijn is dat natuurlijk nog wel wat anders. Maar goed, ik heb weleens gehad dat er wel even bedacht werd dat we gewoon oppas konden regelen. Dat vind ik dan weer uit balans want het is mijn eigen keuze.