de wens voor een derde en autisme

Je staat in een soort spagaat, ik snap het. Hier heeft het even geduurd voordat man een tweede wilde bijv, maar toen hebben we afgesproken dat we het er over zouden hebben over tijd X (Als.... datum 3 of 6mnd in toekomst). Mijn man vond het heel vervelend dat ik er iedere week over wilde praten en voelde voor hem ook als pushen. Mijn man heeft overigens geen ASS (en komt daar ook niet in de buurt).

Als de diagnose van je man "vers " is, en hij zit bij een goede instelling, dan zou er ook een partnercursus moeten zijn, en ruimte voor 1 op 1 gesprekken, of nou ja, jullie samen met 1 professional die gespecialiseerd is in autisme en relaties. Als je nu al vindt dat de verhoudingen scheef liggen, kan ik je systeemtherapie aanraden. Maar ik zou tevens misschien eerst de diagnose even laten bezinken

Je ziet overigens vaker dat mensen met autisme pas een diagnose krijgen na het krijgen van kinderen.

 

Afgezien van de ASS, als één van de twee duidelijk geen kinderen (meer) wil, is het niet aan de ander om dit te willen veranderen vind ik. Je kunt wel hulp zoeken om het te leren accepteren en je verdriet mag er zijn, maar hem proberen om te praten gaat echt te ver vind ik.

Weet je wat het is: jouw wens weegt niet zwaarder dan zijn wens of mening. Stel dat het andersom was, hoe zou jij je voelen? Ik zou me voelen alsof mijn argumenten er eigenlijk niet toe doen en dat lijkt me echt verschrikkelijk..

 

Een onvervulde kinderwens kan enorm pijnlijk zijn maar het blijft een punt dat als je hierin niet op 1 lijn zit een compromis niet mogelijk is. Zelf had ik een standpunt van liever gelukkig met zn 3 dan ongelukkig met 4. En ass kan een behoorlijke impact hebben. Als je de tijd hebt zou ik zeggen wacht de partneravonden af en kijk of je hem dan beter kunt begrijpen. Hangt erg af van de vorm van ass maar jouw behoefte om het erover te blijven hebben kan voor hem voelen als een herhaling want zijn mening weet je al.
Wat wel nog iets is om mee te nemen in je overweging ass kan erfelijk zijn. Kunnen jullie in je gezin een zorgenkind erbij hebben? Want dat vraagt wel echt veel van je relatie (onze oudste is een zorgintensief kind en dat vraagt best veel energie)

 

Ik ga even advocaat van de duivel zijn, maar ik snap TS eigenlijk wel.
En ik heb niet het idee dat zij hem per se wil overtuigen, maar dat ze in gesprek wil blijven omdat er mogelijk ook verwijdering tussen hen ontstaat wanneer zij hier nooit meer over mag praten..

Ik vind dat iemand ook niet in zijn eentje op 1 moment kan beslissen dat er nooit meer een kind komt, of als een soort zoethoudertje te zeggen ‘misschien over 10 jaar’.
Als je weet dat bij 1 van beiden de wens nog heel sterk aanwezig is, zou ik proberen af te spreken dat je er over 3 of 6 maanden nog eens samen over praat. En dat evt. herhaalt na zo’n termijn. Misschien komt er dan vanzelf wat meer berusting bij TS, of gaat hij er toch anders tegenaan kijken.
Of allebei niet, maar je blijft in elk geval in gesprek. Ik kan me van man zijn kant wel voorstellen dat er dagelijks of wekelijks over praten kan voelen als pushen of doorduwen.
Maar anderzijds vind ik dat, net als dat 1 persoon in een huwelijk niet alleen kan beslissen dat er nog wél een kind komt, 1 persoon alleen ook niet voor de ander kan beslissen dat het nooit meer gebeurt.

En tot slot wil ik je sterkte en succes wensen TS. Na mijn late miskraam in juni, zou ik inmiddels ook liever gisteren dan vandaag weer zwanger worden, maar mijn man geeft aan meer tijd nodig te hebben voor de verwerking. Ik vind dit ook best pittig, al probeer ik dit uiteraard zo goed mogelijk te respecteren. Maar een kinderwens kan zo ontzettend sterk zijn, dat moet je ook echt niet onderschatten vind ik.

 

Ik heb vorig jaar in deze tweestrijd gezeten met manlief. Wel een hele andere achtergrond overigens. Bij ons begon manlief er over en toen ik helemaal wild was draaide hij ineens weer om.

Zoals jij het omschrijft is het exact!!!