Gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst. Wat verschrikkelijk heftig wat je nu doormaakt. Ook ik heb niet veel zinnigs te zeggen, maar heb ook je topic over je dochter gevolgd en wilde dit niet zomaar weg klikken.
Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke tijd. Wees lief voor jezelf en kijk dag voor dag. Ik heb ook tijden gekend dat ik dacht dat ik als ik oud zou zijn ik terug zou kijken op een beroerd leven, maar er komen weer betere tijden aan. Daar heb je nu alleen nog niets aan.
Jeetje... Wat verschrikkelijk. Ik heb even geen andere tip voor je dan praten, praten, praten. Praat erover, alleen dan kun je het op een gegeven moment een plek geven. Mijn motto is altijd: " every cloud has a silver lining" Heel veel sterkte
Nou je moet even helemaal niets! Laat het allemaal maar even op je inwerken en probeer je hoofd boven water te houden. De rest komt allemaal nog wel. Geef het de tijd! Neem ook gewoon de tijd die je nodig hebt en ondanks dat je gezin er ook is, neem wat ruimte ook voor jezelf ipv er alleen voor anderen te zijn. Praat met je gezin en je man, toon je verdriet. laat het er gewoon zijn! <3
Jeetje @An79 soms komt alles tegelijk he? Ik kan me heel goed voorstellen dat je nu niet weet hoe je hier uit moet komen. En dat hoeft nu ook niet, dat komt vanzelf. Ooit wordt het beter, echt waar. Leef per dag. Of per uur als dat je beter lukt. Neem je tijd en onthoud dat wat goed voelt, goed is. Gecondoleerd met het overlijden van je vader en heel veel sterkte gewenst met de situatie van jullie dochter❤️.
Heel erg veel sterkte, ik ben mijn zus verloren vlak na de bevalling van onze oudste terwijl ik in een mega postnatale depressie zat. Het lijkt dan alsof je wereld nooit meer oké wordt. Het wordt wel ooit weer oké, maar nu even niet. Dikke knuffel
Wat afschuwelijk allemaal. De situatie met je dochter en nu het tragische verlies van je vader. Had er over gehoord maar natuurlijk niet wetende dat het om jouw vader zou gaan. Heel veel sterkte in deze verdrietige periode en er komt een tijd dat voor jou ook weer de zon zal gaan schijnen al voelt het nu nog heel ver weg. Liefs.
Wat een lieve reacties! Dank jullie wel. Gisteren had ik even een offday, daarom nog niet gereageerd. Het enge van mezelf vind ik dat ik bijna niet meer kan huilen. Het lijkt wel of de tranen op zijn. Er zijn de afgelopen maanden al zoveel tranen geweest. Op momenten lukt het me zelfs om me gewoon prima te voelen, maar dat voelt ook niet goed. Al moet ik zeggen dat het besef er totaal nog niet is. Alsof hij zo weer binnen kan lopen. Ik zag mijn vader ook niet dagelijks, dat scheelt natuurlijk ook. Tijdens de hele situatie met mijn dochter, stond hij altijd voor ons klaar. Ze heeft daar zelfs een paar weken geslapen, ondanks dat hij zelf al doodziek was. Hij stond altijd voor de hele wereld klaar en nu kon niemand hem helpen en die gedachte blijft erg verdrietig. Ik heb een mooi tafeltje gemaakt met wat foto’s, zijn kaart en kaarsjes. Dat voelt goed. Ik wil ook alles op papier gaan zetten. Onze relatie was soms lastig, voor mij dan, maar dat is altijd puur mijn eigen onzekerheid geweest. Ook dat moet ik van me afschrijven. Ik ben wel met iemand gaan praten, die ons ook met onze dochter heeft geholpen en mijn vader ook kon. Ze had dat in haar condoleancekaarten aangeboden, dus toch maar aangepakt. Dat was heel erg fijn. Ook maak ik me zorgen over onze kinderen. De oudste is erg gevoelig en dit is voor haar allemaal wel heel erg heftig. Omdat ze niet thuis is, kan ik zo weinig doen. Probeer alles hoor, maar ze laat me ook niet echt toe. Gelukkig wordt ze daar wel heel erg goed opgevangen. De middelste hoor je eigenlijk nooit. Doet net alsof er niks aan de hand is, maar ook zij heeft veel voor haar kiezen gekregen de laatste tijd. De jongste fietst er gelukkig aardig doorheen, maar ook daar kan je je natuurlijk in vergissen. Ik doe wat ik kan om er voor ze te zijn, maar soms lukt me dat totaal niet. Ik moet nu ook echt weer beter voor mezelf gaan zorgen, zodat ik me in ieder geval lichamelijk weer beter voel. Eet al weken zeer slecht, slaap slecht, drink zo nu en dan meer dan goed voor me is en ben weer gaan roken. Dat laatste is niet zo’n probleem, want die hang ik zo weer aan de wilgen. Maar ik moet echt weer kunnen zijn voor mijn gezin. Mijn man kan ook niet steeds alle ballen maar hoog houden. Ik wil er nu wel aan gaan werken om de situatie van mijn dochter te accepteren. Dat blijft heel erg moeilijk. Maar we hebben nu wel een hele andere inzicht, ook door observatie van alle hulpverleners. We hebben onszelf best veel verweten, maar achteraf was dit onvermijdelijk. Natuurlijk zijn we weleens te boos geweest, maar ze heeft het ons echt onmogelijk gemaakt met haar gedrag. Het staat totaal niet in verhouding met de situatie waar we in terecht zijn gekomen. Hormonen, ADHD en medicatie spelen een hele grote rol. Buiten dat natuurlijk ook haar karakter. Ze heeft een heel goed hart, dat durf ik zeker te zeggen, maar ook hele moeilijke kanten, waar zij en ook wij mee om moeten leren gaan. We gaan als gezin systeemtherapie volgen en zij krijgt zelf ook therapie. Ze moet leren omgaan met haar impulsieve gedrag, onzekerheid, boosheid enz. Sorry, het is een beetje een onsamenhangend verhaal geworden
Bedankt dat je het vraagt. Dat vind ik tegenwoordig zo'n moeilijke vraag. Ik weet het zelf niet zo goed. Voel me vooral helemaal leeg en opgebrand. Merk wel dat er nu echt niks meer bij moet komen, want bij het minst geringste raak ik in paniek. Als ik al gebeld wordt door de groep van mijn dochter slaat mijn hartslag op hol en dat terwijl ik altijd maar doorging en nooit opgaf, maar voel me nu vooral verslagen.
Makkelijk gezegd, maar let op je grenzen. Hebben jullie de mogelijkheid om er even uit te gaan? Even weg van thuis en wat rust opzoeken en een andere omgeving? Of een keer een massage inplannen of beauty behandeling? Ik noem maar wat. Je zit nog middenin het rouwproces van je vader, is er iemand die jou helpt? Weet ik even niet meer.. En betreft je dochter probeer een paar dagen per week een moment voor jezelf te plannen waarbij het even om jou draait en niet alle shit om je heen. Als je dit als een vast ritueel kan plannen dan kan je daardoor weer opladen. Misschien allemaal ongevraagde adviezen maar ik bedoel het goed..
Die grenzen is een goeie, daar ben ik niet zo goed in. Wil nooit mensen teleurstellen. Iedereen wil er voor ons zijn en dat is superlief natuurlijk, maar het is gewoon teveel. Wij gaan vrijdag twee weken op vakantie. Wel omgeboekt naar een vakantie in eigen land, wat achteraf helemaal niet erg is, we zouden namelijk naar Turkije gaan. Ook dat vind ik even lastig, want het is wel aan de andere kant van het land en als er wat gebeurd met onze dochter, duurt het even voordat ik er ben. Gelukkig zijn er genoeg mensen in de buurt die er ook altijd voor ons en haar willen zijn. We gaan wel met twee auto's, zodat ik makkelijk weg kan. En wat betreft hulp, ik heb nu een aantal keren met iemand gepraat en dat was fijn. Zij kent de situatie met onze dochter ook goed. Bedankt voor je adviezen....deze waren niet ongevraagd, want volgens mij vroeg ik toch een beetje om hulp. Alle adviezen zijn welkom.