Rugpijn zal niet zoveel slechts zeggen hoor want dit wordt met de dag erger bij mij. Dat zijn echt de hormonen!
Yaa ik had ook ergens gelezen over dat de baarmoeder groeit ofso.. haha als dat het is vind het ik helemaal niet erg
Even een persoonlijke vraag… voelen jullie op dit termijn echt al de liefde voor het groeiende kindje in jullie buik? zoals een verliefd gevoel bij de echo? Ik had verwacht zodra ik zwanger zou zijn dat direct te hebben, die verbinding, “moeder gevoelens”, of iig dat verliefde /blije gevoel maar ik voel niks en voel me daar heel schuldig over. Ik voel vooral angst en onzekerheid. Ik denk dat het te maken heeft met bang zijn om het te verliezen, de verhalen over de miskramen hier op het forum en ik me daarom misschien nog niet teveel wil hechten? M’n vriend wrijft geregeld over m’n buik maar ik voel er gewoon niks bij…Ik hoop dat ik dat gevoel ga krijgen zodra de baby wat meer echt een baby is ipv een klein garnaaltje, met de 12-13 weken echo..
Nee ik heb het helaas nog niet, maar dat komt mede door dat ik voorzichtig ben en bang ben dat het mis kan gaan... ik kan daarom nu niet ervan genieten.. pas na de volgende echo kan ik dat stukje een beetje los laten... fout kan het dan alsnog gaan maar dan ben ik wel over die drempel waar ik nog nooit zo ver ben gekomen...
Nee ik heb dat ook nog niet. puur uit zelfbescherming omdat ik überhaupt nog niets weet. Over 2 weken de echo en ik ben pas gerust na 13 weken en een goede nipt. Dan pas laat ik dat gevoel toe.
Je hoeft je daar echt niet schuldig over te voelen. Ik herken dat ook wel, na 2 vroege miskramen heb ik dat blije gevoel ook echt nog niet. Ik denk dat het bij mij misschien beetje zal komen wanneer ik weet dat het hartje klopt. Maar dat ik echt pas blij kan zijn wanneer het eerste trimester voorbij is. Tot die tijd blijft het enorm spannend en onzeker.
Ik had dat bij mijn eerste zwangerschap wel al snel. In het begin besefte ik het niet maar toen ik het eenmaal echt ging geloven, werd ik ook helemaal verliefd. Bij de tweede zwangerschap voelde het anders door de alsmaar slechte echo’s en nu durf ik niet verliefd te zijn of me al te hechten aan de baby. Dat komt door mijn ervaring met mijn vorige zwangerschap. Maar het is heel normaal dat het moet groeien hoor, daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Het is ook een stukje zelfbescherming.
Ja dat had ik ook gedacht, maar toen ik het hartje zag kloppen was ik enorm opgelucht maar meer niet. Ik hoop dat het komt als we de ergste gevarenzone uit zijn zoals jij zegt het eerste trimester…ik ben diep van binnen angstig voor alles, een miskraam, de nipt, andere afwijkingen, etc. Ik probeer het gevoel niet helemaal binnen te laten komen want je veranderd er niks aan… maar verstand en gevoel hè! 2 vriendinnen die vrij snel en makkelijk zwanger raakte zaten direct echt op een roze wolk. Maar fijn om te weten dat ik niet de enigste ben die dat niet zo ervaart
Ja snap ik helemaal! Helemaal logisch na een zwangerschap die mis is gegaan.. Ik heb me na de vmk in feb aangemeld op een fb groep voor vrouwen die miskramen hebben gehad en dat was geen slimme zet ik ben sindsdien zo enorm angstig geworden en heb het idee dat 50% vd zwangerschappen misgaan wat natuurlijk helemaal niet zo is.
Jij hebt geen traject gehad toch? Klopt het nou echt dat je bij vruchtbaarheid behandelingen meer kans hebt op een miskraam dan op natuurlijke manier?
Nee klopt! Ik heb “alleen” een vmk gehad in februari en dus nu weer zwanger… dus ik heb ook niet echt “redenen” om zo bang te zijn. Maar heb iets te veel nare verhalen gelezen ben ik bang en het is natuurlijk ook de realiteit. Volgens mij wel ja, iig wat ik heb gelezen ligt het percentage iets hoger bij ivf/isci maar dat komt vooral omdat er dan vaak achterliggende problemen zijn zoals afwijkingen aan de baarmoeder bijv. Want in principe selecteren ze natuurlijk de goede embryo’s..
O dat heb ik ook nog niet, de angst en onzekerheid overheerst nog enorm, helemaal na een slechte echo van gister waaruit bleek dat de groei 6 dagen achterloopt op wat het eigenlijk zou moeten zijn. Ik durf me dan echt nog niet te hechten, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik probeer al bijna 2 jaar zwanger te worden en nu het eindelijk zover is ben ik gewoon zo bang om het weer kwijt te raken. Na het eerste trimester verwacht ik dat ik het gevoel van liefde voor de baby wat meer durf toe te laten.