Wat ik ook zó irritant vind, is wanneer we de deur uit gaan, ik bezig ben met 10 dingen tegelijk en m'n man staat op het dooie gemakje te wachten en met z'n telefoon te spelen Uhm hallo??? Wat hulp zou fijn zijn?? Als ik het vraag, dan helpt hij wel, maar hij ziet gewoon niet wát hij kan doen ofzo haha.
Hier is de grootste ergenis toch echt wel dat mijn man geen ene zak in het huishouden doet. Ik begin me daar steeds meer aan te storen. We hebben een hond die enorm verhaart waardoor ik meerdere malen per dag moet stofzuigen incl de bank neem ik tussendoor even mee. Hij ligt niet op de bank maar er komen wel haren op. Mijn man zit dan te zuchten dat ik weer met die stofzuiger bezig ben omdat hij muziek wil luisteren of de krant wil lezen etc. Vanmorgen ben ik ook nijdig geworden. Hij was met de hond buiten geweest en die zag ik alweer zwart van de modder aan de poort staan. Hij spuit hem dan netjes af in de tuin maar laat hem vervolgens drijfnat door het huis heen lopen. Als ik dan de hond vervolgens weer in de tuin zet en zegt dat die hem moet afdrogen dan moet ik niet zeuren want het is toch schoon water, echt hoor.. Ik erger me er echt kapot aan en dan vooral het gemak om maar te denken dat ik het wel weer zal schoonmaken allemaal.
Ben jij degene achter het stuur? Ik stap ook altijd als laatste in. Dochter die kletst vanaf ze haar ogen open doet tot ze gaat slapen. Als ze dan zo vrolijk kletsend naar de auto wandeld en instapt en dan nog kletst doe ik haar deur dicht. Ga naast mijn deur staan, tel tot 10 (hoor haar in de verte heel zacht nog kletsen) en na die 10 tellen ben ik even rustig geworden, hebben mijn oren rust gehad, en kan ik er weer tegenaan voor ik instap
Mijn man heeft daar ook een handje van. Gelukkig slapen de kinderen als een blok en kun je er een bom naast afsteken maar ik niet en als hij 4x snoozed kan ik hem wel een kussen op zijn kop duwen. Meestal zeg ik dan chagrijnig dat hij eruit moet. Met een beetje mazzel van ik wel weer in slaap maar als dat niet lukt ben ik echt een beetje boos op hem.
Mijn puber ook! Ik denk dat hij gewoon te lui is die verpakking even te pakken en in de prullenbak te gooien. Maar ik doe net of ik gek ben en koop dan ook geen nieuwe. En als hij er dan om vraagt zeg ik ligt nog in de lade hoor. Nee die verpakking is leeg mam. Oh ja dat wist ik niet dan had je hem weg moeten gooien. Tot nu toe leert hij er niets van maar eens zal dat kwartje wel vallen hoop ik.
Ik snaaide vroeger ook wel stiekem en dacht dat m'n moeder dat niet door had, ehhh ... toch wel! Kwam er visite: Felice, pak jij even die lekkere chocolaatjes onderuit de kast? Die ik dus een paar dagen er voor had op gemaakt ... Dat kon ik dan met schaamrood op de kaken vertellen waar de visite bij zat Dan ging het daarna vaak een hele tijd weer goed
De oplossing is simpel. Mijn man doet dit ook wel. Lege broodzakken, lege verpakkingen. En ik geloof best dat hij het in gedachten doet oid en niet opzettelijk met het idee rondloopt een ander het te laten opruimen voor hem. Maar ik ben echt gestopt met alle troep achter iedereens kont op te ruimen. Dat doet ook nooot iemand bij mij (sterker nog, er wordt sowieso niet vaak gevraagd of ik ook wat wil eten of drinken als men naar de keuken loopt, ook iets wat me stoort. Onder het motto ‘ik sta in de keuken dus je roept maar gewoon als je iets wil. Eh nee, ik wil dat er gewoon een keer aan mij gedacht wordt en er moeite wordt gedaan om het me te vragen. Een gebaar voor een ander noemen we dat. Maar dat is een andere discussie). Dus hier roep ik gewoon iedereen - heel kinderachtig - ter plaatse: opruimen! Lege verpakkingen, vaat (achterin graag), stoelen die niet aangeschoven worden, kastdeuren die open blijven, rondslingerende opladers.. ik blijf niet de hele dag vragen want dan hoor ik vanzelf wel een keer dat ik de hele dag zo zeur Right. Voor zoon hetzelfde. Wil hij met iets anders spelen, prima maar dan wordt er eerst opgeruimd. Klaar met eten? Fijn, help maar mee wat naar achteren te brengen ipv gelijk te eisen dat je van tafel wil en zonder pardon je eigen gang gaat (en als het even kan direct weer vraagt of je tv mag kijken). Mijn aanpak werkt wel hoor . Mijn huis-zin “het is hier geen hotel” zit er inmiddels goed in. Zeurderig en kinderachtig? Jazeker. Maar als ik van iedereen alles op moet blijven ruimen ben ik A) een dag bezig en B) verandert er ook niks.
Mijn man ruimt alles zelf op, maar mijn oudste is een echte puber. Ik doe dit dus ook en bij voorkeur op de meest vervelende momenten, als hij net weg wil, als ie net op de bank ploft met een filmpje etc. Kom op, ben geen sloofje hier hoor. Heb ook al eens alle troep in zijn bed gedumpt, maar daar sliep hij gewoon naast
Oh vreselijk. Mijn man ruimt vaak ook wel gewoon goed op hoor en ook het spul van de jongens. Maar is hij bijv thuis aan het werk en heeft ie een drukke dag? Man man man dan wordt er niet meer omgekeken naar de leefomgeving. Vreselijk irritant, zeker in mijn huidige toestand waarin ik dus juist heel extreem let op elk troepje..
Zo doe ik het ook hoor, iedereen is mede verantwoordelijk. Ik kan wel wat leukers bedenken dan continu andermans spullen op te ruimen.. Als de kinderen moeten opruimen vraag ik of ze de tafel/kamer weer netjes willen maken. Dit doen ze tot nu toe altijd graag, meestal is 1x vragen voldoende Gelukkig (nog) geen last van lege verpakkingen, die worden netjes weggegooid. Na het eten helpt iedereen mee met afruimen. En dan is het niet de bedoeling dat het allemaal op het aanrecht wordt gezet, maar dat alles meteen op de juiste plek terecht komt. Ligt de was niet (op tijd) in de wasmand? Jammer, ik was pas weer als ik een volle trommel heb. En ik was alleen datgene wat er IN de wasmand ligt en niet wat er naast het bed of naast de wasmand ligt.
Hoef niks op schrijven...alle bovenstaande dingen... Hoort dit bij ‘man zijn’ of zo? @wiedeltje : Dat kwijtraken herken ik. Wordt er ook compleet gestoord van! Op jaarbasis moet hij standaard 3x een nieuwe bankpas aanvragen.. en als hij die van mij langer dan 5 minuten mee heeft dan is dat ding ook ineens op wonderbaarlijke wijze kwijt
Ja ik rij meestal wel. Maar ook als hij rijdt wacht hij. M’n schoonvader heeft die tic ook. En dan daarna de deur megahard dicht doen, ook zo fijn.
Ja en dit dan: dingen die ik OP de trap zet voor degene die als eerste weer naar boven loopt. Daar zit een message achter mensen: meenemen naar boven. Maar man ‘ziet’ dat nooit en laat het altijd gewoon staan. Zelfs als ik dus een paar wc rollen echt midden op de trap zet. Dan loopt ie er gewoon omheen. Je zag het toch niet? Gelukkig doet ie ook heel veel wel hoor, ook uit zichzelf wel. Maar soms moet ik het naar mijn mening wel net wat te vaak vragen. En dat is dan met name wanneer hij bijvoorbeeld druk is met werk of bijvoorbeeld wanneer de kinderen thuis zijn en ze aan het spelen oid zijn. Dan is het ook fijn als er net wat meer tussendoor wordt gedaan. Want de jongens kunnen er wat van hoor! Pfoe.
Oh, dat kan ik dan eigenlijk wel weer goed begrijpen. Hier hebben zowel man als ikzelf soms ook even nood aan een korte rustpauze alvorens terug in actie te schieten. Van ‘s ochtends vroeg tot bedtijd van de kinderen zijn we quasi non-stop bezig (eerst de ochtendrush om iedereen op tijd op zijn bestemming te krijgen, dan werken (allebei een drukke baan), ‘s avonds kinderen ophalen op bso, eten maken, huiswerk begeleiden, kinderen opfrissen en in bed steken,...). Als de kinderen dan (eindelijk ) in bed liggen, dan wil ik soms (niet altijd) ook éérst even kort zitten/wat energie opdoen en dán pas verder rommelen. Na het laatste rommelen crash ik dan nog even in de zetel. Jij zegt: ‘Het moet anders, want anders houdt een mens het niet vol’. Maar hier is zo een rustpauze (even koffietje drinken,...) net een manier om het wél vol te houden. Als de batterij leeg is, moet die eerst (een beetje) opgeladen worden om dan weer verder te kunnen. Ieder persoon zit op dat vlak ook anders in elkaar (ieder zijn energiehuishouding is anders, maar ook de voorafgaandelijke dag verloopt voor geen twee personen volledig hetzelfde). Voor mij is daarom het belangrijkste dat elke partner zijn aandeel doet, maar wanneer dat dan precies gebeurt... dat maakt me minder uit. Ik zou het zelf niet zo fijn vinden als mijn man me daarin te hard zou beginnen sturen. Ik kan gelukkig wel heel goed naast rommel kijken (behalve wanneer we bezoek hebben, dan wil ik écht wel dat alles in orde is)
Die van mij vergeet aaaltijd onze gordijnen open te doen. Gék wordt ik ervan! Want niet alleen in de herfst/ winter, maar ook op bewolkte dagen zoals nu is het echt meteen een stuk donkerder in ons trapgat en op de slaapkamer. En ja ik loop meerdere malen per dag de trap op en af dus stoor me daar mateloos aan. Ik heb een hekel aan de schemer, krijg ik echt last van m'n ogen. Trouwens: hij vergeet niet alleen onze gordijnen maar die van de kinderen ook. Nog zo iets: hij zet praktisch nooit de ramen open. Nee, als je die ramen ook niet eens ziet omdat je de gordijnen nooit opent snap ik het wel Maar mennn wat is dat irritant. Je laat je huis toch ff luchten zodra het kan?! Badkamerirritatiepuntje: wél de elektrische tandenborstel afspoelen na gebruik, maar dan niet afdrógen, zodat er elke keer een waterplasje onder staat Dito met z'n scheerapparaat. En m dan ook nog eens de hele dag laten liggen! Irritatiepunt aan tafel: met z'n viertjes aan tafel zitten, maar de hele tijd z'n mond houden zodat ik degene ben die de hele tijd kan roepen naar de kinderen 'we eten met de mond dicht/ niet gaan maaien met je handen/ eten is om te eten en niet om mee te spelen/ etc.' F*cking irritant. Zeg ook eens wat! Je bent hun vader& opvoeder hoor.
Is ook zo hoor @Ansel, maar het is wel de bedoeling dat er daarna dan nog even in actie gekomen wordt, en meestal is zo’n pauze dan driekwartier en gaat gepaard met heel lang en ongezellig gapen en telefoonkijken (je kan ook voorstellen om samen ff een kop koffie te doen bijv, maar hoeft niet want juist even alleen is misschien ook fijn). Alleen resulteert het vaak juist in geen zin meer hebben in.. waardoor alles nóg langer duurt en nóg later wordt . Soms zit ik er ook minder bovenop en dan kan ik me er wat minder aan ergeren. Als hij het bijvoorbeeld enorm druk heeft gehad die dag en ik een hele rustige werkdag, dan vind ik het niet meer dan normaal dat ik net even wat meer doe. Zelfs hoogzwanger; bij een goede dag vind ik het absoluut geen probleem om dingen dan gewoon zelf (eerder) te doen. Het is toch een beetje geven en nemen. Maar heel soms heb ik ook het idee dat hoe relaxter de dag is en hoe meer tijd we bijv wel hebben, hoe minder er gedaan wordt. Want mijn man is van nature een ster in uitstellen. Uitstelgedrag is echt zó van toepassing op hem. Gelukkig is dit al flink flink verbeterd sinds we kinderen hebben en heb ik ook geleerd dat een goed gesprek op zijn tijd (en dan niet verwijtend maar juist opbouwend) soms nodig is en ook echt wel werkt. Het creëert wederzijds begrip voor elkaar en zorgt er ook voor dat je gewoon even je ei kwijt kan. Maar sóms komt er gewoon zo’n dag. En dan ben ik over mijn grenzen gegaan en zit ik hoogzwanger pas rond 21u en denk ik: verdorie; zoveel hoefde er niet te gebeuren en tóch wordt het weer laat. Soms trek ik dat dan heel slecht.