Even een korte update van mij. Ik voel me op dit moment emotioneel leeggezogen. Is dit normaal? Erkend iemand het? De woonruimte duurt nog ongeveer een maand en ik kan het steeds minder opbrengen om nog bij elkaar te zijn. Heb overigens ondertussen al verteld dat ik iemand anders heb, kon het niet meer verzwijgen. Maar man man wat valt het mij op dit moment zwaar. Ergens moeten zijn waar ik eigenlijk liever niet ben...
Lijkt me doodnormaal. Echt helemaal niet leuk maar echt heel logisch dat je helemaal op bent en het nauwelijks nog volhoudt. Gelukkig is er een goed vooruitzicht. Hoe reageerde je man toen je vertelde over je liefde voor een ander?
Man vondt het best... was niet boos maar heel vlak eigenlijk. Hij heeft wel gevraagd wie dat is maar dat heb ik nog even voor mijzelf gehouden. Dat betekent dat hij ook eigenlijk niks meer voor mij voelt en de beslissing juist is. Maar oh wat heb ik het lastig op dit moment.
Het is ook lastig. Als je de beslissing om te scheiden hebt genomen wil je ook stappen vooruit zetten. Gedwongen nog in 1 huis moeten wonen voelt als stilstand. En omdat je in gedachten al afscheid van hem hebt genomen voelt elke dag samen in huis als te veel. Ik herken het zeker. Mijn ex wilde ook niet weg. Ik kon hem haast niet meer om.me heen verdragen op het laatst. En dat kost zoveel energie..... de ander nog om je heen moeten verdragen, terwijl de relatie feitelijk over is
Wat bij mij dan ook nog meespeelt is dat ik van iemand anders gaan houden met wie ik heel beperkt samen kan zijn. Dat doet ook heel erg zeer.
Nog een maand duurt dan erg lang inderdaad. Heeft je nieuwe vriend het ook al aan zijn vrouw verteld?
Ja dat is hij zeker. Maar is een type uitstelgedrag en bang voor zijn vrouw. Maakt het voor mij erg lastig.
Wel fijn dat je in elk geval een andere plek hebt kunnen vinden voor jezelf! Nog even volhouden dus. Het lijkt me heel logisch dat je je leeggezogen voelt. Dat zou iedereen hebben. Ik zou mij nu vooral op jezelf focussen en je eigen plek voor straks. Niet gaan zitten wachten op een andere man die nog getrouwd is. De vraag is of hij überhaupt ooit weggaat. Woorden zijn geen daden. Maar snap dat emoties wat anders zeggen hoor. Wees vooral ook een beetje lief voor jezelf!
Dit hebben wij ook gehad. Gun hem zijn tijd, hoe moeilijk ook! Als je echt van hem houdt gun je het hem om het op zijn manier te doen. Natuurlijk mag je hem wel benoemen wat het met jou doet, maar als je hem “dwingt” om nu een keuze te maken, is dat naar mijn mening de eerste barst in jullie relatie. Je kan alleen voor jezelf de keuze maken of je met hem doorgaat of niet. Bij mijn vriend duurde het uiteindelijk nog iets van een jaar. Dat was slopend, maar met wat ik nu weet, weet ik dat als hij eerder de stap had gezet, onze relatie nooit zo goed zou zijn geweest als dat hij nu is. sterkte meid. Dit is zo moeilijk
TS ik hoop zo dat de man waar je verliefd op bent het tegen zijn vrouw gaat zeggen EN dat hij daarna voor jou kiest. In mijn omgeving helaas vaak anders gezien. Dat ze het nooit gingen vertellen en hun minnares lang aan het lijntje hielden met telkens een andere smoes. Dat ze het wel vertelden maar hun vrouw daarna zo zielig vonden dat ze hun huidige relatie toch een kans nog willen geven. En eerlijk is eerlijk. Een vreemdganger is niet de meest betrouwbare persoon dus geloven op zijn woord is iets wat je gewoonweg niet kunt doen. In jouw situatie is het een kwestie van eerst zien dan geloven. Want praatjes zijn geen daden. Mijn advies voor jou is dan ook. Focus je op jezelf, je eigen verdriet van je mislukte huwelijk en wat je het afgelopen jaar daarin hebt meegemaakt. Probeer dat een plekje te geven en te verwerken zodat je zelf ook goed verder kunt met je leven en dit geen blokkade blijft. Daarnaast leef naar je eigen huisje toe. Reken erop dat je daar alleen (met de kinderen) gaat wonen en reken nog niet op je nieuwe partner. Komt hij is dat mooi meegenomen maar hou rekening met de kans dat hij niet voor jou kiest en door daar rekening mee te houden komt die klap straks minder hard aan. Ik weet niet zo goed hoe sterk je mentaal bent maar denk dat als je die klap er ook nog boven op krijgt om te verwerken dat je het heel zwaar gaat krijgen. En nog een vraag, misschien heb je het al geschreven en heb ik erover heen gelezen. Had je zonder deze man in je leven ook de keuze gemaakt om bij je man weg te gaan en zonder hem verder te leven? Want in eerste instantie toen je achter zijn verslaving kwam wilde je er nog wel echt voor gaan toch? En ben je niet bang dat als man jou kwijt raakt hij terug valt in die verslaving? Dat is denk ik iets wat je niet wilt voor de vader van je kinderen en voor je kinderen?
Het is allemaal zo simpel niet. Toen mijn man zijn verslaving heeft opgebiecht was mijn eerste reactie ervoor zorgen dat hij ons niet meer kan schaden en een therapie voor hem regelen. Ik moest het weer voor hem doen, weer zijn shit gaan oplossen. Daarna ging ik nadenken over de huisvesting. Dat is op dit moment zo goed als onmogelijk. Met heel veel geluk komt nu een tijdelijke oplossing die mij ruimte geeft om samen met de kinderen in het huis te blijven wonen. Echter kunnen wij vanwege het huis niet eens uit elkaar dus de vraag wordt of wij wel of niet officieel gaan scheiden. Je zit dan sws vast aan een gezamenlijke woning. Dat zijn verslaving terugkomt blijft het risico. Met of zonder mij dat zei de huisarts gelijk in het begin, de kans op herhaling is 100% als zijn therapie niet aanslaat. Dus dat moeten wij heel goed in de gaten blijven houden. Wat mijn nieuwe relatie betreft het is sws niet de bedoeling om gelijk te gaan samenwonen. Eerst maar eens rustig opbouwen en inderdaad wennen aan de nieuwe situatie. En ja er is risico dat het uiteindelijk stuk loopt maar dan heb ik het ten minste geprobeerd. Het is weloverwogen keuze om het een kans te geven. Emotioneel zeer zwaar dat ervaar ik nu al te goed.
Hoe gaat het eigenlijk met je kinderen? Merken die veel van de spanningen en de emotionele achtbaan waarin je nu zit?
Hoezo kunnen jullie niet officieel scheiden vanwege een huis? Omdat jullie anders allemaal op straat staan?
Met de kinderen gaat het goed! Nu hebben wij juist meer rust in huis dan voorheen! Mijn huidige man doet ook echt zijn best om normaal te doen en de therapie doet hem goed. Ik heb aan de kinderen alvast verteld dat wij apart gaan wonen maar dat wij van hun houden en ons best gaan doen om een goede oplossing voor iedereen te vinden om elkaar te blijven zien en dat ik er altijd voor hun ben. Wslk gaan ze dan in het weekend en in de vakanties naar hun vader toe. Het is trouwens veranderd, ik blijf nu wonen waar wij wonen en hij gaat weg. Dat heeft hij nu aangegeven.
Ja zeker kunnen wij officieel scheiden maar het huis kan niet verdeeld worden en blijven wij samen ingeschreven en dus partners. Financieel gezien gaat er niet heel veel veranderen verder. Dat blijft voor mij een risico ivm zijn verslaving.
Dat wil ik net zeggen dat is gedurft. Appart wonen, op papier nog partner zijn en geen zicht hebben op zijn verslaving. Hou er rekening mee dat schulden die hij maakt ook voor jouw rekening komen. Ik zou toch echt een andere constructie gaan zoeken.