Ook mijn argument. Maar lui is hij niet. Hij werkt hard en veel. Doet veel met de kinderen en gezin. Hij snapt alleen niks van het huishouden. Een laag stof/vuil interesseert hem niks en hij snapt niet waarom het mij wel wat interesseert. Want "daar draait het leven niet om" zegt hij. Op dat punt botsen wel regelmatig.
Nou ja, op zich heeft hij wel een punt natuurlijk, maar goed, jij ziet het liever anders, dus kan hij daar ook rekening mee houden. Wel lastig
Qua huishouden hebben we nooit strubbelingen. Ik doe alles op huishoudelijk gebied, hij werkt buiten de deur. Als hij terugkomt is alles gedaan maar doen we wel nog samen de kinderen verzorgen en op bed leggen enzo. We houden het wat dat betreft duidelijk gescheiden. Wel vind ik het jammer dat hij reparatieklusjes enzo heeeeel lang kan uitstellen. Na zijn werk is hij echt moe en nog tot weinig in staat. Op zijn vrije dagen doen we wat andere verplichtingen en wil hij vaak gewoon uitrusten. Maar die klussen wat blijven liggen zie ik dus wel altijd, maar hij wil die dus alleen doen als het hem uitkomt. En dat kan echt lang duren, voordat hij aan iets begint.
Ik heb zo'n ex, ik moest veel werken en de kinderen verzorgen en naar school brengen. Hij moest even laat starten op het werk maar ik kon het doen. Hij wou ieder weekend uitslapen en rustig opstarten. Dus nam overal de tijd voor. Ik ging atijd poetsen en de dagelijkse dingen doen.Hij deed helemaal niets. En na meerdere irritaties en niet bij elkaar passen let je daar heel goed op en worden deze dingen groot. Het brak me helemaal op. Ik heb nu een gelijkwaardige relatie waarbij je elkaar helpt. Het is zeker niet altijd perfect maar luie mannen kan ik helemaal niets mee!
Ja voor Corona was dat hier ook zo. Maar er zijn echt dingen ingeslopen doordat ik continu thuis moe(s)t werken. En dat terugdraaien is nog niet zo simpel merk ik
Werd hij pas lui nadat het laatste kind geboren was of was hij daarvoor ook al lui? Ik vind het altijd zo lastig voorstellen waarom vrouwen kinderen krijgen met zulke mannen als de luiheid (weinig interesse in de verzorging van kinderen, weinig interesse in huishouden) hun zo irriteert. oprechte vraag hoor trouwens, geen oordeel.
Hier met stip op één: bij thuiskomst z'n schoenen uittrappen voor het schoenenkastje. Waarna ik dagelijks bijna m'n nek breek door erover te struikelen. Alles met kleding neergooien herken ik, maar wat niet in de wasmand ligt, was ik niet. En nog een grote ergenis: kleding die hij echt nog een keer gaat dragen op de wasmand bewaren en vervolgens alsnog in de wasmand gooien als ik het net glad heb. O ja: zijn brood smeren op het gasstel. Wij hebben nog van die gaspitten, zodat er overal broodkruim tussen ligt. Zooooooo irritant! Maar het is een harde werker, een heel leuke vader, en een man met veel humor! We lachen iedere dag en ben echt gelukkig
Mijn man draagt wel gewoon helemaal zorg voor kinderen. Maar huishouden..nee. Ja als ik een concrete opdracht geef. Maar toen we niet samenwoonden en wat kregen wist ik dat niet. En toen we gingen samen wonen, ach toen was ik nog helemaal verliefd en geen slaapgebrek en kon ik dat naast m’n werk wel erbij hebben. Maar nu werken we beide gewoon en doe ik Het huishouden en regel ik alles. Ja, dan wil je zelf soms wat meer ontzien worden en dan gaat het nogal opvallen dat als je een dagje weg gaat jij om 7 uur broodjes staat te smeren, kids aan het aankleden bent etc en man om 9.00 naar beneden komt: zullen we gaan. Overigens zijn het irritaties hè. Ze definiëren niet onze relatie en we hebben er uiteraard niet steeds ruzie om ofzo. Maar inwendig kan ik me soms best enorm opvreten als er allemaal lege verpakkingen in de koelkast staan of er om 18 aan mij gevraagd wordt wat we gaan eten (terwijl ik ook uit m’n werk kom) Maar goed, dan hebben we het erover en dan is de conclusie altijd dat ik het moet vragen. En dan doet hij ook alles. Maar ik zou zo graag willen dat hij het dan zelf soms eens zag
Bij beiden. Maar bij eerste dochter ging ik pas na het tweede jaar werken. Het ging daarna bergafwaarts. Ik bedacht altijd de positieve kanten want je wilt het niet zien. Ik heb het heel lang goed gepraat tot ik in het ziekenhuis kwam voor een acute blindedarmontsteking, Bij thuiskomst was alles vies en zag ook echt geen enkele moeite meer. Dit is overigens niet de reden van de scheiding wij waren ontzettend verschillend. Ik liep iedere dag op eieren. Na relatietherapie en een psycholoog verder heb ik de knoop doorgehakt. Het huishouden heeft me altijd dwars gezeten ! We hebben regelmatig gepraat over hoe het beter zou kunnen maar het wou niet beter worden! Hij hield zich gewoon niet aan onze afspraak om eens per week te koken. Iedere keer kwam hij et onderuit of moest nog wat anders doen.
Dat lijkt me heel rot zo’n thuiskomst! Ik ben blij voor je dat je nu wel een man hebt die daadwerkelijk een gelijkwaardige partner is!
Maar zij kan toch ook rekening houden met wat haar man vind. Hem interesseert het geen klap, dus zal hij ook niet helpen. Dus ze kan zich daar aan ergeren, maar ze kan het toch ook accepteren? En dus blijft zij poetsen terwijl hij denkt, wat maak je er een drukte over, het is maar stof...
Nou als je vrouw 40 week zwanger is en ze zelf moet lopen stofzuigen mag je haar dat best eveb uit handen nemen, of het nu perse nodig is of niet. Buiten dat heeft mijn man ook wel dingen die mij niet zoveel interesseren, maar dat wil toch niet zeggen dat je er dan helemaal niks mee hoeft te doen, bent niet alleen in huis
Dat is herkenbaar dat dingen die er zijn ingeslopen, soms niet zo makkelijk terug te draaien zijn. Maar het helpt je in ieder geval een stuk meer als je erover praat, dan als je niks zegt. Weet niet of je het al eens aangekaart hebt bij je partner? En als je dat ''zomaar tussendoor" wat lastig vindt, is het misschien een idee als jullie een vaste avond per week of per maand inplannen waarop jullie bespreken waar jullie tegenaan lopen in het huishouden (en/of omtrent de zorg voor kinderen en/of andere zaken) en hoe jullie dit constructief willen veranderen?
Oh maar zeker zeg ik dat hoor. Hij weet ook dat ik dat irritant vind. Ach ja. Het is geen halszaak gelukkig.
Vandaag nog een irritatie puntje gehad. - als die ergens geklust heeft in huis ruimt ie nooit zijn gereedschap op. Uiteindelijk verplaats ik het en na een paar dagen ruim ik het vaak zelf op. Wel nadat ik hem er al tig keer op heb aangesproken. Vandaag had ie een rolgordijn opgehangen op L der kamer. Ik ga der op bed leggen en zie zijn boormachine nog staan, schroevenkist en kist met boortjes er in. Heb alles met veel gemopper op de overloop gezet ben naar beneden gelopen en heb gezegd dat ie zijn gereedschap meteen moest gaan opruimen. Hij gaat op dit moment niet met mij in discussie -> hormonen. Ik snap gewoonweg niet waarom je je spullen niet meteen opruimt. Hoe moeilijk is het?!
Precies zo gaat het hier ook. Ik werk avonddiensten en dan moet hij na het eten de vaat doen. Ik moet dan precies vertellen wat dat dus inhoudt: vaatwasser, aanrecht, tafel etc. Dit heeft echt heel lang geduurd voordat hij dit nu uit zichzelf doet als ik ga werken. Voorheen laadde hij alleen de vaatwasser in en klaar. Hoe de keuken en eettafel erbij stond zag hij gewoon oprecht niet.
Begrijpelijk en zéker met kleine kinderen in huis die die kleine onderdelen in hun mond kunnen stoppen; ik zou vooral inzetten met het oog op veiligheid en een opmerking plaatsen als "Als die boor straks stuk is, is het niet aan mij".