Jeetje heftig! Als een ouder uitvalt tegen een kind denk ik vaak "die heeft zijn dag niet" of misschien heeft de ouder ook een keer zijn geduld verloren. Maar dit gaat wel verder dan neus ophalen en doorlopen... jeetje. Ik heb mijn kind wel eens in het openbaar een (zachte) tik voor zijn billen gegeven. Dat doe ik normaal al nooit maar ik schaamde nu al helemaal de ogen uit m'n kop. Misschien had ik 0900-tuig gebeld voor advies in dit geval
Hahaha die kende ik niet. On topic. Bij fysiek geweld tegen het kind hoop ik van harte dat ik het lef heb om er wat aan te doen/van te zeggen. Laatst hier buiten laatst een keer 's avonds een ruzie tussen (wat ik denk) de vader en de nieuwe partner van de moeder van een jochie uit L dr klas. Hij stond er zelf bij, zijn moeder, zijn baby(half?)broertje en dan de twee ruziemakende heren. Kind compleet overstuur. Ik ben er toen niet naar toe gegaan (kinderen lagen ook in bed en ik was thuis de ruzie op straat). Ik kan me er tijd nog tijden druk om maken, vooral omdat ik vind dat een kind dit niet hoort te zien en ik zelf nooit zo veel begrijp van ruzie met fysiek geweld.
Ik heb altijd mijn kinderen bij me en vind het daarom onverantwoord om een andere ouder aan te spreken. De kans dat de boosheid/agressie omslaat naar mij is aanwezig, en dat risico moet je niet nemen vind ik. Ik zou: als de ouder verbaal uitvalt naar een kind, een duw(tje) geeft of een tik (ligt aan de leeftijd) niets doen. Dan hoop ik dat het een opzichzelfstaande situatie is, en dat de omgeving (familie,vrienden,buren) meer weet. Maar is de ouder fysiek agressief naar een kind dan bel ik de politie. Daar heb ik dan totaal geen moeite mee.
Dan nog is (dreigen met ) geweld en/of kleineren mijns inzien nimmer de oplossing. Áls een kind al dagen vervelend was, had de ouder er ook voor kunnen kiezen om op een ander moment bijvoorbeeld alleen op pad te gaan. Verzin iets. Maar je kind tot bedaren brengen door hem/haar angst aan te jagen vind ik per definitie gewoon niet oké . OT: ik weet eerlijk gezegd niet wat ik zou doen. Ligt echt helemaal aan de situatie. Ben ik met mijn kinderen ja of nee, lijkt de ouder normaal aanspreekbaar ja of nee enz. Ik heb ook wel eens een moeder uit horen vallen dat ik dacht: nou, moet dat nou op die manier. Daar niks van gezegd, kan van alles aan de hand zijn. Leek me ook niet schadelijk voor het kind, hoog uit onprettig. Nog niet echt iets heftiger meegemaakt gelukkig. Als dr situatie wel erg heftig zou zijn zal het denk ik of rustig aanspreken, of politie bellen zijn.
Als ik C ergens om bewonder zijn het wel zijn verbale skills. Ik heb daar vroeger op het werk veel van geleerd en dat doe ik nog steeds. Wij hebben het een keertje gezien in de stad: een vader die ook zo deed tegen z’n zoon van 6/7? Ik liep er meteen naartoe maar C trok me weg (ik ben een kleintje met een grote bek ) en liep naar die vader toe. Ik hoorde hem zeggen: ‘gaat alles goed want zo ziet het er niet uit? Laten we even praten, ja daar op het muurtje. Wil jij een ijsje (tegen dat jochie)? M’n vrouw haalt het even.’ Ik dus ijs halen voor Ies en dat jongetje. Kom ik terug, heeft hij die man rustig gekregen en hoorde ik nog net iets van: ‘weet je? Vader zijn is het moeilijkste dat er is. Daar ga je niet voor naar school, dat moet je doen en soms gaat dat goed, meestal dan, en soms is het gewoon ruk’ Ik heb werkelijk geen idee hoe het thuis of later in de stad verder is gegaan maar toen wij wegliepen was er weer rust in de tent En zo ging het.
Misschien is het niet oké (ik kan er trouwens niet eens zo negatief tegenover staan wat @Amaranthas gedaan heeft), maar ik denk dat je helemaal niet weet, als je zoiets nog niet heb meegemaakt (al dagen aan het etteren en op de toppen van je kunnen lopen) hoe je gaat reageren. Net als met angst: dan ben je een kat in het nauw. En zeggen wat een ander niet goed doet in zo’n situatie is natuurlijk roepen vanaf de zijlijn over wat jij (niet persé jij nu) allemaal niet oké vindt en hoe het beter kan. Opvoeden is soms de hel op aarde en iedereen doet vaak maar wat. Over sommige dingen en situaties bestaan geen boeken.
Ik heb dat een keer een soort van meegemaakt. Maar dat was pure paniek. We liepen de dierentuin in en daar liep een kindje van 2 of 3 en die kwam met zijn vinger tussen de deur. (Ik zag het niet gebeuren maar dat hoorde je wel.) Die vader helemaal in paniek en probeerde het handje te pakken om te kijken. Kind krijsen en wilde zijn hand niet laten zien. En die vader maar krijsen: "LAAT JE HAND ZIEN! JA HET DOET PIJN MAAR LAAT ME KIJKEN! LAAT HET ZIEN" Die moeder die erbij zat zei er niks van, kindje natuurlijk nog harder krijsen Ik ben toen weggelopen met onze dochter want die zat met hele grote ogen te kijken en werd bang van dat gekrijs. Ergens vond ik dat ik er naartoe moest om te zeggen dat ze moesten gaan koelen maar het gebeurde ook praktisch naast de ehbo.. daarom besloten om door te lopen maar ik hoorde hem minuten later nog gillen. Volgens mij zijn ze daarna naar huis gegaan. Heel andere situatie maar ik heb daarna heel de middag buikpijn gehad en afgevraagd hoe het afgelopen is. Maar dat was dus echt paniek bij die vader en ik had hem daar nooit uit kunnen krijgen.
Ja oke, dat is inderdaad ook zo. Maar dat betekend toch nog niet dat het dan oké is? Ik vind in ieder geval van niet. En ik denk dat het dan alleen maar vriendelijk is als iemand vraagt of het wel goed gaat, zoals jouw man deed.
Pasgeleden waren we een dagje uit en mijn jongste begon met een klos (houten vierkant aan een touw) te draaien. Ik zei 2 keer tegen hem met uitleg dat hij dat niet moest doen omdat, als hij hem los zou laten, dat blok op iets of iemand terecht kon komen. Wat gebeurd er terwijl ik het voor de tweede keer aan het herhalen ben? Meneer laat hem los en hij komt zo precies op een klein hondje terecht Superzielig. Ik schrok me rot en werd vrij kwaad op mijn jongste als in: wel op mij hurken maar met boze hardere stem en ik had zijn arm stevig vast. Toen ik bezig was met hem op zijn kop geven en “kijk nou wat er is gebeurd, ga sorry zeggen” zag ik ineens allemaal mensen naar me kijken en vroeg ik me af of ik dan te heftig reageerde. Mijn man vind overigens van niet hoor. Maar als iemand me dan had aangesproken was ik denk ik niet perse heel aardig geweest of ik was gaan huilen Maar als iemand echt fysiek wordt of echt een kind gaat staan uitschelden, of intimideren ofzo zou ik wel een opmerking maken. Maar ik betwijfel of dat werkt. Ik denk dat zoiets als wat @Iertje81 omschrijft dan beter is.
Mensen kijken altijd. Wat je ook doet. Als je niks zou hebben gedaan hadden ze dáárom weer gekeken. Wat ik probeer te zeggen is dat er, tenzij je erop los slaat, niet echt een goed of fout is. Het is jouw kind en jij doet op dat moment wat je denkt dat goed is. En ‘had ik maar’ is een koe in z’n kont kijken
Nee. Ik denk dat er niet zoiets als oké bestaat. Jij denkt dat het niet oké is, een ander vindt weer van wel en wéér een ander denkt er weer anders over. Ik snap je wel, maar het is zoals ik vanmiddag ook zei: het is allemaal al rete moeilijk en dat een ander (vreemd of bekend) iets negatiefs vindt van wat jij op een bepaald moment doet, dat helpt gewoon niet. Ik bedoel het niet aanvallend hoor naar je maar ik kom er de laatste tijd met Luc zelf ook achter dat bepaalde dingen niet zo makkelijk gaan als met Ies. En dat vind ik best moeilijk en kan ik geen veroordelende blikken van anderen bij hebben.
Vanaf mijn bijbaan in een winkel zag ik ooit eens, dat een vader deed alsof hij uithaalde naar zijn dochter. Hij keek daar ook bijzonder woest bij, bijna alsof de man iets genomen had. Ik heb alleen met open mond gekeken, was zo verbijsterd dat ik niks kon. En zo liepen er meer mensen, vrijdag middag dus heel druk.... Ik riep altijd dat ik dan wel wat zou zeggen maar de realiteit was toch anders. Arme meid.
Heb jij ook zo’n exemplaar? Wat gaat er lastiger dan dat je gehoopt of gedacht had? Zelf vind ik het ook soms vreselijk lastig met de oudste en de jongste (nog geen 1,5) die ligt al op zijn buik met zijn benen te schoppen of loopt naar de muur om met zijn hand tegen de muur te slaan als hem iets niet lukt.
Helemaal mee eens. Toen mijn oudste 3 of 4 was, vond ik hem wel eens pittig, maar kon ik me niks voorstellen bij wat Amaranthas zegt. Nou momenteel heb ik dus een 5-jarige rondlopen die al de hele vakantie elke 5 min iets nieuws bedenkt om zijn zusje dwars te zitten, schreeuwt, belachelijk brutaal is, moppert enz. enz.. Ik zei vandaag nog tegen mijn man dat ik denk dat het voor ons (zoon en mij) allebei heel goed is dat ik morgen weer moet werken want op een gegeven moment kom je ook in een vreselijk negatieve spiraal. En ik hou zielsveel van het kind, zou hem nooit fysiek iets doen, maar gruwelijk.. Ik wist niet dat ze zo het bloed onder je nagels vandaan konden halen (Waarmee ik fysiek geweld en mentaal niet goedkeur, maar zeggen dat je maar even als ouder op een ander moment boodschappen moet doen dan is wel heel makkelijk gedacht.) En dan is verder bij mij alles nog redelijk stabiel. Ik kan me wel voorstellen dat mensen die bijvoorbeeld ook niet (kunnen) werken, problemen met gezondheid of geld hebben of wat dan ook, hun emmertje nog sneller overloopt.
On-topic: Heftig om te zien. Altijd lastig dat soort situaties. Ik ben vaak te perplex en te bang om echt te handelen. Behalve als het er naar uitziet dat iemand echt fysiek wat aangedaan wordt, dan belde ik zeker de politie. Zelf wel een keer meegemaakt dat er met een enorme dreun 5 huizen verderop een deur werd dichtgegooid. Toen ik ging kijken op ons tuinpad stonden moeder en zoon (van een jaar of 17/18) naar elkaar te schreeuwen dat ze elkaar dood gingen maken. Toen heb ik als de wiedeweerga 112 gebeld want het zag er niet uit alsof het een grapje was en ze verdwenen daarna weer in de achtertuin. Heb wel benoemd dat ik absoluut niet wilde dat mijn naam of adres met die mensen gedeeld werd. Ik ben later nog teruggebeld door de politie, ze wilden me bedanken voor de melding. Het was maar goed dat er gebeld was en er was wel meer aan de hand zeiden ze. Zij gingen daarvoor de benodigde hulp inschakelen. Toen was ik wel blij dat ik iets gedaan had, maar dat kon dus ook relatief makkelijk anoniem. Er stonden genoeg huizen dichtbij dus het konden nog wel 20 andere mensen wezen.
Nou ja dat slapen gaat dus veel lastiger natuurlijk. Maar hij heeft ook gewoon een pittiger karakter. Luistert soms niet en als hij iets niet wil kun je op je kop gaan staan maar hij doet het niet. Hij vraagt veel aandacht maar kan ook zo weer een uur (of langer) zichzelf vermaken. Wat ik nu vooral lastig vind is dat hij zo enorm moet wennen aan nieuwe situaties. En ik weet het: dat hebben meer kinderen als ze ‘opeens’ in een huis zijn in Frankrijk (of wherever). Maar hij wil dan ook niet slapen dus naar bed is een heel gedoe. Hij praat nog niet goed dus is vaak gefrustreerd. Nou ja: zuks dus
@Iertje81 @Paardenbloem Jullie hebben me wel overtuigd. Er hangen vaak inderdaad nog veel meer factoren aan vast, en bij nader inzien denk ik ook dat @Amaranthas dat ook probeerde te zeggen. Dat je echt zo een periode hebt die lastig is ook, en dat dat niet met 1 vervelend dagje bereikt wordt. Zeggen dat je dan even op een ander moment boodschappen gaat doen is dan inderdaad misschien wel iets te makkelijk.
Tijd voor een nieuw topic. Peuter pubers haha. Die van mij lag vandaag al op de grond voordat we het karretje bij de winkel gepakt hadden . Praten is hier ook niet gemakkelijk dus krijg het dan maar is in zijn hoofd dat je eerst een muntje moet zoeken voordat het karretje los kan xD.
Veel is wel herkenbaar, vervelend joh dat het slapen nog steeds zo lastig gaat. Het breekt je gewoon op en daardoor heb je sowieso een korter lontje. Hier thuis word ik vooral knetter gek van het gillen, ik heb geen idee hoe ik dat eens kan laten stoppen. Ik heb buiten al situaties gehad dat mensen ons niet zagen staan en kwamen aangelopen om te vragen of ik hem geslagen had.